Τι θ΄ απομείνει; Τι θ΄ απομείνει; Μονάχα το βουητό της θάλασσας...

VILLA RIFAT

Οι δυο συνταξιούχοι κουβέντιαζαν  στην αντηλιά
πάλι για το ναυάγιο του Ατρομήτου
κι εσύ αποξεχάστηκες να θαυμάζεις
εκείνα τα καλλίγραμμα άλογα
καθώς  ανηφορίζανε με τόση χάρη
στη βουνοπλαγιά  με τα πεύκα .

Ένα παράξενο κι εκρηκτικό καλοκαίρι
σφηνωμένο τόσο απροσδόκητα
ανάμεσα σε μιαν ελπίδα  και τη διάψευσή της
σ΄αυτούς τους ανυπόμονους καιρούς
που στήνου σκηνικά
και σε τραβούν να βγεις στο ρόλο σου
πριν να τον έχεις μελετήσει.

Τι θ΄απομείνει;Τι θ΄απομείνει;
Ο ξενοδόχος μετρά περίλυπος τ΄άδεια τραπέζια,
λέει
στον κηπουρό να κλαδέψει τη δράνα (=κληματαριά/κρεβατίνα),
αποτραβιέται στο γραφείο του και λογαριάζει
κοντά σ΄ένα παλιό σπαθί που σκούριασε στη θήκη του
κάτω απ΄τα διαμάντια.
Χτυπά ένα τηλέφωνο,
δεν απαντά κανένας,
τι χρειάζεται τόσα πολυθόρυβα τηλέφωνα
σ΄έναν κόσμο που βουβάθηκε η ψυχή του;

Μια κοπέλα ανοίγει ένα βιβλίο
«αν ήσουνα σοφός κι αν έλυνες το αίνιγμα
οι θεοί θα σ΄έριχναν
σ΄ένα λαβύρινθο  από εγκλήματα»,
η βελόνα σκάλωσε στο δίσκο
«δάκρυα, δάκρυα, δάκρυα»,
κι η ασώπαστη έγνοια πάντα κοντά μας
σαν το μεγάλο ποτάμι
που σ΄αφήνει και σε ξαναβρίσκει
μουρμουρίζοντας φρικτές χρονολογίες
όταν ταξιδεύεις με το τραίνο στην Ανατολή
και λες  ότι παραμονεύει ακόμη κάπου μια θεομηνία.

Τι θ΄ απομείνει;  Τι θ΄ απομείνει; Μονάχα
το βουητό της θάλασσας,
τα ξεριζωμένα φύκια στ΄ακρογιάλι
κι η μουσική ανάμνηση απ΄τη φωνή σου
τη στιγμή που ψιθύριζες «χειμώνιασε» στο περιβόλι
κοιτάζοντας τη ροδιά
κι άναψαν πρόωρα τα φώτα.

Α, είναι παρήγορο να σε περιμένουν
τ΄αναμμένα φώτα στην τραπεζαρία
κι οι νέοι φίλοι σου που θα δειπνήσεις
από τον άρτο της δικής τους χαράς,
σκορπίζοντας τ΄άλλο πρωί
ο καθένας και σε μια πολιτεία.


Πέτρος Χρονάς (Σάββας Μελόπουλος)
Γεννήθηκε στην Πόλη. Φοίτησε στο Ζωγράφειο Λύκειο 
και παρακολούθησε μαθήματα στην Ανωτάτη Εμπορική και στη Φιλοσοφική της Κων/πολης.
Μετεγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1971. Εξέδωσε πολλές ποιητικές συλλογές. Ποιήματά του μελοποιήθηκαν από Έλληνες συνθέτες , όπως ο Στ. Κραουνάκης κ.α.