THE CAPITALIST BLUES

 Τα τραγούδια που ακολουθούν ακούγονται (και χορεύονται)  ευχάριστα , αλλά δεν ανήκουν στην κατηγορία των σαχλοτράγουδων που κατακλύζουν στις μέρες μας το χώρο τον μίντια.

Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Η Λεϊλά Μακάλα δε διστάζει να θίξει τα κακώς κείμενα των ημερών , όπου το χρήμα είναι ο μοναδικός θεός , στον οποίο οι άνθρωποι θύουν  τα πάντα, κυρίως όμως την αξιοπρέπεια και την ανθρωπιά τους .

Gerontakos

 

Money Is King

---

If a man has money today
People don’t care if he has coco peat?
If a man has money today
People don’t care if he has coco peat?
He can commit murder
And get off free
Live in a governor’s company
*
But if you are poor
People tell you Shu!
A dog is better than you
*
A man with money walk into the store
The boss must shake his hand at the door
…..?. take down anything
Whisky, cloth, earring and diamond ring

*
Send it to your home in a motor bike
You can pay the bill whenever you like
And not a soul will ask you a thing
They know very well that money is king

*
A dog can walk about and take a bone
Found … fish tale and … ..?
If its a good breed and not to wild
People will take it in mind like a child

*
But when a hungry man goes out today
They send a bulldog behind his legs
When the policmen will take him down too
You see how a dog is better than you
 *
If a man has money today
People don’t care if he has ...?
If a man has money today
People don’t care if he has ..?
 *
He can commit murder
And get off free
Drives to the seat of the presidency
But if you are poor
People tell you Shu!
A dog is better than you.

• John Schaefer Host:
  

  Leyla McCalla Plays the 'Capitalist Blues'

A New York–born Haitian-American living in New Orleans, the multi-instrumentalist Leyla McCalla draws from traditional Creole, Cajun, and Haitian music, as well as American jazz and folk. McCalla is a former member of the Carolina Chocolate Drops, but her latest record, Capitalist Blues, contains very little of her signature instrument, the cello. While the tunes range from blues to calypso, and folk with some Haitian Creole, she explores connections between New Orleans and Haiti and tries to make sense of the current political "pressure cooker" in which the country finds itself. McCalla and her band perform some of these songs in-studio. - Caryn Havlik

• Add to Phrasebook
  • No word lists for English -> Greek...
  • Create a new word list...
• Copy

Ε ΡΕ ΓΛΕΝΤΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ!

Η νέα Εθνεγερσία του Κυριάκου

---

Του ΤΑΣΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Το πολυνομοσχέδιο για το «επιτελικό κράτος» (της Δεξιάς) που κατατέθηκε την περασμένη Πέμπτη κρύβει ουκ ολίγες πτυχές, αποκαλυπτικές για τις ολοκληρωτικές τάσεις της όσμωσης του σκληρού (οικονομικού) φιλελευθερισμού με τον παραδοσιοκρατικό συντηρητισμό.

Μία απ’ αυτές αφορά τον κρατικό σχεδιασμό για την επεξεργασία «ενιαίας» ιστορικής αφήγησης για το παρελθόν, το παρόν (και -εξυπακούεται- το μέλλον) της χώρας, την εγχάραξη της οποίας στη συλλογική συνείδηση θα αναλάβει το σύνολο των κρατικών και κρατικοδίαιτων ιδεολογικών μηχανισμών κάτω από την κεντρική καθοδήγηση (και με τη χρηματοδότηση) της νέας πολιτικής εξουσίας.

• Μέρος του… επιτελικού κράτους η Επιτροπή «Ελλάδα 2021» για τα 200 χρόνια από το 1821

Ενα ριμέικ, τρόπον τινά, της ιδεολογικής εξόρμησης με την οποία επενδύθηκε προ εικοσαετίας το ξέφρενο (και καταστροφικό για τα δημόσια οικονομικά) πάρτι της Ολυμπιάδας του 2004, προσαρμοσμένο στη μνημονιακή πραγματικότητα με στόχο την πολιτικοκοινωνικά ορθή κάλυψη του ιδεολογικού κενού που παρήγαγε στους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας η κατάρρευση των κυρίαρχων αφηγημάτων μετά το 2010.

Ο λόγος για την «Επιτροπή “Ελλάδα 2021”», η συγκρότηση και λειτουργία της οποίας προβλέπονται από το άρθρο 113 (σελ.127) του πολυνομοσχεδίου. Οπως διαβάζουμε εκεί, «συστήνεται Επιτροπή υπαγόμενη στον Πρωθυπουργό, για την προετοιμασία της χώρας ενόψει της συμπλήρωσης διακοσίων ετών από την Παλιγγενεσία» του 1821 (§1), αποτελούμενη «από πρόσωπα εγνωσμένου κύρους από τον χώρο της πολιτικής, των γραμμάτων και των τεχνών και της επιστήμης» (§2).

Το ίδιο άρθρο προβλέπει τη χρηματοδότηση και θεσμική-τεχνική στήριξη του νέου φορέα από το «επιτελικό κράτος»: «Με διάταγμα που εκδίδεται μετά από πρόταση του Πρωθυπουργού ρυθμίζεται κάθε ζήτημα που αφορά στη συγκρότηση, τη λειτουργία, την υποστήριξη από υπηρεσίες, τους πόρους, την στελέχωση και κάθε δραστηριότητα στην οποία [η Επιτροπή] προβαίνει προς την επίτευξη των σκοπών της» (§3).

Ποιοι ακριβώς θα είναι όμως αυτοί οι σκοποί; Ως αρμοδιότητα της Επιτροπής που θα διορίσει και θα χρηματοδοτεί ο πρωθυπουργός προβλέπεται «ο συντονισμός των δράσεων όλων των αρμόδιων Υπουργείων και φορέων, στο πλαίσιο των ενεργειών που θα προταθούν και εγκριθούν» (§1.ε), αυτές όμως οι δράσεις κάθε άλλο παρά θα περιοριστούν στις επετειακές εκδηλώσεις για τα διακοσάχρονα του Εικοσιένα.

Πίνακας του Θεόδωρου Βρυζάκη με τίτλο: «Ο θρύλος της Αγίας Λαύρας»

Αποστολή του όλου εγχειρήματος, ξεκαθαρίζει το ίδιο άρθρο, θα είναι κάτι πολύ ευρύτερο και στρατηγικότερο: «η ανάδειξη των αξιών του Ελληνικού Εθνους, του πολιτισμού και της ιστορίας, όπως αυτά διαμορφώθηκαν από τη σύσταση του Ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα» (§1.α΄) και, κυρίως, «η ανάπτυξη του εθνικού αφηγήματος της Ελλάδας με σκοπό τη δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του ελληνικού κράτους» (§1.γ΄).

Οπως ξέρει καλά και ο τελευταίος πρωτοετής της Φιλοσοφικής, η δημιουργία «ενιαίας εικόνας και ταυτότητας» μέσω της επεξεργασίας κι επιβολής ενός κρατικά σχεδιασμένου αφηγήματος δεν συνάδει και τόσο ούτε με κανενός είδους μεθοδολογικό φιλελευθερισμό ούτε με τις σύγχρονες επιστημονικές τάσεις, που αποδέχονται κι αναδεικνύουν την πολλαπλότητα των μεθοδολογικών κι ερμηνευτικών προσεγγίσεων του παρελθόντος.

Περισσότερο θυμίζει εθνοποιητικές διαδικασίες του 19ου αιώνα (και τις μεταγενέστερες αναπαραγωγές τους που προκαλούν την υπεροπτική λοιδορία των πρωτοκοσμικών Αδώνιδων, είτε πρόκειται για την εθνογένεση της γειτονικής μας Βόρειας Μακεδονίας είτε για τα αντίστοιχα εγχειρήματα του Τρίτου Κόσμου), όταν δεν αποπνέει έναν υποβόσκοντα ολοκληρωτισμό. Μπορεί τα γεγονότα να είναι κάθε φορά συγκεκριμένα, η ανάλυσή τους όμως είναι αδύνατο, άκρως αντιεπιστημονικό και πολιτικά επικίνδυνο να υπαχθεί σ’ έναν μονοσήμαντο, πολιτικά επικαθορισμένο κανόνα.

Ας θυμηθούμε π.χ. ότι, ακόμη και για το ίδιο το γεγονός που πρόσφερε την ευκαιρία αυτών των σχεδίων, την επανάσταση του 1821, υπάρχουν ποικίλες κι αντικρουόμενες μεταξύ τους ερμηνευτικές σχολές, ακόμη και στο εσωτερικό των ίδιων πολιτικοϊδεολογικών ρευμάτων. Πώς θα μπορούσαν να συνταιριαστούν στο ζητούμενο «ενιαίο εθνικό αφήγημα», δίχως αυτό να σημάνει την κρατική επιβολή μιας και μόνο «αλήθειας» πάνω στις υπόλοιπες;

Είναι προφανές ότι μια στοιχειωδώς σύγχρονη προσέγγιση όφειλε ν’ αναδείξει ακριβώς το αντίθετο: έναν πλούσιο διάλογο για τις ποικίλες κι αντιφατικές πτυχές του ιδρυτικού γεγονότος του νεοελληνικού εθνικού κράτους (και, εν πολλοίς, του σημερινού ελληνικού έθνους), ως εφαλτήριο για τη διάχυση του σχετικού προβληματισμού στην ευρύτερη κοινωνία.

Η προωθούμενη ρύθμιση προδιαγράφει αντίθετα ένα εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, με κρατική πατρωνία και χρηματοδότηση, ανάμεσα στις δύο μεγάλες αφηγήσεις του εγχώριου συντηρητισμού: την παραδοσιακή ελληνορθόδοξη προσέγγιση, που έδωσε τον τόνο και στην τελευταία σχετική επέτειο (τα 150χρονα του 1971, μεσούσης της δικτατορίας) και το ευρωκρατικό «εκσυγχρονιστικό» σχήμα (της δομικής αντίθεσης δυτικότροπης «προόδου» / ενδογενούς «καθυστέρησης») που μας σέρβιρε πριν από μερικά χρόνια ο ΣΚΑΪ.

Επίσημη αφήγηση

Το ημιεπίσημο χαρμάνι που θα προκύψει τελικά από την όσμωση αυτών των δύο ανταγωνιστικών αφηγημάτων, όχι μόνο για το Εικοσιένα αλλά και για τα διακόσια χρόνια που ακολούθησαν, θα εγχαραχτεί κατόπιν στη συλλογική συνείδηση, μέσω του επετειακού εορτασμού, ως ο νέος ιδεολογικός μπούσουλας της ελληνικής κοινωνίας προς το μέλλον.

Ο Κυριάκος δεν ανακαλύπτει, άλλωστε, τον τροχό. Το σχετικό μοντέλο υπάρχει ήδη και συνάδει πλήρως με το μνημονιακό παρόν και μέλλον μας: με τον ίδιο α

κριβώς τρόπο γιόρτασε πέρσι η ομόδοξη Ρουμανία τα εκατό χρόνια από την «εθνική ενοποίησή» της εν έτει 1918.

Στο κάτω κάτω της γραφής και η δική μας εθνική επανάσταση από τη Μολδοβλαχία δεν ξεκίνησε;

Aπό Εφημερίδα των Συντακτών

Επικεφαλής της επιτροπής «Ελλάδα 2021» η Γιάννα Αγγελοπούλου!

Η επιφανής Φιλανδή ζωγράφος Έλεν Σιέρφμπεκ

*Helene Schjerfbeck | Exhibition | Royal Academy of Arts

 

 

*Helene Schjerfbeck - Wikipedia

 

Ιστορίες από τη «σχεδία»

«Ένας από τους άπειρους λόγους που επιβάλλουν να αγοράζουμε ανελλιπώς κάθε μήνα το θαυμάσιο περιοδικό του δρόμου. Η ιστορία ζωής που διαβάσαμε βρίσκεται στο τεύχος Νο 70 του μήνα που εκπνέει σήμερα.»

AIRBNB: Ο μικροϊδιοκτήτης που νομίζει ότι έγινε ξενοδόχος, δεν ξεχνά τη φοροδιαφυγή

Νίκος Γιαννόπουλος
 Πηγή: epohi.gr

---

Πολλοί από μας που έτυχε τα τελευταία χρόνια να αναζητήσουμε σπίτι προς ενοικίαση, προσγειωθήκαμε απότομα στην πραγματικότητα της βραχυχρόνιας μίσθωσης.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Στις περιοχές πέριξ του ιστορικού κέντρου της Αθήνας, ακόμα και στα κατασυκοφαντημένα Εξάρχεια, σπάνια πλέον θα δεις ενοικιαστήριο. Η κότα με τα χρυσά αυγά του Airbnb προτιμάται σχεδόν από το σύνολο των ιδιοκτητών που μεγαλοπιάνονται και με ένα δυάρι στα Πετράλωνα, ή μία γκαρσονιέρα στην Ιπποκράτους, μετατρέπονται σε ξενοδόχους. Ο τουρισμός, έτσι και αλλιώς, στην πόλη ανθεί, οπότε γιατί όχι; Τουρκάλα δημοσιογράφος νοίκιασε, για παράδειγμα, τριάρι στην οδό Φιλελλήνων για το τριήμερο της Πρωτοχρονιάς με 100 ευρώ τη βραδιά. Και της φάνηκε και φθηνό!
Την ίδια ώρα που οι μικροϊδιοκτήτες ζουν το όνειρό τους (οραματιζόμενοι ότι θα πιάσουν την καλή και θα ανέβουν κοινωνικό level, η αιώνια κάψα του μικρομεσαίου), έχει δημιουργηθεί τεράστιο πρόβλημα στέγασης για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Τα σπίτια προς ενοικίαση λιγοστεύουν επικίνδυνα και όταν διατίθενται, προσφέρονται γι’ αυτό το λόγο σε τιμές απαγορευτικές για τα λαϊκά εισοδήματα.
Και το κράτος κύριε; Νομίζει ότι μπορεί να κερδίσει περισσότερα από τη φορολογία, αλλά ο θησαυρός αποδεικνύεται άνθρακας και μάλιστα κακής ποιότητας. Πριν από μερικές ημέρες οι ελεγκτές της ΑΑΔΕ εντόπισαν στην πλατφόρμα της Airbnb μέσω ειδικού προγράμματος αυτοματοματοποιημένου εντοπισμού (web scraping), περίπου 20.000 ελληνικά ακίνητα, τα οποία δεν έχουν δηλώσει αριθμό μητρώου ακινήτου βραχυχρόνιων μισθώσεων (ΑΜΑ).Σε απλά ελληνικά: κάτι παραπάνω από 20.000 ιδιοκτήτες φοροδιαφεύγουν συστηματικά.
Για να φανταστείτε το μέγεθος της τρύπας, το προηγούμενο νούμερο αφορά μόνο την πλατφόρμα του Airbnb. Αν προσθέσουμε και τις άλλες, όπως αναφέρουν πηγές που γνωρίζουν καλά τη συγκεκριμένη αγορά, θα φτάσουμε τα 60.000 σπίτια. Το πρόστιμο για κάθε ακίνητο για το οποίο δεν έχει δηλωθεί στην εφορία ΑΜΑ, είναι 5.000 ευρώ. Αν, λέμε τώρα, τα εισπράξει όλα το ελληνικό δημόσιο, βάζει στο ταμείο 300 εκατ. ευρώ!
Η νέα κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα πάρει μέτρα. Δεν έπεισε κανέναν. Και πώς να πείσει όταν την εβδομάδα που μας πέρασε κατήργησε ουσιαστικά το ΣΔΟΕ. Οκ, δεν υπόκειται στην κατηγορία του οικονομικού εγκλήματος η φοροαποφυγή στο Airbnb, αλλά σίγουρα οι κυβερνητικές προθέσεις φάνηκαν (και όχι μόνο από αυτήν την κίνηση).
Καταστολή σε πορεία κατοίκων
Το επίδικο είναι το πώς θα ικανοποιηθεί η λαϊκή απαίτηση για φθηνή κατοικία. Όχι στο Ψυχικό και στη Φιλοθέη, αλλά στο Κουκάκι, τα Πετράλωνα και τα Εξάρχεια. Κυβερνητικό σχέδιο για κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να υπάρχει ή τουλάχιστον δεν έχει φτάσει στα αυτιά μας.
Αυτό που έφτασε σίγουρα στα μάτια μας, ήταν η αστυνομική καταστολή στην πορεία των κατοίκων του Κουκακίου την προηγούμενη εβδομάδα, που διαμαρτύρονταν ακριβώς για το φαινόμενο της βραχυχρόνιας μίσθωσης που δεν αφήνει ξενοίκιαστο ούτε πλυσταριό. Και αν αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτεται η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει παρόμοια αιτήματα στο άμεσο μέλλον, όλοι μπορούν να προβλέψουν τι περίπου θα συμβεί.
Το φαινόμενο βέβαια δεν είναι μόνο ελληνικό. Όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα στην Ευρώπη στην ίδια διάσταση ζουν. Το Σαββατοκύριακο του τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ στη Μαδρίτη, σπίτια που βρίσκονταν κοντά στο γήπεδο διεξαγωγής του αγώνα, στο Μετροπολιτάνο, νοικιάζονταν ακόμα και 10.000 ευρώ για το διήμερο. Και υπήρξαν άνθρωποι που «τσίμπησαν»!
Τι χρειάζεται; Μα φυσικά μία κάποιου είδους κρατική π
αρέμβαση, γιατί για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε στην πράξη ότι η ρημάδα η αγορά δεν μπορεί με τίποτα να αυτορυθμιστεί. Σίγουρα η βραχυχρόνια μίσθωση «μπουστάρει» τον τουρισμό, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι μόνιμοι κάτοικοι θα πρέπει να ζουν σαν τον Διογένη στα πιθάρια, λόγω της έλλειψης κατοικιών προς ενοικίαση. Και για να τα λέμε όλα, η κυβέρνηση της Αριστεράς μάλλον αμήχανα παρακολούθησε το φαινόμενο τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια.

Κλασικός !...

O Αντριάνο Τσελεντάνο, γεννημένος στο Μιλάνο, στις 6 Ιανουαρίου του 1938, είναι Ιταλός τραγουδιστής, showman, ηθοποιός, σκηνοθέτης και παρουσιαστής. Είναι από τους λίγους Ιταλούς τραγουδιστές που έχουν πουλήσει περισσότερους από 70 εκατομμύρια δίσκους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Αντριάνο Τσελεντάνο - Βικιπαίδεια

13 αστυνομικά μυθιστορήματα απ' όλον τον κόσμο

Πηγή: bookpress.gr

---

Της Χίλντας Παπαδημητρίου*

Επιλογή από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα, σύγχρονα και παλιότερα, από τις πρόσφατες εκδόσεις. Από τη Σκωτία στη Σουηδία, από την Αγγλία, τη Γαλλία, την Πολωνία έως την Ισπανία, κι από εκεί στην απέναντι πλευρά του ατλαντικού, στην Αργεντινή και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ένα αναγνωστικό πανόραμα απ' όλον τον κόσμο.  

Καλοκαίρι και όσοι επιλέξουν μεταφρασμένα αστυνομικά μυθιστορήματα θα συναντήσουν τις εξής κατηγορίες:
 ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΚΛΑΣΙΚΟΙ 
Στον οίκο των ψεμάτων, Ian Rankin (μτφρ. Νάντη Σακκά, Μεταίχμιο)
Τέσσερα αγόρια ανακαλύπτουν τον σκελετό ενός ιδιωτικού ντετέκτιβ, κλειδωμένο στο αυτοκίνητό του, βαθιά στο δάσος ανατολικά του Εδιμβούργου. Ο ντετέκτιβ ήταν αγνοούμενος από το 2008, η περιοχή είχε ερευνηθεί ενδελεχώς, οπότε… ένα ακόμα παλιό σκάνδαλο σκάει στα χέρια της αστυνομίας του Λόδιαν. Και ο συγγραφέας βρίσκει άλλη μία αφορμή να επαναφέρει στη δράση τον συνταξιούχο πια Τζον Ρέμπους, ο οποίος πλησιάζει τα 70, έχει κόψει το κάπνισμα και σχεδόν τελείως το ποτό, αλλά παραμένει ο ανυπότακτος, οξυδερκής και ιδεολόγος μπάτσος που αγαπήσαμε. Αναπτύσσοντας παράλληλες δράσεις, επαναφέροντας παλιές γνωστές φάτσες από τα προηγούμενα βιβλία του (τη Σίβον Κλαρκ και τον Μάικλ Φοξ, τον Μπιγκ Τζερ Κάφερτι), ο Ράνκιν στήνει ένα κλασικό procedural, συγχρόνως όμως βρίσκει την αφορμή να σχολιάσει την επιρροή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης στην εποχή μας. Οι αστυνομικοί μοιάζουν να πατάνε σε εύθραυστο πάγο, καλούμενοι διαρκώς να απολογηθούν και να αποδείξουν την καλή προαίρεσή τους σε ό,τι κάνουν. Ακόμα και η Σίβον Κλαρκ θεωρήθηκε ύποπτη από την Επιτροπή Δεοντολογίας λόγω του κλίματος «πολιτικής ορθότητας», ενώ ο φόνος μιας κοπέλας από τον σύντροφό της, με τον οποίο ασχολείται δευτερευόντως ο Ρέμπους, φαίνεται να οφείλεται στην επιρροή των ΜΚΔ.
O Ίαν Ράνκιν για άλλη μια φορά κερδίζει το στοίχημα. Παρότι αφήνει τον ήρωά του να γεράσει, οι απόψεις του περί ηθικής και δίκαιης εφαρμογής του νόμου δεν έχουν γεράσει καθόλου. Χωρίς να εξωραΐζει «καλούς» και «κακούς», περιγράφει ρεαλιστικά τόσο τους κατ’ επάγγελμα κακοποιούς, όσο και τους αστυνομικούς στη σύγχρονη εποχή όπου όλα είναι υπό αμφισβήτηση και αναθεώρηση. Ακόμα και το κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα.
Ιταλική ίντριγκα, Carlo Lucarelli (μτφρ. Δήμητρα Δότση, Πατάκης)
Ο Ντε Λούκα, ο «πιο έξυπνος επιθεωρητής της Ιταλικής αστυνομίας», το «τρουφόσκυλο» όπως τον αποκαλεί ο προϊστάμενός του, επιστρέφει στην ενεργό δράση στα τέλη του 1953. Με τον καινούργιο βοηθό του, τον νεαρό Τζαννίνο, αναλαμβάνουν την υπόθεση της δολοφονίας μιας γοητευτικής νεαρής χήρας, η οποία βρίσκεται νεκρή στη μπανιέρα της «γκαρσονιέρας» του νεκρού συζύγου της. Ο Λοκαρέλι διηγείται μια συναρπαστική καινούργια περιπέτεια του ήρωά του, σκιαγραφώντας παράλληλα το κλίμα της μεταπολεμικής Ιταλίας που έχει αρχίσει να ξεπερνάει την ήττα και την καταστροφή με μουσική τζαζ και χορό, με καταναλωτικά αγαθά και τη διοργάνωση μουσικών φεστιβάλ, όπως αυτό του Σαν Ρέμο. Αφήνοντας πίσω το παρελθόν, όπως θέλουν να πιστεύουν – αθώοι και ένοχοι. Με θαυμάσιες μουσικοφιλικές αναφορές, με καίρια σχόλια για τον σεξισμό, τον ρατσισμό και την ομοφοβία, ο συγγραφέας πατάει σε χωράφια πολιτικά, στις κόντρες των μυστικών υπηρεσιών, σε δολοφόνους που προσλαμβάνει το κράτος για να αναλάβουν «τις διαχειρίσιμες ατέλειες» του παρακράτους.  Εξαιρετική η μετάφραση της Δήμητρας Δότση.
Μαχαίρι, Jo Nesbo (μτφρ. Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, Μεταίχμιο)
Ο Χάρι Χόλε έχει ξαναρχίσει το ποτό. Έχει υποβιβασθεί σε απλό αστυφύλακα. Η Ράκελ τον έχει διώξει από το σπίτι. Τι χειρότερο θα μπορούσε να του συμβεί; αναρωτιέται ο αναγνώστης. Μην υποτιμάτε ποτέ την εφευρετικότητα του συγγραφέα και την ανάγκη του να βασανίσει κι άλλο τον ήρωά του. Ο Χάρι Χόλε θα ξυπνήσει μετά από ένα άγριο μεθύσι, ματωμένος και με απόλυτη αμνησία για όσα έχουν προηγηθεί. Και θα κατηγορηθεί για τη δολοφονία της Ράκελ. Συγχρόνως, τις ίδιες μέρες αποφυλακίζεται ένας κατά συρροή βιαστής, ο Σβάιν Φίνε, έχοντας εκτίσει τη φυλάκισή του. Ο Φίνε θέλει να εκδικηθεί τον αστυνομικό που τον συνέλαβε (πριν από 20 χρόνια) και σκότωσε το γιο του – τον Χάρι Χόλε.
Πολλαπλές πλοκές και ήρωες, βίαιες σκηνές και αλλεπάλληλες ανατροπές. Αλλά και μια ματιά εις βάθος στην ψυχολογία του ήρωα – όταν ο Χόλε λέει: «Δεν έχω χάσει τα πάντα. Μου μένει ακόμα ο θυμός μου».
Το βιβλίο, εκτός της κυρίως αστυνομικής πλοκής, είναι ένα ταξίδι στο βάθος του εγκληματικού μυαλού. Ο Νέσμπο είχε πει σε συνέντευξή του, στους «Irish Times», ότι έχει μελετήσει τη φυσική αντίσταση του ανθρώπου στον φόνο. Γι’ αυτό τα μαχαίρια επανέρχονται στο βιβλίο του, ξανά και ξανά. Γιατί για να σκοτώσεις κάποιον με μαχαίρι πρέπει να τον πλησιάσεις από πολύ κοντά, να τον κοιτάξεις στα μάτια. Απ’ αυτή την άποψη, δικαίως οι «Los Angeles Times» παρομοιάζουν τον Νέσμπο με τον Τζιμ Τόμσον, τον σπουδαίο συγγραφέα του The killer inside me, αγαπημένο συγγραφέα του ταλαντούχου Νορβηγού. Στα μέσα του βιβλίου αρχίζουν να δένουν τα επιμέρους στοιχεία που μοιράζει ο Νέσμπο, για να καταλήξουν σ’ ένα αναπάντεχο τέλος.

  ΚΛΑΣΙΚΟΙ 
Μια παράξενη εξαφάνιση, Anna Katharine Green (μτφρ. Ανδρέας Αποστολίδης, Gutenberg)
Μια μοδίστρα που εργάζεται σε μια αριστοκρατική έπαυλη στη 2η Λεωφόρο εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Η οικονόμος του σπιτιού, η κυρία Ντάνιελς, καταγγέλλει την εξαφάνισή της στην αστυνομία ως απαγωγή, και την υπόθεση αναλαμβάνει ο επιθεωρητής Γκράις, μαζί με τον βοηθό του, τον Κ. Ο ιδιοκτήτης της έπαυλης, ο κύριος Μπλέικ, δείχνει να αδιαφορεί για την υπόθεση, αλλά μοιάζει πολύ ύποπτος. Ο Κ. θα νοικιάσει δωμάτιο απέναντι από την έπαυλη κατόπιν εντολής του κυρίου Γκράις, για να παρακολουθήσει όλα όσα συμβαίνουν εκεί, καθώς και τον ιδιοκτήτη της. Και τη σχέση της εξαφανισμένης κοπέλας με δύο επικίνδυνους ληστές.
Η Γκριν θεωρείται η μητέρα του αμερικάνικου αστυνομικού μυθιστορήματος. Αν και άκρως συντηρητική, εισήγαγε τη φιγούρα της «γεροντοκόρης ντετέκτιβ» που επηρέασε τη δημιουργία της μις Μαρπλ. Στο δεύτερο αυτό αστυνομικό βιβλίο της με ήρωα τον Εμπενίζερ Γκράις, περισσότερο από το μυστήριο μετράει η βικτοριανή ατμόσφαιρα, η περιγραφή μιας άλλης ηθικής κι ενός άλλου κόσμου.
Το δέκατο πέμπτο λεπτό, Margery Allingham (μτφρ. Άλκηστις Τριμπέρη, Μίνωας)
Ο επιθεωρητής Άλμπερτ Κάμπιον ξυπνάει σ’ ένα νοσοκομείο στις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πάσχοντας από αμνησία. Ακούγοντας μια συζήτηση για έναν ασθενή που έχει καταδικαστεί σε θάνατο για τον φόνο ενός αστυνομικού, νομίζει ότι είναι ο ίδιος και το σκάει από το νοσοκομείο. Στη συνέχεια, συναντάει μια σειρά από άνδρες και γυναίκες, που όλοι του λένε ψέματα, τον κοροϊδεύουν ή προσπαθούν να τον εμπλέξουν σε μια ιστορία που αγνοεί. Σταδιακά, ο αγαπημένος ήρωας της Allingham θα ξαναβρεί τη μνήμη του και θα ξεσκεπάσει μια γερμανική συνωμοσία υπονόμευσης της Αγγλίας. Η υπόθεση βασίζεται στην αληθινή «Επιχείρηση Μπέρνχαρντ», την οποία προσπάθησαν να οργανώσουν οι δυνάμεις του Άξονα το 1941 για να αλλάξουν την πορεία του πολέμου.
Η Μάρτζερι Άλινγκχαμ, μία από τις Τέσσερις Βασίλισσες του Εγκλήματος (οι άλλες ήταν η Agatha Christie, η Ngaio Marsh και η Dorothy L. Sayers) υπήρξε από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις Αγγλίδων που έγραφαν κοινωνικό αστυνομικό μυθιστόρημα (είχαμε αναφέρει παλιότερα στην bookpress τον Τίγρη στην αιθαλομίχλη), τα βιβλία της οποίας πιθανότατα επηρέασαν τον Άλφρεντ Χίτσκοκ στην ασπρόμαυρη περίοδό του.
Οι δαίμονες του πιλοποιού, Georges Simenon (μτφρ. Αργυρώ Μακάρωφ, Άγρα)
«Στην παραθαλάσσια κωμόπολη Λα Ροσσέλ έχουν δολοφονηθεί με στραγγαλισμό έξι γυναίκες. Η πόλη ζει μέσα στον τρόμο. Ο πιλοποιός Λεόν Λαμπέ ζει πάνω από το καπελάδικό του. Είναι ένας ευυπόληπτος πολίτης που δεν δημιουργεί υποψίες. Περνάει ανενόχλητος όλα τα μπλόκα της αστυνομίας. Συχνάζει στο Καφέ ντε Κολόν κάθε βράδυ, όπου συναντά τον γιατρό, τον γερουσιαστή, τον αστυνομικό επιθεωρητή και άλλους, που παίζουν μπριτζ. Προκαλεί έναν νεαρό ασκούμενο δημοσιογράφο της τοπικής εφημερίδας, στέλνοντας ανώνυμα σημειώματα όπου αναγγέλλει τους φόνους του. Στραγγαλίζει με μια χορδή βιολοντσέλου, όπου έχει δέσει δύο ξυλαράκια στις άκρες της. Ο μόνος που έχει καταλάβει ότι ο κύριος Λαμπέ είναι ο δολοφόνος είναι ένας ραφτάκος από την Αρμενία, που κατοικεί απέναντί του. Και παίζουν ένα παιχνίδι γάτας με το ποντίκι».
Από τα βιβλία του Σιμενόν χωρίς τον Μαιγκρέ, γράφτηκε το 1960 και μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Κλοντ Σαμπρόλ το 1982. Είμαι της (αιρετικής) άποψης ότι τα βιβλία του Σιμενόν χωρίς τον Μαιγκρέ είναι αυτά που τον ανεβάζουν στο Πάνθεον των αληθινά μεγάλων συγγραφέων, ανεξαρτήτως είδους.     

 ΝΕΕΣ ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΙΣ 
Θρυλική ζωή, πεζός θάνατος, Alejandro M. Gallo (μτφρ. Κρίτων Ηλιόπουλος, Angelus Novus)
Ο Γοργόνιο Γιανέθα γίνεται υπαρχιφύλακας από λάθος – αυτός μηχανικός αυτοκινήτων ήθελε να γίνει. Ντροπή της αριστερής οικογένειάς του κι, ενώ ακόμα η Ισπανία ζει τις τελευταίες μέρες της δικτατορίας του Φράνκο, ο Γοργόνιο πέφτει από την αρχή στα βαθιά. Στο Καστιγιόν, κοντά στη Βαλένσια, όπου τον διορίζουν, του αναθέτουν την έρευνα ενός τροχαίου ατυχήματος, με ένα νεκρό. Βρισκόμαστε στο 1972, η Πολιτική-Κοινωνική –όπως ονομάζεται η ασφάλεια της εποχής– βασανίζει και δολοφονεί τους αντιφρονούντες, και ο Γοργόνιο συναντάει όλο και περισσότερα εμπόδια στην έρευνά του. Γρήγορα συνειδητοποιεί ότι του ανέθεσαν την υπόθεση διότι, ως στραβάδι, θα την ξεπετούσε χωρίς επιπτώσεις για τους δολοφόνους του νεκρού. Γιατί περί οργανωμένης δολοφονίας πρόκειται, αφού ο νεκρός ήταν ήρωας και του Ισπανικού εμφυλίου και της γαλλικής αντίστασης.
Ο Αλεχάντρο Γκάγιο, είναι διοικητής του αστυνομικού τμήματος της Χιχόν και συγγραφέας και είχαμε τη χαρά να τον ακούσουμε να συζητάει με τον Πέτρο Μάρκαρη στη φετινή, 16η Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης. Διαθέτει το σπιρτόζικο χιούμορ του Βάθσκεθ Μονταλμπάν και του Αντρέα Καμιλέρι, και η προσωπικότητά του είναι τόσο έντονη κι ενδιαφέρουσα ώστε να τον κάνει μυθιστορηματικό του ήρωα ο Ισπανός συγγραφέας Andreu Martin. Από τα καλύτερα δείγματα μεσογειακού νουάρ.
Ένας κόκκος αλήθειας, Zygmunt Miloszewski (μτφρ. Αναστασία Χατζηγιαννίδη, Στερέωμα)
Ο σαραντάχρονος επιτυχημένος εισαγγελέας Τέοντορ Σάτσκι ζητάει μετάθεσή του στο Σαντόμιες, μια κωμόπολη της Πολωνίας, στις όχθες του Βιστούλα. Αφήνοντας πίσω του τη Βαρσοβία, μετά το διαζύγιό του, ελπίζει σε μια καινούργια αρχή. Ωστόσο, η φαινομενικά νεκρή και άχρωμη πόλη έχει ιστορικό αντισημιτικών θηριωδιών και η μανία των κατοίκων της είναι να «σβήνουν» την όποια –μακρινή, έστω– εβραϊκή καταγωγή τους. Όταν η Ελζμπιέτα Μπούτνικ, μια νέα γυναίκα παντρεμένη μ’ ένα δημοτικό σύμβουλο, βρίσκεται σφαγμένη έξω από τη συναγωγή μ’ ένα χαλέφ, το μαχαίρι που χρησιμοποιούν οι εβραίοι χασάπηδες για να σφάζουν τα ζώα, ο Σάτσκι ανησυχεί. Η ανησυχία του εντείνεται μετά την ανακάλυψη του πτώματος του Μπούτνικ, ο οποίος έχει δολοφονηθεί με άλλο εβραϊκό τελετουργικό τρόπο. Μήπως κάποιος αυτόκλητος εκδικητής θέλει να τιμωρήσει τους κατοίκους της πόλης για τα αντισημιτικά εγκλήματα και συναισθήματά τους; Διότι όσο κι αν έχουν σκεπάσει μέσα στον καθεδρικό του Σαντόμιες έναν πίνακα που δείχνει τη σφαγή καθολικών παιδιών από εβραίους, δεν γίνεται να κρύψουν το παμπάλαιο μίσος που τρέφουν οι καθολικοί για τους εβραίους συντοπίτες τους. Ή μήπως έχει πάρει τελείως λάθος δρόμο στην εξιχνίαση των φόνων;
Πυκνό και σύνθετο βιβλίο, δουλεμένο με λεπτή ειρωνική γλώσσα, αποτελεί σχόλιο για την ιστορική μνήμη και τις αδέξιες προσπάθειες των ανθρώπων να κουκουλώσουν τα ιστορικά εγκλήματα. Ο Σάτσκι είναι ήρωας μιας τριλογίας του συγγραφέα Ζίγκμουντ Μιλοσέφσκι, ενός πρώην δημοσιογράφου που περιγράφει με μαύρο χιούμορ τους συμπατριώτες του και δίνει μια εικόνα της σύγχρονης Πολωνίας που μου έλυσε περισσότερες απορίες για την άνοδο της ακροδεξιάς στις χώρες του Βίζενγκραντ από πολλά δημοσιογραφικά άρθρα κι αναλύσεις.
Από μακριά μοιάζουν με μύγες, Kike Ferrari (μτφρ. Άννα Βερροιοπούλου, Καστανιώτης)
«Ο κύριος Μάτσι, ιδιοκτήτης μιας μικρής αυτοκρατορίας στην Αργεντινή, αποτελεί την ιδανική ενσάρκωση της επιτυχίας και της αλαζονείας. Έκανε περιουσία στα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας και απέκτησε τη δύναμή του κατά την περίοδο των δύο πρώτων δημοκρατικών κυβερνήσεων, έχοντας παντρευτεί την κόρη ενός ισχυρού γαιοκτήμονα. Αυτό ωστόσο καθόλου δεν τον εμποδίζει να τραβιέται με όμορφες γυναίκες που υποκύπτουν στα καπρίτσια του. Έχει μια Μπε-Εμ-Βε, μια συλλογή από τριακόσιες γραβάτες και δέκα εκατομμύρια δολάρια στην τράπεζα. Η κοκαΐνη και το «μπλε χαπάκι» τού επιτρέπουν όχι μόνο να ξεφεύγει από τη γκρίνια της γυναίκας του αλλά και από τις αδυναμίες των παρορμητικών παιδιών του. Κυρίως όμως τον βοηθούν να ξεχνά τους πολυάριθμους εχθρούς του, που για εκείνον δεν είναι παρά έντομα τα οποία "από μακριά μοιάζουν με μύγες". Ώσπου μια μέρα, στο πορτμπαγκάζ του πολυτελούς αυτοκινήτου του ανακαλύπτει ένα πτώμα, δεμένο μ’ εκείνες τις χειροπέδες με το ροζ γουνάκι που χρησιμοποιεί στις ερωμένες του. Και τότε αρχίζει μια άλλη ιστορία».
Σε μια συνέντευξή του στην εφημερίδα El Periodico de Catalunya, ο συγγραφέας είπε μεταξύ άλλων: «Ήθελα να περιγράψω ένα φριχτό, κάκιστο δείγμα παρέκκλισης του ατομικισμού, την πιο ακραία εκδοχή αυτού που θέλει να δημιουργήσει ο καπιταλισμός, ένα άτομο για το οποίο όλοι γύρω του υπάρχουν για να τους χρησιμοποιεί, τα παιδιά του και η γυναίκα του είναι διακοσμητικά που πρέπει να έχει, οι ερωμένες του ένα μηδέν, γυναίκες που τις χρησιμοποιεί χειρότερα κι από τους υπαλλήλους του». Επηρεασμένος, κατά δήλωσή του, από τον Κουέντιν Ταραντίνο, ο Ferrari γράφει ένα σύντομο μυθιστόρημα γραμμένο γι’ αυτούς που προτιμούν το πολιτικό/ψυχολογικό σασπένς παρά κάποιο εγκεφαλικό whodunit.
Ο πόλεμος της ματαιοδοξίας, Marin Ledun (μτφρ. Γιάννης Καυκιάς, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)
Ο ανθυπαστυνόμος Αλεξάντρ Κορβίν έχει μεγαλώσει στη Βαλάνς, μια κωμόπολη στις όχθες του Ροδανού – κι ελπίζει να μην επιστρέψει ποτέ εκεί. Η μοίρα όμως τον ξαναστέλνει στην γκρίζα και μίζερη Βαλάνς, επιφορτισμένο με μιαν αλλόκοτη υπόθεση: πέντε αυτοκτονίες μικρών παιδιών, από εφτά έως δεκάξι ετών, μέσα σε 24 ώρες. Αλλά πριν προλάβει σχεδόν να μιλήσει με τους γονείς των νεκρών παιδιών, ακολουθούν καινούργιες αυτοκτονίες κι εξαφανίσεις παιδιών κι εφήβων. Τι μυστικά κρύβει αυτή η κλειστοφοβική πόλη, τι είναι αυτό που οδηγεί τα παιδιά της στην αυτοκτονία; Μια διαφορετική παράμετρος εισέρχεται στην έρευνα όταν οι αστυνομικοί ανακαλύπτουν πως ένα τουλάχιστον από τα αυτόχειρα παιδιά ήταν συνδεδεμένο με το διαδίκτυο της στιγμή της αυτοκτονίας του. Υπάρχει κύκλωμα παιδοφιλίας που ωθεί τα παιδιά στον θάνατο; Και αυτό είναι εν γνώσει των γονιών τους; Ή μήπως ο μπαμπούλας δεν είναι το διαδίκτυο αλλά κάτι πιο απλό και πιο σοκαριστικό; Ο αστυνόμος Κορβίν, φανατικός καπνιστής παρότι πάσχει ενδεχομένως από καρκίνο των πνευμόνων, θα νιώσει την ηθική υποχρέωση να φτάσει ως τον τέλος αυτής της ιστορίας που όλοι κάνουν ότι αγνοούν. Στο πλευρό του θα έχει τον Ρισάρ Ρεβέλ, ένα νεαρό ντόπιο αστυνομικό που θα αντιληφθεί τη σοβαρότητα και το βάθος της υπόθεσης, και θα σταθεί δίπλα του μέχρι τη δυσάρεστη λύση του μυστηρίου.
Αληθινό εύρημα αυτό το βιβλίο, μια οξυδερκής ματιά στη σύγχρονη κοινωνία αλλά με γερή αστυνομική πλοκή, πολλές ανατροπές και ανατριχιαστική καταβύθιση στην ανθρώπινη ψυχολογία. Εξαιρετική όπως πάντοτε η μετάφραση του Γιάννη Καυκιά.

Κόκκινη Μαδρίτη, Carmen Mola (μτφρ. Αγγελική Βασιλάκου, Κλειδάριθμος)
Η νεαρή τσιγγάνα Σουσάνα δολοφονείται τις παραμονές του γάμου της με φριχτό τρόπο: κάποιος τρυπάει το κρανίο της και εισάγει προνύμφες που της κατατρώνε τον εγκέφαλο. Εφτά χρόνια νωρίτερα, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς είχε δολοφονηθεί η μεγαλύτερη αδελφή της, η Λάρα. Η υπόθεση ανατίθεται στο Τμήμα Ανεξιχνίαστων Υποθέσεων, μια μικρή ομάδα ανεξάρτητων αστυνομικών που εργάζονται 24/7 για την επίλυση περίεργων υποθέσεων. Τα μέλη του ΤΑΥ είναι τελείως ανομοιογενή, από την προϊσταμένη Έλενα Μπλάνκο, μια μυστηριώδη γοητευτική και πλούσια σαρανταπεντάρα, έως τη Μαριάχο, μια γιαγιά και ιδιοφυή χάκερ. Η έρευνα βραχυκυκλώνει όταν γίνεται γνωστό πως ο καταδικασμένος για τον φόνο της Λάρα, εκτίει ισόβια κάθειρξη. Ποιος θέλησε να τον μιμηθεί; Για να προχωρήσει η έρευνα, το ΤΑΥ θα αναγκαστεί να εισχωρήσει στον κόσμο των Ρομά και των άστεγων, να σκαλίσει τα τοπικά κυκλώματα διακίνησης ναρκωτικών, να έρθει σε σύγκρουση με συναδέλφους της κεντρικής αστυνομικής διεύθυνσης, παλιούς και καινούργιους, δικτυωμένους και αθώους.
Η συγγραφέας Κάρμεν Μόλα γράφει με ψευδώνυμο, αρνούμενη να αποκαλύψει την ταυτότητά της (όπως η Elena Ferrante). Στην Κόκκινη Μαδρίτη συμπρωταγωνιστεί η πόλη της Μαδρίτης με τις απίστευτες αντιθέσεις της, και η αφήγηση διαπνέεται από το παράλογο χιούμορ του Αλμοδόβαρ.
Ο ψιθυριστής, Alex North (μτφρ. Βεατρίκη Κάντζολα-Σαμπατάκου, Bell)
Ο Τομ Κένεντι μετακομίζει με τον μικρό γιου του, τον Τζέικ, στην πολίχνη Φέδερμπανκ, για μια καινούργια αρχή μετά τον αιφνίδιο θάνατο της γυναίκας του. Είκοσι χρόνια νωρίτερα, το Φέδερμπανκ είχε συνταράξει η εξαφάνιση και ο θάνατος πέντε μικρών παιδιών, από έναν κατά συρροή δολοφόνο γνωστό ως Ψιθυριστή. Την εποχή της μετακόμισης του Τομ, ένα άλλο αγοράκι εξαφανίζεται, γεγονός που βάζει σε υποψίες τον επιθεωρητή Πιτ Γουίλις, ο οποίος είχε εξιχνιάσει την παλιά υπόθεση. Μήπως ο Ψιθυριστής, ο οποίος βρίσκεται στη φυλακή, είχε κάποιο συνεργό; «Φυσικά, ο Τομ και ο Τζέικ δεν έχουν κανένα λόγο να ανησυχούν για μια τόσο παλιά ιστορία, καθώς προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή και στο καινούργιο τους σπίτι…. Και μετά ο Τζέικ αρχίζει να φέρεται παράξενα…» Αληθινά ανατριχιαστικό procedural, με μεταφυσικές διαστάσεις, που θυμίζει τον μεγάλο του είδους Steven King.
Έμποροι θανάτου, Pierre Pouchairet (μτφρ. Λίλα Κονομάρα, Εξάντας)
«Στο Παρίσι, στο νοσοκομείο Νεκέρ ένα στυγερό έγκλημα αφήνει άφωνους τους πάντες: δυο παιδιά δολοφονούνται! Οι δολοφόνοι υπογράφουν με το αίμα των μικρών θυμάτων αφήνοντας πίσω τους ένα ισλαμικό σύνθημα. Η αστυνομία, παρά την καλοστημένη σκηνοθεσία, αρνείται να πιστέψει στην τρομοκρατική ενέργεια. Τι κρύβεται όμως πίσω από τη στυγερή αυτή δολοφονία των παιδιών; Το βάρος για τη διαλεύκανση της υπόθεσης θα πέσει στο διοικητή Πατρίκ Ζιράρ και την ομάδα του. Στην Ισπανία, επαγγελματίες κακοποιοί οργανώνουν μια μεγάλη επιχείρηση: μεταφορά μιας ασύλληπτης ποσότητας ναρκωτικών από εκεί στη Γαλλία. Στη Νίκαια, στη νότια Γαλλία, η Λεάν Βαλορί, της Υπηρεσίας Δίωξης Ναρκωτικών, εργάζεται ήδη πάνω στην ισπανική "αποστολή" που ετοιμάζεται να παραλάβει ένας ντόπιος Νονός. Η Λεάν προετοιμάζεται και περιμένει την περίφημη άφιξη. Γεγονότα και καταστάσεις που φαινομενικά δεν έχουν σχέση μεταξύ τους. Παρ' όλα αυτά οι πρωταγωνιστές δεν θα αποφύγουν τη μοιραία συνάντηση. Αστυνομικοί και εγκληματίες, παραφροσύνη και βιαιότητα... "Οι έρευνες του Ναρκωτικών δεν είναι ένα ήσυχο, μακρύ ποτάμι. Η δίνη παρασέρνει κι εμάς, ερχόμαστε σε επαφή με τα σκατά και συχνά κολυμπάμε μέσα σ' αυτά για να φτάσουμε σε κάποιο αποτέλεσμα...", λέει η Λεάν. Το ανελέητο κυνηγητό έχει αρχίσει...»
Ο συγγραφέας υπήρξε επαγγελματίας αστυνομικός και το βιβλίο δείχνει ότι έχει χτιστεί πάνω σε ενδελεχή έρευνα.
* Η ΧΙΛΝΤΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ είναι μεταφράστρια και συγγραφέας.
Τελευταίο βιβλίο της, το αστυνομικό μυθιστόρημα «Η συχνότητα του θανάτου» (εκδ. Μεταίχμιο).

Ποίος ήτο ο φονεύς του αδελφού μου; Ο Κορκονέας! Μην το ξεχάσεις ποτέ.

Πηγή: giorgosthalassis.com

(Ανοιχτή επιστολή στα παιδιά που γεννήθηκαν μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου)

Αγαπητά μου παιδιά,
Είστε η ελπίδα για την νέα ζωή, που όλοι μας έχουμε ανάγκη, αλλά δεν μας δίνεται πάντα. Είστε μικροί, για να διαβάσετε αυτά που γράφω, αλλά τα γράφω τώρα, γιατί δεν ξέρω αν θα υπάρχω, όταν φτάσετε στην κατάλληλη ηλικία, για να τα μάθετε.
Έχουν λεχθεί άσχημα πράγματα για τον Αλέξανδρο μετά τη δολοφονία του. Αλλά τα έχουν πει βρώμικα στόματα και τα έχουν γράψει βρώμικα χέρια. Μην πιστέψετε τίποτε και κανένα. Εγώ ήμουν σε θέση να ξέρω τον Αλέξανδρο καλύτερα από τον καθένα και σας λέω αυτό. Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ καλό, ευγενικό και τίμιο παιδί, που αγαπούσαν όλοι οι δάσκαλοι και όλοι οι συμμαθητές του. Κι εκείνος αγαπούσε πολύ τους φίλους του και είχε πολλούς, πάρα πολλούς φίλους και οι φίλοι του έγιναν αναρίθμητοι μετά τον θάνατό του, όχι μόνο στην Ελλάδα, σε όλον τον κόσμο. Αλλά ο Αλέξανδρος δεν πρόλαβε να τους αγαπήσει, όμως η μεγάλη του καρδιά, είμαι βέβαιος ότι θα τους χωρούσε όλους αυτούς.
Χθες τέλειωσε η δίκη των δολοφόνων του σε δεύτερο βαθμό στο εφετείο Λαμίας. Μια δίκη που συνεχώς μας έκανε να αγανακτούμε και να ντρεπόμαστε για τον τρόπο που απονέμεται «η δικαιοσύνη» στη χώρα μας. Δεν θα επεκταθώ όμως σε όλα όσα λέχθηκαν και έγιναν σε αυτή τη δίκη που κράτησε πάνω από δυόμισι χρόνια. Λέω μόνο τούτο. Από την αρχή φάνηκε πως είχαν σκοπό να βγάλουν έξω τον Κορκονέα με κάθε τρόπο. Και τώρα θα σας πω μόνο για τη χθεσινή μέρα και αυτό φτάνει.
Η αδιάντροπη υπεράσπιση, που πρότεινε ένα σωρό ελαφρυντικά, πρότεινε και ως ελαφρυντικό την ανάρμοστη συμπεριφορά του θύματος. Λες και η υπεράσπιση δεν ήταν μέσα στην αίθουσα, όπου αποδείχθηκε περίτρανα ότι ο Αλέξανδρος δεν έκανε τίποτε ανάρμοστο. Απλώς βρέθηκε σε ένα μέρος, όπου συχνάζουν πολλά παιδιά αυτής της ηλικίας. Για αυτό και το ελαφρυντικό αυτό δεν έγινε δεκτό. Αλλά η υπεράσπιση, όπως και άλλοι όμοιοι, πάντα προσπαθούσαν να βεβηλώσουν τη μνήμη του Αλέξανδρου και θα συνεχίσουν να προσπαθούν, αλλά εσεις να μη δέχεστε αυτά τα ψέματα.
Ο εισαγγελέας από την άλλη πρότεινε ως ελαφρυντικό τον πρότερο σύννομο βίο του κατηγορουμένου. Ποιος σύννομος βίος όμως; Ακόμη και τη δολοφονία του Αλέξανδρου προσπάθησαν να καλύψουν και να συσκοτίσουν οι δολοφόνοι, αλλά και οι συνάδελφοί τους τροποποίησαν τα ενοχοποιητικά στοιχεία και κατασκεύασαν ψευδομάρτυρα. Σκοπός τους ήταν να πουν ότι οι δολοφόνοι δέχθηκαν επίθεση και κινδύνεψε η ζωή τους και ο Κορκονέας πυροβόλησε για εκφοβισμό στον αέρα και η σφαίρα εξοστρακίστηκε και σκότωσε τον Αλέξανδρο. Και παρόλο που αποδείχθηκε ότι όλα αυτά ήταν ψέματα, δεν υπήρξε καμιά συνέπεια για τους αστυνομικούς που κατασκεύασαν αυτά τα σενάρια. Αν λοιπόν η υπηρεσία του προσπάθησε να απαλλάξει τον Κορκονέα από τη δολοφονία δεν θα τον κάλυπτε για μικρότερα αδικήματα και μικρότερες εγκληματικές πράξεις; Και ακόμη ο εισαγγελέας είπε ότι οι συνάδελφοι του Κορκονέα τον αποκαλούσαν Ράμπο, γιατί ήταν καλός και αποτελεσματικός στη δουλειά του και όχι γιατί έδερνε αθώους ανθρώπους. Αλλά αυτά δεν έκαναν το δικαστήριο να αμφιβάλλει για τον σύννομο βίο του Κορκονέα και δέχθηκε το ελαφρυντικό, ενώ αμφέβαλε για την ενοχή του Σαραλιώτη και τον κήρυξε αθώο. Ο Σαραλιώτης αθώος! Που όλα τα έκαναν μαζί και δεν σκέφτηκαν οι δικαστές, ότι όσα έκανε μετά ο Σαραλιώτης τα έκανε, όχι για να καλύψει την ενοχή του Κορκονέα, αλλά για να καλύψει τη δική του συνενοχή.
Κι ακόμη είπε ο εισαγγελέας ότι ο Κορκονέας οδηγήθηκε σε αυτές τις πράξεις, επειδή ήταν αφελής και αντιδεοντολογικός, όχι γιατί είναι ένας στυγερός δολοφόνος, ένα παλιοτόμαρο της κοινωνίας. Αλλά χθες στην αίθουσα δεν είδα μόνο ένα παλιοτόμαρο, είδα πολλά.
Και η απόφαση του δικαστηρίου να δεχθεί την ενοχή του Κορκονέα για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο απέβλεπε στο να καλύψει τα νώτα του σε ενδεχόμενη αναίρεση, αλλά συγχρόνως είχε σκοπό να τον βγάλει αμέσως από την φυλακή με την ποινή κάθειρξης 13 ετών.
Εύχομαι εσείς παιδιά να ζήσετε καλύτερες μέρες κι αν ποτέ σας πουν παραμύθι για τη λάμια που έτρωγε τα αθώα παλικαρόπουλα, να ξέρετε ότι αυτή δεν είναι η λάμια, αλλά η Λαμία.
Να ζήσετε σε καλύτερες μέρες, αλλά αυτές θα αργήσουν πολύ. Ήδη η κυβέρνηση θα στείλει αστυνομικούς με πολυβόλα ανάμεσα στους ανθρώπους στο κέντρο της Αθήνας και ο πρωθυπουργός ανήγγειλε ότι θα προσλάβει 1500 νέους οπλισμένους Κορκονείς.
Για να έρθουν οι καλύτερες μέρες πρέπει να αγωνιστούμε πολύ και ελπίζω να συμμετάσχετε κι εσείς σε αυτόν τον αγώνα όταν μεγαλώσετε.
Ο γυμνασιάρχης του Αλέξανδρου
Γιώργος Θαλάσσης
************************************

Έτσι "σχολίασε" ο σκιτσογράφος του tvxs.gr,  Γιάννης Δερμεντζόγλου,  τις αλλεπάλληλες  αθωώσεις διαβόητων εγκληματιών λόγω του "πρότερου σύννομου βίου" 

Για τον δικό μας Τίτο, τον Ποιητή

Οι αθέατες όψεις της ποίησης του Τίτου Πατρίκιου

του Γιάννη Ν.Μπασκόζου
Αν όπως λέει ο ποιητής «η ποίηση ψάχνει γι’ απαντήσεις/σ’ ερωτήματα που ακόμα δεν έχουνε τεθεί» ο κριτικός ψάχνει απαντήσεις που έχουν διατυπωθεί αλλά δεν φαίνονται άμεσα στο ποίημα.
Φίλοι για κάποια χρόνια με τον Τίτο νόμιζα ότι τον ξέρω καλά- εννοώ ποιητικά. Όμως έρχεται αυτό το βιβλίο της Ελένης Αντωνιάδου Κείμενα για τον Τίτο Πατρίκιο (Βακχικόν) και μου φανερώνει πτυχές αθέατες. Συνήθως η ποίησή του κατατάσσεται σε μια γνωστή περιοδολόγηση- τα ποιήματα της επανάστασης- της διάψευσης – της υπαρξιακής αναζήτησης και εσχάτως  τα ερωτικά.
Με το βιβλίο της Ελένης Αντωνιάδου βυθιζόμαστε βαθύτερα στην κουζίνα, όπως λέμε, του ποιητή. Ανοιγόμαστε σε άλλα μονοπάτια, ανακαλύπτουμε άλλες επιρροές, μας ανοίγει τον αθηναιοκεντρισμό του, την υλικότητα της ποίησης του, τον κυπριακό εαυτό του, ξαναρίχνει μια ματιά στον ερωτικό ποιητή για να καταλήξει στον στοχαστικό ποιητή.
Αναφέρω ορισμένα παραδείγματα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση. Για παράδειγμα:  Ο Τίτος Πατρίκιος πολλές φορές αναφέρει σε συνεντεύξεις του τις οφειλές  του στον Ρίτσο, στον Μαγιακόβσκι, στον Νερούντα . Η Ελένη Αντωνιάδου στη μελέτη της  επικεντρώνει στην υποδόρια σχέση του με τον Σεφέρη. Εκκινώντας από την παρατήρηση του Δημ. Μαρωνίτη ότι η “Επιμονή μιας Πόλης” του Τίτου δικαιούται να καταγραφεί στα γράμματά μας ως ποίημα δίδυμο του σεφερικού “Βασιλιά της Ασίνη» η Ελένη Αντωνιάδου διατυπώνει ότι η  ιδέα και των δύο ποιημάτων είναι η φθορά και ο χρόνος, όπως προσλαμβάνονται μέσα από την εμπειρία μιας επίσκεψης σε έναν τόπο με ιστορικό φορτίο.  Υπάρχουν και στα δύο ποιήματα ένα εξωτερικό κι ένα εσωτερικό τοπίο, ένα ποιητικό υποκείμενο που παρατηρεί και σχολιάζει, διαρκώς μετασχηματιζόμενο, και ένα δεύτερο πρόσωπο, μια γυναίκα, που μοιράζεται αυτήν την ποιητική περιπέτεια.
Η συγγραφέας διαβάζοντας το ποίημα του Πατρίκιου  Cava dei Tirreni σε παραλληλία με τον «Τελευταίο σταθμό» του Σεφέρη διαπιστώνει ότι  η παραγωγή της ποίησης είναι δυνατή ακόμα και μέσα από δρόμους αντιθετικούς, φτάνει να υπάρχει η κατοικία της μνήμης και να μπορεί κάποιος να αναγνωρίζει τo παλίμψηστο της ιστορίας. Και δεν αναφέρει την κατοικία της μνήμης τυχαία, αλλά γιατί πιστεύει ακριβώς ότι ο Τίτος Πατρίκιος, μετά από πολλά χρόνια, όταν θα γράψει το ποίημα που έχει ακριβώς αυτόν τον τίτλο «Κατοικία της μνήμης», στη συλλογή «Η αντίσταση των γεγονότων», μιλά ακριβώς γι’ αυτό «το δάσος των σκοτωμένων φίλων», μιλά για «όσα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν», για τα οποία μιλά και ο Σεφέρης με τον δικό του τρόπο στον «Τελευταίο Σταθμό», αν και γραμμένο στο τυρηννικό χωριό «Cava dei Tirreni» στις 5 Όκτωβρίου του 1944. Μια κοπιαστική αλλά ουσιαστική παράλληλη ανάγνωση αυτών των δύο σημαντικών για τη Γραμματεία μας ποιημάτων.
Μια άλλη οπτική στον αθέατο κόσμο των ποιημάτων του Τίτου που δίνει η συγγραφέας είναι τα υλικά πράγματα. Γράφει: «σκέφτηκα πολλές φορές πόσο πολλές πληροφορίες και με πόσο εναργή τρόπο μπορεί να μας δώσει η ποίησή του για μια ολόκληρη εποχή που συνδέεται με τα σημαντικότερα ιστορικά γεγονότα της σύγχρονης Ελλάδας, όχι μόνο ως προς τον δημόσιο αλλά και τον ιδιωτικό μας βίο. Με δεδομένο πάντοτε ότι ο υλικός κόσμος άλλοτε αποτελεί το αναγκαίο περιβάλλον του ποιητικού γεγονότος και άλλοτε αποτελεί την προβολή των ανθρώπινων συναισθημάτων».  Χωρίζει μάλιστα τον τρόπο εικονοποίησης του κόσμου των απτών πραγμάτων στην ποίηση του Πατρίκιου σε δύο μεγάλες ομάδες ποιημάτων. Η πρώτη περιλαμβάνει τα ποιήματα που γράφτηκαν ως τη Μεταπολίτευση και η δεύτερη ξεκινά από την οριστική εγκατάσταση του στην Αθήνα ως σήμερα. Από την καταγραφή των υλικών πραγμάτων είτε είναι μια ταράτσα με μαλτεζόπλακες είτε οι πατάτες, το τσιγάρο, ο καφές. Ακόμα είναι τα κτίρια: σπίτια, μουσεία, εστιατόρια, μαγειρεία, νοσοκομεία, κέντρα διασκέδασης. Μεταφορικά μέσα: κάρα, σούστες, βάρκες, πλοία, αεροπλάνα, τραμ, λεωφορεία, τρένα κάθε λογής. Είδη ένδυσης: τεζαριστά φορέματα, περισκελίδες, σλιπ, καπέλα, παπούτσια κάθε λογής. Έπιπλα: καναπέδες, τραπέζια, πολυθρόνες, κρεβάτια, γραφεία. Φαγητά, ποτά  και γλυκά αναφέρονται στην  Αθήνα ως μνήμη, ως παρόν αλλά και ως κιβωτός του ιδιωτικού βίου και των προσωπικών αναστοχασμών. Την εξέλιξη αυτής της υλικότητας του Τίτου θα την βρούμε  στις   πόλεις της Ευρώπης «ως διεύρυνση της ποιητικής του γεωγραφίας αυτήν τη φορά και τέλος, στην Ελλάδα ως ευρύτερος γενέθλιος αλλά και μυθολογικός τόπος». Τα υλικά πράγματα αποκτούν μια άλλη σημαντική γίνονται φορείς στοχασμού. Είναι σαν ο ποιητής να περνάει από την ρεαλιστική απεικόνιση ενός Κουρμπέ στην μετα-ιμπρεσιονιστική αναζήτηση του Σεζάν.
Μια άλλη συνεισφορά της Ελένης Αντωνιάδου είναι η αναζήτηση του χώρου στην ποίηση του Τίτου. Τα ποιήματα του, όπως λέει, « κατοικούν σε πόλεις. Διαβιούν σε διαμερίσματα πολυκατοικιών, κυκλοφορούν σε δρόμους, σε σταθμούς τρένων ή λεωφορείων, παίρνουν αεροπλάνα, καταλύουν σε δωμάτια ξενοδοχείων. Παιδί της πόλης είναι εξάλλου ο ίδιος και είναι αρκούντως εντυπωσιακό το γεγονός ότι ξεκινά την ποιητική του πορεία από έναν μακρύ «χωματόδρομο» και ένα υπαίθριο ποιητικό τοπίο που περιλαμβάνει τόσες σκηνές φύσης και αγροτικής ζωής για να καταλήξει στις μεγάλες πλατείες των ευρωπαϊκών πόλεων. Από μια άποψη ο Τίτος μας θυμίζει τα  τοπόσημα του Μένη Κουμανταρέα : Η  οδός Δερβενίων, η οδός Μάρνη, η οδός Καποδιστρίου, η Αρμοδίου και Αθηνάς, η Μενάνδρου, ο σταθμός Λαρίσης, η Όμόνοια, το Μοναστηράκι, του Ψυρρή, το Θησείο, το καπνοκοπτήριο, το θέατρο «Ερμής», το  καφενείο «Στέμμα» στην Όμόνοια, άλλα κτήρια που δεν υπάρχουν πια και μαζί με αυτά ένας πολύχρωμος κόσμος ανθρώπων που κατοικούν στα ποιήματα του και όπως σωστά λέει η συγγραφέας « αναπλάθουν τον κοινωνικό ιστό και τη ζωή αυτής της πόλης που μας περιβάλλει και μας περιέχει και που η ανάσα της φθάνει στ’ αυτιά μας αυτή την ώρα που μιλάμε εδώ, σ’ αυτή την αίθουσα».
Η Ελένη Αντωνιάδου επεκτείνει τους προβληματισμούς του και στις τελευταίες συλλογές του Τίτου, τις μεγάλες συνθέσεις, στις οποίες επιστρέφει ο Πατρίκιος μετά από πολλά χρόνια, όχι κλείνοντας τον κύκλο, αλλά επιμένοντας στην αενάως ανοιχτή σπείρα.  Μιλώντας μαζί του μου είχε πει ότι διαβάζοντας τους σύγχρονους αγγλοσάξονες ποιητές διαπίστωσε πώς η ποίηση γίνεται πιο αφηγηματική, πιο αυτοβιογραφική. Και αισθάνθηκε δικαιωμένος καθώς κι αυτός από την πλευρά του έμοιαζε ασυνείδητα να διαπερνάται από το ίδιο ρεύμα. Πρόκειται για τα ποιήματα «Έχουν την ώρα τους τα λόγια», «Το σπίτι», «Υμνώ το σώμα», «Σε βρίσκει η ποίηση», καθώς και κάποια άλλα ακόμα. Η Ε.Αντωνιάδου παρατηρεί ότι σε αυτά τα ποιήματα, το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι η έκταση κατά έναν περίεργο τρόπο είναι ευθέως ανάλογη προς τη συμπύκνωση. Σ’ αυτά τα εξομολογητικά εν πολλοίς ποιήματα, «η βασική διαφορά με τις νεανικές του συνθέσεις είναι ότι ο ποιητής δεν μιλά πια ως «εμείς» για να εκφράσει το συλλογικό, αλλά ως ένα εγώ που εκφράζει το προσωπικό, το οποίο όμως η ποιητική διαδικασία αρκεί πλέον για να το μετατρέψει σε συλλογικό».
O Τίτος Πατρίκιος είναι πια ο στοχαστής ποιητής. Έμεινε πιστός σε μια ποιητική ηθική αυτή που είχε διακρίνει ο φίλος του Δημήτρης Μαρωνίτης γράφοντας  για την πρώτη μεταπολεμική γενιά που επικεντρωνόταν στην τριάδα Αλεξάνδρου, Αναγνωστάκης, Πατρίκιος. Τα τελευταία χρόνια (τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και δημόσιο) εκφράζεται πολιτικά με την πλατιά έννοια του όρου. Ο ίδιος έχει διαπιστώσει «Δεν χάθηκαν τα γεγονότα απλώς σκεπάστηκαν όπως οι σιδηροτροχιές των τραμ που θάφτηκαν στην άσφαλτο. Τώρα τα επαναφέρουν όχι όπως ήταν ακριβώς αλλά όπως επιτάσσουν οι καινούργιες γραμμές τροχιοδρόμων» .  Πολλά από τα τελευταία του ποιήματα όπως και στο «Ο πειρασμός της νοσταλγίας» είναι η σκέψη /παρέμβαση/ κριτική του ποιητή στο σήμερα. Μπορεί να ακούγεται σκληρό όταν μιλάει για την Πατρίδα αλλά ποιος θα διαφωνούσε:
«Μ’ αρέσει που θα τελειώσω τη ζωή μου στην πατρίδα
κι ας είναι μια πατρίδα αλλιώτικη από εκείνη που ονειρεύτηκα
είναι όμως πατρίδα αληθινή
γι’ αυτό και κάθε μέρα όπως όλοι οι γεννήτορες
γίνεται πιο ξένη.
info: Ελένη Αντωνιάδου, Κείμενα για τον Τίτο Πατρίκιο, Εκδόσεις Βακχικόν

*****************************

Τιμητική εκδήλωση για τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο 22/11/2011 Το Μουσείο Μπενάκη τίμησε τον Τίτο Πατρίκιο, έναν από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές του εικοστού αιώνα. Ο Άγγελος Δεληβορριάς, Διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη βραβεύει τον Τίτο Πατρίκιο και ο ποιητής απαγγέλει ποιήματά του.

ΓΕΛΑ ΜΟΥ

Μύρωσες
λέξεις άδολες
Αχ βρε Άνοιξη
και τις σκόρπισες
Δειλινό βαθύ
ψάχνει ένα παιδί
θάρρος για να βρει
μιας μικρής να πει

Γέλα μου
Χαμογέλα μου
Και μην κλαις μικρη
είναι το φιλί γλυκο(γελα μου)
και μην κλαις μικρή
Είναι το φιλί
Άνοιξης κλωνί
Λησμονιά κι αρχή

Του Μαγιού το λούλουδο – άιντε
Του Μαρτιού η αναπνιά – ελα
Ax τ’ Απρίλη η δροσιά – δώσ’ μου
Του κορμιού σου τ’ άρωμα – καντηφές

Του παιδιού ανεμελιά - άιντε
Του αγέρα φύσημα - ελα
Του νερού αγκάλιασμα - δώσ’ μου
Του κορμιού σου τ’ άγγιγμα - γλυκό

--------------------------------------
SMILE

You scented
innocent words
Oh Spring
and scattered them
Deep twillight
a boy is searching
to find courage
to say to a little girl

Laugh to me
Smile to me
An don't cry little girl
The kiss is sweet (-laugh to me)
and don't cry little girl
Kiss is
Spring's clone
Forgetfulness and beginning

May's flower
March's breath
April's breeze
Your body's scent - marigold

The child's unconcern
The air's blow
The water's embrace
Your body's touch - sweet

credits

from Σίσυφος / Sisyphus, released March 31, 2019
Σωτήρης Τσακανίκας - Κιθάρες
Δημήτρης Αναστασίου - Βιολί
Κώστας Νικολόπουλος - Ακκορντεον
Αντιγόνη Μπασακάρου - Φωνή
Μιχάλης Δάρμας - Κοντραμπάσσο
Αποστόλης Μπουρνιάς - Κρουστά
Γιάννης Δίσκος - Σαξόφωνο

Χρήστος Παπαναγιώτου - Στίχοι

συμμετέχουν:
Μάρθα Μαυροειδή, Ειρήνη Δερέμπεη, Μαρία Μελαχροινού - Χορωδία
Βασίλης Καλλιστρίδης - Τύμπανα

Εθνικό έγκλημα ή εθνική επιταγή η καύση το 1989 17.500.000 ατομικών φακέλων κοινωνικών φρονημάτων που διατηρούσε η Ασφάλεια;

«Ανεπιθύμητο παρελθόν»: Οι φάκελοι της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας

Ο Β. Καραμανωλάκης σε ένα εξαιρετικό βιβλίο παρακολουθεί την ιστορία των φακέλων κοινωνικών φρονημάτων και παρατηρεί την καύση τους.


Δημήτρης Γλύστρας
 www.in2life.gr

Οι ταχείες αλλαγές που έφερε η οικονομική κρίση τα τελευταία χρόνια, φαίνεται ότι επιτάχυναν την ιστορικοποίηση της δεκαετίας του 1980, και καθόρισαν τον τρόπο με τον οποίο επισκεπτόμαστε τα γεγονότα των μεταπολιτευτικών δεκαετιών. Έτσι, αρκετές από τις πρόσφατες επιστημονικές δουλειές που εστιάζουν στην «δεκαετία του ΠΑΣΟΚ», αναζητούν εκεί τελολογικά τα αίτια της σημερινής δυσπραγίας.

Το «Ανεπιθύμητο Παρελθόν- Οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων στον 20ο αιώνα και η καταστροφή τους» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Θεμέλιο, έχει πολύ πιο ουσιαστικές προθέσεις από το να δώσει μια ερμηνεία της πρόσκαιρης (;) κακοδαιμονίας μας. Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης γράφει με τόλμη για μια εποχή που απέτυχε να συζητήσει με το παρελθόν της, θέτοντας τα ερωτήματα που γεννά αυτή η αποτυχία αναφορικά με το τότε και με το σήμερα.

Το βιβλίο ασχολείται αφενός με τους φακέλους και την ιστορία τους και αφετέρου με τα όσα συνέβαλαν στο συμβολικό γεγονός της καύσης τους στις εγκαταστάσεις της Χαλυβουργικής τον Αύγουστο του 1989 και την χρήση του γεγονότος στην δημόσια σφαίρα.

Και αν εν έτει 2019 η διατήρηση ή η καταστροφή ενός τόσο πολύτιμου για την ελληνική Ιστορία αρχείου, όσο αυτό των φακέλων, θα απασχολούσε λίγο ή καθόλου την κοινή γνώμη, ο συγγραφέας μάς καλεί να σκεφτούμε με τους όρους και την πολιτική συγκυρία του 1989. Τότε, που εκτός από την ανάγκη να οικοδομηθεί η εκλογική συνεργασία δεξιάς και αριστεράς σε πολιτικούς συμβολισμούς, υπήρχε και η πραγματική ανησυχία πολιτών ότι η παρακολούθηση όσων διαφωνούσαν με τα εκάστοτε «καθεστώτα» δεν τελείωσε το 1974 και ότι οι φάκελοι εξακολουθούσαν να συμπληρώνονται.  

«Μέσα στη συγκυρία, τα αρχεία που κληρονομήθηκαν από το προηγούμενο τραυματικό παρελθόν μετατράπηκαν σε ανεπιθύμητες κληρονομιές, σε άταφους νεκρούς, που ήταν πλέον η ώρα να μετατραπούν σε στάχτες. Τα τραυματικό παρελθόν μετατράπηκε σε ανεπιθύμητο».    

Τι βρίσκεται όμως στη βάση της καταστροφής των φακέλων; Γιατί να ξαναγυρίσουμε πίσω σε αυτή την υπόθεση, αναρωτιέται και ο ίδιος ο συγγραφέας;

Μέσα από μια σύνοψη του Εμφυλίου και των αναγνώσεών του σε επόμενες δεκαετίες, ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης φωτίζει το τραύμα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και τους τρόπους με τους οποίους επέλεξε κατά την δεκαετία του 1980 να (μην) το αντιμετωπίσει.  Με άξονα την διαδρομή  των φακέλων, ο συγγραφέας παρουσιάζει ένα μεγάλο μέρος από την ελληνική ιστορία του εξουσιαστικού λόγου και της κυβερνητικότητας, των πρακτικών δηλαδή εκείνων που χρησιμοποίησε το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος για να «περιορίσει την εξάπλωση του κομμουνισμού» και να εξασφαλίσει το αποτέλεσμα του Εμφυλίου. Έτσι, ο αναγνώστης περιδιαβαίνει την ιστορία της "εθνικοφροσύνης", των δηλώσεων κοινωνικών φρονημάτων, τη σημασία τους για την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, και κατανοεί πληρέστερα το πλέγμα της ανελευθερίας- παρόν σε όλο τον βίο της «καχεκτικής» ελληνικής δημοκρατίας μέχρι και την πτώση της Χούντας.
Η εργώδης προσπάθεια της γραφειοκρατίας υπογραμμίζει την στρεβλή εμμονή του κράτους:

«Κάθε φάκελος έπρεπε να ενημερώνεται με οτιδήποτε αφορούσε τον υπό εξέταση πολίτη, κάθε πληροφορία έπρεπε να επιμερίζεται στα πρόσωπα που εν δυνάμει σχετίζονταν. Π.χ. τα δελτία πληροφοριών από τις καταγραφές εκδηλώσεων- από συνέδρια πολιτικών κομμάτων μέχρι κοινωνικές συναθροίσεις- μοιράζονταν σε όλους τους φακέλους των προσώπων που συμμετείχαν και τα οποία κάποτε έφταναν τις μερικές δεκάδες. Το αντίστοιχο συνέβαινε με άρθρα στον Τύπο, τα οποία επισημαίνονταν από το σύνολο των δημοσιευμάτων και αποδελτιώνονταν για να μοιραστούν και πάλι σε δεκάδες φακέλους. Στο μέτρο που ήταν όλοι εν δυνάμει ύποπτοι, έπρεπε να διερευνάται κάθε επαφή, κάθε νήμα που μπορούσε να οδηγήσει στην έξοδο.»    

Μαζί με το πλαίσιο και την μηχανική του φακελώματος, ο Β. Καραμανωλάκης παρουσιάζει τις περιπτώσεις δύο φακέλων: Ενός ανώνυμου και ενός επώνυμου, του Λεωνίδα Κύρκου. Αν η παρουσίαση του ανώνυμου φακέλου κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί πόσο εύκολα θα μπορούσε στην θέση του «αντικαθεστωτικού» Λ.Π. να είχε βρεθεί ο ίδιος ή κάποιος από τους γονείς του, στην περίπτωση του φακέλου Κύρκου νιώθει σαν να παρακολουθεί ένα εργαστήριο αρχειακής επεξεργασίας· μια εν τη γενέσει ιστορική προσέγγιση με βάση αρχειακές πηγές.

Παρά το ότι ο συγγραφέας είναι ξεκάθαρα εναντίον οποιασδήποτε καταστροφής αρχειακού υλικού όπως οι φάκελοι, το «Ανεπιθύμητο παρελθόν» δεν είναι βιβλίο που θέλει να θρηνήσει τους φακέλους, ούτε που τους αποθεώνει ως ιστορικό τεκμήριο- οι αμφιβολίες για την πληρότητα και την αξιοπιστία των όσων περιέχονταν σε αυτούς υπάρχουν σε διάφορα σημεία του βιβλίου. Έτσι, δεν έχουμε να κάνουμε με μια αγιοποίηση ενός αρχειακού σώματος, ούτε με την δαιμονοποίηση όσων έκριναν ότι θα έπρεπε να απαλλαγούμε για πάντα από αυτό. Όπως η δημιουργία και η συντήρηση των φακέλων ήταν προϊόν της ιστορίας μας, έτσι και η περιπέτεια της καταστροφής τους γίνεται- με τα κατάλληλα ερωτήματα- μια πολύτιμη πηγή. «Η δημόσια συζήτηση για την τύψη των φακέλων τον Αύγουστο Σεπτέμβριο του 1989 υπήρξε στην πραγματικότητα μια συζήτηση για την επανοργάνωση της συλλογικής μνήμης», σημειώνει ο Καραμανωλάκης. Εκεί, σε αυτή την συλλογική μνήμη βρίσκεται το κλειδί, ο κώδικας για τις σημερινές προσλήψεις της δεκαετίας του ’40.  

Καθώς το «Ανεπιθύμητο Παρελθόν» τελειώνει, η μεγάλη του αξία ως αναγνώσματος φαίνεται όλο και καθαρότερα. Τα επιμέρους κεφάλαιά του μοιάζουν να συνθέτουν ένα ιστορικό βλέμμα και εμπλουτίζουν την εικόνα του αναγνώστη για την σύγχρονη ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα σε πραγματολογικό, πολιτισμικό και συναισθηματικό επίπεδο. Έτσι, αυτός, ακόμη και χωρίς να το καταλάβει, αντιμετωπίζει το σήμερα και την επικαιρότητα με λίγο περισσότερη συνείδηση- αλάνθαστο δείγμα ότι μόλις διάβασε ένα εξαιρετικό ιστορικό βιβλίο.

INFO

Βαγγέλης Καραμανωλάκης
“Ανεπιθύμητο παρελθόν- Οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων στον 20ο αιώνα και η καταστροφή τους" 
εκδόσεις Θεμέλιο
2019
σελ. 319
τιμή: 17 ευρώ

ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΚΑΡΑΜΑΝΩΛΑΚΗ ΕΔΩ https://www.in2life.gr/features/faces/face/659899/v-karamanolakhs-giati-kapsame-toys-fakeloys----.html

 

Η ταυτότητα μιας χώρας δεν είναι εμπορικό σήμα

Αντώνης Λιάκος*

 efsyn.gr

 

Στο νομοσχέδιο για το «επιτελικό κράτος», που κατατέθηκε, προβλέπεται η σύσταση επιτροπής με τη συμβολική ονομασία «Ελλάδα 2021», για την προετοιμασία της χώρας εν όψει των εορτασμών των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821. Η επιτροπή θα υπάγεται κατευθείαν στον πρωθυπουργό, που βλέπει την επέτειο ως «ευκαιρία να επανασυστήσουμε τη νέα Ελλάδα στον κόσμο. Την Ελλάδα της δημιουργίας, την Ελλάδα της εξωστρέφειας».

Αναμενόμενο ώς εδώ. Καμιά κυβέρνηση δεν θα ’χανε παρόμοια ευκαιρία να καρφιτσώσει την πολιτική της πάνω στην εθνική αφήγηση. Γι’ αυτό αναλαμβάνει μια επιτροπή υπό το άγρυπνο μάτι του πρωθυπουργού τη «μελέτη και υποβολή προτάσεων για την ανάδειξη των αξιών του Ελληνικού Εθνους, του πολιτισμού και της ιστορίας, όπως αυτά διαμορφώθηκαν από τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους μέχρι σήμερα». Ακούγεται παρωχημένος αυτός ο λόγος, αν και φοβάμαι ότι θα βρεθούν ιστορικοί, πολιτικοί επιστήμονες, νομικοί και φιλόσοφοι, όσοι φιλοδοξούν ρόλο του εθνικού ταγού ή γκουρού, που θα σπεύσουν να υποδείξουν τις αξίες αυτές σε πνεύμα νέας εθνικής συναίνεσης.

Oμως το τρίτο σημείο στα καθήκοντα της επιτροπής, «η ανάπτυξη του εθνικού αφηγήματος της Ελλάδας με σκοπό την δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του ελληνικού κράτους», είναι πράγματι ανησυχητικό.

Το 1932 ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ συγκρότησε μια επιτροπή από «πρόσωπα εγνωσμένου κύρους από τον χώρο της πολιτικής, των γραμμάτων και των τεχνών και της επιστήμης» που την ονόμασε Επιτροπή για τη Μελέτη της Τουρκικής Ιστορίας. Καρπός των εργασιών της επιτροπής αυτής ήταν το βιβλίο «Türk Tarihinin Ana Hatliri» («Οι βασικές γραμμές της Τουρκικής Ιστορίας»).

Στη συνέχεια συγκάλεσε δασκάλους, καθηγητές, δημοσιογράφους και διανοούμενους από όλη την Τουρκία, όπου παρουσίασε το καινούργιο αφήγημα της Τουρκίας, με σκοπό τη δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του τουρκικού κράτους. Δημιούργησε δηλαδή και επέβαλε ένα κρατικό δόγμα ιστορίας υπό την άγρυπνη επιτήρησή του.

Ο Κεμάλ επανέλαβε αυτό που λίγο-πολύ έκαναν όλα τα κράτη στις αρχές της συγκρότησής τους, δηλαδή να κατασκευάσει και να επιβάλει μια αντίληψη εθνικής ιστορίας. Αλλά ο τρόπος που το έκανε, δηλαδή η επιβολή ενός κεντρικά σχεδιασμένου δόγματος, ανταποκρινόταν σε μια εποχή αποθέωσης του κρατικισμού, που η κρατική επιβολή ιδεολογίας ήταν κάτι κοινό, και επομένως δεν παραξένευε, και στη σταλινική Ρωσία, και στη φασιστική Ιταλία και Γερμανία, αλλά και σε μικρότερες χώρες με αυταρχικά καθεστώτα. Αλλά στην Ελλάδα του 2019, έχουμε ανάγκη από «την δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας» επιβεβλημένη από το κράτος;

Δεν έχει σημασία με τι υλικά θα κατασκευαστεί αυτή η ενιαία εικόνα, και επομένως δεν εξαρτάται από το ποιοι θα συμμετάσχουν σε αυτή την επιτροπή. Δεν έχει σημασία αν θα υιοθετηθεί μια εκδοχή ηρωική ή εκσυγχρονιστική εκδοχή. Σημασία έχει η κανονικοποίηση και η επιβολή ενός κανόνα ιστορίας για την Επανάσταση του 1821 και την ελληνική ιστορία. Θα είναι πολύ μεγάλη οπισθοδρόμηση για την Ελλάδα.

Η επέτειος των 200 χρόνων της Επανάστασης θα είναι ένας πόλεμος ερμηνειών και σημασιών όχι μόνο για την επανάσταση αλλά και για τη νεοελληνική ιστορία. Οπως ήταν και για τη Γαλλία τα 200 χρόνια από την επανάστασή της, το 1989. Τι ονομάζουμε «Επανάσταση» και ποιο περιεχόμενο της δίνουμε, πώς την τοποθετούμε στην ιστορική ροή, τι εννοούμε μιλώντας για το γεγονός αυτό, πώς αντιλαμβανόμαστε δυο αιώνες ελληνικής ιστορίας, για όλα αυτά δεν υπάρχει ομοφωνία, και ευτυχώς, αλλά ένας πλούτος συζήτησης. Στην Ελλάδα έχει αναπτυχθεί μια ρωμαλέα ιστορική κοινότητα πολυφωνική και πολυπρισματική. Γι’ αυτό τον λόγο το πεδίο της συζήτησης πρέπει να είναι ανοιχτό, πολυφωνικό και ανεξάρτητο από το κράτος.

Αν θέλουμε να περιγράψουμε τον ρόλο που θα έπρεπε να έχει το κράτος θα ήταν να ενθαρρύνει και να υποστηρίξει τις ιστορικές έρευνες (οι οποίες κατά κανόνα θέτουν καινούργια ερωτήματα) και τη διάχυση των αποτελεσμάτων τους στην κοινωνία, τις πρωτοβουλίες δημόσιας ιστορίας.

Δεν είναι δουλειά του να επιβάλει ούτε κοινές αξίες ούτε –πολύ περισσότερο– «ενιαίο αφήγημα» του έθνους. Και επειδή η Επανάσταση του 1821 ήταν ένα παγκόσμιο γεγονός, δεν φτάνει να το λέμε εμείς, αλλά να προσελκύσουμε στη μελέτη της επανάστασης ιστορικούς ερευνητές από έναν ευρύτερο κύκλο χωρών που θα αναλάβουν να δείξουν πώς το γεγονός αυτό συνυφάνθηκε με την δική τους ιστορία.

Κυρίως όμως ως ιστορικοί πρέπει να πάρουμε εμείς την πρωτοβουλία μιας δημόσιας συζήτησης για την επανάσταση αλλά και για τα διακόσια χρόνια ελληνικής ιστορίας. Με ένα διαρκές φόρουμ συζήτησης. Κυρίως όμως πρέπει να απαιτήσουμε τη διαγραφή του άρθρου 113 του νόμου για το επιτελικό κράτος. Πρόκειται για ένα επικίνδυνο άρθρο, απειλεί την ελευθερία της ιστορικής έρευνας και συζήτησης, δείχνει ένα μείγμα άγνοιας και αλαζονείας. Θα δυσφημίσει τη χώρα διεθνώς. Η ταυτότητα μιας χώρας δεν είναι εμπορικό σήμα.

*ιστορικός

Ζωή Airbnb

Σαν πλανόδιο τσίρκο

Σαν πλανόδιο τσίρκο τη ζωή μου τη σκόρπισα
σε σταθμούς και πλατείες πού με πας δε σε ρώτησα
τώρα δίχως πυξίδα τα ταξίδια μου κάνω
τη φωνή σου ακούω μα τι λες δε σε πιάνω

Ελλάδα Βέμπο μου και Μαίριλιν Μονρόε
Ελλάδα Ελύτη μου και Έντγκαρ Άλλαν Πόε
Ελλάδα μάγισσα, παρθένα και τροτέζα μου
Ελλάδα Τούμπα, Αλκαζάρ και Καλογρέζα μου

Μια φορά μου γεννούσες ένα πάθος παράφορο
τώρα παίζεις παιχνίδι που μ’ αφήνει αδιάφορο
δεν κερδίζω δε χάνω σ’ αγαπώ και σ’ αρνιέμαι
κι από ένα κλαράκι του γκρεμού σου κρατιέμαι

Ελλάδα Βέμπο μου και Μαίριλιν Μονρόε
Ελλάδα Ελύτη μου και Έντγκαρ Άλλαν Πόε
Ελλάδα μάγισσα, παρθένα και τροτέζα μου
Ελλάδα Τούμπα, Αλκαζάρ και Καλογρέζα μου

Επιστήμη εναντίον τσαρλατανισμού: μια επίκαιρη απολαυστική σατιρική ταινία

Η ανάρτηση αφιερώνεται σε όσους/ες 

επιμένουν με μεγάλο κόστος 

 να αντιπαραθέτουν

τον ορθό (επιστημονικό) λόγο

 απέναντι  στους φανατικούς

 του ανορθολογισμού  

που κυριαρχούν σαν τα καρκινικά κύτταρα

 στον δύσμοιρο κοινωνικό σώμα .

Gerontakos

Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΓΟΣ

1957

Μια απολαυστική ηθογραφική σάτιρα-κόλαφος

για την καθυστερημένη   Ιταλική επαρχία.

Σκηνοθεσία:  Μάριο Μονιτσέλι

Μάριο Μονιτσέλι - Βικιπαίδεια

Συγγραφείς: Ennio De Concini, Luigi Emmanuele

Ηθοποιοί: Βιτόριο Ντε Σίκα, Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, Αλμπέρτο Σόρντι , Μαρία Μερλίνι

Ο Φραντσέκο (Μαρτσέλο Μαστρογιάνι) , ένας νέος γιατρός, διορίζεται  στο φανταστικό χωριό Πιανέτα/ Pianetta στην επαρχία του Αβελίνο/Αvellino, αλλά πέφτει επάνω σε έναν απρόβλεπτο ανταγωνιστή, τον "μάγο"  (strogano) Δον Αντόνιο ( Βιτόριο Ντε Σίκα ) , έναν εμπειρικό  «θεραπευτή», που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τους αστοιχείωτους χωρικούς.
Ο "πόλεμος" που θα ξεσπάσει ανάμεσα στους δύο άντρες ,  στην αρχή  θα αποβεί σε συντριπτική ήττα για τον γιατρό, που αδυνατεί να πείσει τους χωρικούς για τα οφέλη της  επιστημονικής ιατρικής θεραπείας .   Η απελπισία που θα τον καταλάβει , θα τον οδηγήσει στην  ....

• Add to Phrasebook
  • No word lists for Greek -> Greek...
  • Create a new word list...
• Copy

• Add to Phrasebook
  • No word lists for Greek -> Greek...
  • Create a new word list...
• Copy

• Add to Phrasebook
  • No word lists for Greek -> Greek...
  • Create a new word list...
• Copy

ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

 

 Μίλτος Σαχτούρης :
 ένας από τους σημαντικότερους μεταπολεμικούς ποιητές.
 Τιμημένος με τρία κρατικά βραβεία. 

Γέννηση: 29 Ιουλίου 1919, Αθήνα

Απεβίωσε: 29 Μαρτίου 2005, Αθήνα

=> Βικιπαίδεια

"Δώρα''
 
Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί

Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό

Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής


Ὀρυχεῖο
 
Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπὸ μιὰ στοὰ
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει
Στὸ σπίτι χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα

Νὰ μὲ θυμᾶσαι

Ποιήματα (1945-1971)

Ἕνας μεγάλος οὐρανὸς γεμάτος χελιδόνια
τεράστιες αἴθουσες δωρικὲς κολῶνες
τὰ πεινασμένα τὰ φαντάσματα
καθισμένα σὲ καρέκλες στὶς γωνιὲς
νὰ κλαῖνε
τὰ δωμάτια μὲ τὰ νεκρὰ πουλιὰ
ὁ Αἴγιστος τὸ δίχτυ ὁ Κώστας
ὁ Κώστας ὁ ψαρὰς ὁ πονεμένος
ἕνα δωμάτιο γεμάτο τούλια πολύχρωμα ποὺ ἀνεμίζουνε
νεράντζια σπᾶνε τὰ τζάμια στὰ παράθυρα
καὶ μπαίνουν μέσα
ὁ Κώστας σκοτωμένος
ὁ Ὀρέστης σκοτωμένος
ὁ Ἀλέξης σκοτωμένος
σπᾶνε τὶς ἁλυσίδες στὰ παράθυρα
καὶ μπαίνουν μέσα ὁ Κώστας ὁ Ὀρέστης ὁ Ἀλέξης
ἄλλοι γυρίζουνε στοὺς δρόμους ἀπὸ τὸ πανηγύρι
μὲ φῶτα μὲ σημαῖες μὲ δέντρα
φωνάζουν τὴ Μαρία νὰ κατέβει κάτω
φωνάζουν τὴ Μαρία νὰ κατέβει ἀπὸ τὸν Οὐρανὸ
τ᾿ ἄλογα τ᾿ Ἀχιλλέα πετοῦν στὸν οὐρανὸ
βολίδες συνοδεύουνε τὸ πέταμά τους
ὁ ἥλιος κατρακυλάει ἀπὸ λόφο σὲ λόφο
καὶ τὸ φεγγάρι εἶναι ἕνα πράσινο φανάρι
γεμάτο οἰνόπνευμα
τότε νυχτώνει ἡ σιωπὴ τοὺς δρόμους
καὶ βγαίνει ὁ τυφλός με τὸ μπαστούνι του
παιδιὰ τὸν ἀκoλουθᾶνε στὶς μύτες τῶν ποδιῶν
δὲν εἶναι ὁ Οἰδίποδας
εἶναι ὁ Ἠλίας τῆς λαχαναγορᾶς
παίζει μίαν ἐξαντλητικὴ θανάσιμη φλογέρα
εἶναι ὁ νεκρὸς Ἠλίας τῆς λαχαναγορᾶς.
© Ἐκδόσεις Κέδρος καὶ Μίλτος Σαχτούρης
Ἀπὸ τά: Ποιήματα (1945-1971)· Ἐκδόσεις Κέδρος, 2000.

Ο Σαχτούρης διαβάζει Σαχτούρη 1

Συλλογή: Παραλογαίς (1948)

 α. Τα δώρα / β. Ορυχείο / γ. Ο γάμος / δ. Η μάχη / ε. Το εργοστάσιο / στ. Δεν είναι ο Οιδίποδας

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΣΚΟΠΙΟ της ΕΤ1

Αποσπάσματα από σπάνιες συνεντεύξεις του Ποιητή

• Add to Phrasebook
  • No word lists for Greek -> Greek...
  • Create a new word list...
• Copy

• Add to Phrasebook
  • No word lists for English -> Greek...
  • Create a new word list...
• Copy

• Add to Phrasebook
  • No word lists for Greek -> Greek...
  • Create a new word list...
• Copy

• Add to Phrasebook
  • No word lists for Greek -> Greek...
  • Create a new word list...
• Copy