Έργα και ημέραι του ΔΟΜ

Ρόστερ και δημοσιογραφία

 

Μανώλης Πιμπλής

 Απολυμένος δημοσιογράφος στις 3 Αυγούστου από τον ΔΟΜ
Έντυπη έκδοση Εφημερίδας των Συντακτών, 20.08.2018

Μετά την κατάρρευση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη, επί ιδιοκτησίας Σταύρου Ψυχάρη, και την απόλυση όλων των εργαζομένων πραγματοποιήθηκε πλειστηριασμός.
Η νέα ιδιοκτησία, η εταιρεία Alter Ego, συμφερόντων του εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη, επαναπροσέλαβε περίπου 160 από τους παλιούς, πολύ ταλαιπωρημένους εργαζόμενους με χαμηλότερους ακόμη από τους ήδη χαμηλωμένους μισθούς τους και σαν να ξεκινούσαν στις εφημερίδες αυτές από την αρχή. Κι ας είχαν ο καθένας 10, 20 ή και 30 χρόνια προϋπηρεσίας.
Εστω κι έτσι όμως, όσοι επαναπροσλήφθηκαν προσδοκούσαν επιτέλους εργασιακή ασφάλεια. Αλλά αντί γι’ αυτό, από την πρώτη στιγμή, και χωρίς ορατή αφορμή, ξεκίνησε και πάλι ένα γαϊτανάκι απολύσεων. Αυτό συνέβαινε αφού πρώτα γίνονταν νέες προσλήψεις, προφανώς εργαζομένων ακόμα φθηνότερων από τους φθηνούς και, ενδεχομένως, ακόμα πιο ευθυγραμμισμένων με τη νέα πολιτικοεπιχειρηματική πραγματικότητα του ομίλου.
Ετσι, οι τελευταίες απολύσεις 13 (παλαιών) εργαζομένων στις 31 Ιουλίου και 7-8 ακόμα τον Αύγουστο έγιναν με την επίκληση αναγκαίων περικοπών, αφού πρώτα οι 160 εργαζόμενοι είχαν γίνει 200. Και αφού είχαν ήδη απολυθεί άλλοι περίπου 15 παλαιοί εργαζόμενοι μέσα στη χρονιά, συν μερικοί ακόμη καινούργιοι.
Η δε σπουδή για μεγάλο αριθμό απολύσεων τον Ιούλιο και τον Αύγουστο δεν μπορεί παρά να σχετίζεται με το ότι οι απολυθέντες, μετά τις 20 Αυγούστου, θα συμπλήρωναν έναν χρόνο νέας προϋπηρεσίας και άρα θα δικαιούνταν τουλάχιστον αποζημίωση ενός χρόνου εργασίας, δηλαδή δύο μισθούς.
Η μέθοδος, εκτός από αμφιβόλου ηθικής, είναι πραγματικά ποδοσφαιρική: ξεχειλώνεις το ρόστερ, για να δοκιμάσεις με τους προπονητές διάφορα σχήματα και αμέσως μετά κάνεις ξεσκαρτάρισμα, διώχνοντας κάποιους που έχεις προγράψει εδώ και καιρό, με το πρόσχημα της πολυανθρωπίας. Καμία έκπληξη: στη διοίκηση μετέχουν και πρόσωπα που έχουν εργαστεί στον χώρο του ποδοσφαίρου.
Στην πρωτόγνωρη για τους εργαζόμενους και ακόμα πιο σκληρή από το παρελθόν αυτή συνθήκη –την οποία προφανώς δεν είχε διανοηθεί ούτε η σημαντική εκείνη μερίδα δημοσιογράφων του ΔΟΛ και άλλων που είχε επενδύσει στη συγκεκριμένη λύση για τη «σωτηρία» του–, ο μόνος σταθερός κανόνας είναι η διαρκής πιθανότητα αναίτιας απόλυσης.
Πρόκειται για ακραίο παραλογισμό: όταν η προηγούμενη διοίκηση που οδήγησε τον ΔΟΛ στην πτώχευση, έκανε «εθελουσίες» ή απολύσεις, υπήρχε τουλάχιστον ο –σοβαρός, άσχετα με τις βαθύτερες αιτίες του– λόγος του υπερδανεισμού. Για την αναχρηματοδότηση των δανείων οι τράπεζες, ως άλλη τρόικα, απαιτούσαν μείωση λειτουργικού κόστους. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο.
Αν όμως δεν τους χρειάζονταν τους εργαζόμενους αυτούς, γιατί τους επαναπροσέλαβαν; Και αν δεν ήξεραν ότι δεν τους χρειάζονταν, γιατί δεν έλυναν τη σχέση εργασίας με αξιοπρέπεια, με καθαρές εξηγήσεις και χωρίς αυτή την επαίσχυντη σπουδή να γλιτώσουν δύο μήνες αποζημίωσης από ανθρώπους που στην πραγματικότητα δούλευαν πολλά χρόνια στην ίδια εφημερίδα και (έπρεπε να) δικαιούνται πλήρη αποζημίωση;
Ολα αυτά στα νομικά μπορεί να ονομάζονται κατάχρηση δικαιώματος ή προσβολή προσωπικότητας – στην καθομιλουμένη οι πιθανοί σχετικοί χαρακτηρισμοί μπορεί και να είναι πολύ λιγότερο ευγενείς.
Ολα αυτά, επίσης, δεν μπορεί να αποτελούν το σύγχρονο νόημα της ελεύθερης οικονομίας, διαφορετικά θα πρέπει να ανησυχούμε για το νόημα των λέξεων.
Ολα αυτά, τέλος, δεν μπορεί να αποτελούν το σύγχρονο νόημα της ελευθερίας του Τύπου, διαφορετικά θα πρέπει να ανησυχούμε για τις ίδιες τις λέξεις.
Εννοείται, βέβαια, πως οι δημοσιογράφοι ούτε 20χρονοι είναι ούτε ποδοσφαιρικά συμβόλαια Σούπερ Λιγκ έχουν υπογράψει. Οπότε καραδοκεί ο κίνδυνος εμφάνισης φαινομένων ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.
Ο ποδοσφαιριστής-ρεπόρτερ, εκεί που πάει να εκτελέσει το πλάγιο άουτ, αν δει τη φυσούνα δίπλα του ή κάποιον στον πάγκο που αντιπαθεί, μπορεί να θυμηθεί ότι έχει να κάνει κάτι με τη φιλενάδα του και να τους παρατήσει όλους σύξυλους. Τι έχει να χάσει;
Το ωραίο θέαμα των δέκα-δεκαπέντε σωματοφυλάκων στην είσοδο και στους ορόφους που μπορεί και να τραγουδούν Νότη ή «Μακεδονία ξακουστή»;
Φαίνεται όμως πως υπάρχουν κάποιοι που όλα αυτά τα θεωρούν ψιλά γράμματα, έστω και αν καθιστούν άδηλο το μέλλον του πρώην ΔΟΛ. Προέχει το στρατιωτικά πειθαρχημένο εσωτερικό μέτωπο. Η οριστική επιβολή τού «κλίνατε επί δεξιά».
Και αυτό στο οποίο πρέπει να συγκεντρώνεται μια ομάδα: όχι σε μακροπρόθεσμους στόχους, αλλά «στο ματς της επόμενης Κυριακής».

.:BiblioNet : Πιμπλής, Μανώλη