Στα ερείπια ενός ένδοξου παρελθόντος

Ο «Ανώνυμος ο Αθηναίος» του Κ. Σκλαβενίτη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Jemma Press και δημοσιεύεται διαδικτυακά στην πλατφόρμα socomic.gr

 

comics@efsyn.gr, 23.04.2017

Συντάκτης: 

Γιάννης Κουκουλάς

 

«Καλά, μην περιμένετε να μάθετε Ιστορία διαβάζοντας αυτό το κόμικ στριπ», μονολογεί ο Φαίδρος ακουμπώντας σε μια σπασμένη κολόνα. Αυτός και οι συμπρωταγωνιστές του περιφέρονται και (νομίζουν πως) φιλοσοφούν σε μια παρακμασμένη πόλη «Στη σκιά της Ακρόπολης». Και μπορεί να μη μας διδάσκουν κάτι για το παρελθόν της, αλλά με ευφυείς αναχρονισμούς μάς μιλούν για την κατεστραμμένη Ελλάδα τού σήμερα
Η εν εξελίξει οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια φέρνει συχνά την Ελλάδα στην πρώτη γραμμή της διεθνούς ειδησεογραφίας και, κατ' επέκταση, στο στόχαστρο των πολιτικών γελοιογράφων όλου του κόσμου. Συνήθως αυτό γίνεται με στερεοτυπικές απεικονίσεις των Νεοελλήνων ή/και με γεμάτες κλισέ χιουμοριστικές παραπομπές στην αρχαιότητα και στο ένδοξο παρελθόν. 
 Η σειρά «Ανώνυμος ο Αθηναίος» του Κωνσταντίνου Σκλαβενίτη, που δημοσιεύεται διαδικτυακά στην πλατφόρμα socomic.gr με την υποστήριξη της ΙΟΝ και της οποίας το πρώτο μέρος με τίτλο «Στη Σκιά της Ακρόπολης»κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες σε έντυπη μορφή από τις εκδόσεις Jemma Press, αποφεύγει την πεπατημένη. 
Δεν επικαλείται τους εντέχνως καλλιεργημένους εθνικούς μύθους της υποτιθέμενης τρισχιλιετούς και τάχα αδιαίρετης ελληνικότητας, δεν μιλά για το δήθεν ξεχωριστό DNA των Ελλήνων, που πάντα καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες κόντρα στους ξένους που τους επιβουλεύονται, αλλά ούτε και επιρρίπτει εύκολες ευθύνες με βάση το ίδιο DNA που «μας κάνει ικανούς για το καλύτερο και για το χειρότερο».

Με πρόσχημα και μόνο το ένδοξο παρελθόν και φόντο τα ερείπιά του, προσεγγίζει την Αρχαία Αθήνα χωρίς καμιά διάθεση να την εξωραΐσει και να την εξιδανικεύσει, αλλά με προφανή στόχο να σχολιάσει το ζοφερό παρόν και πιθανό στόχο να προειδοποιήσει για τα επερχόμενα και τα μελλούμενα. Γι' αυτό και πρώτα απ' όλα κριτικάρει τον ναρκισσισμό, την εθελοτυφλία και τον εγωκεντρισμό των πρωταγωνιστών της, του αθεράπευτα αισιόδοξου και ρομαντικού Ανώνυμου του Αθηναίου, του δύσθυμου Φαίδρου και του ψευτοφιλόσοφου που ακούει στο όνομα Δάσκαλος. «Αναρωτιέμαι τι άνθρωποι μπορεί να ζουν πέρα από τη θάλασσα...», λέει ο Φαίδρος αγναντεύοντας με περίσκεψη το πέλαγος. «Πώς θα σου φαινόταν αν είχαν αναπτύξει έναν θαυμαστό πολιτισμό, ανώτερο από τον δικό μας;», του προτείνει ο Ανώνυμος ο Αθηναίος. «Ε, καλά, μη λέμε και ό,τι θέλουμε τώρα», τον αποπαίρνει επιτιμητικά ο Φαίδρος.

Οι συνειδητοί και έξυπνα τοποθετημένοι αναχρονισμοί (το ίντερνετ, οι τηλεοράσεις που δεν σταματούν να παίζουν, οι διαφημιστικές τουριστικές πινακίδες κ.ά.) προσφέρουν στον Σκλαβενίτη (που πρόσφατα είχε σχεδιάσει τις ιστορίες του σταυρωμένου Σπάρτακου σε σενάριο του Δημήτρη Σαββαΐδη) την ευκαιρία να σαρκάσει το παρόν αλλά και να αυτοσαρκαστεί τόσο ως σκιτσογράφος όσο και ως Νεοέλληνας: «Το κόμικς αυτό έχει έναν σωρό αναχρονισμούς και ιστορικά λάθη!», επισημαίνει ο Ανώνυμος. Και ο Φαίδρος τού απαντά: «Ιστορικό λάθος ήταν η ένταξή μας στο ευρώ… Αλλά θα κοστίσει πολύ να το διορθώσουμε!».