21η Αυγούστου 2018: Άλλοι φεύγουν μπροστά, άλλοι μένουν πίσω ... (απόσπασμα)

Του Νίκου Λακόπουλου
Πηγή : anoixtoparathyro.gr

[..........]

Τώρα ζούμε έναν νέο υπόκωφο αντιμνημονιακό αγώνα με στόχο τη «στρατηγική και βαθιά ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» που …έφερε τα μνημόνια και κόβει τις συντάξεις. Τα δυο κόμματα που οδήγησαν την Ελλάδα στη χρεοκοπία μεταμορφώνονται σε τιμητές πιστεύοντας πως ο λαός θα τιμωρήσει και τον Τσίπρα -που είναι και κομμουνιστής άλλωστε- όπως τιμώρησε κι αυτούς.
Η αλήθεια είναι πως τα μνημόνια οδήγησαν ένα κόμμα του 48% στο 4% και ένα άλλο από το 4% στο 36%. Η Νέα Δημοκρατία είχε μικρότερη φθορά από ό,τι το ΠΑΣΟΚ, αλλά πού είναι η «δεξιά πολυκατοικία»; Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο είχε πολύ μικρότερες απώλειες από ό,τι το ΠΑΣΟΚ που άνοιξε η γη και το κατάπιε.
Για την ακρίβεια έχασε 3% από την Λαϊκή Ενότητα, έχασε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους -που οι μισοί απείχαν- και αναδείχτηκε -με το μισό κόμμα- σε βασικό πόλο της δημοκρατικής παράταξης. Ήταν μια τακτική κίνηση συμβιβασμού μετά από μια ήττα, όπως λένε καθαρά πολλά στελέχη του, ή μια στρατηγική μετάλλαξη ενός κόμματος που εξακολουθεί να δηλώνει αριστερό σε μια εποχή που δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι σημαίνει Αριστερά;
Aν αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας ήττας τι θα συνέβαινε σε περίπτωση νίκης; Ο Αλέξης Τσίπρας, παρά την απογοήτευση που προκάλεσε σε ψηφοφόρους του, παραμένει ο ηγέτης που πήρε ένα κόμμα το 4% και το οδήγησε σε χρόνο ρεκόρ στο 17%, στο 27% και στο 35%.
Τώρα ξεκινά από το 17% και μια ενδεχόμενη πόλωση θα τον μετατρέψουν σε επικεφαλής όχι ενός αριστερού κόμματος- που δεν υπάρχει πλέον, αλλά σε ηγέτη της δημοκρατικής παράταξης που θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια δεξιά παλινόρθωση. Δεν γνωρίζουμε αν το Κινάλ της Φώφης Γεννηματά είναι στα αριστερά ή τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας, αλλά γνωρίζουμε πως η ιστορία δεν γυρίζει πίσω.
O Αλέξης Τσίπρας είναι ιδανικός συνομιλητής για συντηρητικά στρώματα, καθώς ο Κυριάκος στην προσπάθειά του να αποδείξει ότι είναι …δεξιός αποξενώνεται από αυτά τα στρώματα που βλέπουν καλή τη λύση στο "Σκοπιανό" ή θετική τη συμφωνία με τους εταίρους και την έξοδο από τα μνημόνια.
Αυτή η πολιτική αντιμεταχώρηση θα εκφραστεί στις εκλογές όπου ίσως με ένα σουρεαλιστικό τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας θα εκφράσει τον ρεαλισμό της κυβερνώσας Αριστεράς -πάλι χωρίς γραβάτα. Ο εσχάτως αξύριστος Κυριάκος το όραμα της επιστροφής της Δεξιάς- στην οποία περιλαμβάνεται και το Κινάλ- ως μία πράξη δικαιοσύνης ή εκδίκησης της Ιστορίας.
Αν δεν βγαίνουμε από τα μνημόνια, όπως υποστηρίζει η ενωμένη αντιπολίτευση, τότε υπάρχει χώρος να μας βγάλουν αυτοί που μας έβαλαν. Αν όμως βγαίνουμε, οι εκλογές αυτές θα είναι απλώς ο επόμενος γύρος που άρχισε το 2012.
Η μεταμνημονιακή Ελλάδα απαιτεί και νέα πολιτικά κόμματα. Που σημαίνει πως κάποια από αυτά -της αντιμνημονιακής ρητορείας- θα συντριβούν ως εκτός χρόνου και τόπου. Η σημερινή μέρα δεν είναι μόνο το τέλος του δρόμου -που μπορεί να άρχισε όχι το 2010, αλλά το 1974.
Η αρχή μιας εποχής όπου μαζί με πολλά κόμματα -μερικά μιας αντιμνημονιακής χρήσης- κατέρρευσαν πολλοί μύθοι. Τα παραμύθια μιας χώρας που πολλοί θα θυμούνται με νοσταλγία καθώς ούτε το μέλλον είναι πάντα καλύτερο, ούτε το παρελθόν τόσο ειδυλλιακό όσο λένε.
‘Αλλοι φεύγουν μπροστά, άλλοι μένουν πίσω, αλλά πάντα η Ελλάδα αλλάζει με πόνο.