Ο λυγμός της Φορνέρο
Tης Μαριας Κατσουνακη
Η Καθημερινή , 7/12/11
Το πρόσωπο της Ελσας Φορνέρο, της Ιταλίδας υπουργού Κοινωνικής Πρόνοιας, έκανε τον γύρο του κόσμου. Με μια σύσπαση οδύνης προσπάθησε να συγκρατήσει τα δάκρυα αλλά δεν τα κατάφερε. Το κύμα ανάβλυσε και την κυρίευσε ακριβώς πάνω στη λέξη «θυσία» την οποία και δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει. Τη φράση συνέχισε ο πρωθυπουργός Μάριο Μόντι που καθόταν δίπλα της και προσπάθησε να τη στηρίξει.
Η νέα ολιγομελής ιταλική κυβέρνηση τεχνοκρατών ανακοίνωσε την Κυριακή «πακέτο λιτότητας» με περικοπές, αύξηση φορολογίας, συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις. «Το συνταξιοδοτικό σύστημα είναι ένας μακροχρόνιος μηχανισμός που συνδέει τις γενιές...» ήταν ο πρόλογος της Φορνέρο, που συνέχισε με την ομολογία «μας κόστισε πολύ ψυχολογικά το γεγονός ότι πρέπει να ζητήσουμε θυ...» και ο λυγμός άφησε τη λέξη ημιτελή.
Η αντίδρασή της δεν είχε τίποτα το πολιτικό. Δηλαδή τίποτα το υπολογισμένο, υστερόβουλο, δημαγωγικό, όπως μεταφράζεται πλέον οτιδήποτε έχει σχέση με τους εκπροσώπους της εξουσίας. Ηταν η υπουργός μιας κυβέρνησης εκτάκτου ανάγκης, υποχρεωμένης να εφαρμόσει επαχθή μέτρα για τη δημοσιονομική εξυγίανση της χώρας της. Πιστεύει ή όχι στην αποτελεσματικότητά τους, τα θεωρεί ή όχι δίκαια, πιέστηκε ή όχι για να προχωρήσει στην ανακοίνωσή τους, είναι πτυχές που θα παραμείνουν αδιευκρίνιστες.
Η συντριβή της Φορνέρο, όσο ελεγχόμενη και αν ήταν, παραμένει ειλικρινής και όχι τηλεοπτικά φωτογενής. Προσπάθησε αμέσως να ανακτήσει την ψυχραιμία της, δεν το εκμεταλλεύτηκε για να μειώσει το πολιτικό κόστος. Ηταν «ανθρώπινη, πολύ ανθρώπινη» όπως σημείωσε και ο ιταλικός Τύπος. Δηλαδή, είχε σημείο θραύσης, όρια, συνείδηση των συνεπειών, συστολή από αυτοκριτική διάθεση. Στιγμιαία, σε μεγαλύτερη διάρκεια, λίγη έχει σημασία. Συνέβη. Εξετέθη όχι γιατί συμμετείχε σε εσωκομματικά παιχνίδια, αλλά γιατί φάνηκε η απειρία της να τα διαχειριστεί.
Ηταν λυτρωτικός ο λυγμός της Φορνέρο. Η γενναία έκφραση ενός αδιεξόδου. Οι ισορροπίες χάθηκαν για λίγα λεπτά και φάνηκε ότι η αδυναμία, όταν δεν δηλώνει παραίτηση αλλά συναίσθηση, μπορεί να αποδώσει περισσότερο από την κραταιά και αμετακίνητη θέση.
Σε αυτήν την απρόβλεπτη ευρωπαϊκή κούρσα επιβίωσης δεν λείπουν μόνο οι ηγετικές προσωπικότητες. Λείπουν και οι πολιτικοί, χωρίς καιροσκοπική μεταμφίεση, που δεν περιγράφουν το δύσκολο των «μεταρρυθμίσεων» ως αναγκαίο κακό για τους άλλους, από το οποίο οι ίδιοι εξαιρούνται, αλλά ως ένα μέτρο που πλήττει την κοινωνία αδιακρίτως. Και το δηλώνουν με ένα σπάσιμο της φωνής, λίγη συντριβή. Οχι τεχνητή, για να κάνουν την παράστασή τους πιο πειστική στους πολίτες, αλλά αναπόφευκτη. Οπως κάθε ταγός που δεν παύει να είναι συνοδοιπόρος. Δηλαδή, άνθρωπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου