ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ 

Διαβάζοντας το παρακάτω υμνητικό

ποίημα για την Αττική, ο σύγχρονος

ευαισθητοποιημένος  αναγνώστης 

μελαγχολεί  και αγανακτεί.

Αναλογίζεται το μέγεθος  της καταστροφής

που έχει συντελεστεί μέσα σε μισό μόλις αιώνα

στην Αττική από τους ανθρώπους, 

με την απόλυτη ευθύνη φυσικά

των πολιτικών, και απελπίζεται διότι γνωρίζει

ότι δεν υπάρχει ελπίδα για ανατροπή της καταστροφής.

Τα μυαλά των άρρωστων ελλήνων   μικροαστών

δε θα αποβάλουν ποτέ τον εθισμό

της καταστροφής , που τους έχουν ενσταλάξει 

οι αδίστακτοι ντίλερ και εργολάβοι  της "ανάπτυξης" 

 Καλοσύνη

Στην πιο γλυκιά συνείδηση κι αγάπη της ψυχής μου

στέκεις εικόνα φυλαχτή και λάτρεμα αγιασμένο

της θύμησης, ω Αττική! Στα χρόνια των ονείρων

πό σένα θράφηκα ομορφιά και στο χαμόγελό σου

πορέφτηκα την άγγιχτη της ζήσης καλοσύνη.

Πώς κάποτεστο πρόσωπο ξεφέγγει της γυναίκας

σα μιαν αγάπη πιο ψηλή αναροεί στα μάτια,

έτσι στην όψη σου φωτάει και σένα η γαληνιά σου,

σιγανή κι ανάλαφρη και σαν το βράχο στέρια.

Και νοιώθω πάντα μέσα μου ν΄αντιθωρούν σκυμένα

τ΄αγνά  τ΄αγεροβούνια σου και η δόξα που ξαπλώνει

πάνω στη γύμνια του απαλά το δείλι. Πάντα βλέπω

τις τρίσβαθες αστροφεγγιές και πάντα είναι μαζί μου

του γρύλλου το αβγουστιάτικο καλόσπερο τραγούδι.

Πέτρος Βλαστός (1879-1941)

Φωτισμένος λογοτέχνης και γλωσσολόγος, μαχητικός δημοτικιστής.

Σπούδασε στη Νομική Αθηνών, αλλά ασχολήθηκε με το εμπόριο

στον  μεγάλο εμπορικό οίκο Ράλλη, αρχικά  στην Ινδία  κι αργότερα  

ως διευθυντής  στο υποκατάστημα της Αγγλίας.

Έγραψε διηγήματα  πολύ "δυνατά", όπως τα "Αργυρώ" και "Σκλήραινα", 

αξιόλογα ταξιδιωτικά κείμενα ,  διάφορα ποιήματα , ενώ έγραψε μία 

"Γραμματική της Δημοτικής" (1919) και μετέφρασε από τα αγγλικά 

ένα βιβλίο φυσικής, θέλοντας να δείξει στους γλωσσαμύντορες  
καθαρευουσιάνους πόσο άδικο είχαν, όταν υποστήριζαν ότι η δημοτική
δεν ήταν σε θέση  να χρησιμοποιηθεί σε επιστημονικά κείμενα.