*
Μανούσος Αντώνιος
(1828-1903)
Ξυπνούν τα πουλάκια
κι ευθύς κελαηδούνε,
ζητώντας να βρούνε
φιλί ερωτικό.
Τα δένδρα και τ’ άνθη
κι εκείνα αγαπιώνται·
λυγίζουν, φιλιώνται,
φιλί μαγικό.
Και ζέφυροι, κι αύρες,
γλυκά αγκαλιασμένα,
πετούν χορτασμένα
κι αυτά από φιλί.
Εγώ μόνος είμαι,
π’ ανίσως τολμήσω
εσέ να φιλήσω,
εχάλασ’ η γη!
(1828-1903)
Ξυπνούν τα πουλάκια
κι ευθύς κελαηδούνε,
ζητώντας να βρούνε
φιλί ερωτικό.
Τα δένδρα και τ’ άνθη
κι εκείνα αγαπιώνται·
λυγίζουν, φιλιώνται,
φιλί μαγικό.
Και ζέφυροι, κι αύρες,
γλυκά αγκαλιασμένα,
πετούν χορτασμένα
κι αυτά από φιλί.
Εγώ μόνος είμαι,
π’ ανίσως τολμήσω
εσέ να φιλήσω,
εχάλασ’ η γη!
Βασική Βιβλιοθήκη, τ. 14. I. Ζαχαρόπουλος. Σελ. 344-345.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου