Γυναικοκτονίες στη λογοτεχνία

Φοίβος Γκικόπουλος

efsyn.gr 

3–4 λεπτά

---

Αν και ο όρος "γυναικοκτονία" είναι αρκετά σύγχρονος, η πράξη της γυναικοκτονίας, αντίθετα, είναι μια φοβερή πρακτική που ήταν πάντα παρούσα στην ανθρώπινη ιστορία. Στη λογοτεχνία μπορούμε να βρούμε πάρα πολλά παραδείγματα δολοφονημένων, βιασμένων και βασανισμένων γυναικών από βίαιους και αγροίκους άνδρες που ζούσαν σε πατριαρχικές, φαλλοκρατικές και αδιάφορες κοινωνίες.

Ένας από τους πρώτους που έγραψε για αυτό το φαινόμενο ήταν, το 1353, ο Βοκάκιος στο «Δεκαήμερο», στη νουβέλα του Ναστάζιο ντελι Ονέστι, όπου μια γυναίκα δεν δολοφονείται μεν, αλλά είναι χειραγωγημένη και βίαια τρομοκρατημένη. 

Και ο Δάντης στη «Θεία Κωμωδία», Κάντο 5ο, παρουσιάζει μια περίπτωση γυναικοκτονίας, όπου η πρωταγωνίστρια Φραντσέσκα ερωτεύεται τον κουνιάδο Πάολο, διαπράττει μοιχεία και για τον λόγο αυτόν δολοφονείται άγρια από τον σύζυγό της.

Και είναι πάντα η τυφλή ζήλια που μεταμορφώνει τον ερωτευμένο «Οθέλο» του Σέξπιρ σε δολοφόνο που σκοτώνει τη Δυσδαιμόνα, πνίγοντάς την στο νυφικό κρεβάτι. Ο Γάλλος συγγραφέας Σταντάλ, στο μυθιστόρημά του «Το κόκκινο και το μαύρο», μας διηγείται τη γυναικοκτονία σε βάρος της Κυρίας ντε Ρενάλ, από τον Ζουλιέν Σορέλ, που αργότερα θα αποκεφαλιστεί.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον Τζιοβάνι Βέργκα, όταν η «Λύκαινα», στην ομώνυμη νουβέλα, πλησιάζει τον Νάνι με ένα μπουκέτο κόκκινες παπαρούνες, ενώ εκείνος την περιμένει με το τσεκούρι στο χέρι.  

Και πάντα με το τσεκούρι στο χέρι, ο Ταραρά, στη νουβέλα «Η αλήθεια» του μεγάλου Πιραντέλο, σκοτώνει τη γυναίκα του, Ροζάρια, για να την εκδικηθεί για την απιστία της. Και ο κόσμος, δυστυχώς, είναι ακόμη γεμάτος από άνδρες όπως ο Οθέλος, όπως ο Νάνι, όπως ο Ζουλιέν, όπως ο Ταραρά.