Διάσημοι πίνακες ζωγραφικής με ζώα
Η Παγκόσμια ζωγραφική σκηνή έχει θίξει μια πολύ μεγάλη ποικιλία θεμάτων. Από αυτή δε θα μπορούσε να λείπει η συμμετοχή των αγαπημένων μας συντρόφων, των ζώων. Σημαντικοί καλλιτέχνες όπως o Leonardo da Vinci, o Albrecht Dürer, o Franz Marc, ο Monet κ.ά. απεικόνισαν τη θαυμαστή φύση των ζώων που μας περιτριγυρίζουν αλλά και των άγριων που θαυμάζουμε από μακριά.
Επιλέγουμε μερικούς από τους διασημότερους πίνακες ζωγραφικής με πρωταγωνιστές τους φίλους μας, τα ζώα!
“Whistlejacket”, George Stubbs, c. 1762, National Gallery London
To Whistlejacket είναι ένα έργο με λάδι σε καμβά από το 1762 από τον Βρετανό καλλιτέχνη George Stubbs που δείχνει το άλογο κούρσας marquess του Rockingham περίπου σε φυσικό μέγεθος. Ο καμβάς είναι μεγάλος, στερείται οποιουδήποτε άλλου περιεχομένου εκτός από μερικές διακριτικές σκιές και ο Stubbs έχει δώσει ακριβή προσοχή στις λεπτομέρειες της εμφάνισης του αλόγου. Έχει περιγραφεί στον Independent ως «παράδειγμα της άψογης ομορφιάς ενός Αραβικού καθαρόαιμου». Η οικογένεια Fitzwilliam, κληρονόμοι του άτεκνου Rockingham, διατήρησε τον πίνακα μέχρι το 1997, όταν η χρηματοδότηση από το Ταμείο Λοταρίας Κληρονομιάς επέτρεψε στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου να τον αποκτήσει για £ 11 εκατομμύρια. Ο Σταμπς ήταν ένας ειδικός στην απεικόνιση ιπποειδών, και όταν το 1762 προσκλήθηκε από τον Ρόκιγχαμ να περάσει «μερικούς μήνες» στο Γουέντγουορθ Γούντχαουζ στο Γιορκσάιρ, την κύρια εξοχική κατοικία του, ο Σταμπς είχε ήδη ζωγραφίσει πολλά πορτρέτα αλόγων, με και χωρίς ανθρώπινες φιγούρες, αλλά η ηρωική κλίμακα και η έλλειψη background στον πίνακα «Whistlejacket» είναι «άνευ προηγουμένου» στο έργο του. Στην πραγματικότητα οι πρόωροι καμβάδες του Stubbs περιλάμβαναν ένα ζευγάρι πολύ μικρότερων πινάκων με μια ομάδα από άλογα. Εδώ το άλογο είναι μόνο του και σε φυσική κατάσταση, γεγονός που τονίζει μια «ρομαντική μελέτη στη μοναξιά και την ελευθερία»
«Lady with an Ermine», Leonardo da Vinci, c. 1489, κάστρο του Βαβέλ της Κρακοβίας
Η Κυρία με την ερμίνα είναι ελαιογραφία σε ξύλο (54,4×40,3 cm) του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, που χρονολογείται μεταξύ 1488 και 1490. Φυλασσόταν για χρόνια στο Μουσείο Τσαρτορύσκι της Κρακοβίας και από τον Μάιο του 2012 ο πίνακας εκτίθεται στο κάστρο του Βαβέλ της Κρακοβίας, όσο το μουσείο Τσαρτορύσκι τελεί υπό εργασίες αποκατάστασης. Η γυναίκα της προσωπογραφίας ταυτίζεται σχεδόν σίγουρα με την Τσετσίλια Γκαλλεράνι. Πρόκειται για έναν από τους πίνακες σύμβολο του εξαιρετικού καλλιτεχνικού επιπέδου στο οποίο έφτασε ο Λεονάρντο κατά την πρώτη περίοδο της διαμονής του στο Μιλάνο, μεταξύ 1482 και 1499. Το έργο, του οποίου οι συνθήκες ανάθεσης στον καλλιτέχνη είναι άγνωστες, χρονολογείται λίγο μετά το 1488, όταν ο Λουντοβίκο Σφόρτσα έλαβε από τον βασιλιά της Νάπολης τον αριστοκρατικό τίτλο του ιππότη στο Τάγμα της Ερμίνας. Η ταύτιση του πορτρέτου με τη νεαρή ερωμένη του Σφόρτσα, Τσετσίλια Γκαλλεράνι, βασίζεται στην έμμεση αναφορά που θα μπορούσε να εκπροσωπεί για ακόμα μια φορά το ζώο: η ερμίνα πράγματι, εκτός από σύμβολο αγνότητας και τιμιότητας, στα ελληνικά λέγεται και γαλή πράγμα το οποίο θα παρέπεμπε στο επώνυμο της κοπέλας. Και όπως σημείωσε και ο ίδιος ο Λεονάρντο «προτιμά να πιαστεί από τους κυνηγούς παρά να κηλιδώσει την αγνότητά της, δηλαδή τη λευκή της γούνα, προσπαθώντας να ξεφύγει από την λασπωμένη της φωλιά». Σε αυτό το έργο το πρότυπο της προσωπογραφίας του δέκατου πέμπτου αιώνα , με τη μορφή να εικονίζεται ως τη μέση και στα τρία τέταρτα, είχε ξεπεραστεί από τον Λεονάρντο, που επινόησε μια διπλή περιστροφή, με το μπούστο στραμμένο στα αριστερά και το κεφάλι στα δεξιά. Υπάρχει μια αντιστοιχία ανάμεσα στην οπτική γωνία της Τσετσίλια και της ερμίνας∙ το ζώο μοιάζει πράγματι να ταυτίζεται με την κοπέλα, εξ’ αιτίας μια λεπτής γραμμής κοινών σημείων και εξ αιτίας των βλεμμάτων τους, που είναι έντονα και την ίδια στιγμή ειλικρινή. Η λεπτή σιλουέτα της Τσετσίλια αντανακλάται αρμονικά στο ζώο. Η νεαρή αριστοκράτισσα φαίνεται στραμμένη σαν να παρακολουθεί κάποιον που έρχεται στο δωμάτιο, κα την ίδια στιγμή έχει την επίσημη αταραξία ενός αρχαίου αγάλματος. Ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο πλανάται στα χείλη της: για να εκφράσει ένα συναίσθημα ο Λεονάρντο προτιμούσε να το υπαινίσσεται την συγκίνηση παρά να την καθιστά εμφανή.[........................................................................................]
ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου