Σύνθεση: Gerontakos
**************************************
Το Λαμογιστάν τέλος, ζήτω το Λαμογιστάν!
Έχει δίκιο ο σύντροφος Γιώργος Κυρίτσης σε όσα έγραψε στο άρθρο του
εδώ στο protagon για το Λαμογιστάν. Τη φεουδαρχία που νέμεται τον
πλούτο αυτής της χώρας χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν και μάλιστα
στους πολίτες που μαστίζονται από τη φτώχεια. Έχει δίκιο για πρόσωπα και
πράγματα. Έχει δίκιο για το ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.
Αυτό που δεν λέει, όμως, είναι με ποιον τρόπο η ελληνική δημοκρατία θα καθυποτάξει τη φεουδαρχία αυτή και θα την κάνει να πληρώσει το μερίδιό της στην κρίση. Θα φτιάξει νόμους που θα πολεμούν τους φεουδάρχες; Θα ψηφίσει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ έναν νόμο σαν τον βασικό μέτοχο με τον οποίο ο Καραμανλής θα τιμωρούσε τους «νταβατζήδες»;
Θα σταθεί, λοιπόν, τέτοιος νόμος στην Ευρώπη; Αν όχι, τι κάνουμε; Βάζουμε τον Γιάννη Τόλιο να διαλύσει την Ευρώπη απομακρύνοντας τη χώρα μας από αυτήν; Ή μήπως τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να πείσει τους Ευρωπαίους για τα νομικά μας επιχειρήματα; Το δεύτερο, ίσως, γιατί πάνω από ένα δυο μήνες δεν τους βλέπω να αντέχουν.
Έπειτα, αυτά με τους πλούσιους φεουδάρχες μας τα είχε πει κι άλλος παλιότερα. Ο αείμνηστος Ανδρέας. Τους κρατικοποίησε τους τότε άθλιους και μας φόρτωσε τις αλησμόνητες προβληματικές ΔΕΚΟ. Τρομάξαμε να τις ξεφορτωθούμε και ακόμα πληρώνουμε τα ελλείμματά τους. Βασικά τα ελλείμματά τους πληρώνουμε.
Φοβάμαι πως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζεται σε αυτή τη λογική. Κρατικοποιούμε τα πάντα, αρχίζει το πάρτι, και κάποια στιγμή, που δεν θα αντέχει ο ελληνικός λαός να πληρώνει άλλο, πουλάμε όσο κι όσο ή χαρίζουμε στους νέους φεουδάρχες. Οι μισοί από τους πασάδες στους οποίους αναφέρεται ο σύντροφος Κυρίτσης προέρχονται από τους μαυραγορίτες της κατοχής, και οι άλλοι μισοί από τα πουλέν του Αντρέα στο κόμμα.
Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι πώς θα γίνει η κάθαρση, αλλά από ποιον θα γίνει η κάθαρση. Το κόμμα του κου Κυρίτση δεν είναι το κατάλληλο. Στην 23μελή πολιτική του γραμματεία υπάρχουν 4 αριστεριστές δημοσιογράφοι. Συνδικαλιστές αν δεν απατώμαι. Ο Πάνος Λάμπρου, ο Ρούντι Ρινάλντι, ο Αντώνης Νταβανέλος, και η Μάνια Μπαρσέφσκι.
Η δημοσιογραφική κάστα, που κυριαρχείται από την ακροαριστερή αυτή τάση, είναι σήμερα ένα από τα πλέον αδίστακτα και ξεδιάντροπα μπεηλίκια της χώρας. Φορολογούν κάθε προϊόν που θέλει να διαφημιστεί με 20% επί της αξίας της διαφήμισης, για να δημιουργήσουν ένα εύρωστο ταμείο που δίνει vip παροχές στα μέλη του, τους δημοσιογράφους. Σε τι διαφέρουν από τους Μανιάτες οπλοφόρους του Πετρόμπεη που ξεζούμιζαν τον λαό για να εισπράττουν τη δεκάτη;
Στην ίδια γραμματεία συναγελάζονται οι κύριοι Χριστόφορος Παπαδόπουλος και Αλέκος Καλύβης, συνδικαλιστές της ΕΤΕ και της ΟΤΟΕ. Οι τραπεζοϋπάλληλοι είναι μία ακόμα κατηγορία που έχει καταφέρει να ξεχωρίζει από τον λαό για τα προνόμιά της, αν κρίνουμε από την περίπτωση της Alpha Bank που της χάρισε το ελληνικό δημόσιο 1,5 δισ. για το συνταξιοδοτικό των υπαλλήλων της. Οι συνδικαλιστές και οι υπάλληλοι ούτε απεργία έκαναν, ούτε διαμαρτυρία. Τα τσέπωσαν κι εμείς ακόμα πληρώνουμε.
Η ίδια περίπτωση ακριβώς, με το ίδιο κόστος πάνω κάτω, ήταν και η περίπτωση των υπαλλήλων της Ολυμπιακής. Αυτών που έκλειναν την Πανεπιστημίου καίγοντας κάδους στη μέση του δρόμου, μέχρι να πάρουν τις παχυλότατες αποζημιώσεις. Κάποιοι άτυχοι τις πήραν σε ομόλογα που κουρεύτηκαν με το PSI. Ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Ο Κώστας Ήσυχος της ΟΣΠΑ έπιασε κι αυτός στασίδι στην πολιτική γραμματεία, αγωνιζόμενος για το δίκιο του φτωχού που πληρώνει το δισ. των συναδέλφων του.
Μα θα πει κάποιος, πώς είναι δυνατόν να κατηγορείς τους εργαζομένους για τα δώρα που έκαναν οι πολιτικοί στους επιχειρηματίες φίλους τους; Πράγματι, για τις άθλιες αυτές συναλλαγές μίλησε επαρκώς ο σύντροφος Κυρίτσης και άλλοι. Για την ειδική ως σκανδαλώδη μεταχείριση εργαζομένων που τυγχάνει να είναι στο κομματικό δημόσιο ή να έχουν σωματεία όπως η ΟΤΟΕ, ποιος μίλησε; Ποιος δικαιολογήθηκε γι’ αυτά τα προνόμια στους άλλους, τους δημοσίους των 800 ευρώ ή τους ιδιωτικούς που απολύονται για ένα κομμάτι ψωμί και πρέπει να βρουν την οποιαδήποτε δουλειά μέχρι να πάνε στα 67, όταν θα πάρουν μια ψωροσύνταξη;
Τα υπόλοιπα μπεηλίκια αυτής της δύστυχης Τουρκοελλάδας δεν θα μπορούσαν να είναι απόντα από το συνδικαλιστικό Ι.Ε.Κ. του πολιτικού συστήματος. Και ο Τάσος Κανταράς από τον ΟΤΕ; Και ο Κώστας Πουλάκης από τους σκληρούς δημοσίους; Και ο Γιώργος Γαβρίλης από τη ΓΣΕΕ; Και ο Γιάννης Μπαλάφας από τους Μηχανικούς; Και ο Γιάννης Μηλιός από τους Πανεπιστημιακούς; Και ο Γιάννης Μπασκόζος από τον Ιατρικό σύλλογο; Ειδικά γι’ αυτόν τον Ιατρικό σύλλογο και τα δοσίματα που ξεδιάντροπα και ατιμολόγητα πληρώνει ο λαός, καλύτερα να μη μιλήσουμε.
Αυτοί που λείπουν από την πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ΔΕΗτζήδες και οι ΕΡΤητζήδες. Δεν λείπουν όμως από τη ζωή του κόμματος. Ο Φωτόπουλος είναι κάτι σαν τον Μπρους Γουίλις στα Φιλαράκια, που έκανε γκεστ εμφάνιση και τρελαίνονταν τα μηχανάκια. Ο Καλφαγιάννης ετοιμάζεται να ανασυστήσει την ΕΡΤ που όλοι αγαπήσαμε, το πιο ξεδιάντροπο μπεηλίκι του σύγχρονου ελληνισμού, αυτό που ξετίναζε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και παρήγαγε και ελλείμματα επιπλέον. Αυτό που διόριζε κάθε πικραμένο, σε συνθήκες που θα ζήλευαν οι διευθυντές της Google.
Κοντολογίς, όλοι αυτοί που τα έφαγαν με τον Πάγκαλο, ετοιμάζ
ονται
λέει τώρα να καθαρίσουν τη χώρα από τους άλλους κακούς, τους πιο
εξόφθαλμους. Αν τα βάλουμε κάτω, ειλικρινά δεν ξέρω ποια από τις δύο
κατηγορίες φεουδαρχών έχουν βλάψει περισσότερο τη χώρα. Ποιοι έχουν
κλέψει τα περισσότερα από τον φτωχό πολίτη που αγωνίζεται να τα βγάλει
πέρα, τον ιδιωτικό ή τον δημόσιο υπάλληλο, τον κόσμο της πραγματικής
εργασίας, που έχει 47 ευρώ στην τσέπη και σκέφτεται αν θα πάει σούπερ
μάρκετ ή αν θα πληρώσει το νερό.
Σίγουρα, όμως, αυτό που χρειαζόμαστε επειγόντως είναι μια αριστερά. Όχι αυτήν την αριστερά του Γιώργου Κυρίτση που βγήκε από τα υπόγεια της ΑΔΕΔΥ. Ο τόπος χρειάζεται να επανεφεύρει μια αυθεντική αριστερά που θα διαλύσει πρώτα από όλα τα καρτέλ. Θα σπάσει, ως δικαιούται από τους ευρωπαϊκούς αντιμονοπωλιακούς νόμους, τα επιχειρηματικά συμφέροντα που λυμαίνονται όλες τις αγορές
Παράλληλα, η νέα αυτή αριστερά, θα καταργήσει κάθε προνόμιο που έχουν συγκεκριμένες ομάδες, και πρώτα από όλα οι ίδιοι οι συνδικαλιστές. Δεν θα καταργήσει τον συνδικαλισμό, ο συνδικαλισμός είναι απαραίτητος και κύτταρο της δημοκρατίας, θα καταργήσει τα προνόμια των συνδικαλιστών. Ακόμα, θα καταργήσει το αγγελιόσημο, και όλους τους φόρους υπέρ τρίτων, τα εφάπαξ που δεν αναλογούν στις εισφορές του εργαζομένου, τα απαράδεκτα χαμηλά όρια συνταξιοδότησης κάποιων ημετέρων.
Έτσι θα πέσουν οι τιμές. Θα ανασάνει το ασφαλιστικό. Η ζωή θα γίνει πιο εύκολη, πιο όμορφη, πιο δίκαιη για τους πολλούς. Αυτά που παράγουμε θα μοιράζονται πιο δίκαια. Η χώρα θα γίνει ανταγωνιστική, θα λύσει το πρόβλημα της θέσης της στον κόσμο. Αυτή θα ήταν όντως μια αριστερά της ισότητας, όχι όμως της ισοπέδωσης. Αυτή θα ήταν μια χώρα που δεν θα αδικούσε τα παιδιά της. Δεν θα τα ανάγκαζε να φεύγουν από την Ελλάδα.
Τέλος, αυτή θα ήταν μια χώρα που δεν θα ήταν διχασμένη στα δύο, σε δεξιούς και αριστερούς, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Μας χωρίζουν οι «δεξιοί» και οι «αριστεροί» που κρατούν για τον εαυτό τους τα προνόμια και τον πλούτο αυτής της χώρας. Η πολιτική τους πρακτική είναι το διαίρει και βασίλευε. Κι εμείς απλώς κάποια στιγμή πρέπει να τους αγνοήσουμε και να ξαναχτίσουμε, ελπίζουμε όχι πάνω σε συντρίμμια.
*Ο Παναγιώτης Πασπαλιάρης είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Ποταμιού.
Αυτό που δεν λέει, όμως, είναι με ποιον τρόπο η ελληνική δημοκρατία θα καθυποτάξει τη φεουδαρχία αυτή και θα την κάνει να πληρώσει το μερίδιό της στην κρίση. Θα φτιάξει νόμους που θα πολεμούν τους φεουδάρχες; Θα ψηφίσει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ έναν νόμο σαν τον βασικό μέτοχο με τον οποίο ο Καραμανλής θα τιμωρούσε τους «νταβατζήδες»;
Θα σταθεί, λοιπόν, τέτοιος νόμος στην Ευρώπη; Αν όχι, τι κάνουμε; Βάζουμε τον Γιάννη Τόλιο να διαλύσει την Ευρώπη απομακρύνοντας τη χώρα μας από αυτήν; Ή μήπως τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να πείσει τους Ευρωπαίους για τα νομικά μας επιχειρήματα; Το δεύτερο, ίσως, γιατί πάνω από ένα δυο μήνες δεν τους βλέπω να αντέχουν.
Έπειτα, αυτά με τους πλούσιους φεουδάρχες μας τα είχε πει κι άλλος παλιότερα. Ο αείμνηστος Ανδρέας. Τους κρατικοποίησε τους τότε άθλιους και μας φόρτωσε τις αλησμόνητες προβληματικές ΔΕΚΟ. Τρομάξαμε να τις ξεφορτωθούμε και ακόμα πληρώνουμε τα ελλείμματά τους. Βασικά τα ελλείμματά τους πληρώνουμε.
Φοβάμαι πως το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ συνοψίζεται σε αυτή τη λογική. Κρατικοποιούμε τα πάντα, αρχίζει το πάρτι, και κάποια στιγμή, που δεν θα αντέχει ο ελληνικός λαός να πληρώνει άλλο, πουλάμε όσο κι όσο ή χαρίζουμε στους νέους φεουδάρχες. Οι μισοί από τους πασάδες στους οποίους αναφέρεται ο σύντροφος Κυρίτσης προέρχονται από τους μαυραγορίτες της κατοχής, και οι άλλοι μισοί από τα πουλέν του Αντρέα στο κόμμα.
Το πιο σημαντικό όμως δεν είναι πώς θα γίνει η κάθαρση, αλλά από ποιον θα γίνει η κάθαρση. Το κόμμα του κου Κυρίτση δεν είναι το κατάλληλο. Στην 23μελή πολιτική του γραμματεία υπάρχουν 4 αριστεριστές δημοσιογράφοι. Συνδικαλιστές αν δεν απατώμαι. Ο Πάνος Λάμπρου, ο Ρούντι Ρινάλντι, ο Αντώνης Νταβανέλος, και η Μάνια Μπαρσέφσκι.
Η δημοσιογραφική κάστα, που κυριαρχείται από την ακροαριστερή αυτή τάση, είναι σήμερα ένα από τα πλέον αδίστακτα και ξεδιάντροπα μπεηλίκια της χώρας. Φορολογούν κάθε προϊόν που θέλει να διαφημιστεί με 20% επί της αξίας της διαφήμισης, για να δημιουργήσουν ένα εύρωστο ταμείο που δίνει vip παροχές στα μέλη του, τους δημοσιογράφους. Σε τι διαφέρουν από τους Μανιάτες οπλοφόρους του Πετρόμπεη που ξεζούμιζαν τον λαό για να εισπράττουν τη δεκάτη;
Στην ίδια γραμματεία συναγελάζονται οι κύριοι Χριστόφορος Παπαδόπουλος και Αλέκος Καλύβης, συνδικαλιστές της ΕΤΕ και της ΟΤΟΕ. Οι τραπεζοϋπάλληλοι είναι μία ακόμα κατηγορία που έχει καταφέρει να ξεχωρίζει από τον λαό για τα προνόμιά της, αν κρίνουμε από την περίπτωση της Alpha Bank που της χάρισε το ελληνικό δημόσιο 1,5 δισ. για το συνταξιοδοτικό των υπαλλήλων της. Οι συνδικαλιστές και οι υπάλληλοι ούτε απεργία έκαναν, ούτε διαμαρτυρία. Τα τσέπωσαν κι εμείς ακόμα πληρώνουμε.
Η ίδια περίπτωση ακριβώς, με το ίδιο κόστος πάνω κάτω, ήταν και η περίπτωση των υπαλλήλων της Ολυμπιακής. Αυτών που έκλειναν την Πανεπιστημίου καίγοντας κάδους στη μέση του δρόμου, μέχρι να πάρουν τις παχυλότατες αποζημιώσεις. Κάποιοι άτυχοι τις πήραν σε ομόλογα που κουρεύτηκαν με το PSI. Ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Ο Κώστας Ήσυχος της ΟΣΠΑ έπιασε κι αυτός στασίδι στην πολιτική γραμματεία, αγωνιζόμενος για το δίκιο του φτωχού που πληρώνει το δισ. των συναδέλφων του.
Μα θα πει κάποιος, πώς είναι δυνατόν να κατηγορείς τους εργαζομένους για τα δώρα που έκαναν οι πολιτικοί στους επιχειρηματίες φίλους τους; Πράγματι, για τις άθλιες αυτές συναλλαγές μίλησε επαρκώς ο σύντροφος Κυρίτσης και άλλοι. Για την ειδική ως σκανδαλώδη μεταχείριση εργαζομένων που τυγχάνει να είναι στο κομματικό δημόσιο ή να έχουν σωματεία όπως η ΟΤΟΕ, ποιος μίλησε; Ποιος δικαιολογήθηκε γι’ αυτά τα προνόμια στους άλλους, τους δημοσίους των 800 ευρώ ή τους ιδιωτικούς που απολύονται για ένα κομμάτι ψωμί και πρέπει να βρουν την οποιαδήποτε δουλειά μέχρι να πάνε στα 67, όταν θα πάρουν μια ψωροσύνταξη;
Τα υπόλοιπα μπεηλίκια αυτής της δύστυχης Τουρκοελλάδας δεν θα μπορούσαν να είναι απόντα από το συνδικαλιστικό Ι.Ε.Κ. του πολιτικού συστήματος. Και ο Τάσος Κανταράς από τον ΟΤΕ; Και ο Κώστας Πουλάκης από τους σκληρούς δημοσίους; Και ο Γιώργος Γαβρίλης από τη ΓΣΕΕ; Και ο Γιάννης Μπαλάφας από τους Μηχανικούς; Και ο Γιάννης Μηλιός από τους Πανεπιστημιακούς; Και ο Γιάννης Μπασκόζος από τον Ιατρικό σύλλογο; Ειδικά γι’ αυτόν τον Ιατρικό σύλλογο και τα δοσίματα που ξεδιάντροπα και ατιμολόγητα πληρώνει ο λαός, καλύτερα να μη μιλήσουμε.
Αυτοί που λείπουν από την πολιτική γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι ΔΕΗτζήδες και οι ΕΡΤητζήδες. Δεν λείπουν όμως από τη ζωή του κόμματος. Ο Φωτόπουλος είναι κάτι σαν τον Μπρους Γουίλις στα Φιλαράκια, που έκανε γκεστ εμφάνιση και τρελαίνονταν τα μηχανάκια. Ο Καλφαγιάννης ετοιμάζεται να ανασυστήσει την ΕΡΤ που όλοι αγαπήσαμε, το πιο ξεδιάντροπο μπεηλίκι του σύγχρονου ελληνισμού, αυτό που ξετίναζε τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και παρήγαγε και ελλείμματα επιπλέον. Αυτό που διόριζε κάθε πικραμένο, σε συνθήκες που θα ζήλευαν οι διευθυντές της Google.
Κοντολογίς, όλοι αυτοί που τα έφαγαν με τον Πάγκαλο, ετοιμάζ
Σίγουρα, όμως, αυτό που χρειαζόμαστε επειγόντως είναι μια αριστερά. Όχι αυτήν την αριστερά του Γιώργου Κυρίτση που βγήκε από τα υπόγεια της ΑΔΕΔΥ. Ο τόπος χρειάζεται να επανεφεύρει μια αυθεντική αριστερά που θα διαλύσει πρώτα από όλα τα καρτέλ. Θα σπάσει, ως δικαιούται από τους ευρωπαϊκούς αντιμονοπωλιακούς νόμους, τα επιχειρηματικά συμφέροντα που λυμαίνονται όλες τις αγορές
Παράλληλα, η νέα αυτή αριστερά, θα καταργήσει κάθε προνόμιο που έχουν συγκεκριμένες ομάδες, και πρώτα από όλα οι ίδιοι οι συνδικαλιστές. Δεν θα καταργήσει τον συνδικαλισμό, ο συνδικαλισμός είναι απαραίτητος και κύτταρο της δημοκρατίας, θα καταργήσει τα προνόμια των συνδικαλιστών. Ακόμα, θα καταργήσει το αγγελιόσημο, και όλους τους φόρους υπέρ τρίτων, τα εφάπαξ που δεν αναλογούν στις εισφορές του εργαζομένου, τα απαράδεκτα χαμηλά όρια συνταξιοδότησης κάποιων ημετέρων.
Έτσι θα πέσουν οι τιμές. Θα ανασάνει το ασφαλιστικό. Η ζωή θα γίνει πιο εύκολη, πιο όμορφη, πιο δίκαιη για τους πολλούς. Αυτά που παράγουμε θα μοιράζονται πιο δίκαια. Η χώρα θα γίνει ανταγωνιστική, θα λύσει το πρόβλημα της θέσης της στον κόσμο. Αυτή θα ήταν όντως μια αριστερά της ισότητας, όχι όμως της ισοπέδωσης. Αυτή θα ήταν μια χώρα που δεν θα αδικούσε τα παιδιά της. Δεν θα τα ανάγκαζε να φεύγουν από την Ελλάδα.
Τέλος, αυτή θα ήταν μια χώρα που δεν θα ήταν διχασμένη στα δύο, σε δεξιούς και αριστερούς, σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Μας χωρίζουν οι «δεξιοί» και οι «αριστεροί» που κρατούν για τον εαυτό τους τα προνόμια και τον πλούτο αυτής της χώρας. Η πολιτική τους πρακτική είναι το διαίρει και βασίλευε. Κι εμείς απλώς κάποια στιγμή πρέπει να τους αγνοήσουμε και να ξαναχτίσουμε, ελπίζουμε όχι πάνω σε συντρίμμια.
*Ο Παναγιώτης Πασπαλιάρης είναι μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Ποταμιού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου