Ο Τραμπ και η πολιτική εξόντωσης όσων δεν υποκύπτουν στις απειλές του

 Tραμπ και Σία: η αλυσίδα επιχειρήσεων εξόντωσης ανοίγει παντού υποκαταστήματα



Όλγα Αθανίτη

Η ΕΠΟΧΗ

epohi.gr 
Φωτογραφία: Aaron Kittredge / Pexels

Οι κάτοικοι του Τέξας θα θυμούνται για χρόνια τις φετινές πλημμύρες. Οι νεκροί ξεπέρασαν τους 110, οι αγνοούμενοι τους 170. Ο αριθμός των αστέγων και οι καταστροφές σε βασικές υποδομές δεν μπορoύν να προσδιοριστούν ακόμα.

Οι πλημμυροπαθείς αναφέρουν στα σχετικά ρεπορτάζ την ανιδιοτελή προσφορά γειτόνων και μελών της ευρύτερης κοινότητάς τους που έσπευσαν με όποιο τρόπο να τους συνδράμουν. Όταν όμως το σοκ των πρώτων ημερών περάσει και βρεθούν μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα με μηδενική κρατική στήριξη, οι Τεξανοί θα καταλάβουν την ουσία του «big and beautiful bill» που υπερψηφίστηκε πριν λίγες μέρες και που τους αφήνει χωρίς δημόσια περίθαλψη, χωρίς επίδομα σίτισης, χωρίς προνοιακή πολιτική και σχολεία για τα παιδιά τους, ακριβώς τη στιγμή που έχουν χάσει τα πάντα. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες μεγάλες πόλεις, όπως η Οκλαχόμα, που βλέπει τα περιφερειακά νοσοκομεία της να κλείνουν, αφού το «νοικοκύρεμα των δημόσιων δαπανών» κατά DODGE τα αφήνει χωρίς γιατρούς και λοιπό προσωπικό.

Οι κάτοικοι του Τέξας και των άλλων περιοχών των ΗΠΑ θα μπορούν στο μέλλον να περιμένουν τα χειρότερα από την επέλαση των «θεομηνιών», εφόσον για τον πρόεδρο και την κυβέρνηση τους δεν υπάρχει κλιματική κρίση, επομένως έπαψε η χρηματοδότηση των ανάλογων προγραμμάτων για την αντιμετώπιση της, ενώ οι μετεωρολογικές υπηρεσίες είναι πλέον δύσκολο να δώσουν αξιόπιστες προβλέψεις, καθώς αποψιλώθηκαν ως «υπερστελεχωμένες». Απομένει βεβαίως η εκκλησία, όπου μπορούν να ζητήσουν τη βοήθεια του Υψίστου, ως καλοί Χριστιανοί και υπερασπιστές του MAGA.

Τι δασμούς κάνει σήμερα;

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν πολυσκοτίζεται γι’ αυτά. Με το βλέμμα στραμμένο στα επιχειρηματικά του σχέδια που έχει βαφτίσει εξωτερική πολιτική, διεθνείς εμπορικές και οικονομικές σχέσεις, επιδίδεται καθημερινά στο παραληρηματικό χρηματιστηριακού τύπου παιχνίδι των δασμών. Στη νέα του έκδοση, το σχέδιο προβλέπει επιβολή δασμών 10% σχεδόν στους πάντες, από πρώτης Αυγούστου, με ιδιαίτερη μεταχείριση απέναντι όχι μόνο στη στοχοποιημένη ως μέγιστη αντίπαλο Κίνα (50%), αλλά και στην Ιαπωνία, την Ινδονησία, τη μισή σχεδόν Ασία και όποιον άλλο, οπουδήποτε, υιοθετεί «αντιαμερικανικές θέσεις και πολιτικές». Το τελευταίο θύμα του η Βραζιλία, από τη στιγμή που ο πρόεδρος Λούλα άσκησε σοβαρή κριτική στις τραμπικές πολιτικές στο πλαίσιο των εργασιών των BRICS και επιμένει στη δικαστική δίωξη του Μπολσονάρο για διαφθορά και πολιτικά εγκλήματα. Για τη νέα τάξη των ΗΠΑ, η πολιτική δασμών αποτελεί μέγιστο όπλο πολιτικού εκβιασμού στην υπηρεσία απόδειξης του μεγαλείου της. 

 

 

Το ότι η εκτίναξη των δασμών πληρώνεται τελικά από τις αμερικανικές επιχειρήσεις, τους εγχώριους καταναλωτές και εκτοξεύει την ανεργία χτυπώντας την αμερικανική οικονομία, δεν ανησυχεί τη νέα διακυβέρνηση. «Να απορροφήσεις την άνοδο των τιμών των προϊόντων σου», διέταξε ο πρόεδρος τη μεγάλη αλυσίδα γενικού εμπορίου Walmart. Αποτέλεσμα, η τεράστια μείωση προϊόντων στα ράφια και η αρχή των ελλείψεων βασικών ειδών διατροφής και πρώτης ανάγκης για χιλιάδες Αμερικανούς. Η εταιρεία δεν απορρόφησε απολύτως τίποτα.

Στην ηρεμία των στρατοπέδων

Ο Ντόναλντ Τραμπ στηρίζει τον Μπολσονάρο, όπως και τον Μπένιαμιν Νετανιάχου, που για μια ακόμα φορά βρέθηκε ανενόχλητος και ανέμελος στην Ουάσιγκτον και τον Λευκό Οίκο, όπου και δείπνησε σε πολύ φιλικό κλίμα, έχοντας αφήσει πίσω του τον αποδεκατισμό ενός λαού από την πείνα και τις επιθέσεις, την επανέναρξη μαζικών βομβαρδισμών στον Λίβανο και τη ντιρεκτίβα πως ειρήνευση γι’ αυτόν σημαίνει πλήρης παράδοση και εξαφάνιση της Χαμάς και κάθε άλλης μορφής παλαιστινιακής αντίστασης. Εξάλλου, ο αμερικανός του φίλος έχει κάνει σαφές ότι «δεν θα ανεχθεί» καμία δίωξη, εσωτερική ή διεθνή, εις βάρος του. Πολύ φυσικό! Νετανιάχου και Τραμπ ασπάζονται τις ίδιες φιλοδοξίες για το μέλλον της Γάζας, ο ένας ως τρόπαιο θριάμβου και πολιτικής επιβίωσης, ο άλλος ως προσοδοφόρο business plan. Μπορεί η Γάζα να μη γίνει ακριβώς Ριβιέρα της Μέσης Ανατολής. Το κοινό σχέδιο, όμως, προβλέπει οπωσδήποτε τη βίαιη απομάκρυνση εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων σε κλειστά «ανθρωπιστικά» στρατόπεδα –κατά παράβαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και υπό ακραίες συνθήκες διαβίωσης– ώστε η «μεταφορά» τους σε γειτονικές περιοχές και χώρες (που φυσικά θα εκβιαστούν σκληρά ώστε να τους δεχτούν) να τους φανεί σχεδόν ευλογία.

Η λογική των στρατοπέδων δεν επιλέγεται μόνο για εκτός συνόρων χρήση. Αυτή την εβδομάδα ξεκίνησε η λειτουργία του «Αλκατράζ των κροκοδείλων» με τις πρώτες εκατοντάδες τροφίμων –πολλοί εκ των οποίων νομιμότατα διαμένοντες στη χώρα– να αντιμετωπίζουν συνθήκες διαβίωσης αντίστοιχες με αυτές στη Γάζα. Μότο του στρατοπέδου; «Εδώ δεν υπάρχουν δικαιώματα». Την ίδια στιγμή, ανακοινώθηκε η λήξη προστασίας διαμονής για 76.000 ανθρώπους από την Ονδούρα και τη Νικαράγουα, ακολουθώντας την τακτική που πρώτοι γεύτηκαν όσοι κατάγονται από τη Βενεζουέλα.

Απείθαρχα παιδιά, κομμένο χαρτζιλίκι

Ούτε αυτοί απασχολούν τον Τραμπ, του οποίου ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος αυτών των ημερών ακούει στο όνομα Ζοχράρ Μαμντάνι. Οι απειλές για αφαίρεση της υπηκοότητας, σύλληψη και απέλασή του επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση και παρότι οι δημόσιες ανταπαντήσεις του υποψήφιου για τη δημαρχία της Νέας Υόρκης κονιορτοποιούν τις επιθέσεις και γελοιοποιούν τον πρόεδρο, η «προειδοποίηση» προς τους Νεοϋορκέζους πως σε περίπτωση που υπερψηφιστεί, η πόλη δεν θα δει δολάριο ομοσπονδιακής χρηματοδότησης στα ταμεία της, είναι πιθανό να παγώσει τον αρχικό ενθουσιασμό μέρους των ψηφοφόρων.

Μπορεί ο Τραμπ να πραγματοποιήσει τις απειλές του; Όχι, σύμφωνα με τη νομοθεσία, αλλά ο κατά φαντασίαν αυτοκράτορας και η δικαστική εξουσία βρίσκονται εδώ και πολύ καιρό σε τροχιά εκρηκτικού διαζυγίου. Ως είθισται, τα τέκνα (στην περίπτωση μας, οι κάτοικοι της χώρας) θα πληρώσουν τα σπασμένα.