Γιάννης Παντελάκης
Και με τον διάβολο...
Η φράση «Θα συμμαχήσουμε ακόμα
και με τον διάβολο, για να σώσουμε ό,τι πρέπει», αποδίδεται στον Λένιν.
Έχω την αίσθηση, πως θα χρησιμοποιηθεί πολύ από στελέχη και οπαδούς του
ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσουν την κυβερνητική σύμπραξη με τον Καμμένο. Η
ίδια αίσθηση, ωστόσο, μου λέει πως γρήγορα αυτό το επιχείρημα θα
ξεφτίσει. Δεν μπορεί να είναι πειστικό στις σημερινές συνθήκες και δεν
μπορεί να εχει και διάρκεια.
Αν δεχτούμε πως το βασικό διακύβευμα γι' αυτήν την «τερατογέννεση», είναι η οικονομία, τα μνημόνια και οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, αναρωτιέμαι γιατί θα έπρεπε να επιλεγεί αυτή η λύση και όχι μια διαφορετική, όπως μια κυβέρνηση μειοψηφίας με ψήφο ανοχής. Είμαι σίγουρος πως την ανοχή αυτή θα την είχε και θα μπορούσε να είχε και θετική εξέλιξη, εφόσον κατάφερνε να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Ποιο από τα υπόλοιπα -πλην ΑΝ.ΕΛ- κόμματα θα του έλεγαν όχι σε μια τέτοια εξέλιξη; Ποιο από τα κόμματα αυτά, θα έθετε θέμα κυβερνητικής νομιμότητας και θα οδηγούσε τη χώρα σε νέες εκλογές; Κανένα, υποθέτω.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, επέλεξε τη συμμαχία μ' ένα κόμμα αντιδραστικό, ένα κόμμα με ακροδεξιά χαρακτηριστικά, ένα κόμμα σχεδόν αντιευρωπακό, ένα κόμμα που προβάλλει το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Αναρωτιέμαι σε πόσο δύσκολη θέση θα βρίσκονται μια σειρά από βουλευτές, στελέχη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που θα βρεθούν σε μια τέτοια θέση. Να πρέπει να συνεργάζονται με τον Καμμένο, τον Χαϊκάλη και τον Ζουράρι. Βέβαια, η ένταξη της Ραχήλ Μακρή στα ψηφοδέλτιά τους τους είχε ήδη προϊδεάσει για το τι πρόκειται να συμβεί, ωστόσο εδώ μιλάμε για κυβερνητική συνεργασία.
Αναρωτιέμαι και για κάτι αλλο. Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήσει να πάρει μερικές στοιχειώδεις πρωτοβουλίες που θα αφορούν στις βασικές αρχές της αριστεράς, υπάρχει κάποια περίπτωση να υιοθετηθούν από τον συγκυβερνήτη; Από τη στιγμή που οι πρωτοβουλίες αυτές θα βρίσκονται απέναντι από τους ΑΝ.ΕΛ. και την εκλογική τους πελατεία, κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί.
Το σύνθημα «για πρώτη φορά Αριστερά», δεν (θα έπρεπε να) είναι ένα προεκλογικό σύνθημα. Έχει ένα ειδικό ιστορικό βάρος. Αν το χάσει, θα είναι μια γενναία ήττα της Αριστεράς, μια δυσφήμισή της, μια χαμένη ευκαιρία. Ναι, είναι νωρίς ακόμα για κριτική, ακόμα δεν σχηματίσθηκε κυβέρνηση. Αύριο, όμως, μπορεί να είναι αργά...
Αν δεχτούμε πως το βασικό διακύβευμα γι' αυτήν την «τερατογέννεση», είναι η οικονομία, τα μνημόνια και οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, αναρωτιέμαι γιατί θα έπρεπε να επιλεγεί αυτή η λύση και όχι μια διαφορετική, όπως μια κυβέρνηση μειοψηφίας με ψήφο ανοχής. Είμαι σίγουρος πως την ανοχή αυτή θα την είχε και θα μπορούσε να είχε και θετική εξέλιξη, εφόσον κατάφερνε να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές. Ποιο από τα υπόλοιπα -πλην ΑΝ.ΕΛ- κόμματα θα του έλεγαν όχι σε μια τέτοια εξέλιξη; Ποιο από τα κόμματα αυτά, θα έθετε θέμα κυβερνητικής νομιμότητας και θα οδηγούσε τη χώρα σε νέες εκλογές; Κανένα, υποθέτω.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, επέλεξε τη συμμαχία μ' ένα κόμμα αντιδραστικό, ένα κόμμα με ακροδεξιά χαρακτηριστικά, ένα κόμμα σχεδόν αντιευρωπακό, ένα κόμμα που προβάλλει το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Αναρωτιέμαι σε πόσο δύσκολη θέση θα βρίσκονται μια σειρά από βουλευτές, στελέχη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που θα βρεθούν σε μια τέτοια θέση. Να πρέπει να συνεργάζονται με τον Καμμένο, τον Χαϊκάλη και τον Ζουράρι. Βέβαια, η ένταξη της Ραχήλ Μακρή στα ψηφοδέλτιά τους τους είχε ήδη προϊδεάσει για το τι πρόκειται να συμβεί, ωστόσο εδώ μιλάμε για κυβερνητική συνεργασία.
Αναρωτιέμαι και για κάτι αλλο. Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιχειρήσει να πάρει μερικές στοιχειώδεις πρωτοβουλίες που θα αφορούν στις βασικές αρχές της αριστεράς, υπάρχει κάποια περίπτωση να υιοθετηθούν από τον συγκυβερνήτη; Από τη στιγμή που οι πρωτοβουλίες αυτές θα βρίσκονται απέναντι από τους ΑΝ.ΕΛ. και την εκλογική τους πελατεία, κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί.
Το σύνθημα «για πρώτη φορά Αριστερά», δεν (θα έπρεπε να) είναι ένα προεκλογικό σύνθημα. Έχει ένα ειδικό ιστορικό βάρος. Αν το χάσει, θα είναι μια γενναία ήττα της Αριστεράς, μια δυσφήμισή της, μια χαμένη ευκαιρία. Ναι, είναι νωρίς ακόμα για κριτική, ακόμα δεν σχηματίσθηκε κυβέρνηση. Αύριο, όμως, μπορεί να είναι αργά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου