Ενα «άρρωστο» καλοκαίρι

 

  Οι «πολύ αριστεροί», όπως τους έχει «βαφτίσει» ο Γιάννης Καλαϊτζής στα σκίτσα του, είχαν μάλλον υπερθεματίσει στην «ταξική-αριστερή» επίθεση μετά τις 25 Ιανουαρίου

 

Εφημερίδα των Συντακτών, 14.08.2015

Συντάκτης: 

Νίκος Κιάος

 

Φαίνεται ότι δεν ήταν μεμονωμένη ενέργεια η καταψήφιση της κυβέρνησης -και μάλιστα δύο φορές- από ομάδα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ πριν από έναν μήνα. Ισως είναι η εξέλιξη και η αποκορύφωση αντιδράσεων στην κυβερνητική πορεία το εξάμηνο που προηγήθηκε.
Οι «πολύ αριστεροί», όπως τους έχει «βαφτίσει» ο Γιάννης Καλαϊτζής στα σκίτσα του, είχαν μάλλον υπερθεματίσει στην «ταξική-αριστερή» επίθεση μετά τις 25 Ιανουαρίου. Οι ρίζες και η αφετηρία αυτής της επίθεσης βρίσκονται ακόμα πιο πίσω, στο διάστημα μετά το εκλογικό άλμα Μαΐου και Ιουνίου του 2012 και καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ώς τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Είναι αναμενόμενο να εκδηλώνονται διαφορές σε ένα πολυσυλλεκτικό πολιτικό σχήμα, το οποίο παρά την απόφαση του συνεδρίου του ποτέ δεν λειτούργησε ως ενιαίο κόμμα, αλλά θύμιζε μάλλον ομοσπονδία...
Βεβαίως και από την πλευρά της πλειοψηφίας και της ηγεσίας του κόμματος διαπιστώθηκαν υπερβολές, λεκτικές ή συνθηματικές μάλλον, και κάποια παροχολογία. Ωστόσο, αυτό ίσως εξηγείται από την ανάγκη να ανατραπεί πολιτικά η προηγούμενη κατάσταση, τόσο συσσωρευμένη δεκαετίες όσο και συμπυκνωμένη τα τελευταία πέντε χρόνια σε αγαστή σύμπνοια και συνεργασία των άλλοτε αντιπάλων και τώρα συνεταίρων.
Οι αντιδράσεις φάνηκαν αμέσως μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης, λίγο λίγο. Μπορούμε να θυμηθούμε την αντίθεση που εκδηλώθηκε από στελέχη του κόμματος στην εκλογή του Πρ. Παυλόπουλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας, αντιτείνοντας ότι «ήταν ευκαιρία για αριστερό Πρόεδρο».
Μπορούμε ακόμα να δούμε την «επίθεση» με διορισμούς σε περιπτώσεις (όχι λίγες) στελέχωσης στον κρατικό μηχανισμό και σε διοικήσεις οργανισμών κ.λπ. με κριτήριο την εσωκομματική ένταξη σε τάση (συνιστώσα;).
Κραυγαλέα εκδήλωση της αντίδρασης ήταν ο άκριτος ενθουσιασμός το βράδυ του δημοψηφίσματος του 61,3% ορισμένων στελεχών, τα οποία έλεγαν: «Τώρα θα τους καθαρίσουμε» (εννοώντας στελέχη που δεν ήταν αριστεροί)!
Ενδιαμέσως υπήρχαν εκδηλώσεις στελεχών και ίσως οργανώσεων που ζητούσαν/απαιτούσαν να αποφασίζει η κομματική συνέλευση για την κυβερνητική πολιτική και τις αποφάσεις της κυβέρνησης και των υπουργών.
Ολα αυτά, βεβαίως, αγνοώντας ή παραμερίζοντας την πραγματικότητα, που δεν ήταν άλλη από το 36% στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου.
Τα πράγματα, όμως, προχώρησαν πολύ μέσα στον μήνα που πέρασε και μετά την τελευταία συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής.
Στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας περιοδεύουν ανά την Ελλάδα και καλούν δημοσίως τους βουλευτές να καταψηφίσουν τη συμφωνία και τη δανειακή σύμβαση. Είναι ο Π. Λαφαζάνης, ο Δ. Στρατούλης κι άλλοι που αφιερώνουν τον χρόνο τους στα κανάλια.
Αλλος, ο Κ. Λαπαβίτσας, θεωρεί ότι «θα ήταν σαν να φτύνω τον εαυτό μου», αν θα συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, ενώ δεν σταματάει, τουναντίον επαναλαμβάνει: «Θα καταψηφίσω οποιοδήποτε νομοθέτημα υλοποιεί μνημονιακή πολιτική», με διακηρύξεις από το κανάλι της Βουλής, που δείχνει να μετατρέπεται σε ιδιωτικό της προέδρου, με μεταδόσεις και αναμεταδόσεις συνεντεύξεών της...
Μια άλλη ομάδα, η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδας, αποχώρησε.
Ολοι τους όμως κρατούν τη βουλευτική έδρα καίτοι διαφωνούν, καταστρατηγώντας τη δεοντολογία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας την οποία υπέγραψαν προεκλογικά.
Σε άλλες εποχές η άρρωστη (αν όχι ανώμαλη) αυτή κατάσταση θα είχε οδηγήσει σε παραίτηση της κυβέρνησης και σε εκλογές.
Δεν το ζητούν οι αντιδρώντες, καλυμμένοι από παραλογισμό και παραδοξολογία, «καταψηφίζουμε και στηρίζουμε», για να μη φορτωθούν την ευθύνη της αποστασίας ρίχνοντας την κυβέρνηση.
Η κυβέρνηση της Αριστεράς όμως αντιστέκεται.
Σε συνθήκες πολέμου από τους θεσμούς, τους μήνες που προηγήθηκαν, με νέα εμπόδια και σκληρή στάση στις διαπραγματεύσεις, με τα λάθη και τις παραλείψεις της, η κυβέρνηση πορεύεται να φέρει εις πέρας τη συμφωνία και τη σύμβαση μετά τον επώδυνο αλλά αναγκαίο συμβιβασμό.
Οι αντίπαλοι στηρίζουν, οι δικοί της καταψηφίζουν.
Ολοι τους θέλουν να αποφύγουν, όπως ο διάολος το λιβάνι, τις εκλογές. Και κυρίως δεν θέλουν να τις χρεωθούν οι «εντός, εκτός, ναι, όχι», που ομνύουν και στην ενότητα. Μα για ποια ενότητα μιλούν όταν πορεύονται περιοδεύοντας και διακηρύσσοντας την αντίθετη πολιτική; Αρρώστια, που όμως αποκαλύπτει και αδυναμία. Διότι πώς στηρίζεις τον Τσίπρα και ταυτόχρονα τον καταγγέλλεις ως μνημονιακό και ουσιαστικά προδότη;