Δεν ξέρω αν το έχετε πάρει χαμπάρι, αλλά όλοι θα πεθάνουμε
Ένας δημοσιογράφος του Oneman έρχεται για πρώτη φορά στη ζωή του αντιμέτωπος με υπαρξιακούς προβληματισμούς.
Το μεσημεριανό μου φαγητό. Τα κείμενα που έχω να γράψω στη
δουλειά. Τι θα κάνω το βράδυ. Πόσο πίσω έχω μείνει στις σειρές που
βλέπω. Η μπάκα μου που συνεχώς μεγαλώνει. Ο τραπεζικός μου λογαριασμός.
Οι τραυματισμοί του μπασκετικού Ολυμπιακού.
Τις περισσότερες στιγμές της ημέρας, όταν δεν έχω τσακωθεί με το κορίτσι μου ή δεν βήχω σαν θαλασσόλυκος, τα παραπάνω είναι τα συνηθισμένα μου προβλήματα. Ή τουλάχιστον αυτά θα ήθελα να είναι τα προβλήματά μου.
Γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι καταραμένες στιγμές, στις οποίες σκέφτομαι ότι μια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα πεθάνω και τίποτα πια δεν θα έχει νόημα. Θα ήθελα πάρα πολύ να πιστεύω σε παραδείσους, μετά θάνατον ζωές και μετενσαρκώσεις, όμως πολύ φοβάμαι πως αυτό που μας περιμένει όταν φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή, είναι ένας αιώνιος ύπνος χωρίς όνειρα. Ένα μόνιμο σκοτάδι.
Καλά κατάλαβες. Το κείμενο που ακολουθεί είναι όσο μαύρο και σκοτεινό προμηνύει ο τίτλος του. Βλέπεις, όλο και πιο συχνά τελευταία, τα πάντα γύρω μου και μέσα μου παγώνουν και μόνο στη σκέψη ότι στο καλύτερο σενάριο, έχω μπροστά μου 50 με 60 χρόνια ζωής ακόμα και μετά με περιμένει το απόλυτο τίποτα. Ούτε σκέψεις, ούτε συναισθήματα, ούτε ελπίδες, ούτε όνειρα. Μόνο κενό. Το απόλυτο κενό.[..........];
Τις περισσότερες στιγμές της ημέρας, όταν δεν έχω τσακωθεί με το κορίτσι μου ή δεν βήχω σαν θαλασσόλυκος, τα παραπάνω είναι τα συνηθισμένα μου προβλήματα. Ή τουλάχιστον αυτά θα ήθελα να είναι τα προβλήματά μου.
Γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι καταραμένες στιγμές, στις οποίες σκέφτομαι ότι μια μέρα, αργά ή γρήγορα, θα πεθάνω και τίποτα πια δεν θα έχει νόημα. Θα ήθελα πάρα πολύ να πιστεύω σε παραδείσους, μετά θάνατον ζωές και μετενσαρκώσεις, όμως πολύ φοβάμαι πως αυτό που μας περιμένει όταν φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή, είναι ένας αιώνιος ύπνος χωρίς όνειρα. Ένα μόνιμο σκοτάδι.
Καλά κατάλαβες. Το κείμενο που ακολουθεί είναι όσο μαύρο και σκοτεινό προμηνύει ο τίτλος του. Βλέπεις, όλο και πιο συχνά τελευταία, τα πάντα γύρω μου και μέσα μου παγώνουν και μόνο στη σκέψη ότι στο καλύτερο σενάριο, έχω μπροστά μου 50 με 60 χρόνια ζωής ακόμα και μετά με περιμένει το απόλυτο τίποτα. Ούτε σκέψεις, ούτε συναισθήματα, ούτε ελπίδες, ούτε όνειρα. Μόνο κενό. Το απόλυτο κενό.[..........];
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου