Το απομΕΣΥμερο…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ/EUROKINISSI
Η κυβέρνηση βασιλεύει αενάως γιατί απλούστατα δέχεται μόνο κριτική. Μπαλοθιές στον αέρα δηλαδή. Δεν έχουμε ακούσει ώς σήμερα από κανέναν φορέα, συνδικαλιστικό ή μη, μια ολοκληρωμένη και ρεαλιστική πρόταση για την επανασυγκρότηση του ΕΣΥ, ούτε βέβαια έχουμε δει καμία ουσιαστική αντίσταση.
«Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει/σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά». Τα λόγια-πίνακας του Λευτέρη Παπαδόπουλου στο αισθαντικό αυτό αριστούργημα του Ξαρχάκου κυριολεκτικά εικονογραφούν την παρούσα κατάσταση του ΕΣΥ. Εκτός της χονδροειδούς και αγοραίας ιδιωτικοποίησης εντός των νοσοκομειακών τειχών έχουμε και το τελικό χτύπημα. Ακούγεται πως από τις 700 (μόλις) θέσεις ιατρών που προκηρύχθηκαν πανελληνίως, οι αιτήσεις ήταν κάτω από 40! Δεν γνωρίζω την αυθεντικότητα αυτών των αριθμών, αλλά δεν έχω λόγο να τους αμφισβητήσω.
Ο μισθός των νοσοκομειακών γιατρών έχει κολλήσει σε τριτοκοσμικά επίπεδα, αλλά και το μέλλον για τους νέους γιατρούς έπαψε να υπάρχει. Δεν υπάρχει πλέον καμία στοιχειώδης προϋπόθεση που να εξυπηρετεί το ΕΣΥ για έναν νέο επιστήμονα που αρίστευε μια ζωή κι έχει τη ζέση της επιστήμης και τις ευγενείς φιλοδοξίες για μια δημιουργική πορεία. Δεν υπάρχει θέση ούτε για τον οριακά επαρκή γιατρό. Κι αυτός θα ξεπεράσει με άνεση το σκληρό και πενιχρό νοσοκομειακό μεροκάματο ανοίγοντας ιατρείο. Πώς θα επιβιώσει λοιπόν το ΕΣΥ χωρίς γιατρούς, χωρίς να συρρικνωθεί σε μια καρικατούρα συστήματος Υγείας;
Ασχέτως με τους λόγους που η κυβέρνηση επιθυμεί τη διάλυση του ΕΣΥ, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι οι νεοφιλελεύθερες μαχαιριές ήταν σωστά και από καιρό προμελετημένες. Πρώτον, οι επί σειρά ετών χαμηλές αμοιβές οδηγούν μια επαγγελματική τάξη, ιδίως αν αφορά τον δημόσιο τομέα, στην αντιδραστική οκνηρία και τον εκφυλισμό κάθε σοβαρής και οργανωμένης αντίδρασης. Ισως ακουστεί υπερβολικό αλλά, όπως λέει κι ο λαός, «όπου φτωχός κι η μοίρα του».
Δεύτερον, φαίνεται πως υπουργοί και γραμματείς γνώριζαν σε βάθος το υπερτροφικό ΕΓΩ πολλών ιατρών, που δυστυχώς ταΐζεται δυσανάλογα με τις υπερβολικές εκδηλώσεις λατρείας διάφορων ασθενών. Εκεί λοιπόν χτύπησαν, στον παραδοσιακό διχασμό του ψευτοανταγωνιστικού τύπου ποιος είναι «καλύτερος». Απογευματινά ιατρεία για αυτούς που έχουν πελάτες, ιδιωτικό ιατρείο για αυτούς που θα πάρουν άδεια από τον διευθυντή τους χωρίς αιματηρές συγκρούσεις, γενικά διαίρει και βασίλευε επιτυχώς και αενάως. Ολοι οι «άλλοι», εφημερεύοντες γιατροί και νοσηλευτές, απλά θα φροντίζουν δωρεάν τις επιπλοκές των απογευματινών χειρουργείων και θα υποδέχονται δωρεάν τους «επείγοντες» πελάτες από τα ιατρεία των διχασμένων συναδέλφων τους!
Παρέα όμως με την πρωτοποριακή αυτή σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και την ψυχογραφία των γιατρών, το υπουργείο ακολουθεί και τρίτη κλασική τακτική. Καταρράκτες νέων δυσκολοδιάβαστων όρων, διαβουλεύσεων για υποτιθέμενες νέες δράσεις, επιτροπές για επίλυση μικροθεμάτων και γενικά εστιασμός σε μονήρη προβλήματα ήσσονος σημασίας. Στο επίκεντρο και τεχνηέντως λοιπόν μπαίνει το δέντρο και όχι το δάσος. Αν, δε, παρατηρήσει κανείς τους λαβυρινθώδεις αλγορίθμους και τα πλάνα για την αναδιάρθρωση του ΕΣΥ, θα εκπλαγεί από την παντελή έλλειψη αναφοράς του μείζονος προβλήματος, τη φυγή των γιατρών κυρίως λόγω χαμηλών μισθών. Πώς γίνεται να μη λαμβάνει κανείς υπόψη τη βασική παράμετρο του προβλήματος όταν θέλει να αναπτύξει ένα μοντέλο λύσης δεν γνωρίζω, ούτε αντιλαμβάνομαι τα μεταφυσικά μαθηματικά του υπουργείου.
Κι όμως, η κυβέρνηση βασιλεύει αενάως γιατί απλούστατα δέχεται μόνο κριτική. Μπαλοθιές στον αέρα δηλαδή. Δεν έχουμε ακούσει ώς σήμερα από κανέναν φορέα, συνδικαλιστικό ή μη, μια ολοκληρωμένη και ρεαλιστική πρόταση για την επανασυγκρότηση του ΕΣΥ, ούτε βέβαια έχουμε δει καμία ουσιαστική αντίσταση. Από τη μια μονοήμερες απεργίες κυριολεκτικά ξεκούδουνες, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς στόχο και κυρίως χωρίς ορμή, από την άλλη ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου κατεβαίνει υποψήφιος ευρωβουλευτής με το κυβερνών κόμμα!
Στη δε πλευρά των ασθενών και των συλλόγων τους, η αντίσταση είναι ακόμα πιο χλιαρή: διηνεκείς συζητήσεις με το υπουργείο για προσωρινή επίλυση των μυριάδων θνησιγενών θεμάτων που προκύπτουν στην αντιμετώπιση των χρόνιων, πρωτίστως, νόσων, αλλά καμία αποφασιστική κίνηση για την ανακοπή των καταστροφικών αντι-ΕΣΥ σχεδιασμών της κυβέρνησης. Ολοι μες στην παγίδα και η κατάρρευση συνεχίζει ανενόχλητη. Το μέγιστο όμως ενδιαφέρον παρουσιάζει η συμπεριφορά της αντιπολίτευσης, όσο αδύναμη και διαιρεμένη κι αν είναι.
Παλιότερα θα ακούγαμε ξεκάθαρες υποσχέσεις αναίρεσης νομοθετημάτων όταν η αντιπολίτευση θα γινόταν κυβέρνηση. Τώρα, μπροστά στην αποσύνθεση του ΕΣΥ, η μεν κοινωνία στέκει σε βαθιά αποχαύνωση, η δε αντιπολίτευση, προσπερνώντας το πρόβλημα χωρίς να στοχεύσει ευθέως τουλάχιστον στα κραυγαλέα άρθρα του νομοσχεδίου, καταργεί και τα τελευταία προσχήματα πραγματικής αντιπολιτευτικής πολιτικής. Ίσως ο όψιμος φιλοαμερικανισμός των δύο μεγαλύτερων κομμάτων της αντιπολίτευσης να τους κρύβει τους 40.000-44.000 θανάτους κάθε χρόνο στις ΗΠΑ λόγω αδυναμίας πληρωμής ιατρικής κάλυψης.
Έχουμε λοιπόν ξεκινήσει να κατηφορίζουμε ορμητικά στην κάτω σπείρα της ανάπτυξης και η ανοδική ελίκωση μοιάζει επικίνδυνα απόμακρη. Ο μικροκύκλος των γεγονότων απειλεί να μας επαναφέρει σε εποχές ξεχασμένης δυστυχίας, με τραγικές συνέπειες για όσους δεν έχουν την «άνεση» να αγοράσουν το πανάκριβο εμπόρευμα της υγείας. Παραμερίζοντας τα ευχολόγια και τις καχεκτικές αντιδράσεις, η ελληνική κοινωνία οφείλει να επανασυγκροτηθεί άμεσα και να αντισταθεί με σύνεση και τόλμη πριν φτάσουμε να αναστενάζουμε με το πικρό χιούμορ του Οσκαρ Ουάιλντ: «Alas, I am dying beyond my means».
*Καθηγητής Ιατρικής στο ΔΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου