Τι εννοείτε, κύριε νταλικέρη;
Την ζωή γενικώς
ή την σκληρόκαρδη Ζωίτσα ειδικώς;
Γιατί μας κρατάτε εσαεί σε αγωνία;
Πάντως, όπως και να 'χει το πράμα,
εμείς σας αφιερώνουμε το παρακάτω τραγούδι
των Μαρκόπουλου-Βίρβου, που
συμπλέκει ευστόχως τη ζωή με την κάθε Ζωίτσα:
Ζωή στα κατσ'κομούλαρά μας
Ζωή στα κατσικομούλαρά μας
πέθανε ο Θύμιος, συμφορά μας
Μας άφησε για το δειλινό
εκατόν δώδεκα χρονώ
Και είπεν ο Θύμιος πριν να σβήσει
ξέρετε γιατί είχα τόσο ζήσει
Βοτάνια είχα μαγικά
ωρέ παιδιά μ', τα θηλυκά
Και όταν γινόταν η κηδεία
και ήρθανε γυναίκες κουστωδία
Λεν πως ο Θύμιος δηλαδή
τις άνοιξε το ματ' να ιδεί
Ζωή στα κατσικομούλαρά μας
πέθανε ο Θύμιος, συμφορά μας
Μας άφησε για το δειλινό
εκατόν δώδεκα χρονώ
Και είπεν ο Θύμιος πριν να σβήσει
ξέρετε γιατί είχα τόσο ζήσει
Βοτάνια είχα μαγικά
ωρέ παιδιά μ', τα θηλυκά
Και όταν γινόταν η κηδεία
και ήρθανε γυναίκες κουστωδία
Λεν πως ο Θύμιος δηλαδή
τις άνοιξε το ματ' να ιδεί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου