ΜΕΓΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΕΚΤΡΟΦΕΙΟ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

[…………………………..]

Η ελληνική κοινωνία έχει δείξει ανοχή και συμπάθεια στη βία. Τα επιχειρήματα βασίζονται κυρίως στην άγνοια, σε μια πρόχειρη συναισθηματική αντίδραση (“Βία στη βία της εξουσίας!”) ή σε μια εκδήλωση λαϊκισμού, στο γνώριμο argumentum ad populum: «Αφού το κράτος μάς φέρεται αδίκως, έχουμε κάθε δικαίωμα βίαιης απόκρισης». Ο λαός έχει πάντα δίκιο – πλην όμως, στον «λαό» αναφέρονταν ανέκαθεν οι φασίστες• στον λαό αναφέρονται ακόμα όλοι όσοι πράττουν κάτι ανήθικο. Η Ελλάδα εκτρέφει τρομοκρατία για μια σειρά λόγους: είναι, όπως το νησί του «Άρχοντα των μυγών», μια κοινωνία ουσιαστικά απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, με νοοτροπία «νησιού», με σύμπλεγμα ανωτερότητας/κατωτερότητας και με την ιδέα ότι αποτελεί παγκόσμια εξαίρεση. Είναι μια χώρα που διεκδικεί πολιτισμική, ηθική και ιδεολογική ιδιαιτερότητα. Στην πραγματικότητα, όπως συμβαίνει στα μεταφορικά «νησιά», πρόκειται για στενοκεφαλιά, άγνοια και εχθρότητα προς οτιδήποτε απειλεί τον τοπικό τρόπο ζωής – πρόκειται για φόβο και μοναξιά.

Όπως οι νεαροί ήρωες του Γουίλιαμ Γκόλντιγκ, είμαστε επιρρεπείς στην επινόηση εχθρών, στην επανάληψη πρωταρχικών μορφών συμπεριφοράς (εκδίκηση, τιμωρία) – είμαστε ικανοί για κανιβαλισμό. Η οικογένεια και το σχολείο δεν φαίνονται ούτε να θέλουν, ούτε να μπορούν, να τιθασεύσουν αυτές τις αιμοβόρες ροπές – αντιθέτως, σε πλείστες περιπτώσεις, οι κληρονομημένες ιδέες (οι ιδέες που έχουν υιοθετηθεί χωρίς σκέψη από γενιά σε γενιά) και τα ψυχικά ελαττώματα (μοχθηρία, μνησικακία, φθόνος, εμμονική παραβίαση του νόμου) αναβαθμίζονται σε επανασταστική στάση, σε ηρωισμό. Τα ποινικά αδικήματα συγχέονται είτε με μια νεφελώδη ιδέα περί κοινωνικής επανάστασης, είτε με μια νεανική έκρηξη που εκλαμβάνεται ως «φυσική» και η οποία συχνά επιβραβεύεται. Οι νόμοι καταργούνται – και επειδή καταργούνται, όταν εφαρμόζονται, παραμορφώνονται: το κράτος εκδικείται για την ίδια του την ανημπόρια και απουσία.

Έτσι, ενώ επί 35 χρόνια, αναρχοφασίστες, ληστοφασίστες και χούλιγκανς ήταν, περιέργως, οι συνηθισμένοι γνωστοί-άγνωστοι, ξαφνικά, το κράτος αποφάσισε να τους τσακίσει. Η αδράνεια, η ένοχη ανεκτικότητα, η χρόνια μη εφαρμογή του νόμου έχει δύο βασικές συνέπειες: πρώτη είναι η επικράτηση ανομίας, αναρχίας και χάους· η δεύτερη είναι η όψιμη επίδειξη δύναμης που, όχι σπάνια, εκτυλίσσεται με υπέρβαση του νόμου ο οποίος, επιτέλους, υποτίθεται ότι εφαρμόζεται.

Στην Ελλάδα έχουμε σοβαρό πρόβλημα παιδαγωγικής: την αυταρχική εκπαίδευση διαδέχτηκε η αριστερο-αναρχική, κατά την οποία το παιδί αντιμετωπίζεται ως θύμα του «σάπιου» κόσμου. Αυτή η κυρίαρχη παιδαγωγική δημιουργεί σύγχυση: ενώ από τη μία πλευρά προτρέπει στην αναγκαστική συμφιλίωση (μέσω της πολιτικής ορθότητας), παραλλήλως δεν αποκλείει την αναγκαιότητα της καταστροφής. Απορώ πώς οι άνθρωποι που πιστεύουν σ’ αυτή τη σαπίλα φέρνουν παιδιά στον κόσμο. Τα φέρνουν άραγε για να γίνουν δυστυχισμένα σαν τους ίδιους; Τα φέρνουν για να βάλουν τη φωτιά που δεν έβαλαν εκείνοι; Έτσι κι αλλιώς, το να μεγαλώνεις και να εκπαιδεύεις παιδιά εμφυσώντας τους το μίσος για την κοινωνία, μου φαίνεται διαστροφή: ο ανθρωπος είναι ον που, όταν γεννιέται, δεν είναι έτοιμο να ζήσει αυτόνομο – για πολλά χρόνια χρειάζεται τη βοήθεια των ενηλίκων· χρειάζεται γονείς, δασκάλους, διάφορους ανθρώπους που να παίζουν διαφορετικούς ρόλους – όχι να απουσιάζουν ή να ταυτίζονται με τους άρχοντες των μυγών.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ =>Οι Άρχοντες των Μυγών

ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

ΠΗΓΗ: ATHENS VOICE