ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΟΥ ΜΠΟΜΠ ΝΤΙΛΑΝ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 2016

"Ο 20ός αιώνας ήταν μεταξύ άλλων κι ο αιώνας κατά τον οποίο η ποίηση ανακοίνωσε τον θάνατό της.
Από το 1900 κιόλας ,δύο ήταν τα είδη φωνής που έβγαιναν από το στόμα των σελίδων των καινούργιων ποιητών. Η μία φώναζε για αναπαρθένευση, για μια νέα αμεσότητα που θα ξανάφερνε την ποίηση ,έστω και με τη βία, αντιμέτωπη με τη ζωή( ντανταϊστές, υπερρεαλιστές, φουτουριστές, μπίτνικς κλπ.). Η άλλη δεν άφηνε κανένα τέτοιο περιθώριο: η ποίηση είχε πεθάνει γιατί ο σύγχρονος άνθρωπος είχε πετάξει απ’ τη ζωή του το πνεύμα που την έκανε να ζει. Οπότε το μόνο που έμενε ήταν το ξενύχτισμα, η συνομιλία με τον νεκρό, η βουτιά στα υπάρχοντά του μήπως βρεθεί κάτι πολύτιμο, κάποια πνευματική διαθήκη με αιώνιο αντίκρισμα ( Έλιοτ, Πάουντ , Σεφέρης κλπ.).
Στη δεκαετία του ’60 ακούστηκε μια τρίτη φωνή. Μια έρρινη φωνή με συνοδεία κακοπαιγμένης κιθάρας και φυσαρμόνικας. Η μουσική που την συνόδευε έμοιαζε να’ ναι μια ανυπόκριτη συνομιλία με τις νεκρές ρίζες της αμερικανικής ή της ελισαβετιανής τραγουδοποιητικής παράδοσης. Ο στίχος όμως δεν έκρυβε καθόλου την βίαιη, αγχώδη διάθεσή του να μιλήσει για κάτι που υπάρχει, που είναι ζωντανό, που αν πεθάνει, θα πεθάνουμε κι εμείς. Αυτό το μίγμα ,που άκουγε στο όνομα Μπομπ Ντίλαν, υπήρξε το πιο επιτυχημένο όχημα για να γίνει υπόθεση και του πιο απλού ανθρώπου το πρόβλημα που απασχολούσε τους ποιητές από το 1900 και μετά.
Το ότι απλοί άνθρωποι όπως οι Μπιτλς ή ο Σπρίνγκστιν πήγαν το αίτημα αυτό στην κορυφή της αγοράς του λαϊκού τραγουδιού το οφείλουμε στην δύναμη της επιρροής του Ντίλαν. Το ότι προσωπικότητες όπως ο Κοέν, η Τζόνι Μίτσελ, ο Νικ Κέιβ ταξίδεψαν αυτήν την τέχνη ως τα πνευματικά της πέρατα, το οφείλουμε πάλι στο δικό του κάψιμο.
Ένα Νόμπελ λογοτεχνίας δεν βοηθάει φυσικά τον ίδιο, που έτσι κι αλλιώς περιφέρεται τσουρουφλισμένος από πόλη σε πόλη, κάνοντας το πιο έντιμο που θα μπορούσε, μην αφήνοντας δηλ. ούτε ίχνος του μύθου του που να μην το καταστρέψει. Βοηθάει όμως την ίδια τη λογοτεχνία. Γιατί για πρώτη φορά δεν βραβεύεται ένας ποιητής ή ένας συγγραφέας, αλλά ένα ζωντανό σχήμα λόγου, μία ανθρώπινη παρομοίωση ή μεταφορά του θανάτου της ή της μοναδικής ελπίδας της για ζωή- όπως το δει κανείς."

Έγραψε  ο Φοίβος Δεληβοριάς/Foivos Delivorias στο  Facebook

"Blind Willie McTell"

Seen the arrow on the doorpost
Saying, "This land is condemned
All the way from New Orleans
To Jerusalem."
I traveled through East Texas
Where many martyrs fell
And I know no one can sing the blues
Like Blind Willie McTell

Well, I heard the hoot owl singing
As they were taking down the tents
The stars above the barren trees
Were his only audience
Them charcoal gypsy maidens
Can strut their feathers well
But nobody can sing the blues
Like Blind Willie McTell

See them big plantations burning
Hear the cracking of the whips
Smell that sweet magnolia blooming
(And) see the ghosts of slavery ships
I can hear them tribes a-moaning
(I can) hear the undertaker's bell
(Yeah), nobody can sing the blues
Like Blind Willie McTell

There's a woman by the river
With some fine young handsome man
He's dressed up like a squire
Bootlegged whiskey in his hand
There's a chain gang on the highway
I can hear them rebels yell
And I know no one can sing the blues
Like Blind Willie McTell

Well, God is in heaven
And we all want what's his
But power and greed and corruptible seed
Seem to be all that there is
I'm gazing out the window
Of the St. James Hotel
And I know no one can sing the blues
Like Blind Willie McTell