ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ

Αριστερά και αλήθεια

του Κλέαρχου Τσαουσίδη | 30 Ιουνίου 2011 

Δάνειο από το: pressinaction.gr 

Ζούμε μια περίοδο πρωτόγνωρη, ακόμη και για τους άνω των 60.
Ζούμε μια περίοδο πλήρους στρέβλωσης απλών εννοιών.
Ζούμε μια περίοδο απίστευτης αναλγησίας των εχόντων (και των υπηρετών τους).
Ζούμε μια περίοδο σιωπηλής κοινωνικής οργής που ουδείς δείχνει ότι μπορεί να εκφράσει.
- Πρωτόγνωρη είναι η ανατροπή κατακτήσεων που άλλες ήταν απόρροια αγώνων και άλλες παροχές των ασκούντων το πελατειακό σύστημα προς τους κομματικούς στρατιώτες.
- Εννοιες όπως σοσιαλισμός, κράτος πρόνοιας, κοινωνική δικαιοσύνη και μια σειρά ακόμη δεν έχουν χάσει το ως τα τώρα αποδεκτό νόημα τους, αλλά υπέστησαν βίαιη στρέβλωση που τείνει να καταστήσει τη νέα έννοια διαμετρικά αντίθετη με την αρχική.
- Ακόμη και στην πρώτη μεταπολεμική περίοδο, παρά τον εμφύλιο, το κοινωνικό κράτος όχι μόνο δεν έχασε τη διάστασή του, αλλά κάλυψε -κυρίως τα πρώτα χρόνια του ’60- και στρώματα που ως τότε βρίσκονταν κυριολεκτικά στα αζήτητα (αγρότες, μικροεπαγγελματίες, κ.ά.), περιορίζοντας (λόγω και του «κομουνιστικού κινδύνου» την ως τότε κρατική και εργοδοτική αναλγησία.
- Η αναμενόμενη από πολλούς (κυρίως της αριστεράς) έκρηξη της λαϊκής οργής δεν εκφράζεται κατά τη γνώμη μου από τους προσερχόμενους στις πλατείες. Εν τέλει, αν κρίνω από τους έως και διανυκτερεύοντες στο Λευκό Πύργο, οι «αγανακτισμένοι» τα βάζουν με τους λοιπούς πολίτες (που μπορεί να διαδηλώνουν σε διαφορετικούς από το δικό τους σχηματισμό) με την ίδια ένταση με την οποία καταγγέλλουν το όλο πολιτικό σύστημα, χωρίς εξαιρέσεις. Μια γενίκευση που αρχικά κάλυπτε το κενό του τι μέλλει γενέσθαι, αλλά με το πέρασμα του χρόνου και την εξοικείωση με το φαινόμενο δείχνει το ίδιο αναποτελεσματική και όχι πλέον ελκυστική για τους απελπισμένους πολίτες.
Το τοπίο
Αν θεωρήσουμε ότι η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ κάλυψε με δεξί σλάλομ όλο το χώρο που μεσολαβούσε ανάμεσα στο κεντροδεξιό σοσιαλδημοκρατικό προσωπείο της έως το άκρως νεοφιλελεύθερο, τίθεται πλέον (βοηθούντων και των ευρημάτων των δημοσκοπήσεων) το ερώτημα τι μπορεί να περιμένει κανείς από την αναδυόμενη εκ νέου σκληρή δεξιά του συντηρητισμού. Προφανώς μια καλύτερη διαχείριση της αγοράς με κάποια μείωση της επίσημης ανεργίας και περαιτέρω μείωση του κοινωνικού κράτους; Χλωμό το βλέπω, αν κρίνω και από την ποιότητα των μελλοντικών διαχειριστών.
Μοιραία λοιπόν μπαίνει το ερώτημα: η αριστερά που είναι; Καλύτερα: αυτή η αριστερά που βλέπουμε να διαδηλώνει, να οργίζεται, να καταθέτει προτάσεις που δεν καλύπτουν τους πιο υποψιασμένους στα οικονομικά, γιατί δεν πείθει;
Αδυνατώ να ασχοληθώ με τη δογματική αριστερά που συν τοις άλλοις έχει τώρα ως βασικό χρέος να καλύψει την κωλοτούμπα (κρίση ρεαλισμού θα την έλεγα) της κ. Παπαρήγα στο θέμα της εξόδου ή μη από τη ζώνη του ευρώ.
Δεξιά αντίληψη
Η λοιπή, μη δογματική (όπως αρέσκεται να αποκαλείται) αριστερά έχει υιοθετήσει μια κάθε άλλο παρά αριστερή πρακτική, όπως:
- χαϊδεύει την Πλατεία (η οποία, όμως, τη χλευάζει),
- καταγγέλλει σαν χαράτσια τα ελάχιστα που καλεί η κυβέρνηση τους ελεύθερους επαγγελματίες να καταβάλλουν, ασχέτως αν στο χώρο αυτόν εντοπίζεται κυρίως η φοροδιαφυγή,
- στηρίζει άκριτα τις κομματικές στρατιές (γαλάζιες ή πράσινες) που έχουν στρατοπεδεύσει στο δημόσιο τομέα (κυρίως τον ευρύτερο), ασχέτως αν οι πλείστοι όσοι είναι άσχετοι με το αντικείμενο για το οποίο έχουν προσληφθεί ή αρνούνται να εργασθούν, στηριζόμενοι στους προστάτες τους και, εν τέλει, καταταλαιπωρούν τον πολίτη που προσφεύγει στις υπηρεσίες τους,
- η διαρκής μείωση των συντελεστών φορολόγησης των επιχειρηματιών με ταυτόχρονη αύξηση του ΦΠΑ (που πολλοί δεν καταβάλλουν), κάτι που εξαντλεί οικονομικά τους μη έχοντες και αφήνει στο απυρόβλητο τους έχοντες (που είναι και πλήρως ασύδοτοι στον τομέα της εισφοροδιαφυγής).
- έσχατο λόγω διαχρονικότητας: παρέχει ασυλία σε δημόσιους υπαλλήλους που είτε κάνουν λευκή απεργία (π.χ. αρκετοί εφοριακοί), είτε εκμεταλλεύονται τη θέση τους για αθέμιτο πλουτισμό σε βάρος των λοιπών πολιτών (π.χ. μέρος του ιατρικού προσωπικό) ή, τέλος, περιφέρονται ασκόπως αντί να υπηρετούν τον πολίτη (π.χ. αστυνομικοί), όταν δεν επιδίδονται –οι τελευταίοι- σε άλλου είδους δραστηριότητες ή σε τραμπούκικους ξυλοδαρμούς πολιτών,
Εντάξει, γνωστός ο αντίλογος: αφού τους διόρισαν τι να κάνουν, δε φταίνε αυτοί αλλά η πολιτική ηγεσία και πάει λέγοντας.
Μάλιστα. Αρα, αυτοί οι άνθρωποι, ένα μεγάλο μέρος δηλαδή από τους περίπου 800.000 που μισθοδοτούνται από το δημόσιο, είναι άβουλοι, κάτι παθαίνουν όταν βλέπουν τον πολίτη και δεν τον εξυπηρετούν, νιώθουν κορόιδα αν δε γυρέψουν κι αυτοί φακελάκι;
Οι σωστοί στο περιθώριο
Και πώς γίνεται και τόσοι εκπαιδευτικοί, που ζουν στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον με τους «χαλαρούς», τα δίνουν όλα για να μάθουν γράμματα τα παιδιά, για να μάθουν να κρίνουν κι όχι να παπαγαλίζουν, για να διακρίνουν τη διαφορά ανάμεσα στον πολίτη και τον ιδιώτη; Αν δεχτούμε τη θεωρία της άνωθεν εξάρτησης που αδρανοποιεί τον υπάλληλο, τότε οι Κουντουράδες, Δελμούζοι, Κακριδήδες, Κριαράδες, Μαρωνίτηδες και άλλοι θα είχαν ξενιτευτεί;
Ο φίλος μου γιατρός που παρατάει τον εύκολο πλουτισμό του δημόσιου (;) νοσοκομείου για να πάει σε αραιοκατοικημένο νησί, απρόσιτο πολλές φορές το χειμώνα, και ζει με τον αστείο μισθό που επιφυλάσσει το άθλιο κράτος στους μη πονηρούς, είναι σουηδός ή ελβετός;
Ο κύριος που με ειδοποίησε πρόπερσι και πήγα στην Εφορία να διορθώσω με τη βοήθειά του αυτό που θα με χρέωνε άδικα μερικές εκατοντάδες ευρώ επιπλέον και το οποίο ο συνάδερφός του που παρέλαβε τη δήλωση, μου είχε υποδείξει σαν ορθό, ήρθε από την Παταγωνία;
Ελληνες ήταν και είναι όλοι οι παραπάνω. Αλλά έλληνες του περιθωρίου πλέον. Είναι μαλάκες όπως πολλάκις άκουσα από χείλη κυρίως πράσινων στελεχών να αποκαλούν όσους επιμένουν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, να μην κλέβουν, να μην είναι άπληστοι, να παραμένουν άνθρωποι.
Με οδηγό το lifestyle
Αυτοί όλοι δεν αξίζουν μιαν ευκαιρία; Επειδή τους θεωρεί δεδομένους η αριστερά τους αναγκάζει να καταπίνουν την πίκρα και την οργή τους για να μη δικαιωθούν όσοι ισχυρίζονται πως όλοι το ίδιο είναι;
Θεωρεί ότι φαινόμενα όπως η υποψηφιότητα (αλλά και η εκλογή) γνωστών μεν, ανεπαρκών δε, προσώπων από τον καλλιτεχνικό και τον ευρύτερο κοινωνικό χώρο του lifestyle δεν προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας;
Οι συμπράξεις στο συνδικαλισμό και την τοπική αυτοδιοίκηση με στόχο την ικανοποίηση προσωπικών και μόνο φιλοδοξιών ή η άρνηση σύμπραξης όταν λείπει ο τελευταίος παράγοντας είναι εύπεπτη πρακτική;
Νομίζω ότι τα περιθώρια της υπομονής των δικαίων έχουν εξαντληθεί. Και το αποτέλεσμα δε θα φανεί στα ποσοστά των εχόντων τους κομματικούς στρατούς και την εν γένει πελατεία. Θα φανεί, φαίνεται ήδη στα ποσοστά αποχής και άκυρου/λευκού.
Εκτός κι αν σε τέτοιες εποχές ικανοποιείται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με 3-3,5%, η ΔΗΜΑΡ με 2-2,5% (δηλαδή εκτός Βουλής) κι οι Οικολόγοι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Μήπως θα μπορούσε η αριστερά να αφήσει στην πάντα τα πολιτικάντικα και να λέει απλώς τα πράγματά με τ’ όνομα τους; Να θυμηθεί ότι οι φορτηγατζήδες δεν είναι φτωχοί προλετάριοι, οι φαρμακοποιοί αναξιοπαθούντες συνέλληνες κι οι μηχανικοί μπετατζήδες…