Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ

Ευτυχισμένα

Το ταπεινό ζώο
που παραδίνεται
Μ΄εμπιστοσύνη

Η στοργή του νερού
που ακολουθεί
τα ίχνη του ήλιου

Η βοή του ανέμου
που ανοίγει τους τάφους
των λουλουδιών

Η τρυφερή βροχή
που χαρίζει τα χέρια της
Στα διψασμένα μάτια

Το φύλλο που κόπηκε
Μέσα στην άβυσσο

Τα περιστέρια που έσβησαν
Μες στη γαλάζια αιθρία

Τα ξεχασμένα πρόσωπα
Τα αναπαμένα σώματα

Τα πληγωμένα μάρμαρα
Που σηκώνουν τη θλίψη μας

Οι κούκλες που γέρνουνε
Να πεθάνουν


Ευτυχισμένα
Τα δέντρα

Μέσα στην άσπιλη
Μοναξιά τους

που κοιμούνται βαθιά
Με ξέσκεπα στήθια

Που σηκώνουν στ΄απαράμιλλα χέρια τους
Τη σιωπή
Και το χιόνι

Τα κλαδιά

Της αιώνιας άνοιξης
που ταξιδεύοντας
Κατεβαίνουνε
να στολίσουν
τον ύπνο

Μας βλέπουν με τρόμο

Είδωλα μακρινής ομορφιάς
που πλανήθηκαν
Μέσα στη νύχτα

Και θυμούνται
τον ήλιο

Rafael Alberti Merello

( 1902 - 1999)
[Μετάφραση: Γιώργος Θέμελης. Περιοδικό Κοχλίας.
Τχ. 13. Ιανουάριος 1947.]