ΠΡΟΣ
Την Επιτροπή κρατικών βραβείων λογοτεχνίας, συνεδρίαση της 4ης Ιουνίου 2007:
Απαρίθμηση τίτλων με, ad hoc, σύντομο αξιολογικό σχολιασμό των αντικειμενικώς διαθέσιμων: α) καταλογραφημένων ποιητικων συλλογών, β) “δοκιμίων - κριτικών' και τελική εισήγηση του μέλους Κώστα Σοφιανού.
———————…….———————
Ι) ΟΙ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙ΄ ΑΥΤΕΣ
[.................................]
47.- Τάσος Γαλάτης, Ανιπτόποδες και σφενδονίτες, “Γαβριηλίδης'Αθήνα, 2005: Εξαίρετα λυρικά
έπη. Ο απόηχος του εμφυλίου και η στενότητα της μετεμφυλιακής Καλογραίζας σε ελεύθερους, καίριους, ανεπιτήδευτους, πειστικούς στίχους. Ποίηση-ρεπορτάζ. Ποίηση ισοδύνα-μη ιστορικού και λαογραφικού δοκιμίου. Ποίηση θεμελιωμένη στο στέρεο έδαφος ακμαίας αρχαιογνωσίας. Πυκνές αναγωγές στους κλασικούς, δίχως ίχνος “φιλολογίας'. Υποδόριες διασταυρώσεις με τους καλασικούς της ευρωπαϊκής γραμματείας - δίχως ίχνος ξιπασιάς.
Εξοντωτική κριτική της καθολικής σήψης και αθλιότητας του ρωμαίικου, δίχως ίχνος διδα- κτισμού. Υπέρβαση της ανεύθυνης, φλύαρης, αρχοντοχωριάτικης, σοβαροφανούς “προβλη- ματικής' περί συνεχείας ή ασυνεχείας του ελληνισμού, με έναν στίχο. Εξαντικειμενίκευση του απολύτως προσωπικού βιώματος καθενός και όλων όσοι αναμένουν είδηση ζωής ή θανά- του στους προθαλάμους των εξεταστικών - βιοϊατρικών κέντρων. Σκωπτικά στωϊκός, γεναι- ος, προ της φθοράς του σώματος και της σκιάς του επερχομένου θανάτου, δίχως τις στιχηρές εκζητήσεις που παράγουν ακατασχέτως “θεωρίες' περί σωματο-ποίησης. Υπαινικτικά ερωτικός, θρηνεί χωρίς να ολοφύρεται, τον πνιγμό του αγαπημένου. Ειρωνικός, σατυρικός, στοχαστικός, ανατρεπτικός δίχως απώλεια του μέτρου. Σαφή, διαυγή, απλά, ελληνικά.
Κάθε άλλο παρά η κρυπτική γλώσσα των τάχα “προβληματισμένων' ποιητών που κανείς δεν καταλαβαίνει. Απευθύνεται εξίσου στους ομότεχνους, στους “επαρκείς'(όρος κι αυτός) και στους “ανεπαρκείς' αναγνώστες. Από τις καλύτερες ποιητικές συλλογές που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Τάσος Γαλάτης
ΑΝΙΠΤΟΠΟΔΕΣ ΚΑΙ ΣΦΕΝΔΟΝΗΤΕΣ
Θέλω να πεθάνω για να μην πονώ·
ο μόνος στίχος από τα παλιά ρεμπέτικα
πού τραγουδώ συχνά πυκνά
καμιά φορά κραυγάζοντας
και κάποτε με ουρλιαχτά στο έρμο σπιτικό μου.
Μα τότε ήτανε αλλιώς
τότε ο θάνατος ήταν ακόμη ανύπαρκτος
κι ας έτρεχε ποτάμι το αίμα στα βουνά
κι ας στέναζαν οι φυλακές κι οι εξορίες
κι ας έφτασε το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης
το μήνυμα στην εκκλησιά
πάνω που ο στεντόρειος Παπα-Στρατής
βγάζοντας τον Εσταυρωμένο
βοούσε το «σήμερον κρεμάται επί ξύλου»
πώς πάει, ο πατέρας μου σκοτώθηκε
στο άγριο μακελειό της Βαμβακούς
κι ή μάνα μου γκρεμίστηκε λιπόθυμη απ΄ το στασίδι.
Τότε πού παίρναμε την κατηφόρα για το ρέμα
ο Μπάτης, ο Κουσκούνης κι ο Μπουμπούνας
η Νίκη του Μαλαφέκα, το αγοροκόριτσο
ο Κατραμάδος κι ό Τιγκίρης
κι άλλοι πολλοί με τη δική του σφραγίδα ο καθένας
απ΄ το μεγάλο μακελειό
και τίνες μάλιστα εξ αυτών
εντός ολίγου ποδοσφαιριστές δαφνοστεφείς
ανά το Πανελλήνιον
ξυπόλητοι, με τις πατούσες μαύρες από το λιγνίτη
τραγουδώντας το ηρωικό
«είμαστε αλάνια» (δις)
στις ανθισμένες λυγαριές της ποταμιάς
ψάχνοντας ποιος θα βρει το πιο γερό τσατάλι
για να ταιριάξει τη σφεντόνα του.
Ανιπτόποδες και σφενδονήτες
στην Καλογραίζα του ΄47, ΄48 και ΄49
με τη δική του σφραγίδα ο καθένας
απ΄ το μεγάλο μακελειό
κι όλοι μας διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα.
Την Επιτροπή κρατικών βραβείων λογοτεχνίας, συνεδρίαση της 4ης Ιουνίου 2007:
Απαρίθμηση τίτλων με, ad hoc, σύντομο αξιολογικό σχολιασμό των αντικειμενικώς διαθέσιμων: α) καταλογραφημένων ποιητικων συλλογών, β) “δοκιμίων - κριτικών' και τελική εισήγηση του μέλους Κώστα Σοφιανού.
———————…….———————
Ι) ΟΙ ΠΟΙΗΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΡΙΣΕΙΣ ΜΟΥ ΓΙ΄ ΑΥΤΕΣ
[.................................]
47.- Τάσος Γαλάτης, Ανιπτόποδες και σφενδονίτες, “Γαβριηλίδης'Αθήνα, 2005: Εξαίρετα λυρικά
έπη. Ο απόηχος του εμφυλίου και η στενότητα της μετεμφυλιακής Καλογραίζας σε ελεύθερους, καίριους, ανεπιτήδευτους, πειστικούς στίχους. Ποίηση-ρεπορτάζ. Ποίηση ισοδύνα-μη ιστορικού και λαογραφικού δοκιμίου. Ποίηση θεμελιωμένη στο στέρεο έδαφος ακμαίας αρχαιογνωσίας. Πυκνές αναγωγές στους κλασικούς, δίχως ίχνος “φιλολογίας'. Υποδόριες διασταυρώσεις με τους καλασικούς της ευρωπαϊκής γραμματείας - δίχως ίχνος ξιπασιάς.
Εξοντωτική κριτική της καθολικής σήψης και αθλιότητας του ρωμαίικου, δίχως ίχνος διδα- κτισμού. Υπέρβαση της ανεύθυνης, φλύαρης, αρχοντοχωριάτικης, σοβαροφανούς “προβλη- ματικής' περί συνεχείας ή ασυνεχείας του ελληνισμού, με έναν στίχο. Εξαντικειμενίκευση του απολύτως προσωπικού βιώματος καθενός και όλων όσοι αναμένουν είδηση ζωής ή θανά- του στους προθαλάμους των εξεταστικών - βιοϊατρικών κέντρων. Σκωπτικά στωϊκός, γεναι- ος, προ της φθοράς του σώματος και της σκιάς του επερχομένου θανάτου, δίχως τις στιχηρές εκζητήσεις που παράγουν ακατασχέτως “θεωρίες' περί σωματο-ποίησης. Υπαινικτικά ερωτικός, θρηνεί χωρίς να ολοφύρεται, τον πνιγμό του αγαπημένου. Ειρωνικός, σατυρικός, στοχαστικός, ανατρεπτικός δίχως απώλεια του μέτρου. Σαφή, διαυγή, απλά, ελληνικά.
Κάθε άλλο παρά η κρυπτική γλώσσα των τάχα “προβληματισμένων' ποιητών που κανείς δεν καταλαβαίνει. Απευθύνεται εξίσου στους ομότεχνους, στους “επαρκείς'(όρος κι αυτός) και στους “ανεπαρκείς' αναγνώστες. Από τις καλύτερες ποιητικές συλλογές που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια.
Τάσος Γαλάτης
ΑΝΙΠΤΟΠΟΔΕΣ ΚΑΙ ΣΦΕΝΔΟΝΗΤΕΣ
Θέλω να πεθάνω για να μην πονώ·
ο μόνος στίχος από τα παλιά ρεμπέτικα
πού τραγουδώ συχνά πυκνά
καμιά φορά κραυγάζοντας
και κάποτε με ουρλιαχτά στο έρμο σπιτικό μου.
Μα τότε ήτανε αλλιώς
τότε ο θάνατος ήταν ακόμη ανύπαρκτος
κι ας έτρεχε ποτάμι το αίμα στα βουνά
κι ας στέναζαν οι φυλακές κι οι εξορίες
κι ας έφτασε το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης
το μήνυμα στην εκκλησιά
πάνω που ο στεντόρειος Παπα-Στρατής
βγάζοντας τον Εσταυρωμένο
βοούσε το «σήμερον κρεμάται επί ξύλου»
πώς πάει, ο πατέρας μου σκοτώθηκε
στο άγριο μακελειό της Βαμβακούς
κι ή μάνα μου γκρεμίστηκε λιπόθυμη απ΄ το στασίδι.
Τότε πού παίρναμε την κατηφόρα για το ρέμα
ο Μπάτης, ο Κουσκούνης κι ο Μπουμπούνας
η Νίκη του Μαλαφέκα, το αγοροκόριτσο
ο Κατραμάδος κι ό Τιγκίρης
κι άλλοι πολλοί με τη δική του σφραγίδα ο καθένας
απ΄ το μεγάλο μακελειό
και τίνες μάλιστα εξ αυτών
εντός ολίγου ποδοσφαιριστές δαφνοστεφείς
ανά το Πανελλήνιον
ξυπόλητοι, με τις πατούσες μαύρες από το λιγνίτη
τραγουδώντας το ηρωικό
«είμαστε αλάνια» (δις)
στις ανθισμένες λυγαριές της ποταμιάς
ψάχνοντας ποιος θα βρει το πιο γερό τσατάλι
για να ταιριάξει τη σφεντόνα του.
Ανιπτόποδες και σφενδονήτες
στην Καλογραίζα του ΄47, ΄48 και ΄49
με τη δική του σφραγίδα ο καθένας
απ΄ το μεγάλο μακελειό
κι όλοι μας διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου