«Της εποχής μου οι καταδότες»
Της εποχής μου οι καταδότες, δεν κρατούν τα προσχήματα. Όχι επειδή έχουν πλάτες αλλά επειδή γουστάρουν να δείχνουν αυτό που είναι. Γι' αυτό όχι μόνο δεν φορούν κουκούλες αλλά βγάζουν τα πρόσωπά τους στο κλαρί. Αυτή η παντελής έλλειψη προσχήματος είναι ένα πλεόνασμα της απόλαυσής τους.
Της εποχής μου οι καταδότες, δεν δακτυλοδείχνουν, σαν άλλοτε, τον αγωνιστή, την κομουνίστρια. Μία πράξη που εμπεριείχε τουλάχιστον απόλυτη αλήθεια. Τώρα κατασκευάζουν ένα ψέμα, το αγκιστρώνουν σε ένα πρόσωπο και στη συνέχεια το περιφέρουν στους πολίτες για παραδειγματισμό. Το να συνθέτουν όσο πιο χοντροκομμένα γίνεται το ψέμα τους, είναι ένα ακόμα πλεόνασμα απόλαυσης που εισπράττουν. Λογικά, η ονείρωξή τους είναι να χώσουν σε κάποιο γραφείο ένα ασυνόδευτο σακουλάκι πρέζα για να το βρει η καθαρίστρια. Αλλά τους φαντάζει πολύ φίνα μια τέτοια πρακτική.
Της εποχής μου οι καταδότες έχουν multi task δυνατότητες. Αυτοί διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα, αυτοί τη διοχετεύουν σε ρόλο κυβερνητικής αντιπολίτευσης στους πολίτες. Διότι το εκλογικό σώμα, τους είναι απολύτως απαραίτητο. Τους προσφέρει την πραγματικότητά του, την ύλη του, τη φυσική του ύπαρξη. Από αυτό το σώμα βγάζουν τα πλεονάσματα της απόλαυσής τους. Όσο για την εκλεγμένη αντιπολίτευση, αυτή είναι η κυρία του κυρίου. Καμιά φορά εναλλάσσουν ρόλους διότι σε κάθε στερεότυπη οικογένεια οι δουλειές είναι κάπως μοιρασμένες. Αλλά το ψωμί, ο άντρας το φέρνει σπίτι.
Της εποχής μου οι καταδότες δεν φοβούνται. Όχι γιατί είναι γενναίοι. Όποιος είναι αδίστακτος δεν είναι συνάμα και γενναίος. Έχουμε δει αρκετούς αδίστακτους να τρέχουν να κρυφτούν σα Λαγοί μόλις τους κάνεις «μπου!». Δεν φοβούνται λοιπόν, επειδή βρίσκονται στο απυρόβλητο. Ποιος να τους εμποδίσει εξ άλλου; Άλλοι είναι απασχολημένοι με τον Ρουβίκωνα που πετάει τρικάκια και μπογιές, άλλοι χαζεύουν τον κώδικα δεοντολογίας, άλλοι σφυρίζουν κλέφτικα. Εν ολίγοις δεν είναι καθόλου παντοδύναμοι, απλά βρίσκουν και τα κάνουν.
Το δια ταύτα; Στο σώμα της σύγχρονης ελληνικής δημοκρατίας συστηματικά ασκείται ένας τοξικός πολιτικός πόλεμος. Μιλάμε για μία ενέργεια που κάποια στιγμή έγινε κανονικότητα και πλέον βρίσκεται εκτός ελέγχου.
Όμως η δημοκρατία δεν είναι μια αφηρημένη παθητική έννοια. Το εκλογικό σώμα δεν είναι απλά ένας ορισμός που οριοθετεί κάτι τις. Είναι το Υποκείμενο που πρέπει να πάψει να λειτουργεί σαν αυτόματο, σαν να μην έχει άλλη επιλογή, σα να μην μπορεί να δράσει διαφορετικά. Είναι αναγκαίο όσο ποτέ να εννοήσει ότι οι δικές του ανάγκες και επιθυμίες πρέπει να διαμορφώνουν την πολιτική ατζέντα και την επικαιρότητα. Να εννοήσει ότι αυτό αποφασίζει αν θα ασχοληθεί με τη δωρεάν του νοσοκομειακή περίθαλψη, τα εργασιακά του δικαιώματα, την εκπαίδευσή του, τα πολιτικά και κοινωνικά του δικαιώματα, τη σύνταξή του ή με το αν πετάει ο γάιδαρος. Ότι αυτό αποφασίζει αν αναλαμβάνει την ευθύνη της ύπαρξή του ή γίνεται μία μάζα που εκχωρείται στους σύγχρονους εκπροσώπους της ακροδεξιάς. Μια μάζα που όχι μόνο την έχουν γραμμένη στα υποδήματά τους αλλά όταν έρθει η ώρα, θα την διπλοπεράσουν κι από τη μηχανή του κιμά.
******************
ΟΙ ΚΑΤΑΔΟΤΕΣ
Η μοναξιά σου κρύωσε,
τρυπάει τον ώμο,
ο χρόνος σου τελείωσε,
μένεις στο δρόμο.
Σε παίρνουνε τα αίματα,
γυμνό σε τρώνε,
σε κόβουνε τα βλέμματα
της νύχτας μόνε.
Φοράνε τζιν και κόβουν βόλτες
της εποχής μου οι καταδότες,
πίνουν ποτά, μασάν παγάκια,
φτύνουν γυαλιά μες στα τασάκια.
Και τα όνειρά σου μες στα μάτια σε κοιτάζουν
και σέρνουν κάτι πόθους γερασμένους,
μοιάζουν γυναίκες, που τους ήρωες αγκαλιάζουν
και τους φορτώνουν στα κρεβάτια ηττημένους.
Μα όταν θα κλείσεις, όταν θα τελειώσεις,
όταν διαβάσεις πολλά γραμμένα,
θα δεις, πως όλα μπορούνε να υπάρχουν,
να συνεχίζουν χωρίς εσένα.
Φοράνε τζιν και κόβουν βόλτες
της εποχής σου οι καταδότες,
πίνουν ποτά, μασάν παγάκια,
φτύνουν γυαλιά μες στα τασάκια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου