Με την απειλή της ακροδεξιάς σβήνουν την αριστερά

[ ARti news 25.04.17 ]

---

Ντόναλντ Τραμπ, Μαρίν Λε Πέν, Βλαντιμίρ Πούτιν, Βόλφαργκ Σόιμπλε, πως θα ήταν ο κόσμος με όλους αυτούς στην εξουσία; Η απάντηση είναι ομόθυμη: Εφιάλτης. Η ευρωπαϊκή Αριστερά μοιάζει αμήχανη μπροστά στο φαινόμενο Λεπέν και της Νέας Δεξιάς (τύπου Φάρατζ, Ορμπάν κ.ά.), που προσδιορίζονται από τις πολιτικές για τον έλεγχο του μεταναστευτικού ρεύματος, την αντιμετώπιση της ανασφάλειας έναντι των «νέων βαρβάρων» που ελαύνουν από το Αιγαίο, και η οποία προστίθεται στην εργασιακή ανασφάλεια αλλά και την ανασφάλεια έναντι της τρομοκρατίας των τζιχαντιστών. Η απώλεια των θέσεων εργασίας από τους νέους μετανάστες (που ήταν η φθηνή εργατική δύναμη) τροφοδοτούσε πάντα την ξενοφοβία και την εμφύλια αντιπαράθεση  μεταξύ των «κάτω». Η δημοκρατική και εξισωτική αντιμετώπιση των δύο «μερών» των «κάτω», του «εξωτερικού και του εσωτερικού προλεταριάτου», από την Αριστερά τη φέρνει σε πολιτικά και εκλογικά δυσχερή θέση έναντι των «λαϊκιστών της Δεξιάς» (όπως τους αποκαλεί ο Economist) και των ξενοφοβικών φασιστικών πολιτικών μορφωμάτων. Τα τελευταία επιτίθενται στις «εγωιστικές ελίτ» και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού που αδυνατούν ή δεν θέλουν να προστατεύσουν τους απλούς ανθρώπους από τις… ορδές των νέων βαρβάρων. Συγχρόνως, παρουσιάζονται «αντισυστημικοί» καθώς απορρίπτουν τα ανοιχτά σύνορα, την ελεύθερη διακίνηση προσώπων αλλά και την παγκοσμιοποίηση(δηλ. την ελεύθερη αγορά), ενώ εκμεταλλεύονται το μύθο της «εθνικής αφύπνισης» και τη γενικευμένη ανασφάλεια. Φόβος για την εργασία, φόβος για την επιβίωση, φόβος για το μέλλον των παιδιών, φόβος για την εγκληματικότητα, για τους μετανάστες, για την κλιματική αλλαγή, για όλα. Αυτές οι φοβίες συντείνουν στη διαμόρφωση του ψυχισμού των ανθρώπων, διαταράσσοντας την ορθή χρήση του νου, που οδηγεί τις πολιτικές ηγεσίες σε λύσεις που παραπέμπουν στους ολοκληρωτισμούς τους παρελθόντος. 
Τελικά, οι λαοί χειραγωγούνται με το φόβο, που τυφλώνει τη συνείδηση. Ο έσχατος μάλιστα φόβος είναι η άνοδος της Λε Πεν στην εξουσία, η επικράτηση των φασιστών, που κάνει ακόμα και τους αριστερούς στη Γαλλία να ζητούν την υπερψήφιση των δεξιών, προκειμένου να μην εκλεγούν οι ακροδεξιοί!
Ακολουθεί η «κατασκευή συναίνεσης» και η «φιλοσοφία της ματαιότητας». Στην περίπτωση της συναίνεσης έχουμε την επιδίωξη μιας «οργανικής συνεργασίας» των υπό κανονικές συνθήκες αντιτιθέμενων μερών της κοινωνίας στο όνομα του «κοινού εισβολέα-εχθρού», που είναι ο Ξένος. Εδώ οφείλονται οι ιδεολογικά φανατικές συντηρητικές αναδιπλώσεις της αμερικανικής κοινωνίας από παλιά και σήμερα και της κεντρο-ευρωπαϊκής. Γιατί αυτό που συμβαίνει με τη ρατσιστική αντιπαλότητα είναι ότι παραμορφώνεται η αναπαράσταση του κοινωνικού ανταγωνισμού. Έτσι, ο Ξένος γίνεται ένα φετίχ που αρνιέται και συγχρόνως ενσαρκώνει τη δομική αδυναμία της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, καθώς για «όλα φταίει ο ξένος», καλύπτεται στη φαντασίωση των μελών της κοινωνίας η πραγματική ανταγωνιστική κοινωνική ρωγμή.
Ακολουθεί η αναδίπλωση και η σχοινοτενής ενδοσκόπηση. Στην τελευταία περίπτωση την σκυτάλη θα πάρει η χειραγώγηση μέσω της τηλεόρασης, η κοινωνικοποίηση μέσω του σχολείου, της θρησκείας και των διανοουμένων. Ήδη από τον 19^ο αιώνα ο Αμερικανός ποιητής και φιλόσοφος Ραλφ Ουάλντο Έμερσον (1803-1882) που μαζί με τον Ν. Χώθορν και Χ. Μέλβιλ συμμετείχαν στον λογοτεχνικό κύκλο της Μπρουκ Φαρμ, έλεγε ότι «Πρέπει να εκπαιδεύουμε το λαό έτσι ώστε να μη μας αρπάξει απ’ το λαιμό».