Το ρωμαίικο

Αφού έδωσαν ένα κάρο άδειες οικοδόμησης πάνω σε χείμαρρο,
οι δημοτικοί άρχοντες του Πευκοχωρίου έβαλαν και ένα σήμα
μονοδρόμησης για τα τροχοφόρα. Ασφαλώς θα σκέφθηκαν:
" Αφού θα τα πάρει που θα τα πάρει το ποτάμι, άς
πέσουν τουλάχιστον με τη μούρη στη θάλασσα!".
(Φωτογραφία από τον Αγγελιοφόρο, 5/2/07)

Θυμάστε την περσινή πυρκαγιά στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής;
"Και ποιος δεν τη θυμάται!", θα μου απαντήσετε.
Πράγματι, υπάρχει άνθρωπος σ' αυτήν την πόλη που να μη
θρήνησε για τη βιβλική καταστροφή μίας από τις πιο
όμορφες περιοχής της Ελλάδας;
Θυμάστε επίσης τις δηλώσεις που είχαν κάνει τότε
πάνω στα καπνίζοντα αποκαΐδια οι πάσης φύσεως
μεγαλοσχήμονες, από τους "συναρμόδιους" υπουργούς έως
και τον τελευταίο ανθυπουργογραμματέα;
" Ξεκινούμε αμέσως έργα ,
για να ξανακάνουμε τη φύση να χαμογελάσει.",
είχαν υποσχεθεί όλοι τους σαν χορός αρχαίας τραγωδίας,
και τους είχαμε πιστέψει, γιατί σκεφθήκαμε: "Εδώ είναι Κασσάνδρα,
δεν είναι ο περίβολος του Προφήτη Ηλία της Μαγούλας Αττικής".
Πόσοι μήνες πέρασαν από τότε; Έξι!
Και τι έχει γίνει μέχρι τώρα; Σχεδόν τίποτε!
Διαβάζω ενεός τις δηλώσεις του κυρίου
Στεφανίδη, ερευνητή στο Εργαστήριο Διευθέτησης
Ορεινών Υδάτων , στο σημερινό Αγγελιοφόρο:
" Είναι δυνατό, με τόσο καλό καιρό κατά τη διάρκεια του
χειμώνα, να μην έχουν τελειώσει τα (αντιπλημμυρικά) έργα;
Δηλαδή, αν είχαμε άσχημο χειμώνα, τι θα είχε συμβεί;
Ήμασταν τυχεροί που οι δυνατές βροχές , στις 8-9 Οκτωβρίου,
που έπληξαν το Σταυρό κ.λπ. δεν έγιναν στην Κασσάνδρα.
Αν είχαν γίνει εκεί, τα χωριά θα τα ψάχναμε με ανασκαφές!".
Υποκύπτω προς στιγμή στον πειρασμό του ανορθολογισμού
και καταριέμαι τη βάσκανη μοίρα που έχει
βάλει στο μάτι το σύγχρονο ρωμαίικο και πάει να το
αποτρελάνει: τη μία μέρα πυροβολεί το αριστερό του πόδι
και την άλλη , αντί να πάει στο γιατρό να του το γειάνει,
σηκώνει την καραμπίνα και σμπαραλιάζει και το άλλο.
Κάθομαι όμως μετά και σκέφτομαι ότι η λέξη "ρωμαίικο"
είναι μια πολύ ωραία αφηρημένη έννοια, που τη χρησιμοποιούμε
κάθε φορά που θέλουμε να αποσείσουμε τις δικές μας αμαρτίες, εμείς
που , όπως λέει ο Σεφέρης στο έξοχο ποίημά του Τελευταίος σταθμός:
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ' αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ΄λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων
Έτσι λοιπόν , καλέ μου κύριε Στεφανίδη, ποιος ιδιώτης-καταπατητής
δημόσιας γης θα αναγνώριζε την παρανομία του και θα δεχόταν
να γκρεμιστεί το χτισμένο σε μπαζωμένο ρέμα εξοχικό του
ή ποιος δημόσιος λειτουργός θα αναλάμβανε να σηκώσει το βάρος
του σταυρού του μαρτυρίου του και να το κατεδαφίσει;
Κι ύστερα απορείτε γαιτί τα αντιπλημμυρικά έργα προχωράνε σαν τα καβούρια.
Μα αν προχωρούσαν διαφορετικά, ιδού τι
θα έλεγαν τώρα όσοι ευσυνείδητοι ιδιώτες ή δημόσιοι λειτουργοί
σαν εσάς θα επέμεναν να ολοκληρωθούν σωστά:
" Τρεχάτε ποδαράκια μου , να μη σας χέσει ο κώλος μου!",
διότι "φωνή λαού (καταπατητών) , οργή Θεού ( κατά ευσυνειδήτων)!".
Πιστεύω να καταλαβαινόμαστε, ω αγαθέ (με τη σωκρατική σημασία)!

Φωτογραφία από εξοχικά στο Πολύχρονο,
χτισμένα πάνω σε ρέμα.
Το "ωραίο" είναι ότι
οι ιδιοκτήτες τους μάντρωσαν ,
στην κυριολεξία, το ρέμα!
Λέτε να πάρει καμιά μέρα ο χείμαρρος
ανάποδες και να...;
(Πηγή Αγγελιοφόρος , 5/2/07)