Η Κλειώ στον κήπο μελετά δύο φωτογραφίες του Μυριβήλη

Δύο φωτογραφίες, δύο εποχές.
Στην πρώτη ο Στρατής Μυριβήλης του
αντιπολεμικού αριστουργήματος
"Η ζωή εν τάφω" (1924),
που τον κατέταξε αμέσως στη χορεία
των μεγάλων αντιμιλιταριστών συγγραφέων,
όπως ο Barbusse (Η φωτιά) και ο Remarque
(Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον).
Στη δεύτερη ο ακαδημαϊκός Μυριβήλης,
που έχει διαγράψει ένα κύκλο άνισης,
ως προς τις δυνατότητές του , πεζογραφικής πορείας.
Στην πρώτη, εικονίζεται ο νεαρός συγγραφέας που δήλωσε ευθαρσώς
στην εθνικίστρια Πηνελόπη Δέλτα:
"Σήμερα η αγάπη μου για τον άνθρωπο ξεπέρασε
τα εθνικά σύνορα. Πιστεύω πως η ανθρωπότητα
τραβά προς τη σοσιαλιστική πολιτεία, που θα 'ρθει
φυσιολογικά να κάνει τον ιστορικό προορισμό της".
Στη δεύτερη, ο συντηρητικότατος πια ιδεολογικά συγγραφέας
ίσως να αναλογίζεται ότι αντάλλαξε το σπουδαίο
ταλέντο του με τα οφίκια που παρέχει αφειδώς
το κατεστημένο σε όσους συμβιβάζονται με αυτό.
Μολαταύτα, ο Στρατής Μυριβήλης
(κατά κόσμον Στρατής Σταματόπουλος),
που άφησε την τελευταία του πνοή σαν σήμερα , το 1969,
αναδείχθηκε σε έναν από τους καλύτερους στιλίστες
πεζογράφους της γενιάς του, χάρις κυρίως
στις εκπληκτικές γλωσσοπλαστικές του ικανότητες.
Και μόνο για τη γλώσσα τους αξίζει κανείς να διαβάσει
τα μυθιστορήματα "Η δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά" και
" Παναγιά η γοργόνα" , τη νουβέλα "Βασίλης ο Αρβανίτης"
και κάποιο τόμο από τα χρωματιστά του διηγήματα.