Λ.Μ.Α.Τ.

[...]Όταν στο παρελθόν θεωρούνταν(και ως ένα βαθμό ίσχυε) ότι το βάρος των επιχειρησιακών βραχιόνων του αντάρτικου πόλης θα πρέπει ν΄ ανακηρύσσει ως κεντρικό εχθρό την Λ.Μ.Α.Τ.(Λούμπεν ΜεγαλοΑστική Τάξη) σήμερα πρέπει να διαθέτουμε τη διαύγεια να αναθεωρήσουμε. Μπορούμε κάλλιστα να διατηρήσουμε την ίδια ονομασία αλλάζοντας όμως τη νοηματοδότηση της.

Από ΄δω και πέρα όταν μιλάμε για Λ.Μ.Α.Τ. εννοούμε την Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη. Αυτή η κοινωνική τάξη που βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής ως πλειοψηφικός ρυθμιστής της κεντρικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αποτελεί ένα συρφετό, αδίστακτο σαν αρπακτικό, που έχει ως στόχο την ανέλιξη του στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι αυτό το κατακάθι των σύγχρονων νεοελλήνων, η παθητική σαπίλα των υπαλληλίσκων, των εμπόρων, των οικογενειαρχών νοικοκυραίων, των πρόθυμων δούλων που έχουν ως φιλοδοξία να μοιάσουν στους αφέντες τους.

Σήμερα η μοναδική τάξη που διαθέτει ταξική συνείδηση, είναι μόνο η μεγαλοαστική που έχει συνείδηση του εαυτού της και των συμφερόντων της. Από την άλλη το προλεταριάτο και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε διαθέτουν καμία συνείδηση παρά μόνο την ακόρεστη επιθυμία για κοινωνική καταξίωση μέσο αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού πατώντας επί πτωμάτων.

Τελικά είναι πολύ σχετικό αν υπήρξε ποτέ προλεταριάτο, ως συνειδητός φορέας της θέσης του ή βίωνε μια εξαναγκαστική έξω-συνειδητότητα απ΄ τους μαρξιστές καθοδηγητές του, λόγο της παλιότερης ισόβιας αποκλεισμένης θέσης του. Ακόμα και σήμερα με όλα αυτά τα συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα ο φραστικός μαξιμαλισμός της αριστεράς με την πολιτική ανυπακοή και τη ρήξη με το σύστημα συναντά τον ρεφορμισμό της πρακτικής της.

Η Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη διαμαρτύρεται, καταγγέλλει, δυσαρεστείται, αγανακτεί, αλλά μοιάζει με σύγχρονο Σίσυφο της ταξικής ανάβασης. Διαρκώς σπρώχνει μπροστά του το βράχο της ιστορικής συνείδησης στην ανηφόρα της φτώχιας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αποξένωσης, αλλά μόλις φτάνει στην κορυφή της επαναστατικής ανασύνθεσης βλέπει την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου του νέου διαμερίσματος με το εξοχικό, της πιθανής προαγωγής στην δουλειά, του καινούριου αυτοκινήτου, των χλιδάτων αντικειμένων, μα πάνω απ΄ όλα, των εύκολων και ανέξοδων σχέσεων που κλειδώνουν στην φράση «Δεν γαμιέται... Εγώ να περνάω καλά...» και εγκαταλείπει την προσπάθεια αφού βολεύεται με εξαρτημένες ψευδαισθήσεις. Βέβαια ο βράχος εξακολουθεί να υπάρχει και κατρακυλάει ξωπίσω του.[...]

Απόσπασμα της "Προκήρυξης"
της αυτοαποκαλούμενης
"Σέχτας επαναστατών"

Με συγχωρείτε, σύντροφοι επαναστάτες, που σας
διακόπτω από το υψηλό ιεραποστολικό έργο σας , αλλά με έχετε
μπερδέψει τα μάλα με όσα αναφέρετε στη βαθυστόχαστη
ανάλυση που κάνετε πάνω στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.
Αν κατάλαβα καλά, δεν σας ενδιαφέρει το κεφάλι του ελληνικού σώματος,
αλλά το τυμπανιαίο σώμα του και προς αυτό κατευθύνετε τις ροχάλες
και στρέφετε τα οργισμένα πυρά σας.
Τούτ' έστι μεθερμηνευόμενον για την ατριχη γκλάβα μου
ότι τα έχετε βάλει όχι με τη Μεγαλοαστική Τάξη
αλλά κυρίως με την Μικροαστική Τάξη, την οποία μισείτε
περισσότερο από τη Μεγαλοαστική.
Αυτή είναι η πέτρα του σκανδάλου λοιπόν,
αυτήν βδελύσσεσθε , όπως ακριβώς σιχαινόταν
ο Αυγείας την κόπρο των σταύλων του και φώναξε
τον Ηρακλή , για να την καθαρίσει.
Και τώρα , ω νέοι Ηρακλείς ,
τι μέλλετε να πράξετε; Να καθαρίσετε εργολαβικά
το σταύλο της Ελλάδας απομακρύνοντας δέκα
εκατομμύρια μικροαστικά κατακάθια;
Τι να σας πω , ρε παιδιά, αλλά μου φαίνεται
ότι έχετε αναλάβει τιτάνιο έργο
και θα πάθετε κονδυλίτιδα από το πολύ καθάρισμα.
Προτείνω να ξανασκεφτείτε το πράμα
και να συζητήσετε σοβαρά μερικά
ξεκάθαρα ερωτήματα που σας απευθύνω ευθέως :

"1. Αν δέκα εκατομμύρια Έλληνες έχουν επιλέξει
να ζουν σαν τα σκατά και μέσα στα σκατά,
εσάς τι σας νοιάζει; Γιατί δε χρησιμοποιείτε
κι εσείς το αγαπημένο τους μότο: Δε γαμιέται!
Εγώ να περνάω καλά;
2. Ποιος σας διόρισε αρχιδικαστές και αρχικαθαριστές τους;
3.Πιστεύετε ότι με την τακτική των εκκαθαρίσεων που α
κολουθείτε, οι ρυπαροί αυτοί Έλληνες θα πάθουν
κρίση συνειδήσεως και θα αρχίσουν να πλένονται;
4. Έχετε δοκιμάσει ποτέ να τους πείσετε να αυτοκαθαρθούν,
χωρίς να προσφύγετε στον καταναγκασμό της βίας;".

Υγ. Σαν σήμερα το 1894 ο αναρχικός Σάντε Τζερόνιμο Καζέριο
δολοφόνησε τον Γάλλο πρωθυπουργό Σαντί Καρνό και...
χέστηκε η φοράδα στο αλώνι: ο μεν αναρχικός εκτελέστηκε,
ενώ η σορός του μακαρίτη ενταφιάστηκε στο Πάνθεον.
Αναφέρουμε το γεγονός ως ένα από τα πολλά
δολοφονικά περιστατικά των προηγούμενων 120 χρόνων
με δράστες ανήκοντες σε ένα κίνημα σχιζοφρενικό:
από τη μια οραματίζεται την απόλυτα ελεύθερη κοινωνία,
από την άλλη δρα ως απόλυτα καταπιεστικός μηχανισμός.
γεγονός που τον κάνει ιδιαίτερα αποκρουστικό σ' αυτόν
που καλείται με τη βία να "απελευθερωθεί".