ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ...

"Ο Καζαντζίδης... Καίτοι νομίζουν ότι τον γνωρίζουν όλοι, πιστεύω ότι ούτε ο ίδιος ξέρει τον εαυτό του ως καλλιτέχνη. Ο Καζαντζίδης ποτέ δεν είπε: 'Έγινα'. Μου θυμίζει ένα στίχο μου που λέει:'Θα είμαι πάντα μαθητής , για να μην πέσω έξω/ και τα πολύ παράξενα κι αυτά θα τα προσέξω./ Θα είμαι πάντα μαθητής να διορθώνω λάθη/ πάντοτε έχει η ζωή κάτι για να μου μάθει'. Αυτός είναι ο Στέλιος. Αν έλεγε: 'Έγινα', αυτό θα τον ωφελούσε, αλλά θα τον κατέστρεφε συγχρόνως. Και κοίταξε τώρα πώς είναι στη συνείδηση του κόσμου. Πάμε ένα βράδυ του '58 με τον Μουρκάκο και τον Κολοκοτρώνη να τον ακούσουμε στον 'Αστέρα', στην Κοκκινιά. Φίσκα το μαγαζί. Μας βάζουνε να καθίσουμε σε κάτι καφάσια. Τραγουδάει ο Στέλιος: 'Μα κανένας δε μου φταίει για το χάλι μου/ σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου'.Και τότε, πετάγεται κάποιος πάνω, σπάει ένα ποτήρι και το καρφώνει στο μέτωπό του! Παγώνουμε όλοι. Τον παίρνουνε αυτόνε γεμάτο αίματα. Κι ενώ τον σέρνουνε στην έξοδο και ο Στέλιος συνεχίζει το τραγούδι, γυρίζει και του φωνάζει: 'Γεια σου, Στελάρα!'. Καταλαβαίνεις; Λέω, λοιπόν: Αν φύγει ο Στέλιος από την ΚΟκκινιά κι αρχίσει να τραγουδάει περπατώντας για ν΄ανέβει στην Αθήνα, με τον κόσμο που θα μαζέψει στο δρόμο δεν κάνει επανάσταση; Αλλά δε σταματάω εδώ. Χρόνια και χρόνια τον παρακολουθώ. Και βλέπώ ότι τα περισσότερα από τα τραγούδια του είναι χάλια. Κι όμως, μ΄αυτά τα κακά τραγούδια με κάνει να τον ακούω. Πώς τα καταφέρνει και με κάνει ν΄ακούω μόνο αυτόνε; Είναι μεγάλη φωνή; Υπάρχουν και άλλες φωνές που θα μπορούσαν ίσως να φτάσουν σ΄αυτό το σημείο. Τραγουδάει για την εργατιά και την ξενιτιά; Μα, κι άλλοι το κάνουν. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Συμβαίνει ότι υπάρχει ένα μεγαλείο. Η ικανότητα ενός ανθρώπου, που ξεπηδάει από την εμπειρία του να να παίρνει από το τραγούδι την ψυχή του και να μου τη δίνει. Ακόμα και σε τραγούδια ασήμαντα. και χωρίς ποτέ αυτό να γίνεται τεχνικά. Αν αυτά τα τραγούδια που χέχει πει ο Καζαντζίδης, τα κακά, τα ΄λεγαν άλλοι, δε θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους. Ύστερα, μου λένε πως είναι τσιγκούνης. Και τους απαντάω υπεύθυνα ότι, αν ήθελε ο Καζαντζίδης, θα ΄παιρνε κάθε βράδυ όλες τις εισπράξεις ενός μαγαζιού και θα ΄φευγε λέγοντας πέντ΄έξι τραγούδια. Είναι τσιγκούνης ένας τέτοιος άνθρωπος που περιφρονεί εκατομμύρια; Και καταλήγω: Λένε πως τέλειωσαν οι ρεμπέτες. Μα . ποια άλλη είναι η ζωή του ρεμπέτη, αν δεν είναι αυτή του Καζαντζίδη;"

Απόσπασμα από παλιά συνέντευξη του Άκη Πάνου

στο Λευτέρη Παπδόπουλο. Περιέχεται στο βιβλίου του Λ.Π. 

"Εν αρχή ην ο Καζαντζίδης", εκδ. Καστανιώτης.Σελ.92-94. 

  **********************************

ΑΠ ‘ ΤΑ ΨΗΛΑ ΣΤΑ ΧΑΜΗΛΑ

Στίχοι: Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μουσική: Απόστολος Καλδάρα 1958

Απ' τα ψηλά στα χαμηλά
κι απ' τα πολλά στα λίγα
αχ πώς κατάντησα στη ζωή
κι από το πρώτο το σκαλί
στο τελευταίο πήγα

Μα κανένας δε μου φταίει
για το χάλι μου
σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου

Απ' τις κακιές παρέες μου
ηρθ' η καταστροφή μου
ρεζίλεψα στην τρέλα μου
τ' όνομα του πατέρα μου
και κλαίω απ' την ντροπή μου

Μα κανένας δε μου φταίει
για το χάλι μου
σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου

Στο πατρικό το σπίτι μου
θέλω για να γυρίσω
με τι κουράγιο όμως να μπω
και στους δικούς μου τι να πω
πώς να τους αντικρύσω

Μα κανένας δε μου φταίει
για το χάλι μου
σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου