ΔΥΟ ΠΟΙΗΤΕΣ "ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ" ΓΙΑ ΤΟ ΓΗΡΑΣ

 

Η καταφυγή στην ποίηση και στις λέξεις ως μέθοδος ανακούφισης από τη συνειδητοποίηση της βαθμιαίας σωματικής κατάρρευσης

ΔΥΟ ΠΟΙΗΤΕΣ "ΣΥΝΟΜΙΛΟΥΝ" ΓΙΑ ΤΟ ΓΗΡΑΣ

 

1. Όπου ο  58χρονος Καβάφης γράφει για ένα φανταστικό ποιητή διαλέγεται   με την Ποίηση,για να  την παρακαλέσει  να θεραπεύσει τα σημάδια του χρόνου, που αντιλαμβάνεται ως πληγή από φρικτό μαχαίρι.

 

 

 

Κωνσταντίνος Καβάφης

 

 «Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου· ποιητού εν Kομμαγηνή· 595 μ.X.»

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου

είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.

Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.

Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάπως ξέρεις από φάρμακα·

νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.—

Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάμνουνε —για λίγο— να μη νοιώθεται η πληγή.

[1921]
 

2. Όπου ο  ποιητής  Νάσος Βαγενάς "συνδιαλέγεται" ως γραμματικός Εύδοξος με τον Καβάφη,   μιμούμενος το ύφος της γραφής του, πολλές δεκαετίες μετά τον "Ιάσονα" του Αλεξανδρινού . Όμως , αντί να ικετεύσει την Ποίηση για την επούλωση ττων πληγών του χρόνου, αποφαίνεται στοχαστικά ότι οι λέξεις , με όλο το ιστορικό βάρος που κουβαλάνε, είναι σε θέση να απαλύνουν την οδύνη που νιώθει κανείς από τη σωματική του ανημπόρια. Λέξεις, όχι μόνο ποιητικές αλλά και συνηθισμένες, που μας κρατάνε ζωντανούς στην επιφάνεια της ταραγμένης θάλασσας  της ζωής .

Νάσος Βαγενάς 

«Μελαγχολία Γραμματικού»
«Καθώς ολοένα βουλιάζουμε στο γήρασμα
του σώματος, της μορφής μας κ.τ.λ.
ή στο βαθύ αναπότρεπτο της μοίρας μας
(σε ελπίδες και σε άλλα κατάλοιπα),
χρειαζόμαστε σωσίβια για να επιπλεύσουμε,
φουσκωμένες λέξεις που να μας κρατούν στα κύματα,
όπως τα σκοτεινά, τ’ αβύθιστα ρήματα
της Πυθίας, που δεν μπορούσαν να τα διαψεύσουνε».
Σχόλιο Ευδόξου του γραμματικού μετά την ανάγνωση
στίχων του Ιάσονος Κλεάνδρου του Κομμαγηνού,
ελεγειακών, σχετικών με την άνωση
του ποιητικού λόγου (αλλά εν μέρει και του κοινού).