Σάββατο, Σεπτεμβρίου 28, 2019

Γυναίκα

Ευτυχία Παναγιώτου, «2015 / 2016»

Η Ευτυχία Παναγιώτου μπροστά στον πίνακα του Gustave Courbet «Η προέλευση του κόσμου», Μουσείο Ορσέ, Παρίσι.

σε ύφος μπαλέτου εκφραστικού
Ελένη Β.

/Στη φωτογραφία
ο πίνακας του Gustave Courbet
«Η προέλευση του κόσμου»
Μουσείο Ορσέ, Παρίσι/
Όπλο δεν βλέπεις. Κι αν υπήρξε
σφαίρα, πέρασε μέσα
απ’ τα βλέφαρα, σβήνοντας την ταραχή.
Τα δάχτυλά του ήταν
βελόνες ή κλαδιά βελανιδιάς
/ερευνάται
μια
υπόθεση βάθους ή ύψους.
Μολονότι στα μάτια τα δικά του, όχι του ζωγράφου,
δεν φέγγισε εκείνη, φέγγισε
η εικόνα του.
/κάθε ποίημα υμνεί
έναν καθρέφτη/
Διαχύσου στο σύμπλεγμα του μυαλού του
όπως όταν, σκύβοντας να δεις, κοιτάς τον εαυτό σου,
κι ανάμεσα στα σκέλη της θα βρεις κάτι. Είναι γνωστό
και ως
/όρυγμα της φρίκης/
222 χρόνια μετά, ο άντρας καρφώνει
το σφυρί στον τοίχο,
να στεριώσει τάχα το δικό του πλαίσιο,
και το κεφάλι του Λουδοβίκου
πέφτει.
222 χρόνια μετά, ανακρίνουν εμένα τη γυναίκα,
κι οι λέξεις γλιστρούν απ’ το στόμα,
η Μαρία, η Αντωνία, η Ιωσηφίνα, η Ιωάννα.
Έτσι φυτρώνει η βελανιδιά.
Πρόσωπο δεν βλέπεις. Το έργο είναι
θολό∙ απ’ την πλευρά του θεατή
πάντα βρέχει.
Πώς βρέθηκα όμως εδώ, κάτω από
τόσο φως,
να χαϊδεύω τα χλωμά μέλη του.
Δεν αφανίζει ο έρωτας.
Και γιατί όλοι γύρω,
στην πνιγηρή αλαλία
καθιστοί.
Γιατί να γεννηθούν
στραγγαλισμένοι.
Ευτυχία Παναγιώτου