ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "ΑΠΟΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ" ΕΝ ΕΞΕΛΙΞΕΙ

«Νεο-αγανακτισμένοι» ή «νεο-τραμπούκοι»;

Σενάρια

TVXS.gr | 31 Μάιος. 2016

Η κατάληψη από αντι-εξουσιαστές ακύρωσε την ομιλία του Πάνου Σκουρλέτη στον δημοτικό κινηματογράφο του Βύρωνα, οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί λίγο έλειψε να έρθουν στα χέρια με μέλη του ΣΥΡΙΖΑ σε εκδήλωση με παρόντα τον Νίκο Φίλη στην Καλλιθέα, και η ιαχή «ψεύτες» και κλέφτες» διέλυσε εκδήλωση στη μνήμη του αεροπόρου Κώστα Ηλιάκη στην Κάρπαθο όπου επιχείρησαν να καταθέσουν στεφάνι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
Παραπλεύρως όλων αυτών, δύο hastag στο twitter - #παραιτηθείτε και #paretithite – έχουν οδηγήσει σε γενική σύρραξη των… πολιτικών τρολ στα social media και το συλλαλητήριο που διοργανώνεται στις 15 Ιουνίου στο Σύνταγμα με σύνθημα «Παραιτηθείτε» πυροδοτεί σενάρια περί οργανωμένου σχεδίου τεχνητής πόλωσης.

Τα σενάρια αποσταθεροποίησης
Στην κυβέρνηση το μπαράζ των αποδοκιμασιών -συντονισμένων, κατά κάποιους-  εναντίον υπουργών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ έχει σημάνει συναγερμό κι έχει ενισχύσει την πεποίθηση πως κυοφορείται οργανωμένη προσπάθεια αποσταθεροποίησης και κοινωνικής έντασης.
Η «Επιχείρηση Βενεζουέλα» που παρουσίασε χθες, η Εφημερίδα των Συντακτών είναι η μία εκδοχή. Η οποία, βλέπει σχέδιο αμφισβήτησης της κυβέρνησης τύπου Βενεζουέλας, με τη συμμετοχή τόσο διεθνών κέντρων όσο και του εγχώριου μετώπου της άρνησης -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι- αλλά και συγκεκριμένης μερίδας επιχειρηματιών και μέσων ενημέρωσης. Συνδέει, δε, το όλο εγχείρημα με τον διαγωνισμό αδειοδότησης των τηλεοπτικών συχνοτήτων.

Οι «νέο-αγανακτισμένοι» και τα… δεξιά τρολ
Η έτερη εκδοχή, την οποία ενστερνίζονται πολλά κυβερνητικά στελέχη, βλέπει προσπάθεια ανασύστασης και δημιουργίας ενός κινήματος «Νέο-αγανακτισμένων», στα πρότυπα της πλατείας του 2011.
Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, αντιπολίτευση και μιντιακή διαπλοκή είναι οι μοχλοί του εγχειρήματος με όχημα τους «Μένουμε Ευρώπη» - η όποια κινηματική διάσταση της υπόθεσης, ωστόσο, αμφισβητείται εντόνως.
«Τα κινήματα δεν στήνονται από τα… τρολ της δεξιάς. Τα κινήματα ζυμώνονται μέσα από κοινωνικά αιτήματα, και τέτοια ζύμωση δεν υπάρχει στις διαδηλώσεις της γραβάτας», λέει χαρακτηριστικά κομματικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτοντας: «Άλλο αγανακατισμένοι, κι άλλοι πολιτικοί τραμπούκοι».

Η «αριστερή αμφιβολία»
«Έξω οι τραμπούκοι από την Καλλιθέα», ήταν και η απάντηση που έδωσε και ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης μετά τις χθεσινοβραδυνές εναντίον του αποδοκιμασίες. «Προσπαθούν», πρόσθεσε, «να φτιάξουν ένα δικό τους κράτος… Δεν μας φοβίζουν οι τραμπούκοι, ωστόσο συζητάμε με όσους έχουν μια αριστερή αμφιβολία».

Το βέβαιο είναι ότι επ’ αυτής της αμφιβολίας θα δώσει και τη μεγάλη μάχη ο ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα. Με στόχο τον πειστικό, πολιτικό διάλογο με την κοινωνία, πριν οι «νέο-αγανακτισμένοι» - ή «νέο-τραμπούκοι» - καταλάβουν τις πλατείες…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
 
1.Εφ. Συν.: Επιχείρηση "Βενεζουέλα" από το... φιλελεύθερο μέτωπο 
 2.Πλήρης επιβεβαίωση για την «Επιχείρηση Βενεζουέλα»

για την «Επιχείρηση Βενεζουέλα»

TO "MHΔΕΝ" ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ

Σε έναν κόσμο που οι άνθρωποι κρίνονται από τον αριθμό τους, το Μηδέν αντιμετωπίζει συνεχώς τις προκαταλήψεις και την απόρριψη.
Περπατά ένα μοναχικό μονοπάτι, μέχρι που μια τυχαία συνάντηση θα του αλλάζει τη ζωή για πάντα.

Η ταινία μικρού μήκους "Zero" έχει παρουσιαστεί σε 50 φεστιβάλ και έχει κερδίσει 15 βραβεία συμπεριλαμβανομένου του βραβείου "Best Animation",
ενώ ήταν και υποψήφια για το βραβείο AFI στην κατηγορία του καλύτερου animation μικρού μήκους. ANIMATION SHORT FILM , HONOURED WITH " BEST ANIMATION " PRIZE

ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΕ ΣΥΓXΡΟΝΟ ΡΙΜΕΪΚ

Η Ελλάδα του Πρίμο , η κατάρρευση και τα μνημόνια

Γιατί ένας νεκροθάφτης να μη γίνει υπουργός Ανάπτυξης;

 

Ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας, Γιώργος Σκαμπαρδώνης

Η Εφημερίδα των Συντακτών, 29.05.2016

Συντάκτης: 

Βένα Γεωργακοπούλου

Δεν ξέρω τι περίμενα ανοίγοντας το νέο μυθιστόρημα του Γιώργου Σκαμπαρδώνη με τον ωραίο τίτλο «Υπουργός Νύχτας» (εκδόσεις Πατάκη), ίσως κάτι πολιτικό, κάτι για τα σημερινά μας χάλια - έχει αρχίσει η κρίση να αφήνει, άλλοτε διακριτικά, άλλοτε χοντροκομμένα, το αποτύπωμά της και στη λογοτεχνία μας.
Γρήγορα, όμως, κατάλαβα ότι ο καλός Θεσσαλονικιός συγγραφέας έκανε αριστοτεχνικά ένα βήμα πίσω, στην «παλιά», λέμε τώρα, Ελλάδα. Τότε που καλοπερνάγαμε ανυποψίαστοι.
Οπως ο ήρωάς του, ο 54χρονος πρώην αρχιτέκτονας και νυν ιδιοκτήτης γραφείου κηδειών Γιάννης Μπεχτσής ή Πρίμο, που μπορεί μέσα σε ένα βράδυ να βγάλει ή να χάσει μια περιουσία στο καζίνο. Τη διαδρομή αυτού του άρρωστου, αλλά και σχεδόν υπερφυσικά προικισμένου για τον τζόγο, άνδρα ακολουθούμε. Σαν να κοιτάμε ζαλισμένοι σε έναν μαγικό καθρέφτη, που όλο απλώνει και απλώνει.
Γιατί, ενώ ο «Υπουργός Νύχτας» σε προετοιμάζει για μια σπουδή πάνω στην τύχη και τα ανθρώπινα πάθη, μετατρέπεται με άνεση σε ένα γκροτέσκο ταξίδι στον υπόκοσμο, στην πορνεία, στα σκυλάδικα της Βόρειας Ελλάδας, στα υπουργικά γραφεία της Αθήνας. Το επιτρέπει η ψυχοσύνθεση του Πρίμο, που βλέπει τη ζωή σαν ένα συνεχές ρίσκο και ποντάρισμα.
• Η Ελλάδα του Πρίμο είναι η Ελλάδα που οδηγήθηκε στα μνημόνια και την κατάρρευση, δεν είναι αυτό που ζούμε σήμερα. Φαντάζομαι ότι οι αγρότες δεν μπορούν πια να ξεκοκαλίζουν επιδοτήσεις σε σκυλάδικα. Γιατί γράψατε, λοιπόν, αυτό το βιβλίο;
Το μυθιστόρημα εμπνέεται απ’ την αμέσως προ κρίσης ψευδή ευμάρεια. Η πρόθεσή μου, χοντρικά, ήταν η κοινωνικο-πολιτική μαύρη σάτιρα, όχι καταγγελτικά, αλλά μέσα απ’ τη συνένοχη αυτοσυνείδηση. Επίσης η σύνδεσή της με υπαρξιακά ζητήματα, όπως το τέλος και η τυχαιότητα, αλλά και με τη βαθύτερη ποίηση του αβάσταχτου.

Τα κατ’ επίφαση θέματα, η κοινωνία, η πολιτική, ο υπόκοσμος, το παρακράτος. είναι ζητήματα επικαιρικά και αιώνια. Αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν στο κείμενο και ενδοφλέβιες ροές, το σκοτάδι των ψυχών, η αντιφατικότητα, η αλληλοεπιχώρηση καλού και κακού σε όλη την κοινωνική κλίμακα.
Η αμφιρρέπεια των ηρώων. Τα θέματα, βέβαια, αυτά μετράνε ως κεντρικά στοιχεία της αφήγησης, αλλά πάντα και πιο πολύ μετράει το ύφος και η γλώσσα -οι ενδογενείς αξίες του κειμένου, αν υπάρχουν. Και είναι αυτές, όχι τόσο η θεματογραφία, που κάθε φορά μπορούν να αποπλανήσουν τον αναγνώστη, να τον οδηγήσουν μέσα από την απόλαυση σε μια βαθύτερη αυτο-κατανόηση.
• Ενας άνθρωπος με πάθος για τον τζόγο θα ήταν από μόνος του πλήρης μυθιστορηματικός ήρωας. Επιλέξατε, όμως, να απλώσετε τη ματιά σας, να μπλέξετε τον Πρίμο των καζίνων με τη μαφία και την πολιτική. Πόσο πιο εύκολο ή πιο δύσκολο ήταν αυτό τελικά για σας;
Ολα είναι δύσκολα στη λογοτεχνία και το ξέρετε. Αλλά βέβαια το ψάξιμο στον υπόκοσμο για τις συμπεριφορές, τα ιδιώματα, τη χρήση του λόγου, τους χαρακτήρες, τους κώδικες και τα κατορθώματα αυτών των ανθρώπων μερικές φορές αποδείχτηκε μια δουλειά επικίνδυνη.
Πρέπει να σε εμπιστευθούν, να γίνεις κατά κάποιον τρόπο και για λίγο σαν αυτούς, να συνυπάρξεις, να πιεις μαζί τους, να γλεντήσεις, να σε αποδεχτούν, για να αντλήσεις υλικό.

Πρόκειται για μια αθέατη πραγματικότητα, κλειστή, που ζει δίπλα μας, μαζί μας, νυχθημερόν, αλλά δυσκολευόμαστε να τη δούμε. Στην Αθήνα όχι τόσο όσο στην περιφέρεια. Εφαγα νύχτες και νύχτες τριγυρνώντας και ψάχνοντας, σαν το κοπρόσκυλο.

Αλλά ο συγγραφέας οφείλει να γίνει (και) κοπρόσκυλο αν θέλει να βρει το κόκαλο που αξίζει, ακριβώς επειδή είναι το χειρότερο, άρα το καλύτερο. Από εκεί και πέρα, ο υποτιθέμενος κανονικός κόσμος ήταν και είναι πιο οικείος σε μένα, άρα πιο εύκολο να κινήσω τους ήρωες σε πιο γνωστά εδάφη.
• Τα σκυλάδικα,οι πόρνες, οι κακοποιοί έχουν αποκτήσει πάμπολλες κλισέ λογοτεχνικές και κινηματογραφικές εικόνες. Πώς αντιμετωπίσατε το πρόβλημα του déjà vu; Σας παίδεψε καθόλου;
Γκανγκστερικές ταινίες γίνονται από το 1920, αυτό όμως δεν απέκλεισε το γεγονός της γέννησης του κινηματογραφικού Νονού, πριν από λίγα χρόνια, και αύριο άλλων εξαιρετικών φιλμ με ανάλογη θεματογραφία, την «Τετραλογία» του Τζέιμς Ελρόι, το νέο γαλλικό ή σουηδικό νουάρ μυθιστόρημα. Το déjà vu δεν είναι ποτέ το πρόβλημα (όλα τα θέματα γενικά έχουν θιγεί) αλλά ο χειρισμός του.
Η αισθητική, όπως είπα, είναι το ζητούμενο. Το πώς, όχι το τι. Και φυσικά με παίδεψε το ζήτημα. Πιο πολύ απ’ όλα. Τα πάντα έπρεπε να ξαναειπωθούν με νέο, προσωπικό τρόπο και να αγγιχτούν και παράπλευρα, άγνωστα νερά.
Το στοίχημα είναι κυρίως ο τόνος, η κύμανση, η μίξη τραγικού και κωμικού, η διαφορετική όραση, η γλώσσα, εκείνη η ενδονοσοκομειακή λοίμωξη που κυκλοφορεί ανάμεσα στις λέξεις, αθέατη και μοιραία και τις κάνει, ή όχι, να φωσφορίζουν.
• Ο Πρίμο καταφέρνει και κρατάει μέσα στην ιλιγγιώδη πορεία του (ακόμα κι όταν συναινεί σε έγκλημα) μια περίεργη αθωότητα και γενναιοδωρία. Ποιο στοιχείο του σας γοήτεψε, σας τράβηξε να τον κάνετε λογοτεχνικό σας ήρωα;
Το στοιχείο του ριψοκίνδυνου μη ιδεολόγου. Η οξυδέρκειά του. Το γεγονός ότι ενώ είναι φορέας μιας μη ιδεολογικής απολυτότητας, αποδέχεται πολύ δημοκρατικά το ότι οι άλλοι τον απορρίπτουν. Το κατανοεί. Ξέρει ότι έχει λάθος και το ομολογεί.
Αποδέχεται το ότι άλλοι επέλεξαν έναν συμβατικό βίο. Αυτός όμως είναι απαρηγόρητος. Ξέρει πως δεν υπάρχει νόημα και το ότι ο κοινός άνθρωπος δεν θέλει να το δεχτεί για να μπορέσει να υπάρξει μέσα στη μικροϊδιοτέλεια. Νιώθει τη λογική κι ανθρώπινη αδυναμία ημών των άλλων, τις παραχωρήσεις και τις αυταπάτες μας. Αυτός δεν έχει οπισθοβουλία, παρά μόνο σε σχέση με το παίγνιο, υπάρχει για να παίζει.
Η απόγνωσή του είναι βαθύτερη, υπαρξιακή. Κινδυνεύει για να παίζει. Μια κοινωνία δεν μπορεί να σταθεί έτσι, και το γνωρίζει. Κατανοεί την τρέλα και το οξύμωρο του πράγματος. Κι ότι κι αυτός υπάρχει ενόσω υπάρχει η ετερότητα του άλλου κόσμου. Από εκεί προκύπτει και ως φαινομενική αντίφαση η συγκατάβαση, ο ιπποτισμός και το χιούμορ του.
• Σας έλκουν οι περιθωριακές κοινότητες, η γλώσσα, η συμπεριφορά τους. Μετά τους τραμπούκους-παρακρατικούς που σκότωσαν τον Λαμπράκη («Πολύ βούτυρο στο τομάρι του σκύλου»), βουτήξατε σε νεκροθάφτες, μαφιόζους, χαρτοπαίκτες. Τι κάνετε ως συγγραφέας για να νιώσετε ασφαλής με την ακρίβεια και τον ρεαλισμό των ηρώων σας; Να σας φανταστώ σε ρεπεράζ σε σκυλάδικα και καζίνα;
Ρεπεράζ παντού. Ρεπορτάζ παντού. Νομίζω πως τίποτε δεν πρέπει να μου είναι ξένο όταν γράφω. Πρέπει να αποβάλω κάθε προκατάληψη, να ξεκινήσω απ’ το όντως υπάρχον και τις εκδοχές του. Η γνωριμία μετριάζει την προκατάληψη.
Τα πράγματα είναι πολύπλοκα. Οι άνθρωποι είναι πολλαπλοί, σκοτεινοί, απρόβλεπτοι και αλλοιούμενοι. Τίποτε δεν είναι μονοδιάστατο και σταθερό. Οι Ρώσοι έχουν ένα σοφό γνωμικό: «Ποτέ μην πεις ότι δεν θα ζητιανέψεις και δεν θα πας φυλακή». Δείτε πού ήμασταν και πού είμαστε τώρα. Πώς θα εξελιχθούμε αύριο; Οι νυν πρόσφυγες που πνίγονται, πριν από λίγο ήταν πιθανώς ευτυχισμένοι βασιλιάδες.
Συνεπώς και ο υπόκοσμος και ο ημίκοσμος και εμείς οι καθωσπρέπει, όλοι, είμαστε υποψήφιοι για οτιδήποτε. Δεν υπάρχει Interamerican ασφάλειας της καρδιάς. Κανείς δεν ξέρει το μέιλ του Θεού. Τα προσύμφωνα είναι έωλα. Η τέχνη, η λογοτεχνία που θέλει να εκφράσει τη βαθύτερη ανθρώπινη περιπέτεια, οφείλει να τρυπώνει παντού. Και στα σκυλάδικα και στα καζίνα και στις εκκλησίες με την ίδια ευλάβεια.
• Ο ήρωάς σας γίνεται από νεκροθάφτης υπουργός Ανάπτυξης. Εχει κάτι το γκροτέσκο αυτή η εξέλιξη. Ή μήπως όχι; Ζούμε σε μια χώρα που οι κολλητοί των πρωθυπουργών ή τα «κομματόσκυλα», που λέγαμε παλιά, μπορούν να αναρριχηθούν σε κυβερνήσεις ακόμα και της Αριστεράς;
Το γκροτέσκο εν Ελλάδι παραφυλάει σε κάθε βήμα. Οπως και το τραγικό. Ο άλλος έκανε υπουργό κάποιον επειδή πήγαιναν μαζί στο γυμναστήριο κι έκαναν κοιλιακούς. Ο έτερος προσέλαβε έναν σερβιτόρο για να του κάνει στρατηγικό σχεδιασμό, ενώ ο Μαδούρο ξεκίνησε ως οδηγός λεωφορείου. Αρα γιατί ένας νεκροθάφτης να μη γίνει υπουργός Ανάπτυξης;
• Ο πρωθυπουργός του βιβλίου, δεν ξέρω ακριβώς γιατί, μου θύμισε πολύ τον Κώστα Καραμανλή. Είχατε τέτοια πρόθεση;
Ο πρωθυπουργός του μυθιστορήματος είναι μια μίξη των τριών τελευταίων πρωθυπουργών. Δεξιός μεν, αλλά στην πράξη, ποιος απ’ τους τρεις δεν άσκησε και δεν ασκεί δεξιά πολιτική, παρά τις διαφορετικές ρητορικές;
• Ηδη το βιβλίο σας διαβάζεται ως πολιτική σάτιρα. Πού θα δίνατε εσείς το βάρος, στην «πολιτική» ή στη «σάτιρα»;
Είναι κοινωνικο-πολιτική σάτιρα, αλλά όχι μόνον, όπως είπα. Η στόχευση είναι βαθύτερη. Πίσω απ’ τον βασικό ήρωα ακούγεται ο Ηράκλειτος που λέει ότι «ο αιώνας είναι ένα παιδί που παίζει ζάρια», και ο Ξένος του Καμί.
Η απόγνωση του Πρίμο δεν είναι μόνο πολιτική, επικαιρική. Είναι οντολογική, διαχρονική, έχει ευρύτερες αναφορές. Και τελικά, ίσως τον αλλοιώνει και τον σώζει προσωρινά ο έρωτας, που είναι κάτι ατάσθαλο, ανεξέλεγκτο. Ξεφεύγει απ’ τη συνείδηση και τη Νόηση.
Ο Αλλος, η Γυναίκα, εισέρχεται μέσα του απ’ τις κερκόπορτες του σώματος και της καρδιάς. Διαπερνάει λάθρα την απολυτότητά του. Για πόσο; Κανείς δεν ξέρει.
• Να που ήθελα να σας ρωτήσω για τις γυναίκες του βιβλίου. Δεν θα μπορούσατε να είχατε ξεφύγει από τα στερεότυπα της πόρνης με καλή ψυχή και της άπιστης αστής που κυριαρχούν στη ζωή του Πρίμο;
Αν η γυναίκα του ήταν καλόκαρδη, πιστή αστή και η ερωμένη κακιά πόρνη πάλι θα ήταν κλισέ. Στις ελληνικές ταινίες του ’60 βλέπουμε πολλές υπηρέτριες. Αλλά και ο Ζενέ έχει γράψει τις «Δούλες».
Δεν είναι το ίδιο. Θέλω να πω ότι το κλισέ υπάρχει όταν περιορίζεται στην επίφαση κάποιων ρόλων και ξεπερνιέται απ’ τα βαθύτερα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των ηρώων και τη συνάφειά τους με το όλο κείμενο.
Επειτα η ευκαιριακή πόρνη και ερωμένη του Πρίμο δεν είναι καλόκαρδη, αλλά μια σκληρή, πολύ όμορφη γυναίκα, με εξαιρετική, εμποδισμένη ερωτική ενσυναίσθηση και ευπάθεια και έχει μεγάλο τάλαντο στο τραγούδι.
Και δεν τη βάζω τυχαία να κατάγεται απ’ τον κάποτε ένδοξο Ελληνισμό της Οδησσού. Υπονοώ ότι ενσαρκώνει συμβολικά τον ξεπεσμό, την εκποίηση και την εξορία όλων εκείνων των Ελλήνων, που διασκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους πριν απ’ τους Σύρους και τους Ιρακινούς, μια και μιλώ στο βιβλίο για τον τραγέλαφο της μοίρας μας των τελευταίων χρόνων.

Βαριέμαι τις συνεδριάσεις πιο πολύ κι απ’ τις κακές ταινίες

• Ο ήρωάς σας ξεκίνησε από την άκρα Αριστερά. Εχετε μερικές πολύ ειρωνικές κρίσεις για τις αριστερές ουτοπίες και τους πιστούς τους. Και σε αντiθεση με πολλούς συναδέλφους σας, κρατήσατε αποστάσεις από τα κινήματα αξιοπρέπειας, σκισίματος των μνημονίων και σφυροκοπήματος της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης; Πώς κι έτσι;
Με απασχολεί πολύ και οδυνηρά η πολιτική. Αλλά ένιωσα και αποφάσισα νωρίς ότι με γοητεύουν πιο πολύ άλλα πράγματα. Εξάλλου, μελετώντας –για να γράψω– τους ανθρώπους βαθιά και καθημερινά, έγινα πολύ δύσπιστος, κάτι που με οδήγησε και σε κάποιου είδους αποστασιοποιημένη, ίσως κάπως ειρωνική όραση. Ξέρω ότι τη ζημιά την κάνει πάντα το «εγώ» και οι λέξεις. Εκεί παίζονται όλα κατά βάθος κι όχι στις ιδεολογίες.
Κι έπειτα ήμουν πάντα μοναχικός. Βαριέμαι τις συνεδριάσεις πιο πολύ κι απ’ τις κακές ταινίες. Και εμπλέκομαι στα δημόσια πράγματα με τον τρόπο που θεωρώ πιο πρόσφορο και πιθανώς πιο αποτελεσματικό.
Δεν είχα τάλαντο δρώντος πολιτικού, όπως ο κ. Κατρούγκαλος. Το παραδέχτηκα έγκαιρα και ησύχασα. Τώρα, βέβαια, αν μου προτείνουν να γίνω υπουργός Ανάπτυξης, επειδή ακριβώς δεν ξέρω από οικονομικά, ίσως να το σκεφτώ. Πώς έγινε ο κ. Τζαβάρας υπουργός Πολιτισμού χωρίς να ξέρει καν τον Θωμά Γκόρπα;

Το πάθος για την αφήγηση μόνο με Silver alert τελειώνει

• Εχετε κερδίσει αναγνώριση και επιτυχία τόσο με τη μικρή φόρμα όσο και με το μυθιστόρημα. Αναρωτιέμαι πού νιώθετε πιο άνετα. Επίσης, με τα χρόνια η αγωνία μπροστά στη λευκή σελίδα εξαφανίζεται ή αυξάνει;
Οταν τελειώνω ένα μυθιστόρημα, περνώ για κάποιους μήνες μια φάση νοσηλείας. Επανένταξης στον πραγματικό κόσμο. Μετά αρχίζει πάλι η απόγνωση. Τι θα γράψω; Θα μπορέσω να ξαναγράψω ποτέ; Η αγωνία αυξάνεται, ο χρόνος τελειώνει.
Κάθε μέρα, πια, παίρνει μια υπερούσια διάσταση. Πάντα έγραφα ένα μεγάλο μυθιστόρημα και ταυτόχρονα μικρά διηγήματα. Δεν ξέρω, κάθε είδος έχει τη δική του γοητεία. Σημασία έχει να ξυπνήσω υγιής αύριο, τουλάχιστον πνευματικά.
Εχω πιάσει τα εξήντα τρία, αλλά ακόμη το πάθος για την αφήγηση είναι ασίγαστο και δεν θα έχει παρά αναγκαστικό τέλος ή κανένα Silver alert. Εξαφάνιση ηλικιωμένου κ.λπ.

Ένα διαφορετικό "θρίλερ" του Χίτσκοκ

Ένα επί πολλές δεκαετίες  άγνωστο σε πολλούς ντοκιμαντέρ του Άλφρεντ Χίτσκοκ κυκλοφόρησε το 2014. Θέμα του:  η ναζιστική θηριωδία στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει υλικό που μαγνητοσκόπησαν τα βρετανικά και σοβιετικά στρατεύματα. Ο Σίντνεϊ Μπερνστάιν, φίλος του Χίτσκοκ, του είχε ζητήσει να βοηθήσει στο ντοκιμαντέρ. Εκείνος δέχτηκε. Ωστόσο, η ολοκλήρωση της ταινίας καθυστέρησε.

Ο διάσημος σκηνοθέτης φέρεται να σοκαρίστηκε τόσο πολύ από το υλικό, μεγάλο μέρος του οποίου προέρχεται από το στρατόπεδο Μπέργκεν - Μπέλσεν, που επί μία εβδομάδα δεν μπορούσε να εργαστεί.

Το υλικό είναι εξαιρετικά σκληρό

Η ταινία «δεν έφτασε ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες εξαιτίας της αλλαγής στο πολιτικό κλίμα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο» υποστηρίζει ο Τόνι Χάγκιθ, ο έφορος του μουσείου.

«Όταν ανακάλυψαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι Αμερικανοί και οι Βρετανοί επιθυμούσαν να προβληθεί η ταινία πολύ γρήγορα, ώστε να δείξει τι συνέβαινε εκεί και να αναγκάσουν τον γερμανικό λαό να αποδεχθεί την ευθύνη του για τις ωμότητες που διαπράχθηκαν» σημειώνει ο Χάγκιθ και προσθέτει: «Μέχρι το τέλος του 1945, οι Σύμμαχοι είχαν αποφασίσει ότι η μεταπολεμική ανοικοδόμηση δεν θα διευκολυνόταν αν υπενθύμιζαν στους Γερμανούς την ενοχή τους».

Πέντε από τις έξι μπομπίνες του ντοκιμαντέρ εντοπίστηκαν στο Βασιλικό Πολεμικό Μουσείο του Λονδίνου τη δεκαετία του 1980 και μια ημιτελής εκδοχή του παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ του Βερολίνου το 1984. Ένα χρόνο αργότερα προβλήθηκε από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο PBS.

Το Βασιλικό Πολεμικό Μουσείο αποφάσισε τελικά να αποκαταστήσει την ταινία χρησιμοποιώντας ψηφιακή τεχνολογία καθώς και υλικά που ανακαλύφθηκε σε έκτη μπομπίνα.

Η θρυλική Κλαίουσα γυνή

Todos me dicen el negro, Llorona (Everybody says me gloomy, Weeper)
Negro pero cariñoso. (Gloomy but gentle)
Todos me dicen el negro, Llorona (Everybody says me gloomy, Weeper)
Negro pero cariñoso. (Gloomy but gentle)
Yo soy como el chile verde, Llorona (I’m like the green chili, Weeper)
Picante pero sabroso. (Bitter but tasty)
Yo soy como el chile verde, Llorona (I’m like the green chili, Weeper)
Picante pero sabroso. (Bitter but tasty)
Ay de mí, Llorona Llorona, (Oh, my Weeper Weeper)
Llorona, llévame al río (Weeper, take me to the river)
Tápame con tu rebozo, Llorona (Cover me with your shawl, Weeper)
Porque me muero de frió (Or I will die by the coldness)
Si porque te quiero quieres, Llorona (Because I love you, you love me, Weeper)
Quieres que te quieres más (You want to be loved more)
Si ya te he dado la vida, Llorona (I gave you life, Weeper)  
Qué mas quieres? (What you still want?)
Quieres… más! (You want… more!)

La Llorona - Wikipedia, the free encyclopedia

ΑΣΚΙ Newsletter, Απρίλιος - Μάιος 2016 , #5

 

ΑΣΚΙ Newsletter, Απρίλιος - Μάιος 2016  ,  #5

---

Το καλοκαιρινό πάρτι των ΑΣΚΙ και των Φίλων των ΑΣΚΙ Τα ΑΣΚΙ και οι Φίλοι των ΑΣΚΙ κάνουν πάρτι. Την Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016 στον κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Μείνετε συντονισμένοι...

Επίσκεψη του Geoff Eley στα ΑΣΚΙ Την Τρίτη 24 Μαΐου ο ιστορικός και συγγραφέας του έργου "Αριστερά και Δημοκρατία" επισκέφτηκε τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, όπου είδε αντιπροσωπευτικά δείγματα από τις αρχειακές τους συλλογές. Στη συζήτηση που ακολούθησε εξέθεσε τις απόψεις του για τις σημερινές προτεραιότητες των ινστιτούτων κοινωνικής ιστορίας και τη δυνατότητα Βαλκανικών και Ευρωπαϊκών συνεργασιών. Το ραντεβού μας ανανεώθηκε για το προσεχές μέλλον. Ο Geoff Eley μίλησε σε εκδήλωση που διοργάνωσαν τα ΑΣΚΙ σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς με θέμα: "Από που πηγάζει η Δημοκρατία; Επαναστατικές κρίσεις, πολιτική των μαζών και νίκες της Δημοκρατίας στην Ευρώπη του 20ου αιώνα". Τον ομιλητή και το έργο του παρουσίασε η Αθηνά Συριάτου, επίκουρη καθηγήτρια Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Επίσκεψη καλλιτεχνών της Documenta 14 στα ΑΣΚΙ Την Τετάρτη 6 Απριλίου επισκέφθηκε τα ΑΣΚΙ ομάδα καλλιτεχνών που συμμετέχουν στη διεθνή έκθεση Documenta 14. Οι οκτώ καλλιτέχνες συνοδευόμενοι από τους βοηθούς επιμέλειας Κατερίνα Νίκου και Michelangelo Corsaro, γνώρισαν τα ΑΣΚΙ και τις δραστηριότητές τους, περιεργάστηκαν μοναδικά αντιπροσωπευτικά τεκμήρια από τα αρχεία και την βιβλιοθήκη των ΑΣΚΙ. Χειρόγραφες εφημερίδες τοίχου από τις φυλακές και τις εξορίες, τεκμήρια από το αρχείο της ΕΠΟΝ, παράνομες εφημερίδες και προκηρύξεις από την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου, έντυπο υλικό από τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, περιοδικά και εφημερίδες του μεσοπολέμου, αντιδικτατορικό τύπο καθώς και μοναδικές φωτογραφίες από το φωτογραφικό αρχείο.

Η Ιστορία στο Κόκκινο: Μια εκπομπή για το παρελθόν Επιμέλεια: Ηλίας Νικολακόπουλος Οργάνωση παραγωγής: Νατάσσα Δομνάκη Μουσική επιμέλεια: Θανάσης Μήνας Από την Κυριακή 11 Οκτωβρίου και κάθε Κυριακή 10.00 - 11.00 το πρωί στον 105,5 Στο Κόκκινο Πως ξαναδιαβάζουμε το παρελθόν την εποχή της κρίσης; Πως επιστρέφουμε στα ορόσημα με τα οποία οι άνθρωποι σημάδεψαν την ιστορική διαδρομή τους, την ώρα που ένας ολόκληρος κόσμος αλλάζει; Πως ξαναβλέπουμε τους μύθους και τις πραγματικότητες του χθες με βάση τις νέες βεβαιότητες του σήμερα; Τον Απρίλιο και τον Μάιο στο στούντιο της εκπομπής "Ιστορία στο Κόκκινο" φιλοξενήθηκαν οι: Κωστής Γκοτσίνας για την κοινωνική ιστορία των ναρκωτικών στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου, Μαρία Λαγογιάννη και Κώστας Νικολέντζος για τα εκατόν πενήντα χρόνια ζωής του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, Πάρις Κονόρτας και Νικόλας Βουλέλης για τη Μέση Ανατολή από τη δημιουργία των αραβικών κρατών πριν από 100 χρόνια μέχρι σήμερα, Δημοσθένης Δώδος και Απόστολος Λυκεσάς για τα 80 χρόνια από τον Μάη του 1936 και Χριστίνα Αγριαντώνη και Νίκος Μπελαβίλας για την ελληνική βιομηχανική κληρονομιά. Μαζί τους συνομίλησαν οι Βαγγέλης Καραμανωλάκης, Ελένη Κούκη και Ηλίας Νικολακόπουλος. Στην τελευταία εκπομπή του Μαΐου δύο εκ των συντελεστών ο Ηλίας Νικολακόπουλος και ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης μίλησαν για το "κάψιμο" των φακέλων πολιτικών φρονημάτων το 1989.

Ακούστε τις εκπομπές του πρώτου και του δεύτερου κύκλου

Νέες προσκτήσεις   Μάρτιος 2016 Ο Σωτήρης Δημητρίου κατέθεσε στα ΑΣΚΙ 181 dvd με προφορικές μαρτυρίες γυναικών από την περίοδο της Αντίστασης και του αντιδικτατορικού αγώνα καταγεγραμμένες από την Αλίντα Δημητρίου. Ο Ριχάρδος Σωμερίτης κατέθεσε στα ΑΣΚΙ τη βιβλιοθήκη του πατέρα του Στράτη Σωμερίτη. Ο Νίκος Λιναρδάτος κατέθεσε στα ΑΣΚΙ συμπλήρωμα του αρχείου του πατέρα του Κώστα Λιναρδάτου. Ο Γιάννης Ξυδάς κατέθεσε στα ΑΣΚΙ ψηφιακά αντίγραφα φωτογραφιών από τις ελληνικές φυλακές της περιόδου 1980-1990. Βιβλία, αρχειακά τεκμήρια και άλλα έντυπα δώρισαν στα ΑΣΚΙ οι Παναγιώτης Ρήγας, Μανώλης Χαιρετάκης, Λίνα Χρήστου, καθώς και το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Απρίλιος 2016 Η Φιλιώ Μουδάτσου-Δεδεψίδη κατέθεσε στα ΑΣΚΙ αρχειακά τεκμήρια και έντυπα για το γυναικείο κίνημα της περιόδου της Μεταπολίτευσης. Η Μίνα Ραγιά κατέθεσε στα ΑΣΚΙ φωτοαντίγραφα από το αρχείο του ΕΑΤ-ΕΣΑ. Ο Βασίλης Πλάτανος κατέθεσε στα ΑΣΚΙ επαρχιακό τύπο της περιόδου της Μεταπολίτευσης. Διαβάστε περισσότερα

Αρχεία στα ΑΣΚΙ: Το αρχείο του Αντώνη Λιάκου Toν Φεβρουάριο του 2016 ο Αντώνης Λιάκος συμπλήρωσε το ήδη κατατεθειμένο αρχείο του  στα ΑΣΚΙ με έναν σημαντικό όγκο αρχειακού υλικού από την επιστημονική κυρίως δράση του. Στις νέες προσκτήσεις του αρχείου περιλαμβάνεται ένας αξιοσημείωτος όγκος αρχειακών τεκμηρίων πρωτοτύπων και αντιγράφων που αφορούν στην ερευνητική του εργασία αναφορικά κυρίως με τους Γαριβαλδινούς στην Ελλάδα του 19ου αιώνα, καθώς επίσης και την εργασία και την πολιτική στο Μεσοπόλεμο. Περιλαμβάνονται ακόμη κείμενα και επεξεργασίες που αφορούν τη θεωρία της ιστορίας και την ιστοριογραφία. Μια σημαντική ενότητα αποτελούν τα προγράμματα των ιστορικών συνεδρίων και συναντήσεων που διεξήχθησαν στη χώρα μας και στο εξωτερικό, την τελευταία τριακονταετία. Το αρχείο συνοδεύει ένας σημαντικός αριθμός βιβλίων και περιοδικών, ελληνικών και ξένων, που εγγράφονται στις αναφερόμενες παραπάνω θεματικές.

Τα ΑΣΚΙ πηγαίνουν στη Βαρκελώνη Τα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ) ανακοινώνουν τη συμμετοχή τους στο ερευνητικό δίκτυο EUROM. European Observatory on Memories. Πρόκειται για μία σημαντική διεθνή συνεργασία γύρω από τις πολιτικές διαχείρισης της ιστορικής μνήμης και την αναδυόμενη σημασία των προγραμμάτων δημόσιας ιστορίας. Στο πλαίσιο της νέας αυτής διεθνούς συνεργασίας τα ΑΣΚΙ θα βρίσκονται στη Βαρκελώνη για το συνέδριο "European citizenship in challenging times: Remember, engage, debate!"

Εκδηλώσεις των ΑΣΚΙ Τον Μάιο τα ΑΣΚΙ, σε συνεργασία με άλλους φορείς, διοργάνωσαν δύο εκδηλώσεις μία στην Αθήνα και μία στη Θεσσαλονίκη. Στις 7 Μαΐου τα ΑΣΚΙ σε συνεργασία με το Μουσείο Πολιτικών Εξορίστων Αη Στράτη και το Μουσείο Μπενάκη διοργάνωσαν μια εκδήλωση τιμώντας την Margaret Kenna και τα πενήντα χρόνια παρουσίας και επιστημονικού έργου στην Ελλάδα. Στην εκδήλωση συμμετείχαν ο Ηλίας Νικολακόπουλος, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, η Βασιλική Χρυσανθοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών και ο Τάσος Σακελλαρόπουλος, διευθυντής Ιστορικών Αρχείων Μουσείου Μπενάκη. Στις 14 Μαΐου στο πλαίσιο της 13ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου, τα ΑΣΚΙ και οι εκδόσεις Θεμέλιο διοργάνωσαν παρουσίαση του νέου τεύχους του Αρχειοταξίου με ομιλητές τον Μανώλη Πιμπλή, δημοσιογράφο, τον Μίλτο Πολυβίου, αρχιτέκτονα-ιστορικό, τον Λουκή Χασιώτη, επίκουρο καθηγητή στο ΑΠΘ και συντονίστρια την Άννα Μαλικιώση από τις εκδόσεις Θεμέλιο.

Κυκλοφόρησε το Αρχειοτάξιο τχ.17 Αφιέρωμα: Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και η Ελλάδα: Μικρές ιστορίες ενός Μεγάλου Πολέμου   Στο νέο τεύχος γράφουν οι: Σπύρος Κακουριώτης, Φάνης Κακριδής, Κωστής Καρπόζηλος, Πέτρος Κουλουφάκος, Τάσος Κωστόπουλος, Έλλη Λεμονίδου, Βασίλης Μανουσάκης, Άννα Ματθαίου, Δημήτρης Μπαχάρας, Λένα Μπενέκη, Ηλίας Νικολακόπουλος, Μιχάλης Παπαγιαννάκης, Ιωάννα Παπαθανασίου, Ασημίνα Παπαχριστοδούλου, Αμαλία Παππά, Δημήτρης Παυλόπουλος, Πόπη Πολέμη, Νίκος Ποταμιάνος, Αιμιλία Σαλβάνου, Γιάννης Σκαλιδάκης, Άννα Φιλίνη, Ιάσων Χανδρινός και Δημήτρης Ψαρράς.

Our mailing address is:
Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας (ΑΣΚΙ)
Πλατεία Ελευθερίας 1, 105 53 Αθήνα
Τηλ./Fax: 210 3223062
www.askiweb.eu

 

Η λογοτεχνική παραγωγή του 2015. Σκεπτικό της Κριτικής Επιτροπής του «Αναγνώστη»

Κριτική Επιτροπή του Αναγνώστη δημοσιεύει ένα πλαίσιο σκέψεων για την εκδοτική παραγωγή του 2015 στις κατηγορίες μυθιστόρημα, διήγημα, ποίηση, δοκίμιο και πρωτοεμφανιζόμενους λογοτέχνες.

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Αν υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό μεταξύ των μυθιστορημάτων τα οποία έφτασαν φέτος στην τελική λίστα, αυτό είναι οι πολλαπλές διαφορές τους: η πολυτυπία και η πολυμορφία τους, οι αποκλίνουσες θεματικές και οι πολύ διαφορετικοί εντέλει κόσμοι τους οποίους εκπροσωπεί το καθένα. Το γεγονός δεν μοιάζει ούτε συγκυριακό ούτε τυχαίο: έρχεται μάλλον να αποτυπώσει σε δεδομένη στιγμή μια τάση ή μια διάθεση που κυοφορείται από καιρό. Οι μυθιστοριογράφοι της εποχής μας, νιώθοντας απαλλαγμένοι από οποιονδήποτε περιορισμό (μορφικό, ειδολογικό, πολιτικό ή ιδεολογικό), προχωρούν σ’ ένα ευθύς εξαρχής ανοιχτό και πολυεστιακό πεδίο, αλλάζοντας και οι ίδιοι συχνά καθώς περνούν από το προηγούμενο στο επόμενο βιβλίο τους. Και μέσα σε αυτή τη δεδηλωμένη πολυφωνία, η κρίση τόσο για την προεπιλογή όσο και για τη βράβευση, γίνεται με τη σειρά της πολυπλοκότερη αφού θα πρέπει να συνυπολογίσει και να συνεκτιμήσει τις πιο ετερογενείς παραμέτρους: από τις ιστορικές περιπλανήσεις, τη λογοτεχνική βιογραφία και αυτοβιογραφία, τη λογοτεχνία του φανταστικού και τον ρεαλισμό της καθημερινότητας και των οικογενειακών σχέσεων μέχρι την πολιτικοκοινωνική άρνηση που θα μεταμορφωθεί σε υπαρξιακό δράμα, τα πάθη του ψυχαναλυτικού ντιβανιού, τις περιπέτειες των ακτημόνων στη Λατινική Αμερική και τις προεξαγγελίες ή τις παράπλευρες συνέπειες της κρίσης.
ΔΙΗΓΗΜΑ – ΝΟΥΒΕΛΑ
Η μικρή φόρμα μπορεί να υπερηφανευτεί ότι παράγει και καινοτομεί. Στη μικρή λίστα του 2015 περιλαμβάνονται έξι συλλογές διηγημάτων και τέσσερις νουβέλες, αφήνοντας  οριακά εκτός κείμενα  που θα μπορούσαν και αυτά να εμφανίζονται  στις γραμμές της.  Ανάμεσα στη «μεγάλη» νουβέλα και στο μικρό, ή πολύ μικρό, διήγημα κινείται ένας ολόκληρος κόσμος με ατομικές και συλλογικές εικόνες, με αφηγηματική ή ποιητική μαγεία, με αυτοβιογραφικές ή μυθοπλαστικές σκηνές, με κλασικές ή πρωτοποριακές τεχνικές.
Η μικρή φόρμα αντανακλά τη σκέψη των δημιουργών τόσο στην οπτική της καίριας ματιάς όσο και στην πύκνωση της λιλιπούτειας ιστορίας. Μέσα σ’ αυτές αποτυπώνεται η Ελλάδα της κρίσης και οι σχέσεις των ανθρώπων, ο παραλογισμός του κράτους, η μετριότητα της καλλιτεχνικής πρόσληψης, αλλά και ο έρωτας με τις διαψεύσεις του ή το συναίσθημα που ξεμυτίζει σαν κορυφή ενός παγόβουνου. Βασικό γνώρισμα που δεν πρέπει να αγνοηθεί είναι η συχνή διακειμενική οργάνωση, που συνδέει το κείμενο με άλλα γνωστά λογοτεχνήματα.
ΠΑΛΙΟΙ ΚΑΙ ΝΕΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ
Η ποίηση είναι το κατεξοχήν δημιουργικό εργαστήρι της τέχνης του λόγου: για να προχωρά και να μη βαλτώνει χρειάζεται και να συνομιλεί επαρκώς με την παράδοση και άοκνα να καινοτομεί. Στη δύσκολη και μάλλον ριψοκίνδυνη ισορροπία ανάμεσα στην ανάγκη για στέρεη έκφραση και στο αίτημα για τολμηρό πειραματισμό οι έλληνες ποιητές και ποιήτριες, πρωτοεμφανιζόμενοι και παλαιότεροι, ανταποκρίθηκαν, τη χρονιά που πέρασε, με μιαν ιδιαίτερα πλούσια σοδειά. Ξεχωριστή μνεία αξίζει στους εκδότες, που επιμένουν να στηρίζουν το ζωτικό μα καθόλου εμπορικό αυτό είδος σε δύσκολους καιρούς. Είναι πλέον κάμποσος καιρός που το τοπίο στην ελληνική ποίηση ανανεώνεται δυναμικά. Οι βραχείες λίστες βιβλίων ποίησης και πρωτοεμφανιζόμενων ποιητών επιχειρούν να ανταποκριθούν στη νέα πραγματικότητα. Η ποίηση του κλειστού, ατομικού σύμπαντος, ο αυστηρά ιδιωτικός λόγος εξακολουθεί να δίνει αξιόλογους καρπούς, έχει όμως καθιερωμένους πια συνοδοιπόρους μια ποίηση περισσότερο εξωστρεφή, που δοκιμάζεται σε τρόπους και ιδέες χωρίς σύνορα, μια ποίηση-έρευνα του σύγχρονου κόσμου και των δυνατοτήτων της γλώσσας να αναμετρηθεί μαζί του.
ΠΡΩΤΟΕΜΦΑΝΙΖΟΜΕΝΟΙ ΠΕΖΟΓΡΑΦΟΙ
Πληθώρα νέων πεζογράφων με ποικίλους θεματικούς, γλωσσικούς και μορφικούς προσανατολισμούς εμφανίστηκε και την περσινή χρονιά στον χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας. Τόσο στο στο διήγημα όσο και στο μυθιστόρημα οι πρωτοεμφανιζόμενοι συγγραφείς εκπροσωπούνται σε μεγάλους αριθμούς και τα έργα τους είναι σε αρκετές περιπτώσεις ενδιαφέροντα και ελκυστικά. Στο σύνολο της παραγωγής προξενεί η εντύπωση η απουσία, σε πρώτο επίπεδο τουλάχιστον, κοινών τάσεων ή στοχεύσεων, αφού προϊόντος του χρόνου ακόμα και η συνισταμένη της κρίσης μοιάζει να υποχωρεί και να υπεισέρχεται στα έργα των νέων πεζογράφων, και ιδίως στα οξυδερκέστερα, περισσότερο ως κλίμα και λιγότερο ως κοινός θεματικός τόπος. Κατά τη διαδικασία κατάρτισης της βραχείας λίστας, ανάμεσα και σε άλλα ενδιαφέροντα και υποσχόμενα έργα, η επιτροπή κατέληξε στα συγκεκριμένα βιβλία με κριτήρια κυρίως τις αφηγηματικές ικανότητες, την τεχνική ωριμότητα και τον βαθμό πρωτοτυπίας των συγγραφέων, συνεκτιμώντας ταυτόχρονα τη δυναμική για περαιτέρω εξέλιξή τους, όπως αυτή προκύπτει μέσα από την ίδια τη γραφή τους.

ΔΟΚΙΜΙΟ
Στην ειδολογικά διευρυμένη κατηγορία τού (εκ συστάσεως ανοικτού στην αναφορά του) δοκιμίου, που περιλαμβάνει κυρίως φιλολογικές μελέτες, η φετινή παραγωγή απέδειξε, για ακόμα μία φορά, την ποιότητα και το βάθος του στοχασμού των συγγραφέων, αλλά και τη φροντίδα και το ενδιαφέρον των εκδοτών, οι οποίοι επιμένουν ποιοτικά, σε δύσκολους, για όλους, καιρούς. Η τελική δεκάδα προέκυψε και πάλι από ένα πλήθος σημαντικά και ερεθιστικά για τη σκέψη βιβλία. Σ’ αυτήν αντιπροσωπεύονται παλαιότεροι και νεότεροι συγγραφείς, καταξιωμένοι και νεότεροι ερευνητές και δοκιμιογράφοι, με διαφορετικές αφετηρίες και αποβλέψεις.
Περιλαμβάνονται συμβολές σε αχαρτογράφητα πεδία της ιστορίας της λογοτεχνίας, που φωτίζουν με απρόσμενο τρόπο πρόσωπα και έργα του λογοτεχνικού κανόνα, συγκεντρώνοντας βασικά τεκμήρια της ζωής και της δραστηριότητας ενός συγγραφέα και συμπληρώνοντας την εικόνα της πρόσληψής του  ή αποκαλύπτοντας φάσεις διαμόρφωσης της συγγραφικής φυσιογνωμίας του, μικροφιλολογικές αναγνώσεις μειζόνων έργων, ανήσυχες ερμηνευτικές δοκιμές, ανασκοπήσεις φιλολογικών ζητημάτων, θεωρητικές εφαρμογές και πρωτότυπες μελέτες που συνομιλούν επί ίσοις όροις με τον διεθνή λογοτεχνικό θεωρητικό λόγο, ιδιοσυγκρασιακές περιδιαβάσεις σε κείμενα της παγκόσμιας λογοτεχνίας αλλά και της στρατοπεδικής  γραμματείας, αναστοχαστικές, τέλος, προσεγγίσεις στις σχέσεις λογοτεχνίας-πολιτικής και αισθητικής-τέχνης.
Η οπτική των περισσοτέρων δεν περιορίζεται στη λογοτεχνία, αλλά αφορά την ιστορία των ιδεών, τη χριστιανική σκέψη, τη φιλοσοφία, τη σφαίρα της αισθητικής, την πολιτική και, γενικότερα, κάθε έκφανση του πολιτιστικού φάσματος, οι δε παραδειγματικές περιπτώσεις που τεκμηριώνουν την πραγμάτευση, συχνά κινούνται με άνεση μπρος-πίσω σ’ ένα ιστορικό συνεχές από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, από την ελληνική λογοτεχνία και γραμματεία μέχρι τη δυτική παράδοση.

Όλα τα βιβλία αποτελούν πολυεπίπεδες αναλύσεις, τεκμηριωμένες πραγματεύσεις, στιβαρές προσπάθειες εξαντλητικής και παραμετρικής προσέγγισης του θέματός τους, παρά δε την αυστηρή δομή και το συχνά ακαδημαϊκό ύφος τους, συνιστούν απολαυστικά αναγνώσματα.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

 Ελισάβετ Κοτζιά, κριτικός λογοτεχνίας,, Μαρία Τοπάλη, ποιήτρια, κριτικός λογοτεχνίας, Γιώργος Περαντωνάκης, κριτικός λογοτεχνίας, Αριστοτέλης Σαΐνης, κριτικός λογοτεχνίας, Χρίστος Κυθρεώτης, συγγραφέας, Βαγγέλης Χατζηβασιλείου, κριτικός λογοτεχνίας,  Έλενα Χουζούρη, συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας