Η ελπίδα δεν έρχεται. Είναι εδώ
Προφανώς θα ήταν μάταιο να
προσπαθήσουμε να μπούμε στο μυαλό των επικοινωνιολόγων του ΣυΡιΖα, που
σε ώρα μεσσιανικής έκστασης πρόκριναν ως κεντρικό σύνθημα της
προεκλογικής σταυροφορίας «η ελπίδα έρχεται». Καλώς να κοπιάσει, αν
τελικά έρθει, επειδή δεν είναι βέβαιο πως ό,τι προσδοκούμε, φτάνει στο
τέλος. Επίσης δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα μας φέρει ο ερχομός της
ελπίδας, αλλά είμαστε βέβαιοι πως θα μας φέρει κάτι καλό, απροσδιόριστο
αλλά ελπιδοφόρο. Πάντως το σύνθημα γίνεται σαφέστερο αν αλλάξουμε τη
λέξη «ελπίδα» με τη λέξη «ΣυΡιΖα». «Έρχεται ο ΣυΡιΖα» είναι κάτι που
καταλαβαίνουμε και ως σύνθημα και ως εξαγγελία. Πώς λέμε έρχεται η
άνοιξη; Ή έρχεται η βασιλεία των ουρανών;
Εγώ ο ίδιος συνάντησα την ερχόμενη ελπίδα προσφάτως και μάλιστα δύο
φορές. Την πρώτη φορά την είδα στον δρόμο. Κυριολεκτικά. Περπατώντας
στους λερούς δρόμους των Αμπελοκήπων, των Ιλισίων (και αλλού υποθέτω)
ένας αμέριμνος διαβάτης θα δει παντού το αφισοκολλημένο σύνθημα «Η
ελπίδα έρχεται». Πρόκειται για ένα προεκλογικό κάλεσμα που υπογράφεται
από εκείνον που είχε ζητήσει στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές να γίνει
δήμαρχος Αθηναίων. Παιδί και αυτός μιας μεσσιανικής οικολογίας δείχνει
πώς θα ήταν η Αθήνα αν οι Αθηναίοι είχαν αποθέσει σε αυτόν τις ελπίδες
τους.
Τη δεύτερη φορά είδα την ελπίδα μέσα στη «Μαύρη Βίβλο» της
μνημονιακής εκπαιδευτικής πολιτικής που συνέταξε η «Επιτροπή ελέγχου του
κυβερνητικού έργου παιδείας Σύριζα» (sic) και κυκλοφόρησε ως ένθετο της
«Αυγής». Ο υπομονετικός αναγνώστης μπορεί να διεξέλθει αργά-αργά τη
«Μαύρη Βίβλο» προκειμένου αντιληφθεί τι νέο θα φέρει ο ΣυΡιΖα και στην
Παιδεία. Για τον βιαστικό αναγνώστη αντιγράφω μια παράγραφο από το
προλόγισμα του «Συντονιστή ΕΚΚΕ Παιδείας του ΣυΡιΖα», διανοούμενου,
ποιητή (από καιρού εις καιρόν), γνώστη και κριτικού των σχολικών
βιβλίων. «Η σημαντικότερη τομή (!)», γράφει, «που θα μπορούσε να
προσφέρει (sic) μια κυβέρνηση της αριστεράς στην εκπαιδευτική πολιτική
είναι η μετατόπιση από το φιλελεύθερο (εννοεί νεοφιλελεύθερο) ιδεολόγημα
της "αριστείας" στην έννοια της ατομικής προόδου του κάθε μαθητή. Η
εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης της αριστεράς, δεν ενδιαφέρεται να
κατηγοριοποιήσει (sic) τους μαθητές σε καλούς και κακούς, ούτε να τους
εξαντλήσει με εξεταστικούς μαραθώνιους για να αποδείξουν την αξία τους
προκειμένου (;) να παραμείνουν εντός της εκπαίδευσης (!). Η εκπαιδευτική
πολιτική της αριστεράς δεν θα βασιστεί ούτε στον ανταγωνισμό ούτε στο
διαγκωνισμό. Αντιθέτως, θα πασχίσει να βρει τα μέσα, υλικά και
παιδαγωγικά, ώστε να προάγει την κριτική και τη δημιουργική σκέψη, την
πραγματική καινοτομία (sic), απελευθερωμένη από τον βραχνά του
"κέρδους"».
Με βάση λοιπόν τα παραπάνω η ελπίδα δεν έρχεται. Είναι εδώ. Ή για
να ακριβολογούμε: ορισμένα στοιχεία της είναι κιόλας εδώ. Η χαρούμενη,
ανέμελη, μη ανταγωνιστική Παιδεία. Η οικολογική αφισοκόλληση. Η
απελευθέρωση από τον βραχνά του κέρδους και άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου