ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ (6)

Wassilly Kandinsky: Η εκκλησία της Αγίας Ούρσουλας, 1908.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

14 Φεβρουαρίου

Αγαπημένε μου Άγιε Βαλεντίνε, σου γράφω σήμερα από τα μέρη της καρδιάς , για να σου παραπονεθώ ότι μας ξέχασες. Έρημος κατάντησε η καρδιακή μας χώρα κι εσύ ούτε μια βροχούλα να στείλεις.Έλεος! Αρχίζουμε και απογοητευόμαστε με την αγιότητά σου.Θυμήσου ότι υπάρχει κι ο έλληνας ανταγωνιστής σου, ο Άγιος Υάκινθος, που χρειάζεται επειγόντως νέους προσήλυτους. Δεν εκβιάζω, αλλά η υπομονή έχει και τα όριά της...

6

ΞΑΦΝΙΚΑ

Ο διαπεραστικός ήχος του κουδουνιού με προσγειώνει ξαφνικά στην πραγματικότητα . Κατηφής από την προοπτική μιας ανεπιθύμητης ανθρώπινης παρουσίας τραβώ για το θυροτηλέφωνο. Η βραχνή αντρική φωνή που ακούγεται από τη συσκευή επιτείνει την αναστάτωσή μου : «Polizei! Παρακαλώ κατεβείτε για την παραλαβή μιας συστημένης επιστολής. ».
Στην εξώπορτα ένας εύσωμος αλλά ευγενικός αστυνομικός εν στολή μου τείνει το φάκελο , αφού με βάζει πρώτα να υπογράψω σε μια κατάσταση. Ανέβηκα δυο δυο τα σκαλοπάτια της ετοιμόροπης σκάλας. Άνοιξα με τρεμάμενα χέρια το φάκελο. Περιέχει ένα λακωνικό έγγραφο κάποιου επιθεωρητή Λάιμερ, ο οποίος με παρακαλεί να έρθω , το συντομότερο δυνατό, σε προσωπική επαφή μαζί του , χωρίς όμως να εξηγεί το λόγο.
Τηλεφωνώ αμέσως στην αστυνομία και η γραμματέας του Λάιμερ, κάποια κυρία Χόφμαν, με πληροφορεί ότι η πρόσκληση αφορά την υπό θεση του τραυματισμού της συζύγου μου στην Αντίμπ, όμως μόνο ο κύριος Λάιμερ, που αυτή τη στιγμή απουσιάζει, είναι αρμόδιος να με ενημερώσει αναλυτικά . Κλείνω ραντεβού για μια συνάντηση τις έξι το απόγευμα και μετά σχηματίζω το νούμερο της Ιωάννας.
- Ιωάννα, μόλις πήρα τη μεγάλη είδηση! Οι Γάλλοι πρέπει να συνέλαβαν τα καθάρματα που τραυμάτισαν την Αρετούλα και έστειλαν σήμα στη γερμανική αστυνομία.. Θα περάσω απ’ το τμήμα στις έξι για περισσότερες πληροφορίες. Μια και δεν ξέρω τα χούγια των γερμανών μπάτσων, καλό είναι να έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο της δικής σου πείρας . Τι λες, έρχεσαι μαζί μου ;
- Και το ρωτάς; Φαίνεται ότι Έστιν δίκης οφθαλμός… Θα είμαι στην είσοδο του αστυνομικού μεγάρου στις έξι παρά τέταρτο.
Η επικείμενη συνάντηση με τον επιθεωρητή αλλάζει διάθεσή μου. Λες και ξύπνησα από χειμερία νάρκη, ενώ με καταλαμβάνει ένας πρωτοφανής πυρετός νοικοκυρέματος . Επιχειρώ να βάλω τάξη στο χάος που βασιλεύει επί βδομάδες γύρω μου. Ανοίγω διάπλατα τα παράθυρα του διαμερίσματος και αφήνω τον παγωμένο αέρα να τα βγάλει πέρα με τη βαριά μυρουδιά της κλεισούρας, που κυριαρχούσε έως τώρα στα κατάκλειστα δωμάτια . Σκουπίζω , ξεσκονίζω , συγυρίζω σαν την καλή νοικοκυρούλα τα πάντα . Συνδέω την τηλεόραση με τη δορυφορική μπρίζα και πατώ το κουμπί του ραδιοφωνικού δέκτη. Τρίβοντας λυσσασμένα το πουρί στη λεκάνη της τουαλέτας και στην μπανιέρα απολαμβάνω το Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα Νο 2 του Ραχμάνινωφ από τη Συμφωνική της Πράγας και βάζοντας τα βρομόρουχά μου στο πλυντήριο ακούω λαϊκά τραγούδια της Ιρλανδίας.
Η παρατεινόμενη ευφορική διάθεση με καλεί τώρα να περάσω στην περιοχή της ατομικής υγιεινής και εισορμώ στην αχνιστή μπανιέρα με την ίδια απόλαυση που βούτηξε ο στρατιώτης των μυρίων στη Μαύρη Θάλασσα . Ύστερα έρχεται η σειρά του ξυρίσματος, όπου χρειάζονται ηρωικές προσπάθειες για να υποταχθούν οι πυράκανθοι που έχουν φυτρώσει στο πρόσωπό μου.
Βγαίνω από το λουτρό με το πρόσωπο γεμάτο τσιρότα και αναζητώ καθαρά ρούχα για ένα αξιοπρεπές ντύσιμο. Επακόλουθο της πρωτεϊκής μου μεταμόρφωσης ήταν η εμφάνιση των μαζικών διαμαρτυριών του στομάχου , τα δικαιώματα του οποίου αγνοούσα συστηματικά τις τελευταίες εβδομάδες. Σε ένδειξη καλής θέλησης προς τη γαστέρα μου ετοιμάζω , με τη βοήθεια μιας έτοιμης σάλτσας και λίγης μετσοβίτικης κεφαλογραβιέρας, που έχουν ξεμείνει στο άδειο ψυγείο, μιαν ορφανή , κατά την παροιμιώδη έκφραση της μάνας μου, μακαρονάδα, την οποία καταβροχθίζω λες και είναι μπριζόλα σενιάν.
Έχοντας λίγο χρόνο στη διάθεσή μου ακόμα ως το ραντεβού με τον επιθεωρητή, παίρνω τη μεγάλη απόφαση να ανοίξω τους σάκους , που είναι πεταμένοι στο υπνοδωμάτιο. Αδειάζω με συγκίνηση τα απομεινάρια της μοιραίας εκδρομής πάνω στο κρεβάτι : τα τζιν της Αρετής και τα δικά του , καλλυντικά , ατομικούς χυμούς φρούτων, φακελάκια με ξηρούς καρπούς, βαζάκια μουστάρδας Ντιζόν, χάρτες και οδηγούς της ADAC . Αφαιρώ επίσης το φιλμ από τη φωτογραφική μηχανή και το βάζω στην τσέπη για να το δώσω στο φωτογραφείο . Τοποθετώντας όμως τη βιντεοκάμερα στο ράφι της βιβλιοθήκης , διακρίνω την κασέτα που είναι μέσα στη θήκη της . Ένα επιφώνημα έκπληξης βγαίνει από το στόμα μου. Πώς δεν το είχα σκεφθεί; Η κασέταείναι ό,τι πολυτιμότερο έχει απομείνει από το μοιραίο ταξίδι στην Κυανή Ακτή! Ένα ντοκουμέντο για τις τελευταίες ώρες πριν από το τρομερό γεγονός. Οι υπόλοιπες κασέτες δυστυχώς έκαναν φτερά. Πέταξαν μαζί με το τσαντάκι που άρπαξε ο αλήτης τη στιγμή της επίθεσης, υποθέτοντας προφανώς ότι βουτούσε και τη μηχανή .
Χαϊδεύω τρυφερά τη Sony μου και ετοιμάζομαι να τη συνδέσω με την τηλεόραση, το αναβάλλω όμως για μετά την επιστροφή μου από την αστυνομία. Όχι! Είναι καλύτερα να περάσω από το σχολείο, όπου θα την δω στην εικοσιεννιάρα τηλεόραση, που πρόσφατα αγοράσαμε με τα έσοδα της θεατρικής μας παράστασης.
Έξω ο δρόμος είναι μπλοκαρισμένος όπως πάντα από τις μαύρες λιμουζίνες που κουβαλάνε όλη μέρα πελάτες στο νεκροταφείο της πόλης. « Η αναχώρηση από το μάταιο αυτόν κόσμο χαράς ευαγγέλια για τα κοράκια…» σκέφτομαι σαρκαστικά, αλλά αμέσως ανατριχιάζω με το μαύρο χιούμορ μου. Η γειτνίαση με το νεκροταφείο έως τώρα με άφηνε παντελώς αδιάφορο. Τεθνεώτες και ζωντανοί , έλεγα, μπορούν να συνυπάρχουν μια χαρά , αφού αντικειμενικώς ουδείς ενοχλεί τον άλλο. Άσε που η γειτονία αυτή είναι και ατομικώς επωφελής , μια και ο ζωντανός, έχοντας διαρκώς μπρος στα μάτια του το φάσμα του θανάτου, όχι μόνο ενδιαφέρεται για τη μακροημέρευσή του αλλά φροντίζει και να περνάει καλά κάθε ωραία στιγμή που του παρουσιάζεται. Αλί στις πόλεις εκείνες που οι δημοτικοί άρχοντες εξόρισαν τους νεκρούς στις παρυφές τους , για να μη χαλά η θέα των τάφων τη διάθεση των έτσι κι αλλιώς υποψηφίων για μετάσταση δημοτών .
Από τότε όμως που η Αρετή μπήκε στο νοσοκομείο και η θανατίλα εισέβαλε τόσο ορμητικά στη ζωή μου, αγριεύωε κάθε φορά που βλέπω στέφανια και μαυροφορεμένους ανθρώπους να οδεύουν αργά προς την τελευταία κατοικία του νεκρού.
Βιάζομαι να αλλάξω κατεύθυνση . Κατηφορίζω τη Λίντεν Στράσε. Όμορφη περιοχή, από τις ελάχιστες που δεν ισοπεδώθηκαν στον πόλεμο. Οι επαύλεις μοιάζουν κατάκοπες, διατηρούν ωστόσο ευδιάκριτα σημάδια από τις παλιές τους δόξες, ίχνη του πλούτου που συσσωρεύτηκε απότομα στην περιοχή στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα . Μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις την εποχή, γιατί τα κτίσματα είναι κατάφορτα από διακοσμητικά μοτίβα γιούγκεντ στιλ, ένα ύφος που αγαπήθηκε πολύ από τους εύπορους αστούς της Γερμανίας εκείνα τα χρόνια .
Όταν η πόλη αναπτύχθηκε στα πρότυπα των υπόλοιπων γερμανικών πόλεων και μετατράπηκε από καθαρά γεωργικό κέντρο σε βιομηχανικό, οι μεγαλοαστοί μετακόμισαν μακριά από την πλέμπα φτιάχνοντας σπίτια αντάξια της περίοπτης θέσης τους . Η προσοδοφόρα επιχειρηματική δραστηριότητά του καθενός δεν έπρεπε μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τέτοια . Πριν από το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τα μισά από αυτά ανήκαν σε εβραίους . Η Αρετή ανακάλυψε ότι το εντυπωσιακό μέγαρο στο Νο 26 , έξω από το οποίο περνώ αυτή τη στιγμή, με τον περιποιημένο κήπο και τη σφυρήλατη αυλόπορτα με τις περίτεχνες φυτικές παραστάσεις, είναι έργο του Σάμουελ Μπινγκ , του γκουρού της γερμανικής Αρτ Νουβώ, και έχει χτιστεί για έναν εβραίο πουκαμισά.
Το πογκρόμ του 36 σάρωσε τους Εβραίους της πόλης αφήνοντας τις περιουσίες τους στα χέρια αδίστακτων τοπικών στελεχών των Ναζί. Τους περισσότερους απ’ αυτούς τους αφάνισε το Cyclon των κρεματορίων , ενώ οι ελάχιστοι διασωθέντες έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους και σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους .
Οι δρακόντειοι μεταπολεμικοί νόμοι περί διατηρητέων εμποδίζουν την κατεδάφισή των μελαγχολικών επαύλεων , αλλά όχι και την κατάρρευσή τους. Οι νομοταγείς απόγονοι των μελανοχιτώνων σφετεριστών τα αφήνουν να ρημάζουν είτε γιατί δεν έχουν λεφτά είτε γιατί προσδοκούν μέρες αντιπαροχικής μορφής ελληνικού τύπου . Μολαταύτα αυτό το κάτι που έχει απομείνει από την παλιά αριστοκρατική τους αίγλη είναι μια αύρα σπάνιας ομορφιάς που προσελκύει σαν μαγνήτης τους περιπατητές. Το καλοκαίρι η περιοχή πλημμυρίζει από ρομαντικές ψυχές που ρουφούν αχόρταγα το μεθυστικό άρωμα των αιωνόβιων φλαμουριών και χαζεύοντας τους παραδείσιους κήπους, που είναι στρωμένοι με χαλιά από τουλίπες και νυχτολούλουδα, ονειρεύονται βασιλιάδες και πριγκιποπούλες.