Του Aλέξη Παπαχελά
Η καθημερινή, 27/07/2011
Η Ελλάδα περνάει μια άνευ προηγουμένου δημοσιονομική κρίση, που έχει φέρει το κράτος στα όριά του. Υπάρχουν, όμως, ακόμη άνθρωποι που κάνουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό και μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες. Παράδειγμα πρώτο: οι γιατροί και νοσηλευτές ενός κρατικού νοσοκομείου, του Ερυθρού Σταυρού, κατά τη διάρκεια μιας εφημερίας, νύχτα Σαββάτου. Εβλεπες νέα παιδιά να κάνουν τη δουλειά τους με όρεξη και σύστημα, χωρίς γκρίνιες και με ένα ιδιότυπο χιούμορ που απάλυνε όλα τα προβλήματα γύρω τους. Γιατροί και νοσηλευτές δεν είχαν πληρωθεί εφημερίες για μήνες, οι ελλείψεις σε διάφορα υλικά ήταν πολλές, αλλά το σύστημα δούλευε παρά το χάος που πολλές φορές δημιουργούσαν οι ίδιοι οι ασθενείς ή και οι συγγενείς τους.
Δεν θα ξεχάσω την «παρέα» των νοσηλευτών που έκαναν πλάκα για τις χαμένες εφημερίες και τα «χάλια» του συστήματος. Παρ’ όλα αυτά, είχες την αίσθηση ότι το σύστημα δούλευε και πως δεν βρισκόσουν σε μια τριτοκοσμική χώρα. Σκεπτόμουν πάντως πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν οι ικανότητες και η δημιουργικότητα των ανθρώπων αυτών αξιοποιείτο σε ένα πλαίσιο σοβαρού μάνατζμεντ. Με άλλα λόγια, σκέπτομαι τι θα συνέβαινε αν αντί για κομματικούς διοικητές νοσοκομείων και χαοτικά συστήματα «μηχανογράφησης», υπήρχαν επαγγελματίες και στη διοίκηση.
Παράδειγμα δεύτερο: το Κέντρο Υγείας στη Σίφνο. Μια γιατρός έχει μείνει μόνη της και κάνει καθημερινά εφημερίες. Το κάνει με στωικότητα και χωρίς γκρίνιες. Το απίθανο όμως είναι ότι το κέντρο έχει ξεμείνει από διάφορα βασικά υλικά, όπως γάζες... Και γι’ αυτό όμως βρήκε λύση το πολυμήχανο ελληνικό μυαλό. Οταν η γιατρός γράφει μια συνταγή αρνείται κάθετα κάθε αμοιβή και προτρέπει με τον πιο ευγενικό τρόπο, «να αφήσετε ό,τι θέλετε στο φαρμακείο για να μπορούμε να πάρουμε εμείς τα υλικά που θέλουμε». Και πράγματι φαίνεται πως έτσι γίνεται και το Κέντρο Υγείας στο πανέμορφο αυτό νησί των Κυκλάδων συνεχίζει να λειτουργεί με μια ιδιότυπη «ελληνική» πατέντα. Ισως να έχουν δίκιο όσοι πιστεύουν ότι τελικά ο Ελληνας στη μεγάλη κρίση βγάζει τον πολύ κακό του εαυτό, βγάζει όμως και ό,τι καλύτερο - τα στοιχεία που τον έχουν κάνει να επιβιώνει τελικά! Είμαι σίγουρος ότι σε όλο το κράτος, σε δεκάδες νοσοκομεία και κέντρα υγείας, στρατόπεδα, αστυνομικά τμήματα, σχολεία μπορούμε να βρούμε ανάλογα παραδείγματα. Δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά γι’ αυτούς, στα χάλια που βρισκόμαστε, αλλά τουλάχιστον αξίζει να τους «βγάλουμε το καπέλο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου