Κάνιστρο εκλεκτής Ποίησης-- Τάσος Λειβαδίτης

 Väinö Blomstedt (1871-1947)-Φινλανδία: "Ειδυλλιακή παραλία"

Tάσος Λειβαδίτης
(1922-1988)

Ξημέρωμα

O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα
μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια
κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλάκες:
έτσι δε βγήκαμε ποτέ απ' τ' όνειρο
η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο
ω παιδικότητα: αιωνιότητα αμετάφραστη
κι ο Θεός που απ' τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που
φοβούνται τη νύχτα
φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν
την ελπίδα στους ναυαγούς.


"Τάσος Λειβαδίτης : Ποίηση.
"Tόμος Tρίτος , 1979-1987, Kέδρος 1991.

***
ΣΧΟΛΙΟ

Στιγμές αναπόλησης ενός ανεπιστρεπτί απολεσθέντος Παραδείσου.
Οι στιγμές της ανέμελης παιδικής ηλικίας, έτσι όπως τις
κουβαλάς τρυφερά στη μνήμη σου .
Ο στέρεος κόσμος της οικογένειας , ο πατέρας με το λουλούδι στο πέτο,
η μητέρα με τις αρχαιοελληνικές παραστάσεις στη ρόμπα της
και τα παιδιά που παίζουν αμέριμνα στις πλάκες της αυλής.
Η εποχή της αθώας παιδικότητας , που φοβάται τη νύχτα,
αλλά προσεύχεται στο Θεό να χαράξει την καινούρια μέρα.
Τώρα όλα αυτά τα ειδυλλιακά έχουν τελειώσει,
οι γονείς δεν υπάρχουν για να σε σκεπάζουν
κάτω από τις προστατευτικές φτερούγες τους,
τώρα πια έχει κλονιστεί η πίστη σου στο Θεό
και στο "παιχνίδι" της ζωής δεν πατάς μόνο τις "άσπρες" πλάκες.
Είσαι μόνος και απροστάτευτος, έχοντας
χάσει για πάντα τα στηρίγματα της σιγουριάς σου.
Το μόνο κατάλοιπο εκείνης της εποχής
είναι τα όνειρα που συνήθιζες να κάνεις
και εξακολουθείς να κάνεις ακόμα και τώρα που μεγάλωσες.
Γιατί δε βγήκες ποτέ από το όνειρο.
Με ό,τι συνεπάγεται αυτή η εμμονή σου... 

Gerontakos