ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΝΕΝΟΣ...

Στην πυρά όσους μισώ,
όσους σιχαίνομαι και δεν μπορώ!
Στην πυρά σπονδή προσφέρω
όσ΄ανθρωπάκια δεν υποφέρω!
Είμαι του Χάους ο Αναρχικός,
είμαι του εμπρησμού ο Ειδικός.
Της καμένης σάρκας η μυρουδιά
βρίσκω πως είναι η υπέρτατη ευωδιά.
***************************************************************

Ωρα 14.03,
Σταδίου 23

Tου Παντελή Μπουκάλα

Δεν θα γίνουν σημαία κανενός οι τρεις νεκροί της Σταδίου που εγκλωβίστηκαν στο κατάστημα της τράπεζας Marfin και πέθαναν από τις αναθυμιάσεις της πυρκαγιάς που άναψαν οι εγκληματικές μολότοφ. Οπως δεν έγιναν οι τέσσερις νεκροί του πυρπολημένου κτιρίου του καταστήματος «Κάπα Μαρούση» τον Γενάρη του μακρινού 1991. Δεν πρέπει να γίνουν σημαία κανενός – κόμματος, παράταξης, ηγέτη ή ηγετίσκου, όσων τώρα δηλώνουν συγκλονισμένοι χωρίς αυτό να τους εμποδίζει να κάνουν τους υπολογισμούς, τις ψυχρές αναλύσεις τους, θαρρείς και είναι ξένοι, απόμακροι παρατηρητές και σχολιαστές και όχι συμμέτοχοι και συνυπεύθυνοι, με το μερίδιό του ο καθένας. Στους δικούς τους και μόνο ανήκουν οι τρεις νεκροί, οι τέσσερις αν μετρηθεί, όπως αρμόζει, και το έμβρυο που κυοφορούσε η μία από τις δύο γυναίκες που χάθηκαν· στη μάνα που, σκυμμένη κι ορφανή, μονάχη, περίμενε ώρες μετά στα σκαλιά να μεταφέρουν τη σορό του παιδιού της, το δικό της κορμί.

Εν θερμώ γράφονται όσα αμήχανα παρουσιάζονται εδώ, σε ώρα που δεν έχουν διακριβωθεί όλες οι πτυχές της τραγωδίας και πολλά από όσα ακούγονται φαίνονται στέρεα και έωλα την ίδια στιγμή (όσα αφορούν την υπόθεση της προβοκάτσιας, λόγου χάριν), σαν να ισχύουν ταυτόχρονα· πολίτες που τους έχει πνίξει το δίκιο τους, η καθεστωτική αδικία μάλλον, ή ακροδεξιοί προβοκάτορες ήταν άραγε όσοι επιχείρησαν έφοδο κατά του Κοινοβουλίου και ποιο από τα δύο σενάρια είναι «συμφερτικότερο», δηλαδή περισσότερο χειραγωγήσιμο;

Ευλόγως αποσπασματικά λόγω του συγκλονισμού όσα μαρτυρούν οι αυτόπτες (όχι εκείνοι των διαύλων), κερματισμένη (και σε αρκετές περιπτώσεις «ιδεολογικοποιημένη») η εικόνα που μεταδίδουν τα κανάλια, που επιμένουν να αναζητούν κύρος στα λεγόμενα των ξένων ανταποκριτών, και αντικρουόμενες οι πληροφορίες των ρεπόρτερ: είχε ή δεν είχε ρολά ασφαλείας το πυρποληθέν κτίριο; Ηταν ή όχι κλειδωμένη η πόρτα; Υπήρχε ή όχι έξοδος ασφαλείας; Είχαν ειδοποιηθεί ή όχι από την Αστυνομία όλες οι τράπεζες του κέντρου της πρωτεύουσας να απομακρύνουν το προσωπικό τους, γιατί ίσως αποτελούσαν στόχους; Φορούσαν ή δεν φορούσαν κουκούλα ή μαντίλι οι εγκληματίες των μολότοφ;
Και –μολονότι αυτό, δυστυχώς, ανήκει στον ορίζοντα των αναμενομένων– απογοητευτικά κατώτερη των περιστάσεων, θαρρείς και δεν υπήρξαν οι νεκροί, η συνεδρίαση της Βουλής, με τους εκπροσώπους μας να μην αρνούνται ούτε και τώρα την ευκολία του ξύλινου, του αράγιστου λόγου τους.
Ωρα έξι, εξίμισι. Ούτε καν πέντε ώρες μετά. Η μεγαλύτερη συγκέντρωση των τελευταίων δεκαετιών και η πιο θυμωμένη (αφού ήρθε να απαντήσει σε οικονομικά μέτρα που ο ίδιοι οι εισαγωγείς τους τα θεωρούν βαρύτατα και άδικα, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι συνοδεύονται με προσβολή της αξιοπρέπειάς μας και της εθνικής μας κυριαρχίας) υποχωρεί στα ψιλά· έτσι βολεύονται πολλά και πολλοί. Ηδη τα κανάλια αναμεταδίδουν τις εκτιμήσεις ξένων ειδικών για τη στενή σχέση των επεισοδίων με την πτώση του ευρώ.
Αλλά αυτό δεν θα το μάθουν ποτέ οι νεκροί της Σταδίου.