Το κόκκινο σακίδιο της ελπίδας
ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΕΡΒΕΡΙΔΗΣ/ΜΟΤΙΟΝ ΤΕΑΜ
Ευκλείδης Τσακαλώτος, υποψήφιος πρόεδρος ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Η επιστημονική κατάρτιση, η πολιτική συγκρότηση και το χιούμορ είναι τα
βασικά στοιχεία του ανθρώπου που διαχειρίστηκε τα δυσεπίλυτα οικονομικά
ζητήματα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Οποιος αναζητήσει τον υπουργό που έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγει στον Ευκλείδη Τσακαλώτο, εφόσον αυτές οι «πρώτη φορά αριστερές» κυβερνήσεις έτυχε να διαχειριστούν κυρίως τα δυσεπίλυτα οικονομικά ζητήματα. Η επιστημονική κατάρτιση, οι ακαδημαϊκές δάφνες και η προσωπική πολιτική συγκρότηση του κ. Τσακαλώτου ήταν τα στοιχεία που ξεχώρισε στην πράξη ο Αλέξης Τσίπρας και του ανέθεσε τον ρόλο αυτό, εγκαταλείποντας πριν από τις πρώτες εκλογές του 2015 τον Γιάννη Μηλιό και παραμερίζοντας πριν από τις δεύτερες τον Γιάνη Βαρουφάκη.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει φροντίσει να μας παράσχει ο ίδιος όλα τα εφόδια που χρειαζόμαστε για να αποτιμήσουμε την πολιτική του διαδρομή. Το κάνει με δυο πρόσφατα βιβλία του. Το πρώτο περιέχει πιο προσωπικές πολιτικές σημειώσεις («Στο κόκκινο σακίδιο. Πολιτικό ημερολόγιο και άλλα κείμενα», εκδ. Πόλις, Αθήνα 2021), το δεύτερο αναφέρεται κυρίως στην ουσία των διαπραγματεύσεων με τους «δανειστές» («Με την πλάτη στον τοίχο. 2015-2019», εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 2022).
Ο Αλέξης Τσίπρας που προλογίζει το δεύτερο βιβλίο παρατηρεί ότι «στο βιβλίο του Ευκλείδη αποτυπώνεται αυτή η περίφημη διαφορά των δύο κόσμων ανάμεσα στο προοδευτικό και το συντηρητικό στρατόπεδο στην Ελλάδα, η οποία είναι πάγια, διαχρονική και εμπεριέχει τον ιδεολογικό πυρήνα της σύγκρουσης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ., την αλήθεια και το ψέμα, την πατριωτική ευθύνη και τον αληθινό λαϊκισμό της διαστρέβλωσης της αλήθειας, τη στρατηγική για να κερδίσεις όσο περισσότερο χώρο προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος και τη στρατηγική της μετάθεσης ευθυνών για πρόσκαιρο πολιτικό όφελος εις βάρος του δημόσιου συμφέροντος» (σελ. 12).
Ο προσωπικός απολογισμός του κ. Τσακαλώτου για το κρίσιμο καλοκαίρι του 2015 έχει διατυπωθεί συνοπτικά στο πρώτο βιβλίο: «Παρά τις επικρίσεις ότι “κάναμε το όχι ναι”, εξακολουθώ να πιστεύω ότι το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 ήταν κάτι παραπάνω από μια απίστευτη απόδειξη της ικανότητας των ανθρώπων να αμφισβητούν το status quo. Και αυτό, επειδή οδήγησε σε έναν “συμβιβασμό”, ο οποίος ήταν σημαντικά βελτιωμένος σε σχέση με το τελεσίγραφο του Γιούνκερ που απορρίφθηκε. Το πιο σημαντικό δε είναι ότι μπορέσαμε να διατυπώσουμε μια πολιτική απάντηση […] που μας επέτρεψε να βγούμε από το μνημόνιο χωρίς ποτέ να αποδεχθούμε την “ιδιοκτησία” του (το ownership), όπως ζητούσαν επανειλημμένα οι πιστωτές μας, να ρυθμίσουμε το χρέος μας για 10-15 χρόνια και ταυτόχρονα να επαναφέρουμε την Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης, μειώνοντας την ανεργία, την ανισότητα, την παιδική φτώχεια και άλλα πολλά» (σελ. 54-55).
Προλογίζοντας το βιβλίο αυτό, η Μάρω Δούκα προσθέτει και κάτι κρίσιμο: «Εκτιμώ το πηγαίο, έμφυτο αλλά και επεξεργασμένο χιούμορ του» (σελ. 15 και 17). Ο ίδιος σημειώνει ότι «για πολλά χρόνια, είχα την αίσθηση ότι οι αριστεροί φίλοι και σύντροφοι στην Ελλάδα με κοιτούσαν καχύποπτα, θεωρώντας την προτίμησή μου για το χιουμοριστικό ύφος έκφρασης ipso facto ένδειξη μειωμένης σοβαρότητας» (σελ. 30).
Και σε άλλο σημείο: «Πολλά χρόνια μετά, φίλοι μού εκμυστηρεύτηκαν ότι αρχικά με θεωρούσαν κάπως ύποπτο, κυρίως επειδή το χιούμορ μου έδειχνε έλλειψη σοβαρότητας» (σελ. 91). Φυσικά φροντίζει να ξεκαθαρίσει, με αφορμή τις αθλιότητες σε βάρος του Γιώργου Κατρούγκαλου από τον σχολιαστή Στέφανο Κασιμάτη, τότε της «Καθημερινής» και τώρα των «Νέων», ότι «άλλο το χιούμορ και άλλο ο χυδαίος χαβαλές» (σελ. 162).
Τονίζω αυτή την ξεχωριστή ιδιότητα του κ. Τσακαλώτου, γιατί το χιούμορ είναι –ή μάλλον θα έπρεπε να είναι– συστατικό στοιχείο της Αριστεράς. Όχι μόνο επειδή γνωρίζουμε τη λεπτή ειρωνεία που διαπερνά ακόμα και τα σοβαρότερα κείμενα του Καρλ Μαρξ, ή το επαναστατικό μήνυμα που μεταδίδει η κινηματογραφική παρουσία του Γκράουτσο Μαρξ, αλλά επειδή το χιούμορ συνδέεται με δυο έννοιες κρίσιμες για την αριστερή στράτευση: την αισιοδοξία και την ανατροπή.
Και ο τρόπος που χρησιμοποιεί ο κ. Τσακαλώτος το χιούμορ έχει αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά. Γράφει στο πολιτικό του ημερολόγιο με ημερομηνία 30.11.2019: «Βλέπω ότι ο Αδωνης Γεωργιάδης είπε πως θα έπρεπε να πάω πρώτα σε έναν ιερέα να εξομολογηθώ και να κάνω εβδομήντα μετάνοιες πριν ξαναπώ τη λέξη “μεσαία τάξη”. Υπάρχει βέβαια μια εύκολη απάντηση: πόσες μετάνοιες θα έπρεπε να κάνει ο ίδιος και πόσα πατερημά να πει πριν ξαναεκστομίσει τη φράση “ακροδεξιός λαϊκισμός”;» (σελ. 75).
Και στις 28.12.2020 παρατηρεί: «Η αποδοχή του “επιτελικού κράτους” συνεχώς διευρύνεται. Eχω γράψει αρκετές φορές για το “επιτελικό κράτος” της Ν.Δ. Ισως λόγω καταγωγής, το αγαπημένο μου παράδειγμα αξιοκρατίας είναι ότι ο κομματάρχης της Ν.Δ. στην Πρέβεζα τοποθετήθηκε διοικητής στο νοσοκομείο Aρτας και, αντιστοίχως, ο κομματάρχης Aρτας στο νοσοκομείο της Πρέβεζας» (σελ. 191-192).
Ακόμα πιο καυστικός στις 3.3.2021: «Ηταν 10 Φεβρουαρίου όταν ο Νίκος Χαρδαλιάς ανακοίνωνε ότι “οι διαδημοτικές μετακινήσεις δεν θα απαγορευθούν, διότι αυτό θα ήταν μια ταξική επιλογή σε βάρος των συμπολιτών μας που ζουν σε πυκνοκατοικημένες ή λιγότερο προνομιούχες περιοχές χωρίς δυνατότητα πρόσβασης σε πράσινο, άθληση, αναψυχή”. Δεδομένου ότι σήμερα αυτές οι μετακινήσεις απαγορεύθηκαν, καταλαβαίνω ότι σε λιγότερο από έναν μήνα η Ν.Δ. κατάργησε τις τάξεις» (σελ. 208).
Αυτό το χιούμορ δίνει στον Ευκλείδη Τσακαλώτο την ελπίδα για το αύριο της Αριστεράς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου