Ένσορ, Τζέιμς
(James Sidney Ensor, Οστάνδη 1860 – 1949).
Βέλγος ζωγράφος, χαράκτης, μουσικός και συγγραφέας. Έζησε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του στην Οστάνδη, εκτός από το διάστημα των σπουδών του στην Ακαδημία των Βρυξελλών (1877-81). Το 1883 ίδρυσε μαζί με άλλους την Ομάδα των 20 και αργότερα προσχώρησε στην ομάδα Η Ελεύθερη Αισθητική.
Παρότι έδωσε νέα πνοή στο περιβάλλον του ιμπρεσιονισμού, μέσα στο οποίο άρχισε τη ζωγραφική του δραστηριότητα, έως το τέλος του Α’ Παγκοσμίου πολέμου δεν είχε αποκτήσει οπαδούς (μαθητές δεν είχε ποτέ). Η αξία του όμως είχε ήδη αρχίσει να αναγνωρίζεται, όπως φαίνεται από τα δημοσιεύματα που ήταν αφιερωμένα σε αυτόν, καθώς και από τις επίσημες αγορές των πινάκων του (το 1896, ο Νέος που επισκευάζει λάμπες, έργο του 1880, αγοράστηκε από το μουσείο των Βρυξελλών και το 1904, η Γυναίκα που τρώει στρείδια, έργο του 1882, αγοράστηκε από το μουσείο της Αμβέρσας).
Οι μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις του έργου του Έ. άρχισαν μετά το 1920, μαζί με την έκδοση και του λογοτεχνικού έργου του (1921). Την ίδια εποχή καθιερώθηκε και ως μουσικός, με την παρουσίαση του μπαλέτου-παντομίμας Η Ερωτική κλίμακα στις Βρυξέλλες (1920), για το οποίο σχεδίασε ο ίδιος τα σκηνικά και τα κοστούμια.
Στην εξέλιξη του ζωγραφικού έργου του διακρίνονται οι επιρροές των σημαντικότερων ρευμάτων και των μεγάλων συγχρόνων του καλλιτεχνών: στα πρώτα έργα του επικρατεί η απήχηση της ζωγραφικής του Τέρνερ και των ιμπρεσιονιστών, ενώ αργότερα διαφαίνεται η επίδραση των φοβιστών, στη φωτεινότητα και στις καθαρότερες μορφές της ζωγραφικής του. Στη συγγένειά του με τους μεγάλους Φλαμανδούς δασκάλους του παρελθόντος, όπως ο Μπος και ο Μπρίγκελ, και τους Άγγλους Ράουλαντσον και Χόγκαρθ, οφείλεται το στοιχείο των φανταστικών κόσμων και μορφών της εικονογραφίας του.
Ο Έ. δημιούργησε έναν προσωπικό κόσμο που κατοικείται από προσωπεία και σκελετούς, ο οποίος απεικονίζεται με κραυγαλέες αντιπαραθέσεις βίαιων χρωμάτων και με μια παράξενη και υποβλητική ανάμειξη φανταστικών στοιχείων και ρεαλιστικών λεπτομερειών. Η τέχνη του θεωρήθηκε πρωτοποριακή, ενώ ο ίδιος χαρακτηρίστηκε πρόδρομος του υπερρεαλισμού. Χαρακτηριστικά έργα του: Αυτοπροσωπογραφία με τα προσωπεία (1883), Καρναβάλι στην ακτή (1887), Τα προσωπεία μπροστά στον θάνατο, Είσοδος του Χριστού στις Βρυξέλλες (1888), Γριά με τα προσωπεία (1889), Οι μελαγχολικές ιχθυοπώλισσες (1892) κ.ά. Από το 1886 έως το 1904 ο Έ. ασχολήθηκε με τη χαρακτική και δημιούργησε 117 οξειδογραφίες, 14 ξηρογλυφίες και μία λιθογραφία, έργα στα οποία αποκαλύπτει τη λεπτότητα του σχεδίου του και την ευαισθησία του στην ερμηνεία της φύσης και των χρωματικών της εναλλαγών.
Πηγή: Εγκυκλοπαιδεία ΔΟΜΗ
(James Sidney Ensor, Οστάνδη 1860 – 1949).
Βέλγος ζωγράφος, χαράκτης, μουσικός και συγγραφέας. Έζησε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του στην Οστάνδη, εκτός από το διάστημα των σπουδών του στην Ακαδημία των Βρυξελλών (1877-81). Το 1883 ίδρυσε μαζί με άλλους την Ομάδα των 20 και αργότερα προσχώρησε στην ομάδα Η Ελεύθερη Αισθητική.
Παρότι έδωσε νέα πνοή στο περιβάλλον του ιμπρεσιονισμού, μέσα στο οποίο άρχισε τη ζωγραφική του δραστηριότητα, έως το τέλος του Α’ Παγκοσμίου πολέμου δεν είχε αποκτήσει οπαδούς (μαθητές δεν είχε ποτέ). Η αξία του όμως είχε ήδη αρχίσει να αναγνωρίζεται, όπως φαίνεται από τα δημοσιεύματα που ήταν αφιερωμένα σε αυτόν, καθώς και από τις επίσημες αγορές των πινάκων του (το 1896, ο Νέος που επισκευάζει λάμπες, έργο του 1880, αγοράστηκε από το μουσείο των Βρυξελλών και το 1904, η Γυναίκα που τρώει στρείδια, έργο του 1882, αγοράστηκε από το μουσείο της Αμβέρσας).
Οι μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις του έργου του Έ. άρχισαν μετά το 1920, μαζί με την έκδοση και του λογοτεχνικού έργου του (1921). Την ίδια εποχή καθιερώθηκε και ως μουσικός, με την παρουσίαση του μπαλέτου-παντομίμας Η Ερωτική κλίμακα στις Βρυξέλλες (1920), για το οποίο σχεδίασε ο ίδιος τα σκηνικά και τα κοστούμια.
Στην εξέλιξη του ζωγραφικού έργου του διακρίνονται οι επιρροές των σημαντικότερων ρευμάτων και των μεγάλων συγχρόνων του καλλιτεχνών: στα πρώτα έργα του επικρατεί η απήχηση της ζωγραφικής του Τέρνερ και των ιμπρεσιονιστών, ενώ αργότερα διαφαίνεται η επίδραση των φοβιστών, στη φωτεινότητα και στις καθαρότερες μορφές της ζωγραφικής του. Στη συγγένειά του με τους μεγάλους Φλαμανδούς δασκάλους του παρελθόντος, όπως ο Μπος και ο Μπρίγκελ, και τους Άγγλους Ράουλαντσον και Χόγκαρθ, οφείλεται το στοιχείο των φανταστικών κόσμων και μορφών της εικονογραφίας του.
Ο Έ. δημιούργησε έναν προσωπικό κόσμο που κατοικείται από προσωπεία και σκελετούς, ο οποίος απεικονίζεται με κραυγαλέες αντιπαραθέσεις βίαιων χρωμάτων και με μια παράξενη και υποβλητική ανάμειξη φανταστικών στοιχείων και ρεαλιστικών λεπτομερειών. Η τέχνη του θεωρήθηκε πρωτοποριακή, ενώ ο ίδιος χαρακτηρίστηκε πρόδρομος του υπερρεαλισμού. Χαρακτηριστικά έργα του: Αυτοπροσωπογραφία με τα προσωπεία (1883), Καρναβάλι στην ακτή (1887), Τα προσωπεία μπροστά στον θάνατο, Είσοδος του Χριστού στις Βρυξέλλες (1888), Γριά με τα προσωπεία (1889), Οι μελαγχολικές ιχθυοπώλισσες (1892) κ.ά. Από το 1886 έως το 1904 ο Έ. ασχολήθηκε με τη χαρακτική και δημιούργησε 117 οξειδογραφίες, 14 ξηρογλυφίες και μία λιθογραφία, έργα στα οποία αποκαλύπτει τη λεπτότητα του σχεδίου του και την ευαισθησία του στην ερμηνεία της φύσης και των χρωματικών της εναλλαγών.
Πηγή: Εγκυκλοπαιδεία ΔΟΜΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου