Τα ταπεινά κι ασήμαντα που δεν βλέπει η κυβέρνηση

Κλέαρχος Τσαουσίδης

– Παρακαλώ, μπορώ να κάνω μια μαστογραφία;
Ακολουθούν κάποιες ερωτήσεις για ηλικία (65), πότε έγινε η προηγούμενη (πρόπερσι) κ.λπ. και έπειτα έρχεται η ετυμηγορία:

• Θα σας κλείσω για τις 6 Ιανουαρίου 2018.
• Είπατε 2018;
• Ναι, δεν έχω νωρίτερα.

Το κορυφαίο στο είδος δημόσιο νοσοκομείο έχει ουρά 14 μηνών για τις μαστογραφίες. Αν η γυναίκα πάθει ενδιαμέσως καρκίνο θα φταίει προφανώς η κακιά της μοίρα.
Επακολουθεί επικοινωνία με ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο. Το ραντεβού μπορεί να κλειστεί για μεθαύριο. Πόσο κοστίζει;

• 70 ευρώ έτσι (!) και 60 με παραπεμπτικό από το ταμείο σας.

Η κυρία δεν έχει τόσα λεφτά, είναι τέλη του μήνα και η καλή σύνταξη που έπαιρνε έχει μειωθεί κάτω από το 50%. Εξάλλου, με το μέσο αποπληθωρισμένο μισθό των 2.800 ευρώ που λάμβανε όσο εργαζόταν, πλήρωνε μόνο για περίθαλψη 2.350 ευρώ το χρόνο και το βιβλιάριο υγείας της έχει μόνο τέτοιου είδους παρακλινικές εξετάσεις (που στο κάτω κάτω βοηθούν να μην ξοδεύουν στη συνέχεια τα Ταμεία απίστευτα ποσά για αμφίβολή πια θεραπεία του καρκίνου).
Συνεχίζεται η αναζήτηση και ω του θαύματος, σε άλλο νοσοκομείο, μπορεί να κάνει τη μαστογραφία στις 5 Δεκεμβρίου 2016! Χρειάζεται όμως, και πολύ σωστά, παραπεμπτικό γιατρού του ΕΟΠΠΥ.
Η …ψηφιακή διακυβέρνηση
Νέα αναζήτηση για γιατρό. Δεν απαντά ούτε ένα από τα τηλέφωνα που βρίσκεις στο διαδίκτυο ή στον Χρυσό Οδηγό. Ψάχνουμε για μια ώρα, τα αφτιά μας ανάβουν και τα νεύρα μας είναι τσατάλια. Συζητάμε τον ιδιωτικό γιατρό που από την 1η του μήνα έχει καλύψει τις επισκέψεις των ασφαλισμένων, άρα θέλει λεφτά.
Τότε έρχεται μια φίλη, μας λέει να πάρουμε έναν πενταψήφιο ιδιωτικής εταιρίας με κόστος 99 λεπτά και αυτό πράττουμε.
Τα θαύματα συνεχίζονται. Ένα ευγενέστατο κορίτσι (γενιά της ελαστικής εργασίας) χάνει περίπου ένα τέταρτο για να βρει ραντεβού πριν από τις 5 Δεκεμβρίου. Και βρίσκει. Και το κλείνει.
Η μαστογραφία θα γίνει χωρίς 60 ή 70 ευρώ, χωρίς αμοιβή ιδιώτη γιατρού, το ζευγάρι θα τη βγάλει ώς τις 29 το μήνα που θα πληρωθούν οι συντάξεις με τα 45 ευρώ που του έχουν απομείνει και όλα καλά…
Όλα καλά; Κάθε άλλο. Όλα άθλια!
Δηλαδή είναι τόσο δύσκολο να έχει μια ανάλογη υπηρεσία η έδρα κάθε νομού για το νοσοκομείο ή τα νοσοκομεία της περιοχής; Δεν περισσεύει προσωπικό; Ε, όχι πια. Πάτε να δείτε πώς λειτουργούν τα νοσοκομεία σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο. Δεν λέω να δείτε πώς δουλεύουν κάποια ιδιωτικά διότι γνωρίζω τι λάσπη θα φάω.
Είναι τόσο δύσκολο να συντονίζονται οι υπηρεσίες της δημόσιας υγείας για να μην τρέχουμε στα ιδιωτικά; Είναι τόσο δύσκολο να παίρνεις ένα τηλέφωνο, αντίστοιχο με τα πενταψήφια των ιδιωτικών και όλα τα τηλεφωνεία των τόσων νοσοκομείων που έχει η Θεσσαλονίκη να απαντούν κατά περίπτωση σ’ αυτό; Είναι τόσο δύσκολο να μάθουν να χρησιμοποιούν το διαδίκτυο (όπου βλέπεις στο πεδίο «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ» να σου λένε ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για ραντεβού!);
Τελικά, έτσι, όσο και αν ανέβουν τα κονδύλια για τη δημόσια Υγεία, τα χάλια της θα μένουν απαράλλαχτα. Θυμίζω τι γινόταν πριν από την κρίση με την τεράστια σπατάλη στην Υγεία. Ακριβώς τα ίδια.

Το ίδιο έργο

Όλα όσα προανέφερα υποκρύπτουν εξυπηρέτηση (αφιλοκερδώς;) των ιδιωτικών θεραπευτηρίων, διαγνωστικών κέντρων κ.λπ. από μισθοδοτούμενους στο ΕΣΥ. Αν όχι, τότε είναι ανίκανοι όσοι διευθύνουν τα νοσοκομεία.
Για να τα πω πιο χοντρά: θυμίζω τι γινόταν με τους αξονικούς τομογράφους που σταθερά και πάγια βρίσκονταν εκτός λειτουργίας και τα δημόσια νοσοκομεία έστελναν τους ασθενείς τους σε ιδιωτικούς που κατά σύμπτωση ανήκαν σε συγγενείς μεγαλογιατρών.
Παρακαλώ, μην επιχειρήσει κανείς της συντεχνίας να με διαψεύσει. Θα περιγράψω με το νι και με τι σίγμα τι συνέβη με μένα όταν μεταφέρθηκα σε κώμα σε μεγάλο δημόσιο νοσοκομείο, στο οποίο ο υπεύθυνος του τομογράφου είχε κι έναν δικό του σε ιδιωτική κλινική.
Η κοινωνία ανέχτηκε πολλές θυσίες και στήριξε την κυβέρνηση ακόμη και με τη σιωπή της (απόδειξη οι «μεγάλες διαδηλώσεις» των 300 -και πολλούς μετράω- γνωστών συνδικαλιστών που πρόσκεινται σε συγκεκριμένα κόμματα και συνήθως έχουν χρόνια να πατήσουν στη δουλειά τους). ‘Η οι 20 ή 30 που κάθε τόσο κλείνουν δρόμους έξω από νοσοκομεία απαιτώντας αυτά που επί 6 χρόνια τα είχαν ξεχάσει. Είναι κι αυτοί που νιώθουν σαν παρατημένες αρραβωνιαστικές…
Όμως η υπόλοιπη κοινωνία περιμένει αυτά τα ταπεινά και ασήμαντα να θεραπεύσει η κυβέρνηση, όχι να τα αφήνει να σέρνονται μην και θυμώσουν οι συντεχνίες...
dailythess.gr