gerontakos

«Έχω πει μερικές φορές στον εαυτό μου ότι αν υπήρχε μία μόνο πινακίδα στην είσοδο κάθε εκκλησίας που να απαγόρευε την είσοδο σε οποιονδήποτε με εισόδημα πάνω από ένα συγκεκριμένο ποσό , θα γινόμουν αμέσως χριστιανή» . Σιμόν Βέιλ, Γαλλίδα φιλόσοφος και πολιτική ακτιβίστρια (1909-1943)

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 22, 2018

Το τρένο του [εργατικού;] διεθνισμού φαίνεται ότι εκτροχιάστηκε το 1989[μέσω ιδεοληψιών και καχυποψιών] ,ενώ το αεριωθούμενο της [καπιταλιστικής;] παγκοσμιοποίησης όλο κι αυξάνει τα όρια ταχύτητας[μέσω Internet και άλλων τεχνολογιών].
Σε αυτό το πλαίσιο η Αριστερά αναζητεί ρόλο.Να μείνει προσγειωμένη στο πολιτικό έδαφος της μειοψηφίας και στα συντρίμια των παλαιών τσιτάτων ή ν’απογειωθεί προς την εξουσία χρησιμοποιώντας καύσιμα κάθε δυνατής προέλευσης [ακόμα και μισονοθευμένα];
Η ελληνική Αριστερά, με όλα τα τραύματα που κουβαλάει από τον Εμφύλιο και τη Δικτατορία, επέλεξε [ή επελέγη;] να πρωταγωνιστήσει στη μεταΜνημονιακή πολιτική σκηνή. Οι ιδεολογικοί ψυχαναγκασμοί υποχώρησαν ενώπιον της ιστορικής αναγκαιότητας ν’(απο)δείξει η Κυβερνώσα Αριστερά ότι "δύναται άλλως...",δηλαδή οτι μπορεί να διοικήσει με καλύτερους όρους. Αυτή η επιλογή της ηγεσίας προκάλεσε πολλούς εσωτερικούς κραδασμούς κι ατομικές διαταραχές με συνέπεια να εμφανιστούν πολιτικοί με ‘πολλαπλές προσωπικότητες’ κι αντιφατικές ταυτότητες,οι οποίοι ακόμα δεν μπορούν να αποδεχθούν τη νέα κατάσταση [χωρίς όμως και ν’αντιστέκονται σθεναρώς].
Από την άλλη η "επιχείρηση Συστημική Αριστερά" ξεκίνησε με καλούς οιωνούς, μιάς και η διαφθορά/διαπλοκή των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε φτάσει στ’ακραία όριά της, στη συνέχεια όμως απεδείχθη προβληματική.
Ένας ιδιοτελής προστατευτισμός του Δημοσίου[όχι του δημοσίου συμφέροντος αλλά του οχυρού των δημοσίων υπαλλήλων],ένας μονοσήμαντος πελατειασμός με ομάδες αδικημένες που ζητούσαν εκδίκηση,ένας sui generis ‘ευρωπα’ι’κός αντιευρωπα’ι’σμός’ εκλήθησαν να χτυπήσουν τις αγορές ,με αιχμή δόρατος την ιδεολογική καθαρότητα του μη-εισέτι κυβερνήσαντος. Οποία καταστροφική και αφελής αυταπάτη.
Στην πορεία μπορεί όλοι οι αξιωματούχοι να μην εκμαυλίστηκαν[αν και ορισμένοι ταχύτατα γοητεύθηκαν από τα μεγαλεία της αστικής τάξης],μπορεί μερικοί να έπαιξαν [ατιμωρητί;] με ανθρώπους και συνθήματα εθνικολα’ι’κίστικου χαρακτήρα,αλλά δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι εξέλιπαν οι κοινωνικές ευαισθησίες[αν όχι πάντοτε στις πράξεις τουλάχιστον στις διακηρύξεις].
Μολονότι το πέρασμα από τη Ριζοσπαστική στην Αστική Αριστερά έδωσε έρεισμα για αμφισβήτηση[ από πολλούς συντρόφους τους] του αριστερού ήθους και των συναφών αξιών, ο τυφλός ακτιβισμός,η θολωμένη πρόσληψη της πραγματικότητας, ο επιθετικός ‘δημοκρατισμός’,η ενοχοποίηση της αντίθετης άποψης πρέπει σιγά-σιγά ν’αφήσουν τη θέση τους στον ήπιο πολιτικό διάλογο και την ισχύ των επιχειρημάτων.Ο προσδιορισμός του ‘εχθρού’ είναι πλέον ξεπερασμένη τακτική,ιδίως όταν οι ‘αιώνιοι ταξικοί εχθροί’ έχουν γίνει φίλοι.
Άλλωστε οι πρώην εξεγερμένοι και νυν ρεαλιστές αριστεροί αρνούνται μεν την πολιτικοκοινωνική ουδετερότητα αλλά δεν φαίνεται ν’απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τους ‘έξωθεν επικαθορισμούς’.Το παιχνίδι δεν παίζεται με εσωτερικούς όρους/συσχετισμούς αλλά με εξωτερικές επιρροές/πιέσεις.Σωστό/Λάθος θα φανεί στη διαχείριση και στα οφέλη για τη χώρα μας κι όχι στο ακραιφνώς ιδεολογικό επίπεδο.
Εξάλλου η Αριστερά δεν είναι μεν ενιαία, χωρίς όμως να ταυτίζεται ούτε με τον νεκρό αριστερισμό,ούτε με τον απλο’ι’κό παλαιοαριστερισμό.Η Αριστερά δεν αρκείται πλέον στ’αυτοαναφορικά οράματα,στις αναπόδεικτες ουτοπίες και στις εύκολες βεβαιότητες του παρελθόντος.Η Αριστερά αποτελεί το ‘όχημα του μέλλοντος’,γι’αυτό οφείλει να συμβάλλει στη μετουσίωση της Παγκοσμιοποίησης σ’ένα δίκτυο δημοκρατικών κρατών δικαίου κι αλληλεγγύης των λαών.
Πολιτική δημοκρατία,νέο κοινωνικό συμβόλαιο,ασφάλεια μέσω των ελευθεριών και των δικαιωμάτων θα είναι η καλύτερη απάντηση στη θεωρία "των πλανητικών μονοδρόμων".
Αρκεί να μη γοητευθεί η Κυβερνώσα από το imperium των Πλανηταρχών και των Ολιγαρχών και θυσιάσει τις δικές της Βασικές Αρχές [και τις μνήμες θυσιών από την ιστορία της] στο όνομα μιας νέας ‘γεωγραφίας της παγκόσμιας εξουσίας’,στην οποία μερικοί φαντασιώνονται ότι θα παίξουν κεντρικό ρόλο.

ΥΓ."Υπηρέτες τα πλάγια μας βήματα / σέρνουν τη θέλησή μας να φτάσουμε στην καρδιά του κύκλου" [Γιώτα Τριανταφυλλοπούλου Κόμη,Με τη Μέθοδο του Υλοτόμου]