Απορία

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί, ενώ προεκλογικά
με λέγανε Κώστα Καραμανλή,
μετά από τις εκλογές με φωνάζουνε Χοντροπινόκιο.

Σοφή συμβουλή

Είμαι υποχρεωμένος να σε πληροφορήσω
ότι το να κυκλοφορεί κανείς
ως αθώος πρωτόπλαστος σε μία κολασμένη χώρα
όπως η Ελλάδα δεν είναι και το πιο συνετό πράγμα στον κόσμο.
Σε συμβουλεύω να προστατεύεις καλά τα νώτα σου.

Δύο ενδιαφέροντα συνέδρια

• Υπενθύμιση: 1ο Διεθνές Συνέδριο για τις Σύγχρονες Τάσεις στην Κλασική Φιλολογία

  Ο Τομέας Κλασικών Σπουδών του Τμήματος Φιλολογίας του Α.Π.Θ διοργανώνει το 1ο Διεθνές Συνέδριο για τις Σύγχρονες Τάσεις στην Κλασική Φιλολογία με θέμα: «ΑΦΗΓΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΣΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ». Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στο Αμφιθέατρο της Κεντρικής Βιβλιοθήκης του Α.Π.Θ., από τις 6 έως τις 8 Δεκεμβρίου 2007.

• Πανελλήνιο επιστημονικό συνέδριο για τον συγγραφέα και δημοσιογράφο Αντρέα Φραγκιά

  Το πρώτο επιστημονικό συνέδριο για τη ζωή και το έργο του Αντρέα Φραγκιά (1921-2002) πραγματοποιείται στην Αθήνα από 14-16 Δεκεμβρίου 2007 (αίθουσα ΕΣΗΕΑ, Ακαδημίας 20). Το συνέδριο οργανώνουν η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών (Π.Ο.Ε.ΣΥ.), το ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό Διαπολιτισμός, το περιοδικό Διαβάζω και οι εκδόσεις Κέδρος.

Θέση διδασκαλίας στο Pennsylvania State University

Θέση διδασκαλίας στο Pennsylvania State University

Η βασική ανάθεση θα είναι η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο καθώς και διαλέξεις σχετικές με την ελληνική μυθολογία και τον ελληνικό πολιτισμό.
Αιτήσεις θα γίνονται δεκτές μέχρι την πλήρωση της θέσης.
Για περισσότερες πληροφορίες:

http://www3.la.psu.edu/cams/default.aspx?pageid=91&sectionid=3)

ΙΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ

Η Ε.Ε. ΕΒΓΑΛΕ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΗΜΕΣ.

ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΚΑΝΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΕΡΘΕΙ

ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ 'ΙNVITE' H' 'ΙΝVITO' ,

ANEΞΑΡΤΗΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΣΑΣ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ, ΦΙΛΟΣ Η' ΟΧΙ.

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΙΟΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΕΙ ΩΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΦΛΟΓΑ ΚΑΙ ΚΑΙΕΙ ΤΟΝ ΣΚΛΗΡΟ ΣΑΣ ΔΙΣΚΟ.

ΑΥΤΟΣ Ο ΙΟΣ ΘΑ ΣΑΣ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΕΠΑΦΩΝ ΣΑΣ ΚΑΙ ΓΙ' ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΕΙΛΕΤΕ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΞΕΡΕΤΕ.

ΕΤΣΙ ΑΝ ΠΑΡΕΤΕ ΤΕΤΟΙΟ ΜHNΥΜΑ,
ΜΗΝ ΤΟ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΚΑΙ ΣΒΗΣΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ!!!

ΕΙΝΑΙ Ο ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΙΟΣ ,
ΟΠΩΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ CNN KAI
H MICROSOFT TO EΠIBEBAΙΩΝΕΙ ΩΣ ΤΟΝ
ΠΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΙΟ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ!!

ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΕ ΧΤΕΣ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΑΠΟ MCAfee
ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΛΥΣΕΙΣ.

ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ
ΟΛΑ ΤΑ VITAL INFO TOY HARD DISK!

KANTE COPY KAI ΣTEIΛTE TO ΣΕ ΟΛΟΥΣ!

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ!

Κάνιστρο εκλεκτής Ποίησης- Γιάννης Νεγρεπόντης

Γιάννης Νεγρεπόντης
(1930-1991)

Πέντ' έξι εργάτες ήρθαν το πρωί
νομίσαμε για την πλατεία
μα ήταν για τον ανδριάντα
που είχαν έλθει.
( Πότε εκείνες οι πατάτες
οι λόγοι- ο εμετικός αυτός βερμπαλισμός
η επισημότης- σαν να 'τανε χτες...)

Ως το μεσημέρι το βάθρο μόνο
χωρίς σκοπό και δίχως σημασία
αν η ματαιότητα σιωπηλά κι αθόρυβα
δε 'ρχόταν να στηθεί
και με το σαρδόνιό της γέλιο
τις πιο απίθανες μοναχικές μας ώρες
να μας ανησυχεί.

Καθημαγμένοι, 1960.

ΠΑΛΑΜΑΣ : Σατιρικά γυμνάσματα

7

Κουνιέται, πήρε δρόμο το συνάφι.
Τα λεφούσια αμολήσανε φετφάδες.
Το μαχαίρι στο κόκκαλο. Νισάφι.

Κακή η σκλαβιά. Χειρότεροι οι ραγιάδες.
- Λογαριαστήτε με το νοικοκύρη.
Δεφτέρια παστρικά. Μακριά οι σοφτάδες,

λύκοι μέσ' στην προβιά, σπιγούνοι, σμπίροι
του δείνα Σάυλοκ, και του τάδε Εφέντη.
Να γίνει το δικό σας το χατήρι!

Εσείς να το γλεντήσετε το γλέντι,
κι όχι στη ράχη σας κανείς τεχνίτης.
Του φρόνιμου καθώς και του λεβέντη

νοικοκύρης ο νους ο κυβερνήτης.

Δεύτερη σειρά, 7.

ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

συνάφι, το: η συντεχνία
λεφούσι, το : το άτακτο πλήθος, ο άτακτος στρατός
φετφάς, ο : γνωμοδότηση μουσουλμάνου ιερωμένου, αυθαίρετη απόφαση
νισάφι , το : έλεος! , αρκετά!
σοφτάς, ο : μουσουλμάνος ιεροσπουδαστής
σμπίρος, ο: ο πράκτορας, ο χαφιές

Gaetano Donizetti: "Larghetto e Allegro"

Gaetano Donizetti
(Bergamo, 29 Νοεμβρίου 1797 – Bergamo, 8 Απριλίου 1848)

Σπουδαίος Ιταλός συνθέτης, που διακρίθηκε κυρίως στον τομέα της όπερας, όπου αριθμεί 69 έργα , ανάμεσα στα οποία τα πιο γνωστά είναι τα : " Το ελιξίριο του έρωτα" , "Λουτσία ντι Λαμερμούρ" και "Ντον Πασκουάλε".

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ : ALEXANDER FLEMING

ALEXANDER FLEMING
(1881-1955)

Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΣ ΕΥΓΝΩΜΟΝΟΥΣΑ
ΤΩΙ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΩ ΦΛΕΜΜΙΝΓΙΩΙ
ΚΑΤΑΘΕΤΕΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ
ΔΙΑ ΤΗΝ ΤΗΣ ΠΕΝΙΚΙΛΙΝΗΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΙΝ (1928)
ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΥΠΟΤΑΞΙΝ ΚΡΑΤΑΙΩΝ ΑΣΘΕΝΕΙΩΝ,
ΩΣ Η ΕΠΑΡΑΤΟΣ ΦΘΙΣΙΣ.

Παράσταση του μορίου της Πενικιλίνης

***

Αλέξανδρος Φλέμινγκ
Γιατρός
(1881-1955)

ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΣΟΥΦΛΕΡΗ

Το όνομα του Αλεξάνδρου Φλέμινγκ είναι ένα από τα μυθικά ονόματα στον χώρο της επιστήμης. Η ανακάλυψη της πενικιλίνης, του αντιβιοτικού που έσωσε εκατομμύρια ζωές καταπολεμώντας βακτηριακές λοιμώξεις που θέριζαν την ανθρωπότητα, κατέστησε τον σκωτσέζο γιατρό ήρωα. Ακόμη και σήμερα γοητευόμαστε από την «τυχαία» ανακάλυψή του. Ο μύθος όμως συχνά αδιαφορεί για τις λεπτομέρειες και τελικά αδικεί τον ήρωα. Ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ συνέδεσε το όνομά του με την πενικιλίνη αλλά έκανε και άλλες σημαντικές ανακαλύψεις. Επιπροσθέτως, η ανακάλυψη της πενικιλίνης δεν ήταν καθόλου τυχαία: η ανεύρεση ενός αντισηπτικού βασάνιζε τον Φλέμινγκ για πολλά χρόνια και έτσι ήταν έτοιμος να αναγνωρίσει την ύπαρξή του όταν τυχαία βρέθηκε στον δρόμο του...

Γεννημένος τον Αύγουστο του 1881 σε ένα μικρό απομακρυσμένο χωριό της Σκωτίας, ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ ήταν το έβδομο από οκτώ παιδιά τα οποία μεγάλωναν σε μια φάρμα. Οπως αργότερα είπε ο ίδιος, «χωρίς να το συνειδητοποιούμε, μαθαίναμε από τη φύση». Ο θάνατος του πατέρα του και η εγκατάσταση του αδελφού του Τομ (ο οποίος είχε σπουδάσει ιατρική) στο Λονδίνο έφεραν τον Αλέξανδρο στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου σε ηλικία 14 ετών. Μετά την ολοκλήρωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσής του και με παρότρυνση του Τομ, ο Αλέξανδρος άρχισε να εργάζεται σε ένα εφοπλιστικό γραφείο. Παρά το γεγονός ότι δεν του άρεσε ιδιαίτερα, παρέμεινε εκεί για 4 χρόνια. Ο θάνατος ενός θείου τον έκανε πλουσιότερο κατά 250 λίρες, τις οποίες αποφάσισε να επενδύσει σε σπουδές ιατρικής. Τις πραγματοποίησε με μεγάλη επιτυχία στο St. Mary's Medical School του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, όπου και παρέμεινε αρχικά ειδικευόμενος στη χειρουργική και στη συνέχεια στη βακτηριολογία. Εν έτει 1914 ήταν ήδη λέκτορας, όταν διέκοψε την ακαδημαϊκή καριέρα του για να υπηρετήσει την πατρίδα του κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1915 νυμφεύθηκε τη Σάρα Μακ Ελρόι από την οποία απέκτησε έναν γιο.

Πολύ νωρίς το ερευνητικό ενδιαφέρον του Αλεξάνδρου Φλέμινγκ στράφηκε στη δράση των βακτηρίων στο αίμα και στα αντισηπτικά. Αναζητούσε αντιβακτηριακούς παράγοντες οι οποίοι δεν θα ήταν τοξικοί στους ζωικούς ιστούς, πράγμα το οποίο τον οδήγησε το 1921 στην ανακάλυψη της λυσοζύμης, ενός ενζύμου με βακτηριολυτικές ιδιότητες το οποίο υπάρχει σε «ιστούς και εκκρίσεις», όπως ανέφερε στο σχετικό σύγγραμμά του. Μελετώντας τις βακτηριολυτικές ιδιότητες της λυσοζύμης, ο Φλέμινγκ πραγματοποίησε στοιχειομετρικές αναλύσεις οι οποίες θα του φαίνονταν πολύ χρήσιμες αργότερα, όταν η περίφημη τύχη του τον έφερε αντιμέτωπο με την πενικιλίνη. Το 1928 βρήκε τον Αλέξανδρο Φλέμινγκ να εργάζεται με τον ιό της γρίπης. Φεύγοντας για διακοπές δύο εβδομάδων, άφησε πάνω στον πάγκο του ένα τρυβλείο πετρί («πιατάκι» με σκέπασμα στο οποίο καλλιεργούνται μικροοργανισμοί στο εργαστήριο) στο οποίο είχε εμβολιάσει σταφυλόκοκκο. Οταν γύρισε, είδε ότι εκτός από τον σταφυλόκοκκο στο τρυβλείο είχε αναπτυχθεί και ένας μύκητας. Η μόλυνση με μύκητα καθιστά τις βακτηριακές καλλιέργειες άχρηστες για το εργαστήριο και η φυσική πορεία των πραγμάτων θα ήταν να τις πετάξει κανείς στον κάλαθο των αχρήστων. Ο Φλέμινγκ όμως δεν μπόρεσε να μην παρατηρήσει ότι γύρω από τον μύκητα υπήρχε μια καθαρή από βακτήρια περιοχή, γεγονός το οποίο θα μπορούσε να δικαιολογηθεί με την ύπαρξη ενός παράγοντα ο οποίος εκκρινόμενος από τον μύκητα εμπόδιζε την ανάπτυξη των βακτηρίων. Η ανάλυση που πραγματοποίησε ο Φλέμινγκ έδειξε ότι ο μύκητας ήταν ο Penicillium notatum και έτσι ο παράγοντας, ο οποίος απεδείχθη ικανός να σκοτώνει τα βακτήρια ακόμη και αραιωμένος 800 φορές, ονομάστηκε πενικιλίνη.

Παρά το γεγονός ότι ο Φλέμινγκ δημοσίευσε τα αποτελέσματά του το 1929, η σημασία τους δεν έγινε φανερή παρά μία δεκαετία αργότερα. Ακόμη και ο ίδιος ο Φλέμινγκ έπαψε να ασχολείται με την πενικιλίνη το 1932. Ο κυριότερος λόγος για αυτό ήταν η αδυναμία του να προχωρήσει στην απομόνωση μεγάλων ποσοτήτων καθαρής πενικιλίνης, πράγμα το οποίο απαιτούσε γνώσεις τις οποίες δεν διέθετε. Σαν καλός επιστήμονας όμως, είχε φροντίσει να διατηρήσει τον πολύτιμο μύκητα που παρήγαγε το αντιβιοτικό του και να τον παραδώσει στους Howard Florey και Ernst Chain, οι οποίοι σε διάστημα ενός έτους όχι μόνο παρήγαγαν καθαρή πενικιλίνη, αλλά πραγματοποίησαν και το πείραμα που κατέδειξε την αξία αυτού του μορίου: χορήγησαν πενικιλίνη σε ποντίκια τα οποία είχαν μολυνθεί θανάσιμα με μικροοργανισμούς και τα παρατήρησαν να αναρρώνουν!

Η πενικιλίνη έσωσε τη ζωή χιλιάδων στρατιωτών κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και το 1945 χάρισε στους τρεις άνδρες το βραβείο Νομπέλ Ιατρικής. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι ο ίδιος ο Φλέμινγκ είχε δει την αχίλλειο πτέρνα του αντιβιοτικού του από τα πρώτα κιόλας χρόνια, καθώς το 1946 σημείωνε ότι «η χορήγηση πενικιλίνης, ακόμη και σε μικρές δόσεις, οδηγούσε σε ανάπτυξη ανθεκτικότητας στους μικροοργανισμούς».

Ο Αλέξανδρος Φλέμινγκ πέθανε τον Μάρτιο του 1955 από καρδιακή προσβολή, δύο χρόνια μετά τον γάμο του με την ελληνίδα γιατρό Αμαλία Κουτσούρη-Βουρέκα.

Το ΒΗΜΑ, 19/05/2002

Αχιλλέας Μαδράς , ο πρωτοπόρος

ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΜΑΔΡΑΣ
(1875- 29 Νοεμβρίου 1972)

Είναι ο πιονιέρος του ελληνικού κινηματογράφου. Χάρη σ' αυτόν γυρίστηκαν οι πρώτες ελληνικές ταινίες, στην εποχή του βωβού κινηματογράφου.
Φύση τυχοδιωκτική, που ακροβατούσε ανάμεσα στο όνειρο και το κιτς, έζησε μια ζωή περιπετειώδη και γνώρισε από κοντά μεγάλες μορφές της τέχνης του εικοστού αιώνα.
Ο Αχιλλέας Μαδράς σπούδασε ηθοποιός στο Κονσερβατουάρ του Παρισίου και δούλεψε λίγο καιρό , ερμηνεύοντας μικρούς ρόλους, δίπλα στη μεγάλη ιέρεια του θεάτρου Σάρα Μπερνάρ.
Η κάθοδός του στην Ελλάδα, που συγκλονίζεται από τη Μικρασιατική Καταστροφή, του δίνει την ιδέα να συγκεντρώσει υλικό από τα ντοκιμαντέρ που τραβούσαν οι καμεραμέν του ελληνικού στρατού, κατά τη διάρκεια του ατυχούς πολέμου, και να το μοντάρει παρουσιάζοντας μία μεγάλου μήκους ταινία υπό τον τίτλο "Πρόσφυγες του πολέμου".
Η ταινία προβλήθηκε κατά κύριο λόγο στους έλληνες μετανάστες της Αμερικής, όπου ο Μαδράς παρέμεινε για ένα μικρό διάστημα παίζοντας μικρούς ρόλους σε ταινίες του Χόλιγουντ.
Η δεύτερη επιστροφή του στην Αθήνα σημαδεύεται από την προσπάθεια να γυρίσει ταινίες μυθοπλασίας, γι' αυτό συνεργάζεται με σπουδαίους ηθοποιούς της εποχής, όπως ο Αιμίλιος Βεάκης , ο Μανόλης Καντιώτης, ο Βασίλης Αυλωνίτηςκ.ά.
Καρποί αυτής της συνεργασίας είναι οι ταινίες "Μαρία Πενταγιώτισσα" (1926) και "Ο μάγος της Αθήνας" (1930), πρωτόλειες και αφελείς , αν κριθούν με αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια, αποτελούν όμως τις βάσεις για να χτιστεί το μεταγενέστερο οικοδόμημα του ελληνικού κινηματογράφου.

Arno : "Les yeux de ma mère"

Ma mère elle a quelque chose
Η μητέρα μου έχει κάτι
Quelque chose dangereuse
Κάτι το επικίνδυνο
Quelque chose d'une allumeuse
κάτι το προκλητικό
Quelque chose d'une emmerdeuse
κάτι το ενοχλητικό

Elle a des yeux qui tuent
Έχει μάτια που σκοτώνουν
Mais j'aime ses mains sur mon corps
Μα λατρεύω τα χέρια της πάνω στο σώμα μου
J'aime l'odeur au-dessous de ses bras
Λατρεύω το τη μυρωδιά της κάτω από τα μπράτσα της
Oui je suis comme ça
Ναι, έτσι είμαι

Dans les yeux de ma mère
Στα μάτια της μητέρας μου
Il y a toujours une lumière
Υπάρχει πάντοτε ένα φως
Dans les yeux de ma mère
Στα μάτια της μητέρας μου
Il y a toujours une lumière
Υπάρχει πάντα ένα φως
L'amour je trouve ça toujours
Εκεί βρίσκω πάντα τον έρωτα
Dans les yeux de ma mère
Στα μάτια της μητέρας μου
Dans les yeux de ma mère
Στα μάτια της μητέρας μου
Il y a toujours une lumière
Υπάρχει πάντα ένα φως

Ma mère elle m'écoute toujours
Η μητέρα μου πάντα μ' ακούει
Quand je suis dans la merde
Όταν είμαι μες στα σκατά
Elle sait quand je suis con et faible
Πάντοτε ξέρει πότε είμαι ηλίθιος και αδύναμος
Et quand je suis bourré comme une baleine
και πότε είμαι φουσκωμένος απ' το πιοτό σαν φάλαινα
C'est elle qui sait que mes pieds puent
Αυτή είναι που ξέρει πως τα πόδια μου πονάνε
C'est elle qui sait comment j'suis nu
Αυτή είναι που ξέρει πως είμαι γυμνός
Mais quand je suis malade
Αλλά όταν αρρωσταίνω
Elle est la reine du suppositoire
Αυτή είναι η βασίλισσα των υπόθετων

Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière
Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière
L'amour je trouve ça toujours
Dans les yeux de ma mère
Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière

Ma mère a quelque chose
Quelque chose dangereuse
Quelque chose d'une allumeuse
Quelque chose d'une emmerdeuse

Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière
Dans les yeux de ma mère
Il y a toujours une lumière
Dans les yeux de ma mère.

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω!

KISS MY ASS,

όπερ έστι μεθερμηνευόμενον εις την ιθαγενή διάλεκτο
σε:
Με κοιτάς;
Τσατίζεσαι για την οδική μου συμπεριφορά;
Ε, άντε και... αγαπήσου!
Εγώ είμαι ο απόλυτος ένας και μοναδικός!
Εσύ είσαι αυτός που ζητάει τη φωτογραφία του
ο Μπαμπινιώτης, για να τον βάλει στο λήμμα ...μαλάκας!
Γι' αυτό λοιπόν!
KISS MY ASS
KAI KANE TO ΜΟΥΓΚΑ,
ΓΚΙΟΖΑΚΟ*!

* γκιοζάκος ο : υποκοριστικό του Καραγκιόζης σε σύντμηση (Καραγκιοζάκος).

Κάνιστρο εκλεκτής Ποίησης: Άρης Αλεξάνδρου

Άρης Αλεξάνδρου
(1922-1978)

ΦΡΟΝΤΙΣΕ

Φρόντισε οι στίχοι σου να σπονδυλωθούν
με τις αρθρώσεις των σκληρών των συγκεκριμένων λέξεων.
Πάσχισε να 'ναι προεκτάσεις της πραγματικότητας
όπως κάθε δάχτυλο είναι μια προέκταση στο δεξί σου χέρι.
Έτσι μονάχα θα μπορέσουν σαν την παλάμη του γιατρού
να συνεφέρουν με χαστούκια
όσους λιποθύμησαν μπροστά στο άδειο πρόσωπό τους.

Ποιήματα (1941-1974), 1978, σ. 83.

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ
( Ιθάκη, 1860- Δρίσκος Ηπείρου 1912)

Το φλογερό καμίνι

Από τις τόσες χάρες της και από τα τόσα μάγια
δεν άφησέ μας η Αθηνά παρά την κουκουβάγια.
Κουκουβάου...κλικ!

Δεξιόν γαρ ιπποπείρην ουκ έχεις επεμβάτην...

ΑΝΑΚΡΕΩΝ

Πώλε Θρηκίη, τι δη με
λοξόν όμμασι βλέπουσα
νηλέως φεύγεις, δοκείς δε
μ' ουδέν ειδέναι σοφόν;
Ίσθι τοι, καλώς μεν αν τοι
τον χαλινόν εμβάλοιμι,
ηνίας δ' έχων στρέφοιμί
σ' αμφί τέρματα δρόμου΄
νυν δε λειμώνάς τε βόσκεαι
κούφά τε σκιρτώσα παίζεις,
δεξιόν γαρ ιπποπείρην
ουκ έχεις επεμβάτην.

***

Ε, φοραδίτσα από τη Θράκη,
γιατί με λοξοκοιτάς
και μ' αποφεύγεις; Μήπως νομίζεις
πως μου 'χει στρίψει;
Να ξέρεις ότι θα μπορούσα
στο πιτς φιτίλι να σου περάσω το χαλινάρι
και στρέφοντας τα λουριά
να σε φέρω στο τέρμα .
Τώρα όμως στα λιβάδια βόσκεις
και παίζεις σκιρτώντας ανάλαφρα,
μια και δεν έχεις αναβάτη
ούτε ικανό επιβήτορα .

William Blake ( 28 Νοεμβρίου 1757 – 12 Αυγούστου 1827)

William Blake : Έξοχος ποιητής , ζωγράφος και χαράκτης, που έβαλε τη γεμάτη πάθος και μυστικισμό σφραγίδα του σε ό,τι καταπιάστηκε. Σφοδρός αντίπαλος του σχολαστικού ορθολογισμού , κατήγγειλε ως ολοκληρωτική την πίστη στην απόλυτη βεβαιότητα της ανθρώπινης λογικής, αντιπροτείνοντας ως συμπλήρωμά της τον προφητικό οραματισμό .
Διάβασε άπληστα τους αρχαίους κλασικούς , την Αγία Γραφή , το Μίλτονα, το Δάντη και τον Μπεμ και χάραξε όλα τα κείμενα και τις εικόνες των έργων του πάνω σε χαλκό.

Η περίφημη συλλογή των λυρικών ποιημάτων του υπό τον τίτλο " Τραγούδια της αθωότητας" ( Songs of innocence)
είναι ένας ύμνος στη χαρά και στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
" Το πρόβατο" (The lamb ) είναι , αναμφίβολα, το ωραιότερο από τα ποιήματα αυτά.
Στα πρώτα ποιήματα της συλλογής προστέθηκαν και τα "Τραγούδια της εμπειρίας",
που μαζί με τα "Τραγούδια της αθωότητας" εκφράζουν τις δύο όψεις της ανθρώπινης ψυχής.

"The lamb"

Little Lamb, who made thee?
Dost thou know who made thee?
Gave thee life, and bid thee feed,
By the stream and o'er the mead;
Gave thee clothing of delight,
Softest clothing, woolly, bright;
Gave thee such a tender voice,
Making all the vales rejoice?
Little Lamb, who made thee?
Dost thou know who made thee?

Little Lamb, I'll tell thee,
Little Lamb, I'll tell thee.
He is called by thy name,
For He calls Himself a Lamb.
He is meek, and He is mild;
He became a little child.
I a child, and thou a lamb,
We are called by His name.
Little Lamb, God bless thee!
Little Lamb, God bless thee!

***

Δ. N. ΜΑΡΩΝΙΤΗΣ

Μέρες που είναι, οι φωνές μοιράζονται σε ζωντανές, αποθαμένες και αναστημένες. Οι ζωντανές είναι εκείνες που λιγότερο τις προσέχουμε και μας προσέχουν. Οι αποθαμένες επισκέπτονται τα όνειρά μας παρακλητικές, όπως ο Πάτροκλος τον Αχιλλέα, φίλος τον φίλο, γυρεύοντας συντροφιά στην αμετάκλητή τους μοναξιά. Σπάνιες, πολύ σπάνιες οι αναστημένες, πίνοντας αίμα, θυμούνται τη μιλιά τους, και μας ρωτούν, όπως η Αντίκλεια τον Οδυσσέα, μάνα τον γιο. Αλλά και κάποιοι ξεχασμένοι ποιητές, που ανάερη η προδρομική φωνή τους, έμεινε για πάντα στον αέρα, και παίρνει φως από τον κεραυνό κι από τον ήλιο. Δύο κεραυνοβόλα ποιήματα αντιγράφονται εδώ: το ένα («Μια θεία εικόνα») ακέραιο· το άλλο («Ενα άσμα ελευθερίας») μόνο με το τέλος του.

Το πρώτο:

H βαρβαρότητα έχει μια ανθρώπινη καρδιά / Ο φθόνος το σχήμα του ανθρώπινου προσώπου / Ο τρόμος είναι η θεία ανθρώπινη μορφή / H μυστικότητα το ρούχο του ανθρώπου.

Το ανθρώπινο ρούχο είναι σίδερο χυτό / H ανθρώπινη μορφή πύρινος καυστήρας / Το ανθρώπινο πρόσωπο καμίνι σφαλιστό / H ανθρώπινη καρδιά αχόρταγος κρατήρας.

Το δεύτερο:

Ποτέ πια οι ιερείς του κοράκου της αυγής, στα μαύρα τυλιγμένοι, με φωνή στριγγή, δεν θ' αναθεματίσουν της χαράς τα τέκνα. Μήτε ο αδελφοποιτός του -που τον τύραννο, ελεύθερο τον λέει- θα στήσει τα τείχη ή τις σκεπές. Μήτε η χλωμή θρησκευτική λαγνεία θ' αποκαλεί αγνότητα παρθενική τά που ποθεί μα δεν τολμά να πράξει!

Γιατί το κάθε τι που ζει είν' άγιο.

Το όνομα του ποιητή, ελληνικά γραμμένο: Ουίλιαμ Μπλέικ. Το όνομα του μεταφραστή: Μίλτος Φραγκόπουλος. Ο τίτλος του βιβλίου: «Οράματα των θυγατέρων του Αλβιόνα - Τέσσερα Ποιήματα». Εκδόσεις: Ηριδανός. Ο πιο κοντινός έπαινος οφείλεται στον μεταφραστή, που μετέφερε σολωμικά στη γλώσσα μας τη μακρινή φωνή του ποιητή. Και την πλαισίωσε καταπώς πρέπει: γράφοντας ο ίδιος την «Εργοβιογραφία» (σ. 9-17) και μεταγράφοντας τον «Πρόλογο» του Roger Norman (σ. 19-25). Δουλειά που λάμπει με τη σεμνή αρετή της.

Τα «Οράματα» είναι σύνθεση μεγάλη (είκοσι μία σελίδες), στην οποία προτάσσεται δίστροφη «Υπόθεση». Τα τέσσερα ποιήματα, συνοπτικότερα, μοιράζονται σε επτά σελίδες. Ο τόμος συμπληρώνεται με τέσσερα πάλι ζωγραφισμένα έργα του ποιητή.

«Αντί σχολίων, σημειώσεων και παραπομπών» παραθέτει ο Μίλτος Φραγκόπουλος μια μυστική ομολογία του Μπλέικ, που θυμίζει πάλι Σολωμό: Οι αέναα υπαρκτές εικόνες θεώνται με τα μάτια της φαντασίας του καθενός, σύμφωνα με την κατάσταση στην οποία βρίσκεται... Σε διαφορετικούς ανθρώπους φαίνονται διαφορετικές, όπως κι όλα τ' άλλα πράγματα. Αποσπώ τώρα απέριττα σήματα για τον βίο και το έργο του ποιητή από την «Εργογραφία»:

«Ο Ουίλιαμ Μπλέικ γεννήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1757 στο Λονδίνο. Γιος ενός Ιρλανδού, του Τέιμς Ο' Νηλ... Σχολείο δεν πήγε, επειδή ήταν μάλλον απείθαρχο παιδί... Λέγεται πως από τη στιγμή που μπόρεσε να κρατήσει μολύβι, άρχισε να ζωγραφίζει σχήματα ανθρώπων και θηρίων, ενώ σε νεαρή ηλικία διάβασε έργα Σαίξπηρ, Μίλτον, Μπεν Τζόνσον, καθώς και τη Βίβλο...

Παρόλο που οι πολεμόχαρες και δουλοκτητικές κοινωνίες της αρχαίας Ελλάδας και της Ρώμης θα στηλιτεύονταν... από τον Μπλέικ, η ελληνική τέχνη θα διατηρήσει εξέχουσα θέση στον κόσμο του καλλιτέχνη... Αμφισβητώντας τις αξίες της εποχής του, τόσο μέσα από την ποιητική του έκφραση όσο και με το ζωγραφικό του έργο,... ο Μπλέικ απομακρύνθηκε από τους καλλιτεχνικούς και κοινωνικούς κύκλους της μόδας και ανέπτυξε φιλίες με επαναστατικά πνεύματα της εποχής του... Αλληλέγγυος με τη Γαλλική Επανάσταση... έγραψε και ένα ποίημα γι' αυτήν...

Το 1793 ο Μπλέικ δημοσίευσε το Γάμος του Ουρανού και της Κόλασης (το μετέφρασε στη γλώσσα μας ο Χάρης Βλαβιανός)... Το ανήσυχο πνεύμα του παλεύει ενάντια στην αδικία και στις αλυσίδες που επιβάλλουν οι κώδικες της ηθικής συμπεριφοράς... Το 1804 συνέθεσε το Ιερουσαλήμ: H Εκπόρευση του Γίγαντα Αλμπιον, όπου συναντάμε φράσεις όπως: Εκείνος που θέλει να κάνει το καλό στον άλλο πρέπει να το κάνει στις μικρές λεπτομέρειες... Το Γενικό Καλό είναι η κραυγή του παλιανθρώπου, του υποκριτή και του κόλακα...

H μελετήτρια του έργου του Kathleen Raine επισημαίνει ότι ο Μπλέικ, όπως ο Σαίξπηρ, ο Δάντης, ο Μιχαήλ Αγγελος, μοιάζει να μας παρουσιάζει τις όψεις κάποιων κόσμων που τα όριά τους εκτείνονται πολύ πιο πέρα απ' όσα ιστορούν τα έργα τους... Οταν πέθανε στα 1827, ο Μπλέικ δεν είχε σχεδόν κανένα περιουσιακό στοιχείο, αλλά δεν άφησε χρέη...».

Τόσα ανήμερα. Μεσάνυχτα το Χριστός Ανέστη.

Το ΒΗΜΑ, 23/04/2006

• Poetry Books

  • Songs of Innocence and Experience

• Poetry

  • A Poison Tree
  • Auguries of Innocence
  • Holy Thursday
  • I Heard an Angel
  • Infant Sorrow
  • Introduction to Songs of Innocence
  • Jerusalem
  • London
  • Love's Secret
  • Songs of Experience-My Pretty Rose-Tree
  • Songs of Experience-The Fly
  • Songs of Experience-The Sunflower
  • Songs of Innocence-Night
  • Songs of Innocence-The Chimney Sweeper
  • Songs of Innocence-The Little Black Boy
  • Songs of Innocence-The Schoolboy
  • Songs of Innocence-The Shepherd
  • The Chimney Sweeper
  • The Clod and the Pebble
  • The Garden of Love
  • The Lamb
  • The Land of Dreams
  • The Sick Rose
  • The Tiger

Randy Newman : " Political Science "

Τι δώρο προτείνετε για τον αξιόλογο αμερικανό μουσικό Randy Newman,
που γεννήθηκε σαν σήμερα το 1943
και έγραψε τραγούδια σαν το καυστικότατο "Political science";
Ο Bush πάντως ευχαρίστως θα του έκανε ως δώρο μερικά χρονάκια
εγκλεισμού στο Guadanamo ως "εχθρό" του αμερικανικού λαού.

No one likes us-I don't know why
We may not be perfect, but heaven knows we try
But all around, even our old friends put us down
Let's drop the big one and see what happens

We give them money-but are they grateful?
No, they're spiteful and they're hateful
They don't respect us-so let's surprise them
We'll drop the big one and pulverize them

Asia's crowded and Europe's too old
Africa is far too hot
And Canada's too cold
And South America stole our name
Let's drop the big one
There'll be no one left to blame us

We'll save Australia
Don't wanna hurt no kangaroo
We'll build an All American amusement park there
They got surfin', too

Boom goes London and boom Paris
More room for you and more room for me
And every city the whole world round
Will just be another American town
Oh, how peaceful it will be
We'll set everybody free
You'll wear a Japanese kimono
And there'll be Italian shoes for me

They all hate us anyhow
So let's drop the big one now
Let's drop the big one now

- Πώς βλέπεις να λύνεται το Ασφαλιστικό μας;
- Με ορίζοντα σαρανταπενταετίας!

Portishead : "Give me a reason to love you"

I'm so tired of playing,
Playing with this bow and arrow,
Gonna give my heart away,
Leave it to the other girls to play,
For I've been a temptress too long.

Hmm just,
Give me a reason to love you,
Give me a reason to be,
A woman,
I just wanna be a woman.

From this time, unchained,
We’re all looking at a different picture,
Through this new frame of mind,
A thousand flowers could bloom,
Move over, and give us some room.

Yeah,
Give me a reason to love you,
Give me a reason to be
A woman,
I just want to be a woman.

So don't you stop being a man,
Just take a little look from our side when you can,
Sow a little tenderness,
No matter if you cry.

Give me a reason to love you,
Give me a reason to be,
A woman,
It's all I wanna be is all woman.

For this is the beginning of forever and ever,
It's time to move over ,
So I want to be.

I'm so tired of playing,
Playing with this bow and arrow,
Gonna give my heart away,
Leave it to the other girls to play.
For I've been a temptress too long.

Hmm just,
Give me a reason to love you

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ (20)

Kazimir Malevich, Τοπίο, 1929.

2 Μαϊου

Χανς. Διάλεξη για τον Έγκον Σίλε υπό το φως των κεριών. Άνετο παιχνίδι εντός έδρας με αρκετά εφέ. Ύστερα με την παρέα του για ποτό στο Spazz. Πνευματώδης ατμόσφαιρα, ευγένεια και χιούμορ. Ανοιχτοί άνθρωποι. Όλοι από το χώρο των Πρασίνων. Επιστροφή με βαριά καρδιά στο σπίτι. Ο Π. μπροστά στην τηλεόραση για το καθημερινό του ματς. Από την πολλή κουλτούρα μας έπιασε θολούρα.

Άλλη μια μέρα πέρασε
τα ίδια και τα ίδια ,
ξανά η ζωή μού άφησε
στάχτες κι αποκαϊδια.


Τα βήματα σέρνω βαριά
στης παγωνιάς το δρόμο,
σπίτια και μαγαζιά κλειστά ,
καρφί η μοναξιά στον ώμο.

Άλλη μια μέρα πέρασε,
τα όνειρα στο ράφι,
τις τύψεις της με κέρασε,
πάει η ζωή μου στράφι.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

20

Η Ιωάννα με υποδέχεται με διαμαρτυρίες. Με περίμεναν ως τις εννέα , αλλά τελικά δεν άντεξαν και κάθισαν στο τραπέζι.
Ζητώ συγγνώμη που καθυστέρησα . Ξεγλιστρώ από τις επίμονες ερωτήσεις της σχετικά με το πού ήμουν όλη μέρα:
- Είχα πολλή δουλειά στο σχολείο. Μας έχουν αλλάξει τα φώτα με αυτό που αποκαλούν μεταρρύθμιση.
Περνούμε στην τραπεζαρία. Γνωστά και άγνωστα πρόσωπα στρέφονται στην εμφάνισή μου. Ακούγεται η μπάσα φωνή του Γιαννόπουλου:
"Με τον Πέτρο Παραλίκα συμπληρώνεται η κλίκα !"
Το λογοπαίγνιό του προκαλεί γενική θυμηδία . Χαμογελώ αμήχανα και χαιρετώ γνωστούς και αγνώστους. Κάθομαι στη μοναδική θέση που είναι ελεύθερη, δίπλα στην Αναστασία, η οποία με κοιτάζει επίμονα , χωρίς όμως να πει λέξη.
Έχουν σχεδόν τελειώσει το φαγητό, γιατί οι πιο πολλές πιατέλες είναι κενές . Η Ιωάννα βάζει μπροστά μου ένα πιάτο με κρεατικά..
" Διαταγή του στρατοπεδάρχη: Να φαγωθεί πατόκορφα από τον Παραλίκα ! Αν δεν το φάει, δεν τον βλέπω να πατάει το πόδι του στο νέο αιώνα, έτσι πετσί και κόκαλο που έχει γίνει.."
Δεν έχω όρεξη. Τσιμπολογώ λίγα ορεκτικά , πιο πολύ για να μη δείξω την ακεφιά μου. Παρατηρώ τους προσκεκλημένους που δε γνωρίζω. Πρόκειται για δυο ζευγάρια . Το πρώτο ευθύς εξαρχής μου κάνει κακή εντύπωση. Ο άξεστος νεοπλουτισμός του ξεχειλίζει από πάχος και ξιπασιά . Άντρας και γυναίκα πνιγμένοι στα χρυσαφικά . Ο εργολάβος οικοδομών Σωτηράκης Πολυρονιάδης έχει αναλάβει να χτίσει το εξοχικό της Ιωάννας στο Λιτόχωρο. Η γυναίκα του φτυστή η Παναγιωταρέα ως μαντάμ Σουσού. Μια υπεροπτική καρακάξα , που φλυαρεί ακατάσχετα κακοποιώντας την ελληνική γλώσσα.
Το ζεύγος Διονυσίου είναι εντελώς διαφορετικό. Η γυναίκα δεν πρέπει να ξεπερνά τα πενήντα πέντε. Ο άντρας έχει ασφαλώς πατήσει τα εξήντα. Αυτή διεθύνει το τμήμα μεταφράσεων ενός γνωστού εκδοτικού οίκου της Φ., ενώ ο άντρας της είναι γαστρεντερολόγος σε μια πανεπιστημιακή κλινική στην ίδια πόλη. Αυτόν ασφαλώς εννοούσε η Ιωάννα , όταν μου μίλησε για τον ιατροφιλόσοφο που θα γνώριζα στο σπίτι της .
Οι δυο τους αποτελούν την προσωποποίηση της σεμνότητας. Ντυμένοι κομψά, χωρίς όμως εκζήτηση, συζητούν ήρεμα , με άνεση και διακριτικότητα . Η ευλαβική προσήλωσή τους στους κανόνες του διαλόγου είναι εντυπωσιακή. Ακούν προσεκτικά τους συνομιλητές τους και περιμένουν υπομονετικά ώσπου να έρθει η σειρά τους. Ο λόγος τους , διατυπωμένος σε στρωτά ελληνικά, προδίδει βαθιά καλλιέργεια και ποτέ δεν εκτρέπεται σε φιλάρεσκη εκζήτηση, χαρακτηριστικό γνώρισμα των διανουμενιζόντων.
Οι υπόλοιποι καλεσμένοι είναι οικεία πρόσωπα : ο συνταξιούχος ανακριτής Ροτ και ο ασφαλιστής Κλάους , η ουγγαρέζα οδοντογιατρός Αμέλια και ο αιώνιος αρραβωνιαστικός της Θανάσης, οινολόγος στο επάγγελμα, ο χωρατατζής Κώστας Γιαννόπουλος, μηχανικός στην Audi, και το ζεύγος Παπαγιάννη, που διατηρεί μιαν ελληνική ταβέρνα στη Στ.
Η Αναστασία μιλάει για το προσεχές της ταξίδι στη Γαλλία. Σκοπεύει να πάει την περίοδο των Χριστουγέννων στη Νίκαια. Την ενδιαφέρει το ετήσιο παζάρι πορσελάνης που οργανώνει η Χριστιανική Αδελφότητα της πόλης για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
- Σ΄ αυτά τα παζάρια, αν έχεις τύχη , μπορείς να πέσεις πάνω σε σπάνια συλλεκτικά κομμάτια. Τα προσφέρουν για τη σωτηρία της ψυχής τους άξεστοι νεόπλουτοι , που έκαναν τεράστιες περιουσίες με απάτες και κομπίνες ολκής . Βέβαια, και οι μικροαστοί δεν πάνε πίσω σε ανάλογες προσφορές . Αρκεί να ξεφορτωθούν τη σαβούρα που έχουν στα πατάρια τους . Ξέρετε τι είναι να πετάς μια κομόντε του δέκατου ένατου αιώνα , για να την αντικαταστήσεις με ένα ετοιματζίδικο σύνθετο του ΙΚΕΑ;
- Κάτι ανάλογο με το φαινόμενο που ζήσαμε εμείς τις δεκαετίες του 60 και του 70 στην Ελλάδα, παρεμβαίνει η Ιωάννα . Οι πάντες συναγωνίζονταν να πετάξουν τις παλιατσαρίες των προγόνων τους . Ήταν η εποχή του πυρετού της αντιπαροχής, της επέλασης των άξεστων εργολάβων εναντίον των υπέροχων νεοκλασικών. Αξίζει τον κόπο να παρατηρήσει κανείς την επίπλωση και τη διακόσμηση των εσωτερικών χώρων στις ελληνικές ταινίες αυτής της περιόδου και να τα συγκρίνει με τα αντίστοιχα ταινιών της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου. Θα φρίξει διαπιστώνοντας την καρακιτσαρία που βασιλεύει στο όνομα του μοντερνισμού στα κλουβιά που τα ονομάζουν διαμερίσματα.
Ο Ροτ στρέφεται στην Αναστασία :
- Με καταθλίβει το θέαμα του ξεπουλήματος όλων αυτών των αντικειμένων, τα οποία αντιπροσωπεύουν την ιστορία ενός κόσμου που άλλοτε υπήρξε ακμαίος και ευτυχής . Δε συμφωνείτε;
- Πράγματι, αν το δει κανείς από αυτήν την πλευρά. Από την άλλη όμως ευτυχώς που υπάρχουν οι συλλέκτες, για να δώσουν σ΄ αυτά τα αντικείμενα νέα αξίας χρήσης . Αν δεν υπήρχαν αυτοί , ο κόσμος θα τα έβλεπε μόνο μέσα στα μουσεία.
- Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω, λέει ο Ροτ, βάζοντας λίγο κρασί στο ποτήρι του. Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι συλλέκτες επενδύουν συνήθως πάνω σ΄ αυτά τα αντικείμενα. Δεν τα βλέπουν από τη χρηστική πλευρά τους. Δε φαντάζομαι να χρησιμοποιούν πολλοί ένα πανάκριβο σερβίτσιο φαγητού Χουτσενρόιτερ , για να φάνε. Σε πρώτη ευκαιρία θα το ξεφορτωθούν, αν βρεθεί αγοραστής που θα τους δώσει ένα γερό χρηματικό ποσό.
- Αυτό ως ένα σημείο είναι σωστό. Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Εννοώ τους αγοραστές που δεν τα βλέπουν μόνο ως ευκαιρίες τοποθέτησης των χρημάτων τους. Το πάθος της κατοχής, βλέπετε, είναι παλιό όσο και ο άνθρωπος…
- Έχετε δίκιο !
- Τι θα λέγατε όμως και για εκείνους , τους ελάχιστους ομολογουμένως, που έχουν ως μοναδικό τους κίνητρο τη διάσωση της παλαιάς ομορφιάς, αυτούς που μιλάνε με την ιστορία, που αντιστέκονται στον οδοστρωτήρα του μοντερνισμού; Φανταστείτε τι θα γινόταν η ζωή μας αν είχαν γίνει παγκόσμια κυβέρνηση οι φουτουριστές.
Αν και είμαι αποφασισμένος να αντισταθώ στη γοητεία αυτής της γυναίκας, όταν σε μια στιγμή απλώνει το χέρι της , για να γεμίσει με κρασί το ποτήρι της, βραχυκυκλώνομαι . Η θέρμη που αποπνέει το κορμί της, το μεθυστικό άρωμα που φοράει αναστατώνουν όλους τους συναγερμούς ασφαλείας μου . Το πουκάμισό της είναι ξεκούμπωτο. Βλέπω καθαρά το μαστό της που πάλλεται μέσα στο άσπρο πουκάμισο. Η θέα της ρόγας του, που είναι μεγάλη και γυαλιστερή σαν ελιά Καλαμών, τινάζει στον αέρα την υπόσχεσή μου να κρατηθώ όσο γίνεται μακρύτερα από τον πειρασμό. Για να ξεφύγω γυρίζω προς τη μεριά του Διονυσίου . Πιέζω τον εαυτό μου να συγκεντρωθεί σ’ αυτά που λέει στον Κλάους.
- Κατανοώ την επιθυμία σας να επιβληθεί ένα παγκόσμιο κράτος δικαίου, αλλά ανήκω σ΄ αυτούς που προ πολλού έχουν πάψει να πιστεύουν σε ουτοπικές θεωρίες τέτοιου είδους.
- Γιατί το λέτε αυτό;, απαντά ο Κλάους ανοιγοκλείνοντας κωμικά τα μάτια του. Εγώ είμαι αισιόδοξος. Είναι ζήτημα χρόνου η ύπαρξη μιας παγκόσμιας κοινωνίας, όπου οι ανισότητες θα έχουν εκλείψει και η δικαιοσύνη θα κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις.
Ο Διονυσίου φέρνει το ποτήρι στα χείλη του και πίνει μια γουλιά κόκκινο κρασί.
- Αγαπητέ μου, στην εισαγωγή της Πολιτείας του Πλάτωνα υπάρχει κάποιος Γλαύκων, που είναι αδελφός του Πλάτωνα. Το πρόσωπο αυτό χρησιμοποιείται προσχηματικά, προκειμένου να προβάλει ορισμένες απόψεις , τις οποίες θα ανατρέψει αργότερα ο Σωκράτης.
- Τι σχέση έχει ο Γλαύκων με το θέμα μας;, απορεί ο Κλάους.
- Θα σας εξηγήσω αμέσως . Ο κύριος Γλαύκων υποστηρίζει ότι όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους τείνουν προς το άδικο. Θεωρεί ότι η απληστία και η απόκτηση δύναμης είναι τα κυριότερα φυσικά κίνητρα που εξωθούν τον άνθρωπο προς την αδικία. Όσοι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να πράξουν το άδικο, τότε , κατά κανόνα, το πράττουν, εφόσον είναι σίγουροι ότι δε θα τιμωρηθούν.
- Δε συμφωνώ , κύριε Διονυσίου!», υψώνει τη φωνή του ο Κλάους, κάνοντας όλους τους παρευρισκόμενους να στραφούν προς το μέρος του. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε δεν υπάρχει δίκαιος άνθρωπος. Αυτό είναι αδιανόητο. Ο ισχυρισμός αυτός είναι αυθαίρετος. Διαψεύδεται από την ιστορία , που είναι γεμάτη από άτομα που υπήρξαν υποδείγματα αρετής.
- Κατανοώ την αγανάκτησή σας, αλλά παρακαλώ να δώσετε λίγη προσοχή σε ένα πολύ γοητευτικό συλλογισμό που κάνει ο Γλαύκων. Υποστηρίζει ότι , αν υπήρχε η δυνατότητα οι άνθρωποι να είναι αόρατοι, τότε ακόμα και οι πιο δίκαιοι άνθρωποι θα υπέκυπταν στον πειρασμό να πράξουν το κακό , μια και η ατιμωρησία τους θα ήταν εξασφαλισμένη…
Κοιτάζω εντυπωσιασμένος το Διονυσίου. Φαίνεται άριστος γνώστης των πλατωνικών ιδεών. Σκέφτομαι ότι οι σπουδές της Φιλοσοφίας που έχει κάνει τον έχουν εξοικειώσει με αναλύσεις θεμάτων αυτού του είδους. Μπαίνω στον πειρασμό να σπρώξω τη συζήτηση σε πιο βαθιά νερά .
- Αν μου επιτρέπετε , κύριε Διονυσίου, ποια είναι η γνώμη σας για τη Σωκρατική άποψη περί Δικαιοσύνης, ότι δηλαδή ο άνθρωπος από τη φύση του είναι στραμμένος προς αυτήν και την επιθυμεί διακαώς; Δεν είναι εκ διαμέτρου αντίθετη προς τη θεωρία του Γλαύκωνα και , αν δεν απατώμαι, ορισμένων σοφιστών, όπως ο Αντιφώντας;
- Κύριε Παραλίκα, θα σας απαντήσω ευθέως. Όσο περισσότερο μελετώ την ανθρώπινη ιστορία, τόσο περισσότερο πείθομαι ότι ο Γλαύκων έχει δίκιο. Κατ’ εμέ δεν υπάρχει δίκαιος άνθρωπος ούτε πρόκειται να υπάρξει στο μέλλον. Αυτό που αποκαλούμε έννοια της δικαιοσύνης είναι θέμα ισχύος και συνθηκών. Μη μου πείτε ότι, κάποια στιγμή , από τις πολλές ασφαλώς στη ζωή σας που αισθανόσασταν πολύ ισχυρός, δεν υποκύψατε στον πειρασμό και δεν κάνατε κακή χρήση της ισχύος σας, για παράδειγμα, είτε πάνω σε ένα μαθητή σας είτε πάνω σε ένα υφιστάμενό σας. Ή ακόμα μη μου πείτε ότι δεν κάνατε κάποια άδικη πράξη, όταν ήσασταν σίγουρος ότι δε σας έβλεπαν…
- Αυτό να λέγεται, πετάγεται ο Σωτηράκης . Εγώ όταν ήμουν παιδί είχα ταράξει τα περιστέρια του γείτονα με το φλομπεράκι μου! Και βέβαια έκανα τον ψόφιο κοριό.
- Και ασφαλώς, τώρα που μεγαλώσατε , θα αλλάζετε με την επαναληπτική σας καραμπίνα τα φώτα στις πινακίδες της τροχαίας, ελλείψει θηραμάτων, σχολιάζει καυστικά ο Γιαννόπουλος .
Μπαίνει η Ιωάννα κρατώντας μιαν τεράστια πιατέλα με φρούτα. Την ακολουθεί η Αναστασία με δυο μπουκάλια κόκκινο κρασί.
- Η ώρα της ιεροτελεστίας! , αναγγέλλει θριαμβευτικά η Ιωάννα . Χάρη στην Αναστασία θα γευτούμε λίγο καλό κρασάκι από την κάβα της !
- Εγώ δεν αλλάζω το τσιπουράκι ούτε με το καλύτερο κρασάκι! δηλώνει κατηγορηματικά ο ριμαδόρος Γιαννόπουλος.
-Κωστάκη , πάψε να κάνεις σαν παιδάκι, ιδίως όταν έχεις να κάνεις με του Μονταλτσίνο το κρασάκι!, τον αποστομώνει η Αναστασία.
-Δεν πιστεύω ότι θα γευτούμε το περίφημο Μπρουνέλο!, ψελλίζει έκθαμβος ο οινολόγος .
- Μάλιστα, κύριε Θανάση μας , περί αυτού του οίνου πρόκειται! Να φανταστείτε ότι μπήκα στη λίστα αναμονής επί δύο χρόνια, για να μπορέσω να εξασφαλίσω απευθείας από τη Φατορία ντέι Μπάρμπι δύο εξάδες από αυτό το νέκταρ!
Κάθεται δίπλα μου και με τελετουργικές κινήσεις εκπωματίζει τα μπουκάλια. Ύστερα σερβίρει με μέτρο όλους τους παρευρισκόμενους πλην του Γιαννόπουλου, ο οποίος αρνείται την προσφορά ως πιστός εραστής του κοζανίτικου διπλοβρασμένου του.
Προσέχω ότι η Αναστασία γεμίζει σχεδόν το δικό μου ποτήρι . Σκύβοντας προς το μέρος της, δείχνω το ξέχειλο ποτήρι μου:
- Μπορώ να μάθω το λόγο αυτής της μεροληπτικής διάκρισης εκ μέρους της οινοχόου ;
Μου κλείνει σκερτσόζικα το μάτι:
- Είναι προφανές ότι πίσω από κάθε διάκριση υπάρχει πάντα κάποια σκοπιμότης .
Αντί απαντήσεως φέρνω στα χείλη μου το ποτήρι. Το κρασί είναι θαυμάσιο . Οι επιδοκιμασίες που ακούγονται για τη γεύση του απ’ όλες τις μεριές του τραπεζιού δείχνουν ότι δεν έχω πέσει έξω .
- Το κρασί αυτό , εξηγεί η Αναστασία, το ανακάλυψα εν μέσω … πολλαπλών εγκλημάτων . Διάβαζα κάποτε ένα αστυνομικό της Άγκαθα Κρίστι . Μου έκανε εντύπωση η εγκωμιαστικότατη αναφορά που γινόταν σ’ αυτή τη μάρκα και τη θεώρησα υπερβολή της κακομούτσουνης βρετανίδας. Ποιο Μπρουνέλο; , είπα. Τι ξέρουν οι εγγλέζοι από καλά κρασιά; Το Μπαρίλο , ναι! Αυτό όντως είναι καταπληκτικό κρασί . Η τύχη όμως το ’φερε και την ίδια βδομάδα , πηγαίνοντας σ’ ένα μαγαζί με Ντελικατέσεν , που διατηρεί ένας ευζωιστής Έλληνας στο Μ., έπεσα επάνω του . Το μπουκάλι κόστιζε μια περιουσία, αλλά από περιέργεια το αγόρασα.. Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Από τότε έγινα η πιο φανατική θαυμάστριά του. Κάπως έτσι φαντάζομαι τη γεύση του νέκταρος που έπιναν οι θεοί στον Όλυμπο.
Γεμίζει για δεύτερη φορά τα ποτήρια μας . Έτσι όπως σκύβει πάνω από τον αριστερό μου ώμο, ο μαστός της αγγίζει το μάγουλό μου. Η επαφή του ώριμου καρπού με το πρόσωπό μου μού προκαλεί συμπτώματα γενικής παράλυσης . Ξανακάθεται στην καρέκλα της, πίνει λίγο κρασί και ύστερα στρέφεται προς το μέρος μου.
- Στην κουζίνα σε περιμένει ένα μπουκάλι Μπρουνέλο! Είναι ένα μικρό αντίδωρο για το θαυμάσιο βιβλίο που μου χάρισες προχθές.
Είμαι εξουθενωμένος από την ένταση της μέρας . Η σπιτική θαλπωρή και το ποτό που ήπια με έχουν διαλύσει . Το μόνο που θέλω αυτή τη στιγμή είναι το κρεβάτι του. Να πέσω στο κρεβάτι μου και να ξεχάσω τα πάντα, προπάντων αυτόν τον πειρασμό που έχω δίπλα μου.
Σηκώνομαι . Ζητώ συγγνώμη που δεν μπορώ να μείνω περισσότερο. Χαιρετώ και βγαίνω από την τραπεζαρία. Τη στιγμή που βάζω το παλτό μου στον προθάλαμο, εμφανίζεται η Αναστασία ανήσυχη .
- Τι συμβαίνει; Δεν είσαι καλά;
- Συγγνώμη που φεύγω τόσο βιαστικά, αλλά είμαι πολύ κουρασμένος. Ευχαριστώ πολύ για το αντίδωρό σου. Θα το πάρω όμως μιαν άλλη φορά. Καληνύχτα !…
Κάνω να ανοίξω την πόρτα, αλλά με εμποδίζει και με υποχρεώνει να γυρίσω προς το μέρος της.
- Πέτρο , υποφέρω βλέποντάς σε σ’ αυτήν την κατάσταση. Χρειάζεσαι ένα δικό σου άνθρωπο να πεις τον πόνο σου, να ξαλαφρώσεις. Άσε με να είμαι δίπλα σου.
Προσπαθώ αδύναμα να την απωθήσω , αλλά δεν τα καταφέρνω , λες και μ’ έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις . Κατά βάθος όμως το χρειάζομαι αυτό το αγκάλιασμα σαν τρελός. Αφήνομαι στην αγκαλιά της για μερικά δευτερόλεπτα όπως το βρέφος στο στήθος της μάνας του . Κολλά το μάγουλό της στο δικό μου και με το άλλο χέρι με λικνίζει από τη μέση .
-Ηρέμησε , θησαυρέ μου, ηρέμησε.
Για μερικά δευτερόλεπτα πετάω καθισμένος πάνω σ’ ένα ροζ σύννεφο. Παχουλά αγγελάκια κρατάνε τις άκρες του και άδουν το Ωσαννά! Το κορμί μου πάλλεται από την άκρατη επιθυμία να την αγκαλιάσω κι εγώ και να επιχειρήσω μαζί της το πήδημα του θανάτου . Σηκώνω τα χέρια να αδράξω το πρόσωπό της , να καταβροχθίσω τα σαρκώδη χείλη της , όταν δυνατά γέλια από την τραπεζαρία κόβουν στη μέση την απονενοημένη κίνησή μου.
Είναι σαν να ξυπνώ από ένα όνειρο. Τραβιέμαι έντρομος από την αρπάγη των χεριών της και ανοίγω την πόρτα.
- Μην με παρεξηγείς ! , λέω ξέπνοα . Το τελευταίο διάστημα έχω χάσει τα μυαλά μου. Υπόσχομαι ότι δε θα ξανασυμβεί αυτό .
-Πέτρο!
Τραβώ για το ασανσέρ και πατώ το κουμπί κλήσης . Όσο περιμένω το θαλαμίσκο, δεν τολμώ να κοιτάξω πίσω μου. Ξέρω ότι στέκεται στην πόρτα και με παρακολουθεί. Αν γυρίσω να την κοιτάξω, είμαι βέβαιος ότι θα μείνω στήλη άλατος.
Γυρίζω στο σπίτι σε έξαλλη κατάσταση. Για δεύτερη φορά απέτυχα να ελέγξω τον εαυτό μου κι αυτό με γεμίζει ντροπή . Η γυναίκα μου χαροπαλεύει στο νοσοκομείο και εγώ ερωτοτροπώ με την καλύτερη φίλη της! Πέφτω στο κρεβάτι , αλλά οι τύψεις δε μ’ αφήνουν να κοιμηθώ. Σηκώνομαι και ψήνω καφέ. Ύστερα κάθομαι στο γραφείο και ανοίγω τον τον υπολογιστή . Αέι στο διάολο ! Πρέπει να δώσω ένα τέλος σ’ αυτήν την ηλίθια ιστορία ...

ΘΡΥΛΟΙ ΤΟΥ BROADWAY

Broadway: Η οδική αρτηρία των 49 θεάτρων του Μανχάταν
με τις μεγαλύτερες εμπορικές
και καλλιτεχνικές επιτυχίες στο χώρο της διασκέδασης.
Broadway: Εκεί όπου και η πιο ανάλαφρη παράσταση
ετοιμάζεται και εκτελείται με τον πιο άψογο επαγγελματισμό.
Ιδού μερικά μόνο από τα "ιερά τέρατα" του θεάτρου
και της 7ης Τέχνης ( ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς,
χορευτές), που έγραψαν ιστορία στο θρυλικό αυτό χώρο.

Moss Hart
Gene Kelly
Marlon Brando
Bernadette Peters
Dustin Hoffman
Marlon Brando
Angela Lansbury
Art Carney
Audra McDonald
Bob Fosse
Maggie Smith
Ethel Merman
Carol Burnett
Christopher Plummer
Elaine Stritch
Eugene O'Neill
Frank Sinatra
Will Rogers
Gene Kelly
Gwen Verdon and Chita Rivera
Harvey Firestein
Fred Astaire
Joel Grey
Al Jolson
Nathan Lane
Judy Garland
Julie Andrews
Danny Kaye
Kristin Chenoweth
Liza Minnelli
Marlon Brando
Mary Martin
Neil Simon
Matthew Broderick
Arthur Miller
Zero Mostel
Patti Lupone
Neil Simon
Jerry Orbach
Mary Martin
Sam Waterson
George Bernard Shaw
Swoosie Kurtz
Walter Matthau
Tennessee Williams

«ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ» ΚΑΙ...ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΤΣ

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
«ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ»


«ΛΕΥΚΟΣ ΠΥΡΓΟΣ» ΚΑΙ...ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΚΙΤΣ

Στο πλαίσιο των έργων «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ 1997» ανατέθηκε μελέτη, χωρίς αρχιτεκτονικό διαγωνισμό, για τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου του ΛΕΥΚΟΥ ΠΥΡΓΟΥ.
Κατά την εφαρμογή της μελέτης, αποκαλύπτεται τμήμα του περιτειχίσματος του ΛΕΥΚΟΥ ΠΥΡΓΟΥ, το οποίο θα καταστρεφόταν για να υλοποιηθεί η δημιουργία επιπέδου χαμηλότερου κατά 70 εκ γύρω από το μνημείο.
Η γενική κινητοποίηση – οργανώσεων πολιτών, επιστημονικών φορέων αλλά και της Δημοτικής μας Κίνησης - κατάφερε να σταματήσει τα έργα και να εκδοθεί νέα απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού από το ΚΑΣ για την τροποποίηση της μελέτης στην περιοχή γύρω από τον πύργο, ώστε να «αναδειχθεί σε ίχνος», δηλ. να αποτυπωθεί απλώς η ιστορική κατασκευή. Κανείς δεν γνώριζε τότε ότι η μελέτη είχε και δεύτερη φάση: την κατασκευή «μνημειακής κιονοστοιχίας» από μπετόν, που άρχισε να υλοποιείται ξαφνικά μετά τις φωτιές του καλοκαιριού. Περίεργοι στην αρχή όλοι μας, ανήσυχοι στη συνέχεια και έντρομοι πια τώρα διαπιστώνουμε ότι το μνημείο έχει κι άλλα να τραβήξει!
Η Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου Θεσσαλονίκης μας ενημέρωσε ότι είναι η συνέχεια της διαμόρφωσης η οποία, με τον τίτλο «χώροι Υγιεινής στην περιοχή του Λευκού Πύργου», φύτεψε όλη τη ζώνη από την παραλιακή λεωφόρο μέχρι τη θάλασσα με αυτές τις «λοξές φάλαγγες», οι οποίες σημειωτέον θα επενδυθούν με γρανίτη και υπάρχει η σκέψη (του δημάρχου) να διακοσμηθούν με…ασπίδες των Μακεδόνων (!).
Πρέπει να σημειωθεί ότι το συγκεκριμένο έργο δεν έχει καμία από τις απαιτούμενες εγκρίσεις που μια απλή κατασκευή θα έπρεπε να έχει -- έγκριση Επιτροπής Ενασκήσεως Αρχιτεκτονικού Ελέγχου (ΕΠΑΕ) και άδεια Πολεοδομίας, ενώ κατασκευάζεται στον περιβάλλοντα χώρο του κεντρικότερου σημείου και μνημείου της πόλης μας.
Η αισθητική, το είδος και η μορφή της παρέμβασης μας βρίσκει ριζικά αντίθετους και, με την ευκαιρία αυτή, επαναφέρουμε την πάγια θέση μας ότι επεμβάσεις σε σημεία μείζονος σημασίας στην πόλη πρέπει να γίνονται μόνο με αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς και να γνωστοποιούνται ανάλογα, για να τυγχάνουν και της αποδοχής των πολιτών.
Το ίδιο συμβαίνει και με το «μικρό Παλαί ντε Σπορ», που ξεφύτρωσε κι αυτό κατακαλόκαιρα, χωρίς καμία άδεια και καμιά έγκριση, πάνω στη νέα παραλία στην αυλή του ξενοδοχείου Μακεδονία Παλλάς. Ένα εξάμβλωμα που παραβιάζει ακόμη και τις διατάξεις- περί ύψους, μεγέθους, κλπ- του σκανδαλώδους Διατάγματος με το οποίο κατασκευάστηκε το ξενοδοχείο. Ένα κατασκεύασμα που έχει ξεκινήσει να λειτουργεί, ενώ βρίσκεται στη δευτεροβάθμια ΕΠΑΕ, χωρίς οι αρμόδιοι να ξέρουν τι να πράξουν.
Η πόλη πρέπει να αντισταθεί στην εργολαβική λογική και στην αισθητική του εθνικιστικού κιτς που αλλοιώνει την φυσιογνωμία της και καταστρέφει πολύτιμους πόρους για την κάλυψη ζωτικών αναγκών των κατοίκων της.

Μηταφίδης Τριαντάφυλλος
ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ

Ίθι!

ΝΟΣΣΙΣ

ω ξείν', ει τύ γε πλεις ποτί καλλίχορον Μιτυλήναν
ταν Σαπφούς χαρίτων άνθος εναυσόμενος,
ειπείν ως Μούσαισι φίλαν τήνα τε Λοκρίς γα
τίκτε μ'΄ίσαις δ' ότι μοι τούνομα Νοσσίς, ίθι.
***
Ξένε, αν ταξιδεύεις στη χορευταρού τη Μιτυλήνη,
για να γευτείς τον ανθό της σαπφικής ομορφιάς,
πες πως κι η Λοκρίδα που με γέννησε είναι αγαπητή
στις Μούσες κι ότι με λένε Νοσσίδα. Στο καλό!..

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ: Σατιρικά Γυμνάσματα

3

Φασουλήδες, μακριά, κ' εσείς παλιάτσοι!
Στην αστόχαστη πλέμπα μην πλερώνεις,
Σατιριστή, του σκλάβου το χαράτσι.

Σίδερο ο στίχος για να τον πυρώνεις.
Σημάδεψε και τρύπησε και δείρε,
τα νύχια σου, αϊτού νύχια΄σκούξε, γκιώνης.

Και πόμπεψε και μεσ' στη λάσπη σύρε
της αμαρτίας την πόρνη΄και γοργά
και τ' όρνιο σαΐτεψέ το΄αυτό μας πήρε

το νου, τη γνώμη, την παλικαριά.
Αλιά σας, ψεύτες, άμυαλοι, κιοτήδες!
Σατιριστή κ' εκδικητή, καρδιά!

Μήτε οι παλιάτσοι, μήτε οι φασουλήδες.

Πρώτη σειρά, 3.

Αλέξανδρος Δουμάς , υιός

Alexandre Dumas, fils
(1824-27 Νοεμβρίου 1895)
Μεγάλωσε κάτω από τον λαμπρό αστερισμό του πατέρα του,
αλλά δεν υπήρξε ετερόφωτος.
Με το πηγαίο ταλέντο που διέθετε κατάφερε να
αναδειχτεί σε συγγραφέα μεγάλης αξίας.
Το αριστούργημά του " Η κυρία με τις καμέλιες" ( La dame aux camelias),
το οποίο έγραψε σε ηλικία 24 μόλις ετών, είχε τεράστια επιτυχία
και ευτύχησε να μεταφερθεί στο λυρικό θέατρο από τον Verdi
υπό τον τίτλο La Traviata.
Σε αντίθεση με τον πατέρα του, που ήταν ένας
επιδέξιος υμνητής του "ένδοξου" μεγαλείου της Γαλλίας,
ο Αλέξανδρος Δουμάς , υιός, πίστευε στην κοινωνική
αποστολή της τέχνης και προσπάθησε μέσα από τα έργα του
να ζωγραφίσει τις κοινωνικές ατέλειες αλλά και να καταπολεμήσει
τα κοινωνικά ψεύδη και τις ατομικές κακίες των συγχρόνων του.
Τα θαυμάσια τσιτάτα και οι οξυδερκείς αφορισμοί που
άφησε ως παρακαταθήκη στους μεταγενέστερους
αποκαλύπτουν ένα διανοούμενο οξείας ευαισθησίας.
***

Η ελευθερίων ηθών Marie Duplessis (1824- 1847) ενέπνευσε τον Δουμά,
που της έδωσε το όνομα της Μαργαρίτας Γκοτιέ στο έργο του « Η κυρία με τις καμέλιες».
Το πραγματικό της όνομα ήταν Alphonsine Plessis και καταγόταν από πολύ φτωχή οικογένεια . Στην αρχή έκανε διάφορα «ταπεινά» επαγγέλματα, πριν να καταλήξει να γίνει ερωμένη πολλών πλούσιων και διάσημων προσώπων , όπως ο Franz Liszt, αλλά και του ίδιου του Δουμά, ο οποίος, γοητευμένος από την προσωπικότητά της, σκιαγράφησε ως εξής το πορτρέτο της : « Ήταν [...]πολύ λεπτή , είχε μαύρα μαλλιά, ροδαλό πρόσωπο, μικρό κεφάλι, μεγάλα μάτια σαν από σμάλτο γιαπωνέζικο , αλλά όλο ζωηράδα και φινέτσα , χείλια στο χρώμα του κερασιού και τα πιο ωραία δόντια του κόσμου.".
Ο δεσμός τους διήρκεσε από το Σεπτέμβρη του 1844 έως τον Αύγουστο του 1845 και διακόπηκε επειδή η Marie παντρεύτηκε τον κόμη Édouard de Perrégaux και έφυγε μαζί του στο Λονδίνο. Όμως η ραγδαία επιδείνωση της υγείας της ,λόγω της φυματίωσης από την οποία είχε προσβληθεί, την οδήγησε στην απόφαση να εγκαταλείψει το σύζυγό της και να επιστρέψει στη Γαλλία, όπου και πέθανε .
Συγκλονισμένος από το θάνατό της ο Δουμάς έγραψε τα εξής:
«Pauvre fille ! on m’a dit qu’à votre heure dernière,
Un seul homme était là pour vous fermer les yeux,
Et que, sur le chemin qui mène au cimetière,
Vos amis d’autrefois étaient réduits à deux ! ».
Την προσεχή φορά που θα επισκεφθείτε το Παρίσι, αγαπητοί/ές φίλοι/ες μην παραλείψετε να κάνετε μια βόλτα στο κοιμητήριο της Μονμάρτρης. Εκεί αναζητήστε τον τάφο της διάσημης εταίρας. Θα τον αναγνωρίσετε από τη λιτή επιγραφή
που φέρει:
« Ici repose Alphonsine Plessis »
( Εδώ αναπαύεται η Αλφονσίνη Πλεσί).

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ (19 β)

Wassily Kandinsky, Ζευγάρι που κάνει ιππασία, 1916.

ΟΛΑ ΕΝΑ ΨΕΜΑ

19 β

Με είχε πιάσει η συνηθισμένη τάση φυγής , η καταραμένη τυφλή παρόρμηση που ένιωθα κάθε φορά που αντιμετώπιζα μια δύσκολη κατάσταση .
Όλο το πρωινό η διάθεσή μου ήταν καλή, αλλά όταν πήγα στο νοσοκομείο όλα ήρθανε τα πάνω κάτω. Το ’σκασα σαν να με κυνηγούσαν. Μπήκα στο αυτοκίνητο και τράβηξα προς την έξοδο της πόλης. Ήθελα να ξεφύγω από το χώρο που τον τελευταίο καιρό βάραινε πάνω μου σαν μια πελώρια ταφόπλακα.
Μπήκα στην Α 81 και χίμηξα στην τρίτη λωρίδα.
Οδηγούσα αφηρημένα , χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Περνώντας έξω από το Λ. , μου πέρασε η τρελή ιδέα να επισκεφθώ την Αναστασία, αλλά θυμήθηκα την απόφαση που είχα πάρει . Όφειλα να κρατηθώ όσο γινόταν πιο μακριά από το θηλυκό πειρασμό. Αποφάσισα τελικά να κατευθυνθώ προς την Τ. Εκεί θα έπινα τον καφέ μου και θα προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις που βασάνιζαν υο μυαλό μου.
Ο καιρός ήταν άσχημος . Η δυνατή βροχή και ο άνεμος πολυβολούσαν κατά ριπάς το αυτοκίνητο. Ευτυχώς η κυκλοφορία ήταν αραιή και έφτασα χωρίς προβλήματα στην πόλη.
Πέρασα την κεντρική γέφυρα και στάθμευσα σε ένα παραδρόμι της Μάρκτπλατς. Ήπια ένα διπλό εσπρέσο σε μια ιταλική τρατορία , αλλά μια παρέα εύθυμων αυστριακών εκδρομέων δε μ’ άφησε να συγκεντρωθώ στις σκέψεις μου. Τράβηξα προς το ποτάμι και χώθηκα στο σπίτι του Χέντερλιν. Ανέβηκα στον πρώτο όροφο. Στην άδεια αίθουσα που βλέπει στο ποτάμι κάθησα στο μοναδικό πάγκο που υπάρχει για να ξεκουράζουν οι επισκέπτες το σώμα τους και να ξεφυλλίζουν τον οδηγό με τη βιογραφία του ποιητή.
Θυμήθηκα πόσο όμορφα ένιωσα σ΄ αυτόν το χώρο πριν από πολλά χρόνια . Ήταν το πρώτο μας ταξίδι στη Γερμανία . Φτάσαμε με την Αρετή ένα αυγουστιάτικο σούρουπο. Στον ανέφελο ουρανό η πανσέληνος λικνιζόταν νωχελικά χύνοντας ένα ασημί χρώμα στις κωνικές στέγες των σπιτιών. Τα μαγαζιά και τα μουσεία ήταν ανοιχτά, πράγμα παράδοξο για γερμανική πόλη, που συνήθως κατέβάζει τα ρολά μετά τις έξι.
Εκλάβαμε το γεγονός σαν ένα καλό οιωνό, σαν ένα δώρο της όμορφης πόλης στην τρίτη επέτειο του γάμου μας . Τακτοποιηθήκαμε σ’ ένα ξενοδοχείο και βγήκαμε αμέσως για ένα περίπατο. Θαυμάσαμε σαν επαρχιώτες το αναγεννησιακό δημαρχείο με το αστρονομικό του ρολόι. Ανεβήκαμε στο φρούριο, περιδιαβήκαμε την περιοχή του παλιού πανεπιστημίου και καταλήξαμε για ένα σύντομο προσκύνημα στο σπίτι του Χέντερλιν.
Στο ισόγειο περιεργαστήκαμε τα προσωπικά ενθυμήματα του τρελού ποιητή . Ύστερα ανεβήκαμε στον πρώτο όροφο . Μπήκαμε στο γραφείο του , στην ίδια αίθουσα που βρισκόμουν τώρα. Μοναδικά της αντικείμενα ο ίδιος πάγκος αλλά και μια τεράστια πήλινη γλάστρα με μια υπέροχη τριανταφυλλιά με ανθισμένα κόκκινα τριαντάφυλλα. Βγήκαμε στο μπαλκόνι και χαζέψαμε μαγεμένοι την Αλέα των πλατάνων κατά μήκος του Νέκαρ, ώσπου ήρθε ο φύλακας που βιαζόταν να κλείσει το μουσείο. Τον παρακαλέσαμε να μας επιτρέψει να βγάλουμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες.
Μπήκαμε ξανά στην αίθουσα και έβαλα την Αρετή να καθίσει στο πάτωμα δίπλα σ΄ ένα παράθυρο. Μετακίνησα τη γλάστρα με την τριανταφυλλιά . Κεντράρισα γυναίκα και λουλούδι στο φακό και τράβηξα πολλές φωτογραφίες προσπαθώντας να εκμεταλλευτώ το φως της σελήνης , που ασήμωνε τα μαλλιά της. Ύστερα τη σήκωσα και τη γέμισα φιλιά ψιθυρίζοντας στο αυτί της ένα σωρό ερωτόλογα.
Πήγαμε αμέσως στο ξενοδοχείο και κάναμε έρωτα σαν τρελοί . Ξημέρωνε όταν σηκώθηκα απ’ το κρεβάτι και δίπλα από το παραδομένο στον ύπνο κορμί της ξανάρχισα να ερωτοτροπώ με την ποίηση. Το ποίημα που της έγραψα ήταν το καλύτερο δώρο των τελευταίων δύο ετών -όπως μου είπε ενθουσιασμένη- , όταν της το διάβασα σ’ ένα συμπαθητικό καφενεδάκι, δίπλα στο ποτάμι, όπου πήραμε το πρωινό μας.
Κοιτούσα συγκινημένος το ποτάμι και αναπολούσα τις αλησμόνητες στιγμές, που ταξίδευαν πια στον αστρικό χρόνο. Τότε ήταν που στο μυαλό μου εισέβαλε ξανά η εικόνα της αίθουσας του νυχτερινού εφιάλτη . Αναπήδησα σαν να με είχε τσιμπήσει σφήκα . Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για τον ίδιο χώρο ! Τι χαζός που ήμουν και δεν το είχα προσέξει! Η γλάστρα, το φως της σελήνης , η μπαλκονόπορτα , το παράθυρο, το ποτάμι , όλα ήταν έτσι ακριβώς όπως τα βίωσα κάποτε με την αγαπημένη μου γυναίκα στο σπίτι του τρελού ποιητή!
Βγήκα από το σπίτι σε κατάσταση συναγερμού . Περιφερόμουν ξανά και ξανά στα στενοσόκακα της πόλης ώσπου καταλήγω στην πλατεία της Χολτσμαρκτ .Ο ήχος από το εκκλησιαστικό όργανο που έβγαινε από την ανοιχτή πόρτα του Αγίου Γεωργίου με τράβηξε σαν μαγνήτης .
Μπήκα στην εκκλησία. Ήταν άδεια . Κάθησα σ’ ένα στασίδι και μέσα στη διαπεραστική παγωνιά και το απειλητικό σκοτάδι , που μάταια προσπαθούσαν να απωθήσουν μερικά κεριά ακουμπισμένα στις ταφόπλακες των ιπποτών κτητόρων του ναού, προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου για το νυχτερινό εφιάλτη. Ένιωθα πως ήμουν κοντά στο τέλος. Όλα σχεδόν τα κομμάτια του παζλ είχαν μπει στην κατάλληλη θέση. Χρειαζόμουν μόνο ένα κομμάτι για να το συμπληρώσω, αλλά αυτό το κομμάτι ήταν και το πιο σημαντικό.
Εγκατέλειψα το καταθλιπτικό περιβάλλον του ναού και ανηφόρισα μες στη βροχή για τον πύργο . Διέσχισα την έρημη αυλή και ασθμαίνοντας ανέβηκα το κλιμακοστάσιο του πιο ψηλού πύργου του φρουρίου . Μέσα από τις πολεμίστρες διέκρινα το σκοτεινό όγκο των Γιούρα . Νύχτωνε . Σύννεφα κάλπαζαν σαν μανιασμένα αραβικά άλογα στον ουρανό. Η βροχή με μαστίγωνε αδυσώπητα κι ο αέρας λυσσομανούσε πίσω από την πλάτη μου λες και ήθελε να με γκρεμίσει στα μαύρα χάη.
Τρόμαξα . Ροβόλησα σχεδόν τις σκάλες και γύρισα τρέχοντας στο αυτοκίνητο . Πήρα το δρόμο της επιστροφής παραβιάζοντας συνεχώς τα όρια ταχύτητας . Λίγο πριν μπω όμως στο τούνελ του Λε... κόλλησα σ’ ένα απερίγραπτο μποτιλιάρισμα. Ένα δυστύχημα με καθήλωσε επί μία ώρα αυξάνοντας στο έπακρο τον εκνευρισμό μου. Περιπολικά της τροχαίας και αυτοκίνητα του Ερυθρού Σταυρού περνούσαν συνεχώς από τη βοηθητική λωρίδα.
Κάποια στιγμή μας έδωσαν την άδεια να ξεκινήσουμε . Τη στιγμή που προσπερνούσα αργά τον τόπο του δυστυχήματος οι τραυματιοφορείς μετέφεραν κάποιον σε ένα φορείο. Από το σκεπασμένο με μια βελουτέ κουβέρτα σώμα πρόβαλλαν δύο γυναικεία πόδια χωρίς παπούτσια, το ένα κρεμόταν καταματωμένο στο πλάι και πηγαινοερχόταν στον αέρα.
Βγαίνοντας από το τούνελ είχα χάσει εντελώς το ηθικό μου. Αντί να πατήσω το γκάζι και να αφήσω το αυτοκίνητο να ξεχυθεί, με την άνεση των δύο χιλιάδων κυβικών του, στη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας, παρέμεινα στη λωρίδα των φορτηγών ελαττώνοντας μάλιστα την ταχύτητα . Η δυσφορία του οδηγού της νταλίκας που ακολουθούσε εκδηλώθηκε με έναν ορυμαγδό από παρατεταμένα κορναρίσματα . Από τον καθρέφτη είδα τον τεράστιο όγκο που είχε κολλήσει πίσω μου και τα πρώτα κύματα του πανικού άρχισαν να εισορμούν από παντού στο κλυδωνιζόμενο μυαλό μου. Τα μάτια μου είχαν πεταχτεί από τις κόγχες , ενώ πυκνός ιδρώτας έλουζε το φλεγόμενο μέτωπό μου .
Πατώντας εναλλάξ γκάζι και φρένο διήνυσα δύο τρία μαρτυρικά χιλιόμετρα , ενώ τα χέρια μου έσφιγγαν με λύσσα το τιμόνι .
Είχε ξαναεμφανιστεί η καταραμένη φοβία μου για την οδήγηση , που εκδηλώθηκε ένα χρόνο μετά το γάμο μου. Επέστρεφα με την Αρετή από μια κυριακάτικη εξόρμηση στ’ Αμπελάκια . Μια αδέξια προσπέραση που έκανα στο ύψος της Κατερίνης προκάλεσε μια καραμπόλα, με συνέπεια να τραυματιστούν ελαφρά δύο άνθρωποι . Η υπόθεση αυτή μου κόστισε αρκετή ταλαιπωρία και άφθονα χρήματα για την επισκευή των αμαξιών τους. Το κυριότερο όμως ήταν οι ενοχές που άρχισα να νιώθω μετά από αυτό το επεισόδιο, ενοχές που άλλαξαν τη σχέση μου με τη οδήγηση κατά τρόπο παράλογο , αφού το τιμόνι, από έρωτας άνευ ορίων μετατράπηκε σε μίσος μέχρι θανάτου .
Όσες φορές ήμουν υποχρεωμένος να κυκλοφορώ έξω από την πόλη , περνούσα τα μαρτύρια της κολάσεως. Οδηγούσα διστακτικά, ενώ συχνά πυκνά με έπιαναν κρίσεις πανικού, που ήταν τόσο πιο σφοδρές , όσο πιο πυκνή ήταν η κυκλοφορία. Τις νύχτες ειδικά στην εθνική, με εγκατέλειπε εντελώς το θάρρος μου. Ακόμη και όταν ο δρόμος ήταν σχεδόν άδειος , δεν είχα καθόλου αυτοπεποίθηση και πήγαινα σαν τον κάβουρα . Στα σημεία που πύκνωνε η κυκλοφορία, κολλούσα πίσω από κάποιο φορτηγό που έτρεχε με ογδόντα, αλλά μόλις με πλησίαζε ένα άλλο όχημα , αδημονούσα να εγκαταλείψω το δρόμο και να καταφύγω κάθιδρος σε κάποιο πάρκιν.
Χωρίς την Αρετή δε θα τα είχα καταφέρει. Θα είχα αποχαιρετήσει την οδήγηση για πάντα. Σε όλα τα μακρινά ταξίδια επέμενε να βρίσκεται δίπλα μου, παίζοντας άψογα το ρόλο του γαλήνιου συντρόφου και του φύλακα-άγγελού μου. Έτσι εμπιστοσύνη που μου έδειχνε στις δύσκολες στιγμές, η αταραξία της , η ικανότητά της να με αποφορτίζει, όταν τα έχανα από τον πανικό και ήμουν έτοιμος να ρίξω το αυτοκίνητο στις ρόδες κάποιου τριαξονικού, σιγά σιγά καταλάγιασαν τις φοβίες μου και έβγαλαν στην επιφάνεια τον παλιό καλό οδηγό .
Προσπέρασα την έξοδο του Μ. σε κατάσταση πανικού . Το μυαλό μου είχε κυριευτεί από τη σκέψη πως δε θα τα καταφέρω να διανύσω τα σαράντα χιλιόμετρα που χρειάζονταν ως την επόμενη έξοδο . Ο φορτηγατζής πίσω μου συνέχιζε να παίζει σαδιστικά με τα φώτα του. Παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή μπήκα στη μεσαία λωρίδα , αλλά δεν είχα κάνει καλά καλά εκατό μέτρα, όταν το μετάνιωσα και , στρίβοντας απότομα το τιμόνι , ξαναχώθηκα στην ακριανή κι από εκεί στη βοηθητική, πατώντας πλάκα το φρένο. Η Μερσεντές σταμάτησε απότομα , ενώ το φορτηγό που ακολουθούσε περνούσε ξυστά από δίπλα μου , μέσα σε ένα ορυμαγδό από κορναρίσματα.
Κατέβασα το τζάμι του παραθύρου και ρούφηξα άπληστα τον κρύο αέρα , ενώ πυκνές ριπές βροχής μαστίγωναν το πρόσωπό μου. Αποφάσισα να μην ξαναβγώ στην αουτομπάν , αλλά να βάλω το αλάρμ και να τσουλήσω όσο πιο αργά μπορούσα στη βοηθητική, προσποιούμενος ότι είχα πάθει κάποια βλάβη.
Τα λίγα χιλιόμετρα που με χώριζαν από την επόμενη έξοδο μου φάνηκαν αιώνας. Με την ψυχή στο στόμα βγήκα στη λαντστράσε που οδηγούσε προς το Κ. Λίγα χιλιόμετρα οδήγησης μακριά από την αουτομπάν ήταν αρκετά για να ανακτήσω το θάρρος μου . Πατούσα τώρα με μεγαλύτερη άνεση το γκάζι, μολονότι η ομίχλη περιόριζε την ορατότητά μου και η άσφαλτος ήταν εξαιρετικά ολισθηρή λόγω της σφοδρής καταιγίδας που είχε προηγηθεί.
Είχα διανύσει πάνω από τη μισή απόσταση για το Κ. και έψαχνα να βρω την πινακίδα που θα με έβγαζε στον 22 και από κει στην πόλη μου. Ανέβηκα με δυσκολία στην κορυφή ενός μικρού λόφου. Στο βάθος κάποια αμυδρά φώτα συμβόλιζαν, απ’ ό,τι είδα στο χάρτη, την πολίχνη Φ. Σκέφτηκα ότι ήμουν σε καλό δρόμο και άρχισα να κατηφορίζω προσεκτικά .. Φτάνοντας όμως στις παρυφές του χωριού αναγκάστηκα να σταματήσω , επειδή η αστυνομία απαγόρευε την κυκλοφορία των αυτοκινήτων από τον 22 λόγω της καταιγίδας. Έτσι ήμουν υποχρεωμένος να ξαναβγώ στην αουτομπάν.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής βρίζοντας θεούς και δαίμονες . Λίγο πριν μπω στην αουτομπάν, σταμάτησα στην άκρη του δρόμου και βγήκα από το αυτοκίνητο κάνοντας βόλτες μες στο ανεμόβροχο, ώσπου κατάφερα να ηρεμήσω . Ξαναμπήκα στο αμάξι , άναψα την πίπα μου και έβαλα στο κασετόφωνο μια κασέτα με τραγούδια του Χατζηδάκι για τον κινηματογράφο. Άφησα την πίπα στην κονσόλα και ξεκίνησα.
Στην Αουτομπάν η βροχή, ο αέρας και η ομίχλη μαζί με τα χιλιάδες τροχοφόρα όρμησαν απάνω μου για να με φάνε . Όμως αυτή τη φορά είχα την αίσθηση ότι όλα θα πάνε καλά . Διήνυσα μερικά χιλιόμετρα ακολουθώντας τη δεξιά λωρίδα . Κανένας πανικός ! Όλα έβαιναν καλώς . Αύξησα την ένταση του κασετόφωνου, και , τη στιγμή που ο Αυλωνίτης ξεκίνησε να εκφράζει το βαρύ καημό του για τα γυναικεία καμώματα, πέρασα στη μεσαία. Ανέβασα την ταχύτητα στα εκατόν είκοσι και άρχισα να προσπερνώ ,το ένα μετά το άλλο, τα βαριά φορτηγά , ενώ ένιωθα χωρίς ίχνος πανικού τους κραδασμούς που προκαλούσαν οι διχίλιαρες βολίδες που έτρεχαν από τ’ αριστερά. Αυτό ήταν λοιπόν ! Ένα αίσθημα ανακούφισης πλημμύρισε τα σωθικά μου. Πάτησα γκάζι και μπήκα στη λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας. Η βελόνα του ταχύμετρου έδειχνε πια τα εκατόν εξήντα κι εγώ τραγούδύσα μαζί με τον Αυλωνίτη το ρεφρέν:
Αχ βρε παλιομισοφόρια
τι τραβάν για σας τ΄ αγόρια!
Έφτασα επιτέλους στη βάση μου και τράβηξα κατευθείαν στο νοσοκομείο με την ελπίδα ότι θα είχε συμβεί κάποιο θαύμα ανάλογο μ’ αυτό που συνέβη σε μένα . Στο μισοσκότεινο όμως δωμάτιο η εικόνα του ακίνητου διασωληνωμένου σώματος με προσγείωσε στην πραγματικότητα. Μεμιάς κατέρρευσα σε μια πολυθρόνα δίπλα απ’ το κρεβάτι της Αρετής . Ήθελα να της μιλήσω , να της ανοίξω την καρδιά μου , να ανακουφιστώ κι εγώ απ’ τα δικά μου πάθη.
Της έπιασα το χέρι κι ένα πελώριο αίσθημα ντροπής ήρθε και με τύλιξε σαν μαύρο σάβανο.
Μ’αυτή τη γυναίκα πέρασα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Μού έδωσε τα πάντα κι εγώ της έδωσα ελάχιστα . Ο κατά τους άλλους μαλαματένιος Πέτρος , ο άψογος σύζυγος ! Όλοι αυτοί που με θεωρούσαν πρότυπο φυσιολογικού ανθρώπου δεν ήξεραν τίποτε για τις ανασφάλειες , την υποχονδρία και τις ψυχωτικές αντιδράσεις μου σε ζητήματα παιδαριώδη. Για τις μαλακίες και τα τσιλημπουρδήματά μου. Σκάλιζα το παρελθόν , μετρούσα τις πίκρες που της έδωσα και δεν μπορούσα να επανορθώσω. Το πιο φριχτό ήταν να έφευγε από τη ζωή χωρίς να νιώσει το θαύμα της μητρότητας. Και σ’ αυτό ήμουν ο απόλυτος φταίχτης.
Βέβαια, στην αρχή του γάμου μας είχαμε συμφωνήσει ότι δε θέλαμε παιδιά. Ήμαστε από άλλη πάστα εμείς! Παιδιά και έρωτας δε συμβαδίζουν, είπαμε . Εμείς δε θα πέσουμε στην παγίδα του μικροαστισμού. Ο δεσμός έπρεπε να μείνει αμόλυντος, δε θα εγκλωβιζόταν στην πνιγηρή καθημερινότητα της συμβατικής οικογένειας . Τρομάζαμε στην προοπτική μιας συνήθους οικογενειακής πραγματικότητας νευρωτικού τύπου, που στο μέσα σε μια πενταετία όχι μόνο κρυώνει τη σχέση αλλά και σε πετάει στα αζήτητα.
Φτιάξαμε μια όαση ραφιναρισμένων ηδονών, ένα ιδιωτικό δρυμό σπανίων απολαύσεων, καλά προστατευμένο . Βιβλία , πνευματώδεις συζητήσεις, μουσική , έρωτας, καλό φαγητό, ταξίδια... Είχα επινοήσει ένα δίστιχο για το μικρόκοσμο στον οποίο είχαμε ασφαλίσει τη σχέση μας : Αγάπη μου εσύ κι εγώ στο ανοιχτό λαντό κι άσε τον κόσμο να πλέει στο σκατό. Η απομόνωσή μας στον περιχαρακωμένο κόσμο του εκλεκτισμού δεν άφηνε χώρο για φρουτόκρεμες και ξεσκατώματα . Δε μπορούσαμε να φανταστούμε ένα παιδί να μπουσουλάει στο πάτωμα ανάμεσα στα πόδια μας , να μας κλέβει τα κυριακάτικα πρωινά ή να σκορπίζει με τις τσιρίδες του τη μαγεία από το αυγουστιάτικα ηλιοβασιλέματα στο Θερμαϊκό . Δε θα αλλάζαμε με στράτες στρατούλες τις ανεπανάληπτες στιγμές μας : εγώ να ρουφώ το τελευταίο βιβλίο της Δημουλά και η Αρετή σκυμμένη στο πιάνο να ταξιδεύει στους εφτά ουρανούς ακολουθώντας τις νότες μιας μαζούρκας , που μπαινόβγαιναν σαν λευκά περιστέρια από την ανοιχτή μας μπαλκονόπορτα.
Στιγμές ανείπωτης ευτυχίας . Πλησίαζα αθόρυβα, έσκυβα πάνω από τον αλαβάστρινο λαιμό της και τον φιλούσα γλυκά. Παρέλυε από το ανατριχιαστικό άγγιγμα των χειλιών μου και μ’ ακολουθούσε σαν τρυφερή παιδούλα ως παράθυρο . Η πόλη βυθιζόταν μελαγχολικά στο σκοτάδι . Κάποιο πλοίο έμπαινε ολόφωτο στο λιμάνι. Της ψιθύριζα λόγια ευγνωμοσύνης για την ευτυχία που μου χάριζε. Εγώ ήμουν το παιδί κι αυτή η μάνα . Κανένα αδερφάκι δε θα μου έκλεβε τη γλυκιά αγκαλιά της.
Ένα κυριακάτικο όμως απόγευμα, στον πέμπτο ήδη χρόνο του γάμου μας, η μαγεία εξαφανίστηκε , όπως ένα κρυστάλλινο ποτήρι Βοημίας που φεύγει από τα χέρια σου και γίνεται χίλια κομμάτια στο πάτωμα. Η Αρετή σηκώθηκε ξαφνικά από το πιάνο και μου είπε χωρίς προλόγους :
«Μαγκουφιάζουμε ! Δεν πάει άλλο . Πρέπει να κάνουμε παιδιά!».
Έμεινα άναυδος. Δεν περίμενα μια τόσο ριζική μεταστροφή στις πεποιθήσεις της . Της θύμισα τη συμφωνία μας .
«Πέτρο δεν ξεχνώ τη συμφωνία μας , αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου να πάω κόντρα στη φύση. Θέλω να γίνω μητέρα!» , μου απάντησε με υγρά μάτια .
«Ποιος ο λόγος να αναλώσω τον καλύτερο εαυτό μου σ’ αυτό που αποκαλείται ανατροφή των παιδιών;» , τη ρώτησα κυνικά . «Γιατί να ξεμάθω συνειδητά να ζω σαν άνθρωπος , να στριφογυρίζω σαν τη σβούρα γύρω από τα κακομαθημένα τερατάκια, να θάψω δηλαδή την υπόλοιπη ζωή μου στους τέσσερις τοίχους , για να περνάνε καλά αυτά κι εγώχειρότερα;»
«Εντάξει! Δε θα ξαναμιλήσουμε γι’ αυτό το θέμα.», ήταν η μόνη φράση που βγήκε από τα χείλη της και ξανακάθισε στο πιάνο της.
Δεν ξαναμιλήσαμε έκτοτε πάνω στο θέμα αυτό. Αλλά στα χρόνια που κύλησαν ήταν φανερό ότι κάτι είχε ραγίσει μέσα της . Τη βασάνιζε ασφαλώς η έλλειψη του παιδιού που δεν μπορούσε να αποκτήσει εξαιτίας της δικής μου αυτιστικής ακαμψίας . Καμωνόμουν πως δεν έβλεπα με τι λαχτάρα πλησίαζε τα παιδιά των φίλων , πόσο αχόρταγα τα φιλούσε, τι δώρα τα γέμιζε. Μπόρα είναι , θα περάσει , σκεφτόμουν . Αργά ή γρήγορα θα καταλάβαινε σε τι παγίδα μπορούσε να πέσει και θα με ευγνωμονούσε.
Σηκώθηκα βαρύθυμος . Έσκυψα και τη φίλησα στο στόμα . Το χνώτο της μύριζε φαρμακίλα και ένιωσα ένα είδος ναυτίας να ταράζει τα σωθικά μου.
Έξω από το νοσοκομείο ο χώρος έμοιαζε βομβαρδισμένος . Η καταιγίδα που είχε περάσει κι από την πόλη μας είχε αφήσει πίσω της τα ευδιάκριτα σημάδια της . Πήρα ν’ ανηφορίζω την έρημη Κένιγκς Αλέε που έβγαζε προς την Τράπεν Σέε. Το ρολόι της πόλης άρχισε να σημαίνει δέκα , τη στιγμή που πίεζα το κουδούνι του σπιτιού της Ιωάννας.