«Ψωμί, έρωτας
και ...φαντασία»
Μια από τις καλύτερες ρομαντικές κωμωδίες ηθών όλων των εποχών , όχι μόνο για την Ιταλία αλλά και παγκοσμίως . Ο αστυνόμος Αντόνιο
Καροτενούτο μετατίθεται στη Σαλιένα, ένα μικρό χωριό στα κεντρικά της
Ιταλίας. 
Εκεί γνωρίζει τη Μαριέλα, η οποία είναι κρυφά ερωτευμένη με
έναν υφιστάμενο του Αντόνιο, με τον οποίο είναι επίσης ερωτευμένη και η
ανιψιά του ιερέα του χωριού, Παολίνα. Τα πράγματα μπερδεύονται
περισσότερο, όταν η μαία του χωριού, η Αναρέλα, αποφασίζει να εκδηλώσει
το ενδιαφέρον της για τον Αντόνιο. 
Ο Λουίτζι Κομεντσίνι δεν αρκείται στο ξετύλιγμα του σκαμπρόζικου θέματος , αλλά ρίχνει οξείες ματιές στην καθυστέρη , τη φτώχεια και την πείνα που μάστιζε την εγκαταλειμμένη στη μοίρα της μεταπολεμική Ιταλία. Η σκηνή με τον χωρικό που τρώει ένα σάντουιτς, χωρίς τίποτα μέσα και στην ερώτηση του αστυνομικού «τι τρώει» να απαντά «ψωμί και φαντασία» δείχνει ότι πίσω από τη σάτιρα των ηθών υπάρχει και η κοινωνική και πολιτική καταγγελία για την υστέρηση της χώρας του έξω από τα μεγάλα αστικά κέντρα.
Το Ψωμί, έρωτας και φαντασία (ιταλικά: Pane, amore e fantasia) είναι Ιταλική αισθηματική κωμική ταινία του 1953 σε σκηνοθεσία Λουίτζι Κομεντσίνι και σενάριο των Ετόρε Μαργκαντόνα και Βιττόριο ντε Σίκα που ανήκει στο είδος του ιταλικού νεορεαλισμού. Πρωταγωνιστούν οι Βιττόριο ντε Σίκα και η Τζίνα Λολομπρίτζιτα.
Η υπόθεση της ταινίας περιστρέφεται γύρω από τον διοικητή της χωροφυλακής Αντόνιο, που αναλαμβάνει τα νέα καθήκοντα του σε ένα μικρό χωριό της Ιταλίας. Εκεί, αναπτύσσει έναν ρομαντικό δεσμό με μια όμορφη νεαρή γυναίκα, την Μαρία, η οποία είναι παντρεμένη. Η ταινία εξερευνά τις σχέσεις, τις κοινωνικές προκλήσεις και τις ανθρώπινες επιθυμίες, συνδυάζοντας διάφορα στοιχεία όπως του ρομαντισμού και της κωμωδίας.
Στο 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου κέρδισε το βραβείο Αργυρής Άρκτου .[3] Το 2008, η ταινία συμπεριλήφθηκε στις 100 ιταλικές ταινίες του Ιταλικού Υπουργείου Πολιτιστικής Κληρονομιάς που πρέπει να διασωθούν, ένας κατάλογος με 100 ταινίες που «άλλαξαν τη συλλογική μνήμη της χώρας μεταξύ 1942 και 1978».[4]
[..............................................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου