Αλέξης Χαρίτσης : «Γιατί η νέα Αριστερά καταψηφίζει το εφιαλτικό για τους αιγιαλούς Νομοσχέδιο του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας για τον »

 Ομιλία του Αλέξη Χαρίτση στην Ολομέλεια της Βουλής για το σ/ν του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας για τον Αιγιαλό

-Μικροί αιγιαλοί  δίνονται σε κερδοσκόπους ,  για να  χτίσουν ξενοδοχεία δίπλα στο κύμα!  

-Πριβέ παραλίες, δομημένες παραλίες, μπλοκάρισμα της ελεύθερης πρόσβασης για τους πολίτες!

Η κυβέρνηση με το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό νομοθετεί την ανομία!

-Με την κατάργηση του κοινόχρηστου χαρακτήρα του παλαιού αιγιαλού που πλέον ως ιδιωτική περιουσία του δημοσίου θα μπορεί να παραχωρείται προς εκμετάλλευση.

-Με την άρση της απαγόρευσης παραχώρησης μικρών αιγιαλών που πλέον θα δίνονται σε όμορες ξενοδοχειακές μονάδες.

-Με την κατάργηση του ειδικού καθεστώτος επιπλέον ζώνης 12 μέτρων από το όριο του αιγιαλού στα Δωδεκάνησα. Η οποία ειδικά στα Δωδεκάνησα μέχρι σήμερα είναι κοινόχρηστη και από δω και πέρα θα συνιστά ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου και θα μπορεί να παραχωρηθεί.

Το νομοσχέδιο φαίνεται να αντιμετωπίζει το θαλάσσιο μέτωπο της χώρας πρωτίστως ως αξιοποιήσιμη έκταση και δευτερευόντως ως μια ευαίσθητη κοινόχρηστη περιοχή.

Ως δημόσιο χώρο και δημόσιο αγαθό δηλαδή που χρήζει προστασίας και ανάδειξης.

Να φανταστούμε λίγο την Ελλάδα που οραματίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ με αυτό το νομοσχέδιο και τι μέλλον επιφυλάσσει γι’ αυτή τη σπάνια ακτογραμμή: ομπρελοκαθίσματα παντού, μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες με πριβέ παραλίες, δομημένες παραλίες, μπλοκάρισμα της ελεύθερης πρόσβασης για τους πολίτες. Η κυβέρνηση μειώνει την απόσταση από την ακτογραμμή και επιτρέπει την εκμετάλλευση ακόμα και μικρών παραλιών, περνάει τον παλαιό αιγιαλό στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου για να μπορεί να αξιοποιηθεί.

Η πολιτική της κυβέρνησης για την αξιοποίηση των παραλιών όπως και η πολιτική για τον τουρισμό παραμένει προσκολλημένη μυωπικά στις επιλογές μεμονωμένων ιδιωτικών συμφερόντων. Ένα ατελείωτο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να εξυπηρετήσει για ακόμα μια φορά αποκλειστικά ιδιωτικά συμφέροντα.

Θα περιμέναμε, από τον Υπουργό μιας «φιλοπεριβαλλοντικής» - όπως η ίδια αυτοπροσδιορίζεται – κυβέρνησης να αντιμετωπίζει με λιγότερη ειρωνεία και απαξία, τις επισημάνσεις και τις διεκδικήσεις των περιβαλλοντικών οργανώσεων. Όπως το αίτημα για θέσπιση αδόμητης ζώνης 100 μέτρων για νέες κατασκευές, όπως επιτάσσει το Πρωτόκολλο για την ολοκληρωμένη διαχείριση των παράκτιων ζωνών της Μεσογείου – τη γνωστή Σύμβαση της Βαρκελώνης.

Βρισκόμαστε στο hot spot της κλιματικής κρίσης, στη Μεσόγειο, γεγονός για το οποίο οι επιστήμονες κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου εδώ και καιρό. Ζούμε σε μια εποχή που η κλιματική κρίση απαιτεί επιτακτικά αλλαγή του οικονομικού και παραγωγικού μοντέλου.

Δεν μπορεί ένα σχέδιο νόμου για την «αξιοποίηση των παραλιών» όπως λέει ο τίτλος του, να συζητείται με αυτόν τον αποσπασματικό τρόπο στο κοινοβούλιο μιας μεσογειακής χώρας όπως η δική μας, που βρίσκεται στον πυρήνα των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης.

Τι κατήγγειλαν οι πολίτες με το "κίνημα της πετσέτας" οι οποίοι ξεσηκώθηκαν για τις ελεύθερες παραλίες;

• Παράνομη κατάληψη ζώνης αιγιαλού χωρίς άδεια

• Παράνομη κατάληψη έκτασης δημόσιου χώρου, μεγαλύτερης από εκείνη που προβλέπει η μίσθωση, με αποτέλεσμα πυκνά τραπεζοκαθίσματα να φτάνουν στην ακτογραμμή

• Παράνομες κατασκευές

• Προσωρινή συμμόρφωση για ελάχιστες μόνο μέρες. Και επαναφορά της αυθαιρεσίας μόλις οι ελεγκτές της Κτηματικής Υπηρεσίας έφευγαν.

• Μπράβοι που τραμπούκιζαν όσους διαμαρτύρονταν.

Όλα αυτά δηλαδή που μια οργανωμένη Πολιτεία οφείλει να ελέγχει, να απαιτεί συμμόρφωση και να επιβάλλει κυρώσεις στις περιπτώσεις παραβάσεων.

Και τι διεκδικούσαν αυτοί οι πολίτες;

Την τροποποίηση της νομοθεσίας ώστε ο δημόσιος χώρος και η ελεύθερη πρόσβαση να διασφαλίζεται πραγματικά.

• Την τροποποίηση της νομοθεσίας ώστε να σταματήσει η περιβαλλοντική καταστροφή και η αισθητική επιβάρυνση των κοινόχρηστων χώρων.

Με αυτό το νομοσχέδιο θα πρέπει να ξεχάσουμε τις παραλίες που ξέραμε, τις εικόνες που έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια, να ξεχάσουμε την ελεύθερη πρόσβαση. Πρέπει να φοβόμαστε και να ανησυχούμε. Για το φαινόμενο του υπερτουρισμού, για τη φέρουσα ικανότητα ειδικά των μικρών νησιών, για την παντελή έλλειψη στρατηγικής της κυβέρνησης προκειμένου να προσαρμοστούμε στις συνθήκες της κλιματικής αλλαγής.

Κάποια στιγμή πιθανόν η αλλαγή και οι επιπτώσεις να είναι ανεπίστρεπτες. Και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα. Και πρέπει να ανησυχούμε διπλά γιατί με τέτοιες καταστροφικές αντιπεριβαλλοντικές πολιτικές δεν υπονομεύεται μόνο το παρόν, υπονομεύεται πρωτίστως το μέλλον των επόμενων γενεών.

Και το υπονομεύει η κυβέρνηση για χάρη μιας κοντόφθαλμης, ιδιοτελούς πολιτικής, παλαιοκομματικής και ρουσφετολογικής, με πλήρη παράδοση του δημόσιου χώρου στα ιδιωτικά συμφέροντα. Σε βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας, σε βάρος του μέλλοντος των παιδιών μας.

Για αυτό και η Νέα Αριστερά καταψηφίζει το νομοσχέδιο.