Όσο κι αν προσπαθεί να το αποφύγει, ο αρχηγός της αξιωματικής
αντιπολίτευσης, είναι πια υποχρεωμένος να εξηγήσει τις “δύσκολες
επιλογές” που συνεπάγονται οι προτάσεις του
Η ΝΔ κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της
Έχουμε αρχίσει να ξεχνάμε τα ελληνικά μας. Ή, οι λογογράφοι
των πολιτικών είναι τόσο προσηλωμένοι στην προσπάθεια να φτιασιδώσουν
κάθε φράση που εκφέρεται ώστε να είναι αρκούντως τηλεοπτική που στο
τέλος χάνεται κάθε ουσία και απομένει ένα τίποτα που προσπαθεί να
παραστήσει ότι είναι κάτι.
Χτες λοιπόν, ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης
δήλωσε ότι “Στη σημερινή εποχή δεν είναι εύκολο να είναι κανείς αρεστός
σε όλους”. Για αυτό, είπε, ανεβαίνοντας στη ΔΕΘ, “δεν θα προδικάσω ένα
πλέγμα ακοστολόγητων και μαξιμαλιστικών προτάσεων μόνο και μόνο για να
είμαι αρεστός και ευχάριστος στο εθνικό ακροατήριο”.
Προφανώς ο κ. Μητσοτάκης, ο λογογράφος του ή και οι δύο, μπερδεύουν το “όλοι” με το “πολλοί” ή το “περισσότεροι”. Διότι πολύ σπάνια κάποιος είναι αρεστός σε .όλους. Αυτό δηλαδή που ο πρόεδρος της ΝΔ θεωρεί ότι συμβαίνει στη “σημερινή εποχή” συνέβαινε πάντοτε! Ο Γεώργιος Παπανδρέου λόγου χάριν, μπορεί να αποκλήθηκε “Γέρος της Δημοκρατίας”, μπορεί να υπήρξε ιδιαιτέρως δημοφιλής σε κάποια φάση, μπορεί να έγινε πρωθυπουργός με μεγάλο ποσοστό αλλά αρεστός “σε όλους” δεν ήταν ποτέ, άλλοτε αδίκως κι άλλοτε δικαίως.
Προφανώς αυτό ισχύει και για τον Ανδρέα, και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πολύ περισσότερο για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Άρα, ας αφήσουμε στην άκρη την αδιέξοδη συζήτηση για το ποιος και πότε μπορεί “να είναι αρεστός σε όλους” και ας επιστρέψουμε στην ουσία. Αρνούμενος ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτό που ούτως ή άλλως αδυνατούσε να κάνει, να αρέσει δηλαδή σε όλους, επιλέγει να αρέσει σε... ορισμένους. Αλλά για να μην χαλάσει η γαλάζια μανέστρα αποφεύγει επιμελώς να μας ενημερώσει ποιοι είναι αυτοί οι “ορισμένοι” στους οποίους αποφάσισε τελικά να είναι αρεστός.
Για να αποφύγει λοιπόν να ανοίξει περαιτέρω αυτή η συζήτηση και αφού έδωσε την μπάλα στους αντιπάλους του, άρχισε να μπουρδουκλώνει την συζήτηση, επιχειρώντας να εμφανιστεί ως πραγματιστής που θα κάνει “αυτό που (υποτίθεται ότι) ζητούν οι Έλληνες σήμερα”, δηλαδή “τεκμηριωμένες και συγκεκριμένες προτάσεις”, τις οποίες όμως, -άλλη μια φορά- απέφυγε να τις παρουσιάσει.
Από το πολύ φτιασίδωμα όμως και από τις υπερβολικές ασκήσεις ισορροπίας μεταξύ αυτού που λέγεται και αυτού που υπονοείται αλλά δεν ονοματίζεται, ο λόγος του αρχηγού της ΝΔ αποκτάει ρωγμές και από αυτές τις ρωγμές ξεπηδά ξανά η ουσία.
Γιατί όταν ο κ. Μητσοτάκης, που θέλει να αρέσει σε “ορισμένους” που δεν εξηγεί ποιοι είναι, μιλά για “συγκεκριμένες προτάσεις” που επιμελώς δεν τις συγκεκριμενοποιεί, αλλά συμπληρώνει, σαν μόλις εκείνη την στιγμή να το σκέφτηκε και σαν να είναι το φυσικότερο πράγμα του κόσμου, ότι αυτές οι προτάσεις “μπορεί μερικές φορές να συνεπάγονται και ορισμένες δύσκολες επιλογές”, η συζήτηση ξαναρχίζει υπό άλλους όρους.
Γιατί όταν ένας πολιτικός μιλάει για “δύσκολες (μελλοντικές) επιλογές” στην Ελλάδα των περικοπών, της ανεργίας και της ανέχειας, δεν μπορεί παρά να εννοεί και άλλες περικοπές και άλλη ανεργία και άλλη ανέχεια.
Αλλά τότε, προς τι η προσπάθεια να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του;
*O Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
Προφανώς ο κ. Μητσοτάκης, ο λογογράφος του ή και οι δύο, μπερδεύουν το “όλοι” με το “πολλοί” ή το “περισσότεροι”. Διότι πολύ σπάνια κάποιος είναι αρεστός σε .όλους. Αυτό δηλαδή που ο πρόεδρος της ΝΔ θεωρεί ότι συμβαίνει στη “σημερινή εποχή” συνέβαινε πάντοτε! Ο Γεώργιος Παπανδρέου λόγου χάριν, μπορεί να αποκλήθηκε “Γέρος της Δημοκρατίας”, μπορεί να υπήρξε ιδιαιτέρως δημοφιλής σε κάποια φάση, μπορεί να έγινε πρωθυπουργός με μεγάλο ποσοστό αλλά αρεστός “σε όλους” δεν ήταν ποτέ, άλλοτε αδίκως κι άλλοτε δικαίως.
Προφανώς αυτό ισχύει και για τον Ανδρέα, και για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και πολύ περισσότερο για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Άρα, ας αφήσουμε στην άκρη την αδιέξοδη συζήτηση για το ποιος και πότε μπορεί “να είναι αρεστός σε όλους” και ας επιστρέψουμε στην ουσία. Αρνούμενος ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτό που ούτως ή άλλως αδυνατούσε να κάνει, να αρέσει δηλαδή σε όλους, επιλέγει να αρέσει σε... ορισμένους. Αλλά για να μην χαλάσει η γαλάζια μανέστρα αποφεύγει επιμελώς να μας ενημερώσει ποιοι είναι αυτοί οι “ορισμένοι” στους οποίους αποφάσισε τελικά να είναι αρεστός.
Για να αποφύγει λοιπόν να ανοίξει περαιτέρω αυτή η συζήτηση και αφού έδωσε την μπάλα στους αντιπάλους του, άρχισε να μπουρδουκλώνει την συζήτηση, επιχειρώντας να εμφανιστεί ως πραγματιστής που θα κάνει “αυτό που (υποτίθεται ότι) ζητούν οι Έλληνες σήμερα”, δηλαδή “τεκμηριωμένες και συγκεκριμένες προτάσεις”, τις οποίες όμως, -άλλη μια φορά- απέφυγε να τις παρουσιάσει.
Από το πολύ φτιασίδωμα όμως και από τις υπερβολικές ασκήσεις ισορροπίας μεταξύ αυτού που λέγεται και αυτού που υπονοείται αλλά δεν ονοματίζεται, ο λόγος του αρχηγού της ΝΔ αποκτάει ρωγμές και από αυτές τις ρωγμές ξεπηδά ξανά η ουσία.
Γιατί όταν ο κ. Μητσοτάκης, που θέλει να αρέσει σε “ορισμένους” που δεν εξηγεί ποιοι είναι, μιλά για “συγκεκριμένες προτάσεις” που επιμελώς δεν τις συγκεκριμενοποιεί, αλλά συμπληρώνει, σαν μόλις εκείνη την στιγμή να το σκέφτηκε και σαν να είναι το φυσικότερο πράγμα του κόσμου, ότι αυτές οι προτάσεις “μπορεί μερικές φορές να συνεπάγονται και ορισμένες δύσκολες επιλογές”, η συζήτηση ξαναρχίζει υπό άλλους όρους.
Γιατί όταν ένας πολιτικός μιλάει για “δύσκολες (μελλοντικές) επιλογές” στην Ελλάδα των περικοπών, της ανεργίας και της ανέχειας, δεν μπορεί παρά να εννοεί και άλλες περικοπές και άλλη ανεργία και άλλη ανέχεια.
Αλλά τότε, προς τι η προσπάθεια να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του;
*O Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου