[Με σαφέστατες αναφορές στην προσωπική του διαδρομή,
ο ποιητής δείχνει τις δραματικές συνέπειες που επισύρει στη
ζωή του καθενός η απόφασή του να πάει κόντρα στο πλήθος.
Η αποστασιοποίησή του από τα παραδεδομένα "χρηστά"
κοινωνικά και πολιτικά ήθη των πολλών τον μετατρέπει
αυτόματα σε δημόσιο κίνδυο. Οι συνέπειες της απροκάλυπτης
αυτής εχθρότητας εκφράζονται με ποικίλους τρόπους,
που εκτείνονται από την κοινωνική απομόνωση έως
τη φυσική του εξόντωση. ]
Είπα: "Ξεφορτώσου
τον παλιό εαφτό σου
και ξαναγεννήσου
να 'σαι όπως δεν είσου"!
Κ' έριξα στα σκότη
των αβύσσων ό,τι
το 'χ' από καιρό
μέσα μου ιερό.
Και στη ρεματιά
άναψα φωτιά
κι έκαψα τους πρώτους
και στερνούς ερώτους.
Κι απ' την κουπαστή
έριξα μεσ' τη
θάλασσα το εγώ μου,
τον τυφλό οδηγό μου.
Και στο μέγα φως
βρέθηκ' αδερφός
καθ' Εσταβρωμένου
και δικού και ξένου.
Άξαφνα σκυλίσα
ουρλιαχτά και λύσσα:
- Πάνω του ολ' η πλάση,
πρι να την χαλάσει!
Ίσα στη θελιά
κάτου απ' την ελιά!
Και φωτιά από κάτου!
Και τα γονικά του,
τέκνα και Μαριό του
κι όλο το χωριό του
κι όλη του τη φάρα
στάχτη και πασπάρα!
(1958)
Κώστας Βάρναλης, "Ποιητικά, Πεζός Λόγος, Ελεύθερος Κόσμος", τ.3, «Κέδρος» 1979.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου