Κάνιστρο εκλεκτής Ποίησης

ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΑΛΟ
(1921)

.................................................................................
Συλλογιέμαι πως ταιριάζει στα έργα μας σήμερα
Του πολύποδα το είδος
Καθώς
Έτσι τα περιστατικά θα συμβούν
Που αφήνοντας στρώματα ξένα
Όστρακα σβεστώδη
Κομμάτια ξερά σφουγγαριών
Ίσως κλαδιά που έριξαν
Από πάνω περνώντας κουρασμένα πουλιά
Εισχωρούνε στην ένωση των ιστών
Πεθαμένοι στη θάλασσα οργανισμοί
Μεταξύ τους ενώνονται
Σχηματίζουν σπονδύλους από άδεια σπασμένα κοχύλια
Που περνούνε σε άλλα κλαδιά
Το αλάτι σωρεύεται
Στρίβοντας κοκαλώνουν τα φύκια πριν να θριβούν
Το αποτύπωμα μένει
Ραβδώσεις λευκότερες τα πετρώματα αυτά διαπερνούν
Διογκώσεις, μένουν κενά
Φωλιάζουνε πάλι εκεί θαλάσσια ερπετά
Πεταλίδες
Και εκείνα τα κομμάτια τελευταία που κόλλησαν
Κινούνται ακόμη στις άκρες, μπρος πίσω, μες στο νερό.

Η κατάληψις του διαστήματος στις κλειδώσεις
Ακούγεται πάντα στα ποιήματα σαν τριγμός
...............................................

Από το "Ημερολόγιο της Ηλικίας", 1958

Η Ελένη Βακαλό στο σπίτι της (1952)

Από την ανθολογία "Η ελληνική ποίηση", Εκδ. Σοκόλη