Pépé le Moko (1937)
Ο
Πεπέ Λε Μοκό είναι ένας Γάλλος κακοποιός, που έχει καταφύγει στην
Κάσμπα του Αλγερίου για να αποφύγει τη γαλλική δικαιοσύνη. Ενώ
καταζητείται από τις αρχές, τα πράγματα γι αυτόν γίνονται επικίνδυνα
όταν έρχεται στην πόλη η Γκάμπι, μια γοητευτική Παριζιάνα.
Ελληνικός τίτλος: Αλγέρι
Δραματική περιπέτεια σε σκηνοθεσία Ζυλιέν Ντυβιβιέ, με τους Ζαν Γκαμπέν,
Γκαμπριέλ Γκαμπριό, Μιρέιγ Μπαλέν, Λουκά Γκριντού, Ζιλμπέρ Ζιλ, Φερνάν
Σαρπέν.
Ο Πεπέ λε Μοκό, κακοποιός που έχει δραπετεύσει από τη Γαλλία και
κρύβεται στα σοκάκια της Κάσμπα, στο Αλγέρι, έχει στήσει μια όσο το
δυνατόν ήσυχη ζωή ώστε να μένει πάντοτε καθαρός σε όποια έρευνα της
αστυνομίας. Με την "επαγγελματική" του δραστηριότητα να συνεχίζεται
απρόσκοπτα, έχει πάντοτε στο κατόπι του τη σκιά του επιθεωρητή Σλιμάν,
που προσπαθεί διαρκώς να τον βγάλει έξω από την προστασία της γειτονιάς
του. Οπότε δύο είναι οι ευκαιρίες του: πρώτον ένας ρουφιάνος εκ των έσω
και δεύτερον η γοητευτική Παριζιάνα με την οποία ο Πεπέ είναι
ερωτευμένος.
Άλλη μία εμβληματική συνεργασία του δίδυμου Ντυβιβιέ-Γκαμπέν που
μεσουρανούσαν παρέα στο γαλλικό σινεμά, με εξαιρετικές ταινίες, μεταξύ
των οποίων συναντάμε τον βιβλικό "
Γολγοθά", το "
Να οι δολοφόνοι", τον "
Πόθο της αμαρτίας" και το "
Λυκόφως της δόξης".
Εδώ ο Ντυβιβιέ μεταφέρει στο σινεμά το μυθιστόρημα του Ανρί Λα Μπαρτ
που συνυπογράφει και το σενάριο με το ψευδώνυμο Ντετέκτιβ Ζυλιέν
Ασελμπέ, και τοποθετεί τη δράση στο εντυπωσιακό σκηνικό που στήνεται στα
στούντιο της Pathé στο Παρίσι, όπου ζωντανεύουν τα δαιδαλώδη δρομάκια
της αλγερινής συνοικίας. Η άριστη χρήση των πανοραμικών πλάνων από το
Αλγέρι και την Κάσμπα ενισχύουν την αληθοφάνεια της ψευδαίσθησης αφού
ούτε για ένα λεπτό δεν παύεις να είσαι βέβαιος για την αυθεντικότητα των
χώρων. Ο ίδιος ρεαλισμός διαπερνά και τις ερμηνείες που υπερβαίνουν τα
στεγανά της εποχής τους και βγαίνουν απόλυτα φυσικές ενώ την ίδια στιγμή
γεννούν χαρακτήρες και φάτσες. Πολύβουη η ταινία όσο και η γειτονιά
όπου διαδραματίζεται ίσως να αφήνει το love story να χαθεί στην
οχλαγωγία των στενών δρόμων, και να μην κορυφωθεί όσο αρμονικά θα
χρειαζόταν ώστε να μην χρειαστεί απλά να το δεχθείς ως δεδομένο. Έχει
όμως αυτή τη ρεαλιστική τραγικότητα που απογειώνει το φινάλε και
αποτυπώνει την ταινία για πάντα στη μνήμη. [...................................]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου