Το «μαύρο μέτωπο» της νεοφιλελεύθερης - εκσυγχρονιστικής ακροδεξιάς
Δεν υπάρχει ακραίο μέτρο των δανειστών και ιδιαίτερα του "δίδυμου"
ΔΝΤ - Σόιμπλε που να μην το έχουν υιοθετήσει η Ν.Δ. με την ηγεσία της
και η ακολουθία των προθύμων της με προεξάρχοντα προπαγανδιστικό,
επικοινωνιακό μηχανισμό τα συστημικά ΜΜΕ, που διατηρούν αλώβητη και
απρόσβλητη την άνομη ισχύ τους
Στην Ευρώπη το «εκκρεμές» της Ιστορίας εγγίζει ήδη τα
ανώτατα όριά του. Το νεοφιλελεύθερο «παράδειγμα» και η απολυταρχική
γερμανική ελίτ οδηγούν αναπόφευκτα -αν όχι νομοτελειακά- την Ευρώπη σε
ένα καταστροφικό αδιέξοδο.
Αυτό ακριβώς το ιστορικό αδιέξοδο αποτυπώθηκε στο κείμενο της συνόδου της Ρώμης, ένα κείμενο - υπόδειγμα της μεταμοντέρνας ψευδοπλουραλιστικής αντίληψης. Γι’ αυτό και στο κείμενο συνυπάρχουν μείζονος χαρακτήρα αντιθέσεις: Οι δυνατοί «τραβούν μπροστά», διακηρύσσει το νεοφιλελεύθερο ανταγωνιστικό πρόταγμα, ενώ οι αναφορές περί κοινωνικής Ευρώπης ανάγονται σ’ ένα αντίπαλο, ασύμμετρο στον πυρήνα του «παράδειγμα». Γι’ αυτό και οι εκπρόσωποι του σκληρού νεοφιλελεύθερου «πυρήνα» προέβαλαν τόσες αντιρρήσεις μέχρι να περιληφθεί στο τελικό κείμενο η σημαντική παρέμβαση του Έλληνα πρωθυπουργού.
Δεν πρόκειται ασφαλώς για κάποιες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Ο ίδιος ο F.A. Hayek -εμβληματική μορφή του νεοφιλελευθερισμού- εμμένει ότι οι έννοιες της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης είναι ανεπίτρεπτο να εισάγονται εξωγενώς, όπως θεωρεί ο ίδιος, σε μια κοινωνία που έφτασε μέχρι τις ημέρες μας μέσα από τον ακώλυτο ανταγωνισμό... Όμως, αυτές οι αντιλήψεις και οι αρχές ούτε εξωγενείς, ούτε ανορθολογικές μπορούν να θεωρηθούν, ούτε από την άλλη πλευρά συνιστούν αφηρημένες θεωρήσεις και ευχολόγια. Αντίθετα, έχουν πρακτικό - υλικό περιεχόμενο, συνιστούν βάση θεμελίωσης των ευρύτερων κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων.
Το νεοφιλελεύθερο, ταξικό πρόσημο στις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές και η επιβολή μιας αυταρχικής εξουσίας, μιας οιονεί κατάστασης έκτακτης ανάγκης αποτελούν το θεμελιώδες «δίπολο» που χαρακτηρίζει τη στρατηγική των δανειστών.
Όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων έχει οικοδομηθεί ένα αυτόνομο θεσμικό πλέγμα, ένα είδος «μνημονιακού κράτους» δίπλα και πάνω από το επίσημο κράτος. Αυτό το μνημονιακό παρακράτος προωθεί τις περίφημες ιδιωτικοποιήσεις και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, ελέγχει πλήρως το τραπεζικό σύστημα, παρεμβαίνει στις διοικητικές - οικονομικές λειτουργίες και συχνά δρα εκβιαστικά σε μείζονος σημασίας πολιτικές επιλογές. Αυτό το οικονομικό - θεσμικό παρακράτος αποτελεί τη «μακρά χείρα» των δανειστών και του «συστήματος» Σόιμπλε.
Ποιο είναι το χαρακτηριστικό του μαύρου αυτού μετώπου; Η πλήρης ηθικοπολιτική εξαθλίωση και έκπτωση. Δεν υπάρχει ακραίο μέτρο των δανειστών και ιδιαίτερα του «δίδυμου» ΔΝΤ - Σόιμπλε που να μην το έχουν υιοθετήσει η Ν.Δ. με την ηγεσία της και η ακολουθία των προθύμων της με προεξάρχοντα προπαγανδιστικό, επικοινωνιακό μηχανισμό τα συστημικά ΜΜΕ, που διατηρούν αλώβητη και απρόσβλητη την άνομη ισχύ τους. Σύμφωνα με τους πολιτικούς εκπροσώπους του «μαύρου μετώπου» οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν ιδεοληψία του ΣΥΡΙΖΑ, το χρέος είναι βιώσιμο, η ΔΕΗ και κάθε δημόσιο -κοινωνικό αγαθό πρέπει να εκποιηθούν «σε τιμή ευκαιρίας», η ψήφος των πολιτών στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε μια ιστορική ψευδαίσθηση, μια απάτη και επιτέλους η «αριστερή παρένθεση» πρέπει να ολοκληρωθεί ακόμα και αύριο...
Εναργής χαρακτηριστικός τύπος (ιδεότυπος κατά τον M. Weber) του εκσυγχρονιστικού - νεοφιλελεύθερου «κοσμοείδωλου» ο νυν διοικητής της ΤτΕ, Γ. Στουρνάρας. Το «μαύρο μέτωπο» (που επεστράτευσε ακόμα και τον ίδιο τον Κ. Σημίτη για να δώσει ο ίδιος άλλη μια θλιβερή παράσταση στον υπερμνημονιακό ΣΚΑΪ) αναζητεί «κατάλληλο» πρόσωπο, ικανό να διαδραματίσει τον ρόλο ενός νέου Παπαδήμου σ’ ένα ενδεχόμενο νέο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Ο ίδιος ο Γ. Στουρνάρας διαθέτει ένα άσπιλο πιστοποιητικό «μνημονιακής νομιμοφροσύνης» και διεκδικεί την «αριστεία» στον κατάλογο των «προθύμων» του «συστήματος» Σόιμπλε (Forget it, Yannis)... Όμως, ας μην σπεύδουν ο ίδιος και το «μαύρο μέτωπο» να εκπονούν κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και αντιδημοκρατικές αθλιότητες. Γιατί ακόμα και η σκέψη και η επιδίωξη ενός ριμέικ τύπου Παπαδήμου δεν αποκαλύπτουν παρά το μέγεθος της απόγνωσής τους... Άλλωστε «δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης» (Ηράκλειτος).
Σε όλα αυτά τα σενάρια θα δώσει οριστικό τέλος η ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης και της αξιολόγησης. Ένα «ισορροπημένο» σύνολο μέτρων και αντίμετρων θα παράσχει ασφαλώς στην κυβέρνηση το ικανό πολιτικό κεφάλαιο ώστε να διαχειριστεί με επιτυχία τις εξελίξεις.
Παραμένει όμως ανοιχτό το «κοινωνικό ζήτημα». Η αντινομία μεταξύ των μακροοικονομικών μεγεθών (ορισμένα των οποίων υπερκαλύπτουν τους στόχους) και της πραγματικής, καθημερινής, σκληρής πραγματικότητας θα πρέπει να γεφυρωθεί μέσα από συντονισμένες παρεμβάσεις με σαφές κοινωνικό - ταξικό και παραγωγικό - αναπτυξιακό περιεχόμενο. Κάθε ολιγωρία, κάθε λάθος θα πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθούν, γιατί αυτή είναι, ίσως, η τελευταία μας ευκαιρία.
Μ. Γκίβαλος, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Αυτό ακριβώς το ιστορικό αδιέξοδο αποτυπώθηκε στο κείμενο της συνόδου της Ρώμης, ένα κείμενο - υπόδειγμα της μεταμοντέρνας ψευδοπλουραλιστικής αντίληψης. Γι’ αυτό και στο κείμενο συνυπάρχουν μείζονος χαρακτήρα αντιθέσεις: Οι δυνατοί «τραβούν μπροστά», διακηρύσσει το νεοφιλελεύθερο ανταγωνιστικό πρόταγμα, ενώ οι αναφορές περί κοινωνικής Ευρώπης ανάγονται σ’ ένα αντίπαλο, ασύμμετρο στον πυρήνα του «παράδειγμα». Γι’ αυτό και οι εκπρόσωποι του σκληρού νεοφιλελεύθερου «πυρήνα» προέβαλαν τόσες αντιρρήσεις μέχρι να περιληφθεί στο τελικό κείμενο η σημαντική παρέμβαση του Έλληνα πρωθυπουργού.
Δεν πρόκειται ασφαλώς για κάποιες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Ο ίδιος ο F.A. Hayek -εμβληματική μορφή του νεοφιλελευθερισμού- εμμένει ότι οι έννοιες της κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης είναι ανεπίτρεπτο να εισάγονται εξωγενώς, όπως θεωρεί ο ίδιος, σε μια κοινωνία που έφτασε μέχρι τις ημέρες μας μέσα από τον ακώλυτο ανταγωνισμό... Όμως, αυτές οι αντιλήψεις και οι αρχές ούτε εξωγενείς, ούτε ανορθολογικές μπορούν να θεωρηθούν, ούτε από την άλλη πλευρά συνιστούν αφηρημένες θεωρήσεις και ευχολόγια. Αντίθετα, έχουν πρακτικό - υλικό περιεχόμενο, συνιστούν βάση θεμελίωσης των ευρύτερων κοινωνικών και παραγωγικών σχέσεων.
Η στρατηγική σημασία του κοινωνικού προτάγματος
Η κυρίαρχη αυτή αντίθεση μεταξύ της κοινωνικής δικαιοσύνης και του νεοφιλελεύθερου προτύπου αναδεικνύεται και στη σχέση της χώρας μας με τους δανειστές στις «περίφημες» διαπραγματεύσεις και αξιολογήσεις. Κάθε προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να προωθήσει πολιτικές κοινωνικής αλληλεγγύης, στήριξης των πλέον αδύναμων στρωμάτων ή διεύρυνσης των απολεσθέντων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων θεωρείται casus belli από τους δανειστές. Ακόμα και η περίπτωση της έκτακτης ενίσχυσης των χαμηλοσυνταξιούχων τα Χριστούγεννα έγινε αφορμή κήρυξης πολέμου κατά της κυβέρνησης.Το νεοφιλελεύθερο, ταξικό πρόσημο στις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές και η επιβολή μιας αυταρχικής εξουσίας, μιας οιονεί κατάστασης έκτακτης ανάγκης αποτελούν το θεμελιώδες «δίπολο» που χαρακτηρίζει τη στρατηγική των δανειστών.
Όλα αυτά τα χρόνια των Μνημονίων έχει οικοδομηθεί ένα αυτόνομο θεσμικό πλέγμα, ένα είδος «μνημονιακού κράτους» δίπλα και πάνω από το επίσημο κράτος. Αυτό το μνημονιακό παρακράτος προωθεί τις περίφημες ιδιωτικοποιήσεις και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, ελέγχει πλήρως το τραπεζικό σύστημα, παρεμβαίνει στις διοικητικές - οικονομικές λειτουργίες και συχνά δρα εκβιαστικά σε μείζονος σημασίας πολιτικές επιλογές. Αυτό το οικονομικό - θεσμικό παρακράτος αποτελεί τη «μακρά χείρα» των δανειστών και του «συστήματος» Σόιμπλε.
Το "μαύρο μέτωπο"
Στο κομματικό - πολιτικό επίπεδο το ίδιο σύστημα συμφερόντων εκπροσωπείται «επαξίως» από την ιστορικώς παραλλαγμένη, νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά Ν.Δ. και τα «συμπαρομαρτούντα» κόμματα και πολιτικά πρόσωπα που συστοιχούνται «προθύμως», διαμορφώνοντας στην πράξη ένα μνημονιακό «μαύρο μέτωπο» απέναντι στην κυβέρνηση.Ποιο είναι το χαρακτηριστικό του μαύρου αυτού μετώπου; Η πλήρης ηθικοπολιτική εξαθλίωση και έκπτωση. Δεν υπάρχει ακραίο μέτρο των δανειστών και ιδιαίτερα του «δίδυμου» ΔΝΤ - Σόιμπλε που να μην το έχουν υιοθετήσει η Ν.Δ. με την ηγεσία της και η ακολουθία των προθύμων της με προεξάρχοντα προπαγανδιστικό, επικοινωνιακό μηχανισμό τα συστημικά ΜΜΕ, που διατηρούν αλώβητη και απρόσβλητη την άνομη ισχύ τους. Σύμφωνα με τους πολιτικούς εκπροσώπους του «μαύρου μετώπου» οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν ιδεοληψία του ΣΥΡΙΖΑ, το χρέος είναι βιώσιμο, η ΔΕΗ και κάθε δημόσιο -κοινωνικό αγαθό πρέπει να εκποιηθούν «σε τιμή ευκαιρίας», η ψήφος των πολιτών στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε μια ιστορική ψευδαίσθηση, μια απάτη και επιτέλους η «αριστερή παρένθεση» πρέπει να ολοκληρωθεί ακόμα και αύριο...
"Εκσυγχρονισμός": Η μήτρα του νεοφιλελευθερισμού
Αναφερθήκαμε σε έκπτωση και εξαθλίωση... Αυτονόητη διαπίστωση, αφού στη «συσπείρωση» του «μαύρου μετώπου» σημαντική, εάν όχι προεξάρχουσα, θέση κατέχει ο «πυρήνας» του σημιτικού εκσυγχρονισμού που αναπαράγεται συστηματικά στον χρόνο, αποδεικνύοντας ότι το νεοφιλελεύθερο «παράδειγμα» στη χώρα μας είχε τη «μήτρα» του και ανέπτυξε τη δυναμική του -μια δυναμική που φτάνει μέχρι τις μέρες μας- με βάση το εκσυγχρονιστικό παράδειγμα, το οποίο υπερακόντισε σε πολλές περιπτώσεις τους επίσημους κομματικούς μηχανισμούς και πολιτικούς εκπροσώπους του νεοφιλελεύθερου «παραδείγματος».Εναργής χαρακτηριστικός τύπος (ιδεότυπος κατά τον M. Weber) του εκσυγχρονιστικού - νεοφιλελεύθερου «κοσμοείδωλου» ο νυν διοικητής της ΤτΕ, Γ. Στουρνάρας. Το «μαύρο μέτωπο» (που επεστράτευσε ακόμα και τον ίδιο τον Κ. Σημίτη για να δώσει ο ίδιος άλλη μια θλιβερή παράσταση στον υπερμνημονιακό ΣΚΑΪ) αναζητεί «κατάλληλο» πρόσωπο, ικανό να διαδραματίσει τον ρόλο ενός νέου Παπαδήμου σ’ ένα ενδεχόμενο νέο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Ο ίδιος ο Γ. Στουρνάρας διαθέτει ένα άσπιλο πιστοποιητικό «μνημονιακής νομιμοφροσύνης» και διεκδικεί την «αριστεία» στον κατάλογο των «προθύμων» του «συστήματος» Σόιμπλε (Forget it, Yannis)... Όμως, ας μην σπεύδουν ο ίδιος και το «μαύρο μέτωπο» να εκπονούν κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα και αντιδημοκρατικές αθλιότητες. Γιατί ακόμα και η σκέψη και η επιδίωξη ενός ριμέικ τύπου Παπαδήμου δεν αποκαλύπτουν παρά το μέγεθος της απόγνωσής τους... Άλλωστε «δις εις τον αυτόν ποταμόν ουκ αν εμβαίης» (Ηράκλειτος).
Σε όλα αυτά τα σενάρια θα δώσει οριστικό τέλος η ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης και της αξιολόγησης. Ένα «ισορροπημένο» σύνολο μέτρων και αντίμετρων θα παράσχει ασφαλώς στην κυβέρνηση το ικανό πολιτικό κεφάλαιο ώστε να διαχειριστεί με επιτυχία τις εξελίξεις.
Παραμένει όμως ανοιχτό το «κοινωνικό ζήτημα». Η αντινομία μεταξύ των μακροοικονομικών μεγεθών (ορισμένα των οποίων υπερκαλύπτουν τους στόχους) και της πραγματικής, καθημερινής, σκληρής πραγματικότητας θα πρέπει να γεφυρωθεί μέσα από συντονισμένες παρεμβάσεις με σαφές κοινωνικό - ταξικό και παραγωγικό - αναπτυξιακό περιεχόμενο. Κάθε ολιγωρία, κάθε λάθος θα πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθούν, γιατί αυτή είναι, ίσως, η τελευταία μας ευκαιρία.
Μ. Γκίβαλος, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου