1.
Δημητρός Ε. Ψαρρός
Το Αϊβαλί και η Μικρασιατική Αιολίδα
Συγγραφέας : Δημητρός Ε. Ψαρρός
Επιμέλεια : Κωστούλα Σκλαβενίτη
Έτος έκδοσης : 2017
Αριθμός σελίδων : 627, με περισσότερες από 800 εικόνες (περ. 350 α/μ, 250 έγχρωμες, 200 χάρτες, τοπογραφικά και αρχιτεκτονικά σχέδια)
ISBN πανόδετου : 978-960-250-687-5
Τιμή : 85,00 €
Τιμή με έκπτωση : 63,75 €
Το Αϊβαλί και η Μικρασιατική Αιολίδα υπήρξε έργο ζωής
για τον αρχιτέκτονα Δημητρό Ε. Ψαρρό, ο οποίος ασχολήθηκε με την έρευνα
και τη συγγραφή του από το 1969 έως το θάνατό του, το 2008. Πρόκειται
για μια αρχιτεκτονική και πολεοδομική μελέτη που επιχειρεί να
ανασυστήσει αυτή τη μοναδική από δημογραφική άποψη πολιτεία της
Μικρασιατικής Αιολίδας, της οποίας ο πληθυσμός μέχρι το 1922 ήταν αμιγώς
ελληνικός. Η έρευνα του Ψαρρού, σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου,
«αποκαλύπτει βήμα βήμα τις φάσεις ανάπτυξης της πολιτείας και της γύρω
περιοχής, αξιοποιώντας πληροφορίες που αναζητήθηκαν τόσο σε γραπτές
ιστορικές πηγές όσο και σε προφορικές μαρτυρίες». Το βιβλίο παρουσιάζει
«σε σχέδια και φωτογραφίες, τον κτιριακό της πλούτο, σε μια προσπάθεια
να διασώσει, έστω και μόνο σε εικόνες, κάποια σημάδια στο χώρο που ήδη
έχουν χαθεί, ή που πρόκειται να εξαφανιστούν σύντομα».
Το κείμενο παρακολουθεί –ενορία την ενορία– την οικιστική εξέλιξη στους οικισμούς Αϊβαλί, Μοσχονήσια και Γενιτσαροχώρι, και συμπληρώνεται από μια πολυσέλιδη επισκόπηση του περιβάλλοντα χώρου αυτών των οικισμών, όπου, μεταξύ άλλων, καταγράφονται αναλυτικά όλα τα μοναστήρια, τα ξωκλήσια και τα νησάκια του ιδιότυπου αυτού αρχιπελάγους. Τέλος, τα παραρτήματα με τα οποία ολοκληρώνεται η μελέτη περιλαμβάνουν εκτενές χρονολόγιο με την ιστορία της περιοχής (από το 1000 έως το 1923) καθώς και ιστορικά, πληθυσμιακά και ανθρωπολογικά στοιχεία, ενώ στη βιβλιογραφία παρατίθενται οι γνωστές και άγνωστες πηγές που χρησιμοποίησε ο ερευνητής. Το εικονογραφικό υλικό, σημαντικότατο για την τεκμηρίωση της έρευνάς του Δ. Ε. Ψαρρού, περιλαμβάνει, εκτός από φωτογραφίες από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις μέρες μας, και πρωτότυπα τοπογραφικά / αρχιτεκτονικά σχέδια του ίδιου αλλά και Τούρκων μελετητών της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του τόπου.
Ο ΔΗΜΗΤΡΟΣ Ε. ΨΑΡΡΟΣ (12.8.1939–3.5.2008) γεννήθηκε στην Καλλιθέα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ’ όπου πήρε τα διπλώματα του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου μηχανικού (1963) και του αρχιτέκτονα (1968). Διατηρούσε, από το 1967 ώς το θάνατό του, Γραφείο Μελετών για έργα αρχιτεκτονικά, στατικά και ηλεκτρομηχανολογικά. Για το αρχιτεκτονικό του έργο του απονεμήθηκε δύο φορές το Βραβείο Εφαρμοσμένης Αρχιτεκτονικής του ΥΠΕΧΩΔΕ (1984 και 1987). Από το 1969 ασχολήθηκε συστηματικά με τη μελέτη της ιστορίας, της λαογραφίας και της αρχιτεκτονικής των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας, ιδιαίτερα κατά την οθωμανική περίοδο. Οι μακροχρόνιες επιτόπιες έρευνές του του επέτρεψαν να προβάλει πολλές φορές την πολιτιστική κληρονομιά και την παραδοσιακή αρχιτεκτονική αυτών των τόπων με εκθέσεις, δημοσιεύσεις, τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ και ανακοινώσεις σε διάφορα διεθνή συνέδρια.
Διετέλεσε, μεταξύ άλλων: μέλος της Μόνιμης Επιτροπής Χωροταξίας του ΤΕΕ (1974–1979)· ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Δημοκρατικής Κίνησης Επιστημόνων (1975–1978)· γενικός γραμματέας της Ένωσης Κυδωνιατών (1981–1983), οπότε και επιμελήθηκε τη σχολιασμένη επανέκδοση της Ιστορίας των Κυδωνιών του Γεωργίου Σακκάρη του 1920, την εγκυρότερη ιστορική πηγή για το Αϊβαλί· γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος (1985–1987)· μέλος της Διεθνούς Επιστημονικής Επιτροπής Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής (CIAV) του ICOMOS και του Δ.Σ. του Ελληνικού Τμήματος του ICOMOS (1999–2008).
Συμμετείχε σε πολλά διεθνή και ελληνικά συνέδρια που οργανώθηκαν, μεταξύ άλλων, από το ICOMOS, την UNESCO, την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος και το Σύλλογο Αρχιτεκτόνων Λέσβου, το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών και την Εταιρεία Λεσβιακών Μελετών, το τουρκικό ίδρυμα Foundation of Lausanne Treaty Emigrants, την Αρχιτεκτονική Σχολή της Άγκυρας, το Δήμο Αϊβαλιού και τον τοπικό Σύλλογο Πολιτών «Baykus-Γλαυκώπις», κυρίως με θέματα που αφορούν τη μελέτη και την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Μικράς Ασίας και των Βαλκανίων, και ειδικότερα ελληνικών οικισμών στη Μικρά Ασία.
Βιβλιοκρισίες
The Books Journal, Ιανουάριος 2018
Από την αρχιτεκτονική μιας πόλης στην αρχιτεκτονική ενός βιβλίου
2.
Το κείμενο παρακολουθεί –ενορία την ενορία– την οικιστική εξέλιξη στους οικισμούς Αϊβαλί, Μοσχονήσια και Γενιτσαροχώρι, και συμπληρώνεται από μια πολυσέλιδη επισκόπηση του περιβάλλοντα χώρου αυτών των οικισμών, όπου, μεταξύ άλλων, καταγράφονται αναλυτικά όλα τα μοναστήρια, τα ξωκλήσια και τα νησάκια του ιδιότυπου αυτού αρχιπελάγους. Τέλος, τα παραρτήματα με τα οποία ολοκληρώνεται η μελέτη περιλαμβάνουν εκτενές χρονολόγιο με την ιστορία της περιοχής (από το 1000 έως το 1923) καθώς και ιστορικά, πληθυσμιακά και ανθρωπολογικά στοιχεία, ενώ στη βιβλιογραφία παρατίθενται οι γνωστές και άγνωστες πηγές που χρησιμοποίησε ο ερευνητής. Το εικονογραφικό υλικό, σημαντικότατο για την τεκμηρίωση της έρευνάς του Δ. Ε. Ψαρρού, περιλαμβάνει, εκτός από φωτογραφίες από τα τέλη του 19ου αιώνα έως τις μέρες μας, και πρωτότυπα τοπογραφικά / αρχιτεκτονικά σχέδια του ίδιου αλλά και Τούρκων μελετητών της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του τόπου.
Ο ΔΗΜΗΤΡΟΣ Ε. ΨΑΡΡΟΣ (12.8.1939–3.5.2008) γεννήθηκε στην Καλλιθέα. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, απ’ όπου πήρε τα διπλώματα του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου μηχανικού (1963) και του αρχιτέκτονα (1968). Διατηρούσε, από το 1967 ώς το θάνατό του, Γραφείο Μελετών για έργα αρχιτεκτονικά, στατικά και ηλεκτρομηχανολογικά. Για το αρχιτεκτονικό του έργο του απονεμήθηκε δύο φορές το Βραβείο Εφαρμοσμένης Αρχιτεκτονικής του ΥΠΕΧΩΔΕ (1984 και 1987). Από το 1969 ασχολήθηκε συστηματικά με τη μελέτη της ιστορίας, της λαογραφίας και της αρχιτεκτονικής των Βαλκανίων και της Μικράς Ασίας, ιδιαίτερα κατά την οθωμανική περίοδο. Οι μακροχρόνιες επιτόπιες έρευνές του του επέτρεψαν να προβάλει πολλές φορές την πολιτιστική κληρονομιά και την παραδοσιακή αρχιτεκτονική αυτών των τόπων με εκθέσεις, δημοσιεύσεις, τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ και ανακοινώσεις σε διάφορα διεθνή συνέδρια.
Διετέλεσε, μεταξύ άλλων: μέλος της Μόνιμης Επιτροπής Χωροταξίας του ΤΕΕ (1974–1979)· ιδρυτικό μέλος και πρόεδρος της Δημοκρατικής Κίνησης Επιστημόνων (1975–1978)· γενικός γραμματέας της Ένωσης Κυδωνιατών (1981–1983), οπότε και επιμελήθηκε τη σχολιασμένη επανέκδοση της Ιστορίας των Κυδωνιών του Γεωργίου Σακκάρη του 1920, την εγκυρότερη ιστορική πηγή για το Αϊβαλί· γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος (1985–1987)· μέλος της Διεθνούς Επιστημονικής Επιτροπής Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής (CIAV) του ICOMOS και του Δ.Σ. του Ελληνικού Τμήματος του ICOMOS (1999–2008).
Συμμετείχε σε πολλά διεθνή και ελληνικά συνέδρια που οργανώθηκαν, μεταξύ άλλων, από το ICOMOS, την UNESCO, την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος, το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών, το Τεχνικό Επιμελητήριο της Ελλάδος και το Σύλλογο Αρχιτεκτόνων Λέσβου, το Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, το Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών και την Εταιρεία Λεσβιακών Μελετών, το τουρκικό ίδρυμα Foundation of Lausanne Treaty Emigrants, την Αρχιτεκτονική Σχολή της Άγκυρας, το Δήμο Αϊβαλιού και τον τοπικό Σύλλογο Πολιτών «Baykus-Γλαυκώπις», κυρίως με θέματα που αφορούν τη μελέτη και την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Μικράς Ασίας και των Βαλκανίων, και ειδικότερα ελληνικών οικισμών στη Μικρά Ασία.
Βιβλιοκρισίες
The Books Journal, Ιανουάριος 2018
Από την αρχιτεκτονική μιας πόλης στην αρχιτεκτονική ενός βιβλίου
2.
Βιργιλίου Αινειάδα
Προλεγόμενα-μετάφραση-σχόλια: Θεόδωρος Παπαγγελής
Βιργιλίου Αινειάδα, Προλεγόμενα-μετάφραση-σχόλια:
Θεόδωρος Παπαγγελής, έκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα
2018, σελ. 493. ISBN: 978-960-250-710-0
Τιμή: 28,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 25,20€
Η Αινειάδα, έργο μεγάλης ποιητικής πνοής, αποτελεί σταθμό, έναν από τους πρώτους, στην ιστορία της δυτικής λογοτεχνίας. Ο Βιργίλιος, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του μια μικρή ποιητική παραγωγή, γράφει την Αινειάδα τα χρόνια που ο Οκταβιανός Αύγουστος εδραιώνει τη θέση του στο πολιτικό στερέωμα της ρωμαϊκής πολιτείας και βάζει τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. Υποστηρικτής του οράματός του, ο Βιργίλιος το εξυμνεί μέσω ενός μύθου που ξεκινά από την ομηρική Τροία και οδηγεί στην ίδρυση της μετέπειτα αυτοκρατορικής και κοσμοκράτειρας Ρώμης. Ο Αινείας θα αποτελέσει το κεντρικό πρόσωπο της έμμετρης αφήγησής του: θα γλιτώσει από την άλωση της Τροίας και θα περιπλανηθεί με τους Τρώες που τον έχουν ακολουθήσει στα παράλια της Μεσογείου, συναντώντας επιζήσαντες των ομηρικών επών, άλλοτε έχοντας την εύνοια των θεών και άλλοτε αντιμέτωπος με την οργή τους, μέχρι να καταλήξει στην Ιταλία, επαληθεύοντας τις προφητείες για το μέλλον του και την τύχη των απογόνων του. Στην καρδιά της αφήγησης η συνάντησή του με τη βασίλισσα Διδώ της Καρχηδόνας και η τραγική της κατάληξη εξακολουθούν ύστερα από αιώνες να συγκινούν τους αναγνώστες.
«Η ιστορία του Αινεία, όπως τη βλέπουμε στην Αινειάδα, είναι εν μέρει αποτέλεσμα των επιλογών που κάνει ο ποιητής ανάμεσα σε διάφορες ελληνικές και ρωμαϊκές μυθογραφικές εκδοχές και εν μέρει αποτέλεσμα δικών του επινοήσεων», γράφει στα προλεγόμενα ο Θεόδωρος Παπαγγελής. Ωστόσο το ομηρικό έπος αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς – άλλωστε από τον 3ο αιώνα π.Χ. οι Ρωμαίοι προσπαθούσαν επίμονα να δημιουργήσουν μια γραμματεία προσανατολισμένη στο ελληνικό παράδειγμα. Η Αινειάδα καθιερώθηκε σχεδόν αμέσως ως κλασικό κείμενο και ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια εντασσόταν στη διδακτέα σχολική ύλη. Επηρέασε και ενέπνευσε από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας πλήθος συγγραφείς, ποιητές –με κορυφαίο ίσως τον Δάντη–, μουσικούς και εικαστικούς καλλιτέχνες.
Έργο ζωής ενός βαθύ γνώστη της λατινικής λογοτεχνίας, η μετάφραση αυτή συνιστά την πρώτη ουσιαστική και φιλολογικά έγκυρη προσπάθεια να μεταφερθεί αυτό το θεμελιώδες έργο της κλασικής γραμματείας σε μια γλώσσα χυμώδη και ποιητική, συνάμα όμως καταληπτή και θελκτική για τον σύγχρονο αναγνώστη. Τη μετάφραση συνοδεύουν εκτενή προλεγόμενα και κατατοπιστικά σχόλια του μεταφραστή, που καθιστούν το κείμενο ακόμη πιο προσβάσιμο και συναρπαστικό.
Ο Θεόδωρος Παπαγγελής είναι καθηγητής Λατινικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
3.
Στην έκδοση συγκεντρώνονται όλα τα γνωστά έως σήμερα ψηφιδωτά, ενώ διασώζονται ψηφιδωτά άγνωστα στη βιβλιογραφία και παρέχονται πολυάριθμες αρχειακές πληροφορίες για τον χώρο της Μακεδονίας και της Θράκης. Περιλαμβάνονται επίσης πληροφορίες εντοπίων για οικοδομήματα και ψηφιδωτά κατεστραμμένα ή χαμένα, που συγκεντρώθηκαν σε περιηγήσεις σε αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο. Στο εκτεταμένο συνθετικό μέρος που προτάσσεται γίνεται προσπάθεια να καταδειχθεί με τη βοήθεια της εικονογραφικής ανάλυσης ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας και της Θράκης στην ανάπτυξη και την εξέλιξη των ψηφιδωτών διακοσμήσεων του ευρύτερου χώρου του Ανατολικού Ιλλυρικού. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις σχέσεις του παρουσιαζόμενου υλικού με τις γειτονικές, βορειότερες κυρίως, περιοχές, με τις οποίες ο υπό εξέταση γεωγραφικός χώρος αποτελούσε κατά την ύστερη αρχαιότητα ενιαίο διοικητικό τμήμα του βυζαντινού κράτους. Στα λήμματα των καταλόγων παρατίθενται για κάθε ψηφιδωτό οι χώροι που κοσμούνται με αυτό, η σημερινή κατάσταση και θέση του, οι διαστάσεις και τα χρώματά του εφόσον είναι γνωστά, η περιγραφή του, τυχόν επιγραφές, η χρονολόγησή του, η σχετική βιβλιογραφία και, αν υπάρχουν, άλλα πορίσματα που έχουν προκύψει από την αρχαιολογική έρευνα.
Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται το πλουσιότατο φωτογραφικό και σχεδιαστικό υλικό που παραχωρήθηκε από αρχαιολόγους, Εφορείες Αρχαιοτήτων, την Αρχαιολογική Εταιρεία, τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών και τα αρχεία των πανεπιστημιακών ανασκαφών Δίου και Φιλίππων, καθώς και μεγάλος αριθμός έγχρωμων φωτογραφιών η λήψη των οποίων πραγματοποιήθηκε σε κατά χώραν επισκέψεις. Το δεύτερο μέρος συμπληρώνεται με χάρτες στους οποίους σημειώνονται οι τοποθεσίες στις οποίες αποκαλύφθηκαν μνημεία με ψηφιδωτά.
H Παναγιώτα Aσημακοπούλου-Aτζακά, ομότιμη καθηγήτρια του Tμήματος Iστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εργάστηκε από το 1969 έως το 2009 στο Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών. Το ερευνητικό της ενδιαφέρον εστιάζεται στην έρευνα της ύστερης αρχαιότητας και κυρίως στα θέματα που σχετίζονται με τις διακοσμήσεις εσωτερικών χώρων, ανάμεσα στα οποία την πρώτη θέση κατέχουν τα ψηφιδωτά δάπεδα. Ασχολείται επίσης με τους καλλιτέχνες και τους δωρητές στην ύστερη αρχαιότητα, με ποικίλα ζητήματα εικονογραφίας, καθώς και με την έρευνα ρωμαϊκών και χριστιανικών γραπτών πηγών, κυρίως σε ό,τι αφορά τη διάρκεια της ειδωλολατρίας στον χριστιανικό κόσμο. Κύριο ερευνητικό έργο της αποτελεί η συγγραφή σε διαδοχικούς τόμους (κατά γεωγραφικές περιοχές) του Συντάγματος (Corpus) των παλαιοχριστιανικών ψηφιδωτών δαπέδων της Ελλάδος. Το έργο αποτελείται από πέντε πολυσέλιδες μονογραφίες, από τις οποίες έχουν δημοσιευτεί οι τέσσερις. Για τον δεύτερο τόμο τιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 1988 με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Συνεργάστηκε σε πολλά ευρωπαϊκά προγράμματα, το πιο πρόσφατο από τα οποία είναι το «Euromed Heritage ΙΙΙ, Byzantium Early Islam». Έχει δημοσιεύσει οκτώ μονογραφίες και πολλά άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, πρακτικά διεθνών και τοπικών συνεδρίων και συλλογικούς τόμους.
Τιμή: 28,00€
Τιμή ΜΙΕΤ: 25,20€
Η Αινειάδα, έργο μεγάλης ποιητικής πνοής, αποτελεί σταθμό, έναν από τους πρώτους, στην ιστορία της δυτικής λογοτεχνίας. Ο Βιργίλιος, έχοντας ήδη στο ενεργητικό του μια μικρή ποιητική παραγωγή, γράφει την Αινειάδα τα χρόνια που ο Οκταβιανός Αύγουστος εδραιώνει τη θέση του στο πολιτικό στερέωμα της ρωμαϊκής πολιτείας και βάζει τα θεμέλια της αυτοκρατορίας. Υποστηρικτής του οράματός του, ο Βιργίλιος το εξυμνεί μέσω ενός μύθου που ξεκινά από την ομηρική Τροία και οδηγεί στην ίδρυση της μετέπειτα αυτοκρατορικής και κοσμοκράτειρας Ρώμης. Ο Αινείας θα αποτελέσει το κεντρικό πρόσωπο της έμμετρης αφήγησής του: θα γλιτώσει από την άλωση της Τροίας και θα περιπλανηθεί με τους Τρώες που τον έχουν ακολουθήσει στα παράλια της Μεσογείου, συναντώντας επιζήσαντες των ομηρικών επών, άλλοτε έχοντας την εύνοια των θεών και άλλοτε αντιμέτωπος με την οργή τους, μέχρι να καταλήξει στην Ιταλία, επαληθεύοντας τις προφητείες για το μέλλον του και την τύχη των απογόνων του. Στην καρδιά της αφήγησης η συνάντησή του με τη βασίλισσα Διδώ της Καρχηδόνας και η τραγική της κατάληξη εξακολουθούν ύστερα από αιώνες να συγκινούν τους αναγνώστες.
«Η ιστορία του Αινεία, όπως τη βλέπουμε στην Αινειάδα, είναι εν μέρει αποτέλεσμα των επιλογών που κάνει ο ποιητής ανάμεσα σε διάφορες ελληνικές και ρωμαϊκές μυθογραφικές εκδοχές και εν μέρει αποτέλεσμα δικών του επινοήσεων», γράφει στα προλεγόμενα ο Θεόδωρος Παπαγγελής. Ωστόσο το ομηρικό έπος αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς – άλλωστε από τον 3ο αιώνα π.Χ. οι Ρωμαίοι προσπαθούσαν επίμονα να δημιουργήσουν μια γραμματεία προσανατολισμένη στο ελληνικό παράδειγμα. Η Αινειάδα καθιερώθηκε σχεδόν αμέσως ως κλασικό κείμενο και ήδη από τα ρωμαϊκά χρόνια εντασσόταν στη διδακτέα σχολική ύλη. Επηρέασε και ενέπνευσε από την αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας πλήθος συγγραφείς, ποιητές –με κορυφαίο ίσως τον Δάντη–, μουσικούς και εικαστικούς καλλιτέχνες.
Έργο ζωής ενός βαθύ γνώστη της λατινικής λογοτεχνίας, η μετάφραση αυτή συνιστά την πρώτη ουσιαστική και φιλολογικά έγκυρη προσπάθεια να μεταφερθεί αυτό το θεμελιώδες έργο της κλασικής γραμματείας σε μια γλώσσα χυμώδη και ποιητική, συνάμα όμως καταληπτή και θελκτική για τον σύγχρονο αναγνώστη. Τη μετάφραση συνοδεύουν εκτενή προλεγόμενα και κατατοπιστικά σχόλια του μεταφραστή, που καθιστούν το κείμενο ακόμη πιο προσβάσιμο και συναρπαστικό.
Ο Θεόδωρος Παπαγγελής είναι καθηγητής Λατινικής Φιλολογίας στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.
3.
Παναγιώτα Ασημακοπούλου-Ατζακά
Τα ψηφιδωτά δάπεδα της Μακεδονίας και της Θράκης (εκτός Θεσσαλονίκης)
Έτος έκδοσης : 2017
Σειρά : Βυζαντινά Μνημεία, 18
Αριθμός σελίδων : Μέρος Α΄: 623 / Μέρος Β΄: 606 (566 πίνακες με χάρτες, έγχρωμες και α/μ φωτογραφίες)
ISBN πανόδετου : 978-618-83505-0-2
Τιμή : 100,00 €
Η παρούσα έκδοση αποτελεί τον τέταρτο τόμο του Συντάγματος των παλαιοχριστιανικών ψηφιδωτών δαπέδων της Ελλάδας (τόμος ΙΙΙ.2) και περιλαμβάνει τα ψηφιδωτά δάπεδα της Μακεδονίας και της Θράκης (εκτός της Θεσσαλονίκης). Πρόκειται για συνέκδοση του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών) και του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης και αποτελείται από δύο μέρη (Μέρος Α΄: Κείμενο, Μέρος Β΄: Φωτογραφίες – Σχέδια).Στην έκδοση συγκεντρώνονται όλα τα γνωστά έως σήμερα ψηφιδωτά, ενώ διασώζονται ψηφιδωτά άγνωστα στη βιβλιογραφία και παρέχονται πολυάριθμες αρχειακές πληροφορίες για τον χώρο της Μακεδονίας και της Θράκης. Περιλαμβάνονται επίσης πληροφορίες εντοπίων για οικοδομήματα και ψηφιδωτά κατεστραμμένα ή χαμένα, που συγκεντρώθηκαν σε περιηγήσεις σε αστικά κέντρα και στην ύπαιθρο. Στο εκτεταμένο συνθετικό μέρος που προτάσσεται γίνεται προσπάθεια να καταδειχθεί με τη βοήθεια της εικονογραφικής ανάλυσης ο καθοριστικός ρόλος που έπαιξε ο γεωγραφικός χώρος της Μακεδονίας και της Θράκης στην ανάπτυξη και την εξέλιξη των ψηφιδωτών διακοσμήσεων του ευρύτερου χώρου του Ανατολικού Ιλλυρικού. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις σχέσεις του παρουσιαζόμενου υλικού με τις γειτονικές, βορειότερες κυρίως, περιοχές, με τις οποίες ο υπό εξέταση γεωγραφικός χώρος αποτελούσε κατά την ύστερη αρχαιότητα ενιαίο διοικητικό τμήμα του βυζαντινού κράτους. Στα λήμματα των καταλόγων παρατίθενται για κάθε ψηφιδωτό οι χώροι που κοσμούνται με αυτό, η σημερινή κατάσταση και θέση του, οι διαστάσεις και τα χρώματά του εφόσον είναι γνωστά, η περιγραφή του, τυχόν επιγραφές, η χρονολόγησή του, η σχετική βιβλιογραφία και, αν υπάρχουν, άλλα πορίσματα που έχουν προκύψει από την αρχαιολογική έρευνα.
Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται το πλουσιότατο φωτογραφικό και σχεδιαστικό υλικό που παραχωρήθηκε από αρχαιολόγους, Εφορείες Αρχαιοτήτων, την Αρχαιολογική Εταιρεία, τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών, το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών και τα αρχεία των πανεπιστημιακών ανασκαφών Δίου και Φιλίππων, καθώς και μεγάλος αριθμός έγχρωμων φωτογραφιών η λήψη των οποίων πραγματοποιήθηκε σε κατά χώραν επισκέψεις. Το δεύτερο μέρος συμπληρώνεται με χάρτες στους οποίους σημειώνονται οι τοποθεσίες στις οποίες αποκαλύφθηκαν μνημεία με ψηφιδωτά.
H Παναγιώτα Aσημακοπούλου-Aτζακά, ομότιμη καθηγήτρια του Tμήματος Iστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εργάστηκε από το 1969 έως το 2009 στο Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών. Το ερευνητικό της ενδιαφέρον εστιάζεται στην έρευνα της ύστερης αρχαιότητας και κυρίως στα θέματα που σχετίζονται με τις διακοσμήσεις εσωτερικών χώρων, ανάμεσα στα οποία την πρώτη θέση κατέχουν τα ψηφιδωτά δάπεδα. Ασχολείται επίσης με τους καλλιτέχνες και τους δωρητές στην ύστερη αρχαιότητα, με ποικίλα ζητήματα εικονογραφίας, καθώς και με την έρευνα ρωμαϊκών και χριστιανικών γραπτών πηγών, κυρίως σε ό,τι αφορά τη διάρκεια της ειδωλολατρίας στον χριστιανικό κόσμο. Κύριο ερευνητικό έργο της αποτελεί η συγγραφή σε διαδοχικούς τόμους (κατά γεωγραφικές περιοχές) του Συντάγματος (Corpus) των παλαιοχριστιανικών ψηφιδωτών δαπέδων της Ελλάδος. Το έργο αποτελείται από πέντε πολυσέλιδες μονογραφίες, από τις οποίες έχουν δημοσιευτεί οι τέσσερις. Για τον δεύτερο τόμο τιμήθηκε τον Δεκέμβριο του 1988 με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Συνεργάστηκε σε πολλά ευρωπαϊκά προγράμματα, το πιο πρόσφατο από τα οποία είναι το «Euromed Heritage ΙΙΙ, Byzantium Early Islam». Έχει δημοσιεύσει οκτώ μονογραφίες και πολλά άρθρα σε ελληνικά και ξένα περιοδικά, πρακτικά διεθνών και τοπικών συνεδρίων και συλλογικούς τόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου