Τα παιδιά στην εξουσία

Είσαι 18, άντε 19, βία βία 20 χρονών και το παίζεις φοιτητής.
Απ' αυτούς που σπανίως πατάνε το πόδι τους στη σχολή τους.
Όσες φορές καταδέχεσαι να εισέλθεις στον επάρατο χώρο της
επιστήμης, το κάνεις είτε για να φας τσάμπα στη Λέσχη είτε για
καμιά φραπεδιά στο κυλικείο είτε για καμάκι
σε κάποιο από τα απειράριθμα πάρτι που διοργανώνουν
οι διάφορες παρατάξεις, για προσέλκυση ψηφοφόρων.
Οικονομικό πρόβλημα διά βίου φοίτησης δεν υπάρχει.
Ας είναι καλά οι ταλαίπωροι γονείς σου, που , με τον ιδρώτα τους,
σου εξασφαλίζουν τα πάντα: το δωματιάκι σου, το Golfάκι σου,
το μηνιάτικό σου, τα επώνυμα ρουχαλάκια και παπουτσάκια σου
τα εξτρά τυχερά σου και ό,τι άλλο καλό προκύπτει από
γονείς μεσογειακού και δη ελληνικού τύπου.
Εσύ όμως δεν είσαι ικανοποιημένος, γιατί σου λείπει αυτό το "κάτι"
που θα σε κάνει ξεχωριστό, θα σε απογειώσει στα μάτια της
ανύπαρκτης αυτοεκτίμησής σου.
Μια μέρα ανακαλύπτεις ότι για όλα τα δεινά σου
φταίει το Σύστημα, που είναι έτσι καμωμένο, ώστε
οι μεγάλοι να βασανίζουν τους μικρούς, οι ισχυροί τους ανίσχυρους
και οι καθηγητές τους φοιτητές τους. Δεν έχει σημασία αν αυτό το Σύστημα
σε έχει κάνει ισότιμο με τους καθηγητές σου, μια και μετέχεις κατά το ένα τρίτο
σε όλα τα όργανα της πανεπιστημιακής ζωής, ούτε το γεγονός
ότι έχεις πετύχει περικοπές στην ύλη των εξετάσεων , που καταλήγει
να είναι λιγότερη κι απ' αυτήν που δίνουν οι γυμνασιόπαιδες.
Αποφασίζεις λοιπόν να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου,
να πάρεις εσύ την εξουσία από τους καθηγητάδες σου.
Από ένα ξαφνικό, για παράδειγμα, έρωτα που σε πιάνει
για το δημόσιο πανεπιστήμιο, ξεκινάς την κατάληψη της σχολής σου.
Δεν αρκείσαι όμως σ' αυτό, αλλά θέλεις να δώσεις και ένα μάθημα
στους βασανιστές καθηγητές σου.
Πιάνεις λοιπόν και χτίζεις τις πόρτες τους, εισβάλλεις στις συνελεύσεις τους
και τους πετάς έξω με τις κλωτσιές, λεηλατείς τα γραφεία τους,
καις τις διατριβές τους, κλέβεις τους υπολογιστές τους, τους
υπαγορεύεις τις εντολές σου με ύφος καισαροπαπικό,
συμπεριφέρεσαι κοινώς σαν ένας φασίστας
και ένας τραμπούκος του κερατά.
Ύστερα από όλα αυτά, βγάζεις και μια ανακοίνωση που στρέφεται κατά
του Νόμου-Πλαισίου και υπερασπίζεται το δημόσιο χαρακτήρα του ελληνικού πανεπιστημίου. Έχεις την αφέλεια μάλιστα να πιστεύεις ότι με αυτόν
τον τρόπο θα εμποδίσεις αυτούς που απεργάζονται σκοτεινά σχέδια
εναντίον του δημόσιου πανεπιστημίου.
Βρε κοπλεξικούλη, δεν έχεις καταλάβει ότι μόνος σου
έπεσες στο λάκκο με τ' αγγούρια,
που σου έχει σκάψει κρυφίως η κυβέρνηση,
για να κερδίσει με το μέρος της την κοινή γνώμη,
στηριζόμενη ακριβώς στις χοντρές μπαλακίες που κάνεις;
Και μη μου πεις ότι εγώ δεν έχω κάνει τίποτε από όσα
μου καταμαρτυρείς! Για όλα ευθύνονται οι κουκουλοφόροι αναρχικοί!
Ακόμα κι αν είναι έτσι τα πράματα, η ευθύνη σου διπλασιάζεται.
Ποιος ανέχεται όλα αυτά τα περιθωριακά στοιχεία και το
μηδενιστικό τραμπουκισμό τους μέσα στο δεύτερο σπίτι του;
Αν μεθαύριο έρθουν να θρονιαστούν στο εξοχικό σου,
στην Κρυοπηγή, κάτι τύποι σαν κι αυτούς, τι θα τους πεις,
Καλώς ορίσατε, λεβέντες, στο φτωχικό μου;
Εκτός εάν δε θεωρείς το δημόσιο πανεπιστήμιο δεύτερο σπίτι σου.
Οπότε δε δικαιούσαι να ομιλείς και πολύ περισσότερο να πράττεις.
Γκέγκε;

ΥΓ. Μπράβο στο Νίκο Μάργαρη , το θαρραλέο Πρόεδρο του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΑΠΘ, που παραιτήθηκε από το αξίωμά του καταγγέλλοντας τους καταληψίες φοιτητές (για απομάκρυνση συσκευών , επίπλων και μουσικών οργάνων, αλλά και για εξουσιαστική συμπεριφορά) και το Υπουργείο Παιδείας για σκόπιμη εξώθηση των φοιτητών σε καταλήψεις για το διασυρμό του δημόσιου πανεπιστημίου, προετοιμάζοντας έτσι την κοινή γνώμη να δεχτεί τα ιδιωτικά πανεπιστήμια.